6.Sztorm.

Strażnik Morza spowił się cieniem. Choi Yu Lin po omacku odnalazła lampkę na baterię, której praktycznie nie używała, bo i po co, kiedy nigdy nie siedziała w latarni o tej porze? Modliła się w duchu, żeby ta zechciała zadziałać, obawiała się, bowiem, że baterię mogą wyczerpać się ze starości.

Na szczęście lampka w kształcie białego kociaka z mangowym uśmiechem włączyła się z powodzeniem i, już po chwili, pomieszczenie wypełniło się zbawiennym światłem.

Lecz mimo to górował półmrok, a na ścianach kładły się upiorne cienie. Właśnie w takiej chwili pojawienie się ducha japońskiej śpiewaczki nie byłoby niczym zaskakującym.

Za oknami rozpętało się istne piekło. Z chwilą pojawiania się gniewnych piorunów, nieboskłon wyglądał, jakby był pokryty rozbudowaną siateczką żył i żyłek. Potem zazwyczaj pojawiał się huk, a Yu Lin i Su Gima oślepiał blask.

Morze wirowało się i kotłowało, fale zdawały się ożyć pod wpływem jakiejś magii, nagle chętne wypowiedzieć wojnę brzegowi, który gniewnie atakowały.

Choi Yu Lin z trudem utrzymywała spokój. Natomiast jej towarzysza próżno było posądzać o jakiekolwiek obawy, gdyż usiadł sobie pod ścianą i brzdąkał na gitarze z nienaturalną harmonią wewnętrzną.

Spojrzała na niego z oburzeniem.

— Może byś mi pomógł? Skoro mamy tu spędzić całą noc, trzeba to miejsce jakoś ogarnąć!

Przestał grać i skupił na dziewczynie zainteresowanie emanujące znudzeniem.

— Wyluzuj, mamy materac, czego chcieć więcej?

— Może odrobiny porządku, wszędzie wala się kurz! — Krzyknęła, sama nie wiedząc, dlaczego robi mu awanturę. Kiedy kolejny grzmot wdarł się do jej uszu, przymknęła oczy pewna, że znalazła się na granicy szaleństwa.

— No ludzie, niech będzie, a masz miotłę, żeby to ogarnąć?

— C-chyba jest w szafie. — Wskazała drżącą ręką na dwudrzwiowy mebel.

Su Gim niechętnie wstał z miejsca i smętnym krokiem powlókł się do szafy, by następnie wyjąc, co trzeba.

— Jesteś okropną dziwaczką. Spędzimy tu jedną noc, a ja mam wysprzątać to miejsce, jakbyśmy mieli spać w pięciogwiazdkowym hotelu.

— W przeciwieństwie do ciebie mam tyle rozsądku, by nie nocować w bałaganie. Z tego biorą się różne choroby i takie tam.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, a potem się roześmiał.

— Tak jak mówiłem, zdecydowanie jesteś dziwna.

Nie odpowiedziała mu, tylko stanęła w oknie skierowanym ku pensjonatowi. Myślami płynęła do babci Kim, zastanawiając się co staruszka myśli sobie o jej nieobecności. Skarciła się w duchu za bezmyślność, jaką było zgubienie parasolek, a także nie wzięcie ze sobą komórki, lecz to i tak nie miałoby znaczenia. Nawet droga komórka Su Gima nie łapała zasięgu w taką pogodę.

Myślała też o ojcu, jutro miał mieć operacje, a ona zapomniała do niego zadzwonić. Sprawy pensjonatu tak ją pochłonęły, że nawet nie wiedziała, kiedy dzień minął. Uznała, że jest wyrodną córką.

Obejrzała się nad ramie, gdzie Su Gim zamiatał z marsową miną, mrucząc coś pod nosem.

— No dobra, daj, ja to zrobię. Nie będę mieć na sumieniu, że zmuszam cię do niewolniczej pracy — odezwała się, kładąc ironiczny wydźwięk na słowo „niewolniczej”.

Odpowiedział jej obojętnym spojrzeniem, gotowy wykręcić się bezkarnie od obowiązku, gdy nagle strzelił piorun. Tym razem huk był tak ogłuszający, iż zdało się, że ziemia pękła w posadach.

Choi krzyknęła ze strachu, po czym przywarła do chłopaka, obejmując go kurczowo w pasie. Policzkiem przylgnęła do jego torsu, oddychając szybko.

Su Gim zareagował totalnym odrętwieniem. Uniósł ramiona nie wiedząc, co robić dalej. Chociaż dziewczyna była chudziutka uścisk miała imponująco żelazny, a jemu coraz bardziej brakowało tchu.

— Przestań! — Próbował ją od kleszczyć, lecz poskutkowało to jeszcze większym zacieśnieniem.

— Nie!

— Słucham?

— Nie puszczę. Boje się! — powiedziała cicho.

— Nie możesz… — sprzeciwił się i podjął ostatnią próbę uwolnienia się od niej, zakończoną, możliwą do przewidzenia, porażką.

Postanowił się poddać. Opuścił ramiona, wydając z siebie męczeńskie westchnienie.

— Co jeszcze mnie dzisiaj zaskoczy? — zapytał samego siebie.

Potem zrobił krok w bok, a ona przesunęła się wraz z nim. Widząc to, przewrócił oczami, przesuwając się w dalszym ciągu w lewo. Mozolna wędrówka sklejonej ze sobą dwójki osób zakończyła się dopiero wówczas, kiedy znaleźli się przy materacu.

— Może, chociaż usiądziemy? Nie wyobrażam sobie stać tu z tobą całą noc! — odezwał się szorstkim głosem.

Poczuł na torsie, że kiwa głową, więc opadł z nią na materac i oparł się o ścianę. Było mu o wiele wygodniej, a i sama Choi Yu Lin widać się rozluźniła, bo zmniejszyła siłę uścisku.

— Jesteś strasznym dzieciakiem, wiesz? Rodzice okropnie cię wychowali. Pięcioletnie dzieci boją się burzy.

— Przepraszam, że sprawiam kłopoty, ale i tak cię nie puszczę — odpowiedziała mu z nutą godności, ale i desperacji. Naprawdę się bała.

Chwile milczeli. Burza wciąż dawała ostry popis, co chwile rozpraszając na ścianach cienie. Maleńka lampka wytrwale się świeciła.

Czuł wyraźnie, że dziewczyna drży, a kiedy strzelał piorun z jej ust ulatywały tłumione jęki przerażenia. Chcąc nie chcąc, w chłopaku obudziła się empatia, której rzadko kiedy przydzielał decydujący głos. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że instynkt samca-opiekuna szarpnął jego wnętrzem, mobilizując do tego, aby w jakiś sposób ochronił Yu Lin przed strachem.

Nawet nie wiedział, w którym momencie jego dłoń samowolnie powędrowała do niej i spoczęła na jej kruchym ramieniu.

— Spokojnie to tylko burza — powiedział miłym głosem.

— Nienawidzę ognia, a pioruny rodzą ogień — wyjaśniła płaczliwym tonem. Od razu pomyślał sobie, że nie zniesie, jeżeli znowu zacznie płakać. Lecz nie dlatego, że go to irytowało, ale ponieważ zawsze czuł wtedy, że pragnie ją pocieszyć, chociaż nie wie jak.

— Tu jesteśmy bezpieczni. Latarnia jest zbudowana z kamienia, nie może się podpalić. — Był to jedyny pocieszający argument, jaki w sobie znalazł i przeklną się w duchu za tak niskie doświadczenie w rozumieniu problemów innych.

— I zostaniesz tu ze mną? — zapytała głupawo. — Nie pójdziesz sobie.

Prychnął.

— A niby, dokąd mam się wybrać w taką pogodę? Chyba, że faktycznie jestem jakiś stuknięty.

Uśmiechnęła się pod nosem. Nagle spłynęło na nią łagodne uczucie bezpieczeństwa. Słyszała miarowe, kojące bicie serca chłopaka, on się nie bał. Ciepło, jakie wydzielało się z ciała Su Gim’a było tak cudownie przyjemne, iż zapragnęła doświadczać go codziennie. Była pewna, że od jego ramion można się uzależnić. Pachniał wspaniale, nie potrafiła określić czym dokładnie, lecz uznała, że był to świeży zapach morza, wiatru i trawy, zapach wolności, której jej zawsze brakowało.

— Dziękuje — wyszeptała sennie, niemal niesłyszalnie.

Su Gim nie odpowiedział, lecz lubił, kiedy mu dziękowała, sprawiało to, że czuł się potrzebny i, w jakiś sposób przydatny.

Kiedy, po długiej chwili milczenia, odważył się spojrzeć na twarz Yu Lin, zobaczył, że dziewczyna śpi. Z półotwartych ust ulatywał jej spokojny oddech, który czuł nawet przez koszulkę.

Miała zimne ciało, lecz dzięki temu, że trzymał ją w ramionach, zdołała się ogrzać i teraz zrobiło mu się naprawdę gorąco. Chociaż może nie tylko to, było tego przyczyną.

 Przegubami palców musnął policzek Choi Yu Lin, chwile go gładząc. Sprawiało mu to przyjemność, o którą nigdy nie zdołałby się posądzić. Sądził, bowiem, że tego typu uczucia należy szukać we wzniosłych chwilach, tymczasem poetyckie uniesienie mogą dawać nawet zwyczajne momenty życia.

Wiedząc, że ona i tak tego nie poczuje, oparł policzek na głowie dziewczyny, smakując wewnętrznie rozkosz płynącą z jej bliskości. Jeszcze mocniej przytulił ją do siebie, ponieważ uścisk, jaki go obdarzyła wcześniej, teraz wyraźnie się osłabił.

Nie czując się nigdy wcześniej nawet w połowie tak dobrze, pogrążył się w spokojnym, przyjemnym śnie.

***

Ranek ożył skrzekiem mew i łagodnym szumem morza, tak nienaturalnym po tym, co miało miejsce jeszcze kilka godzin temu.

Mrok ześlizgnął się po ścianach Strażnika Morza, uciekając przed promieniami wschodzącego słońca, które musnęły latarnię kojącym blaskiem.

Zło odeszło.

Choi Yu Lin obudziła się, jako pierwsza, gdyż od dziecka nauczono ją wstawać z kurami, jak zwykł mawiać ojciec.

Z początku nie wiedziała gdzie się znajduje, ani dlaczego wybudzeniu towarzyszyło  zdrętwienie całego ciała. Miała wrażenie, iż stała się zardzewiałą kukiełką, nienaoliwianą od stuleci.

Mruknąwszy z bólem pod nosem, uniosła twarz i spojrzała na śpiące oblicze Su Gima. Dopiero wówczas dotarło do niej, co się wydarzyło ostatniej nocy i drgnęła płochliwie.

Czy naprawdę przykleiła się do niego, jak rzep? Ogarnięta wstydem, nie mogła uwierzyć, jak często wychodzi na idiotkę przed tym chłopakiem. Co on sobie o niej teraz myśli? Wolała się nie zastanawiać.

Spojrzała na niego raz jeszcze. Śpiąc wyglądał o wiele łagodniej, niż zwykle. Mogła nawet uznać, że przypomina niewinne dziecko i, gdyby nie znała go dość dobrze, stwierdziłaby, że to przemiły chłopak.

Przetarła zwiniętą dłonią prawe oko, dziwnie nie mając ochoty wyplątać się z jego ramion. Uścisk chłopaka nawet we śnie był dość silny i przyjemny.

Nie wiedzieć, czemu dotarło do niej, że ona i Chung nigdy nie przytulali się w ten sposób.

Postanowiła się jednak ogarnąć. Była jego narzeczoną, a gdyby ktokolwiek dowiedział się, że przespała całą noc w ramionach innego, konsekwencje mogłyby być katastrofalne.

Kochała przecież narzeczonego, Chung był dla niej całym światem, znała go od dziecka i zawsze był bardzo dobry. Nie wybaczyłaby sobie nigdy, gdyby go skrzywdziła.

Ostrożnie, więc wyplątała się z objęć Su Gima, niechcący zahaczając o jego ciemne glany. Nie chciała go zbudzić, zatem powoli podniosła się z klęczek i na palcach wyszła z latarni.

Wiedziała, że musi mieć coś na swoją obronę. Babcia z pewnością nie zostawi na niej suchej nitki, a zawsze słynęła z bystrego umysłu, więc okłamanie jej nie miałoby sensu. Jedynym ratunkiem było delikatne zmodyfikowanie prawdy.

Kiedy znalazła się na świeżym powietrzu stanęła, jak wryta. Plaża wyglądała gorzej, niż wojenne pobojowisko. Na piasku leżały przeróżne rupiecie wyrzucone przez morze, nie wspominając o całej masie wodorostów i glonów.

— Wczorajsza noc naprawdę była straszna — stwierdziła pod nosem. Zapragnęła odwrócić głowę w stronę latarni, lecz w porę zaniechała pomysłu. Nie mogła dać się zmanipulować temu chłopakowi. Powzięła, zatem stanowczy zamiar wybicia go sobie z głowy.

***

Kiedy Su Gim otworzył oczy był okropnie zmarznięty. Gęsia skórka pokryła całe ciało chłopaka, a dodatkowo miał wrażenie strasznej pustki.

Ziewnął przeciągnę, unosząc ramiona do góry, by się przeciągnąć. Nagle zastygł i, otwierając szerzej oczy, rozejrzał się po pomieszczeniu, zaskoczony, że spędził tu noc.

Po Choi Yu Lin nie było śladu. Su Gim zacisnął usta, czując w sercu gniew. Dlaczego zniknęła tak nagle?

— Co ona sobie wyobraża?! — mruknął z niezadowoleniem. — Najpierw klei się, jak wariatka, a potem znika, jakby nic się nie stało? — Niedowierzał, kręcąc ze złością ustami.

Podniósł się zamaszyście do pionu, na chwile tracąc równowagę. Czuł się, jak po nocy z towarzystwem wódki. Możliwe nawet, że mając kaca jego samopoczucie było lepsze, niż obecnie.

— Już ja jej pokaże, co o tym sądzę. — Postanowił sobie, zbiegając po schodach. Nagle jednak telefon zawibrował w jego kieszeni.

„Ty. Ja. Lody. Nie przyjmuje odmowy. Czekam pod kwiaciarnią”.

Sms’s wysłała Ha Na. Su Gim uniósł kącik wargi. Oczywiście, jego siostra pomoże mu złagodzić ten dziwny ból w piersi.

***

Ha Na zajadała właśnie pysznego, różowego loda z kolorową posypką. Uwielbiała sezon wakacyjny w Gosunie, właśnie wtedy zapyziała, nadmorska mieścina przeistaczała się w urokliwe miasteczko. To zadziwiające, jak wiele zdziałać może odrobina słońca i obecność ludzi na ulicach.

Teraz miała dodatkowy powód do radości – u jej boku szedł Su Gim. Wciąż nie mogła uwierzyć, że odzyskała brata. Wprawdzie byli przyrodnim rodzeństwem, lecz, jako znudzona jedynaczka, niezwykle ceniła sobie jego obecność, bowiem zawsze wyobrażała sobie, że ma starsze rodzeństwo gotowe ją bronić.

Fakt, że nie poróżniły ich widma przeszłości tylko dodatkowo uskrzydlał dziewczynę, dając jej powód wierzyć, iż to będą najlepsze wakacje życia.

Zmęczeni szwendaniem się po mieście, skierowali się do parku, gdzie znaleźli wolną dla siebie ławkę przy stoliku. W cieniu rozłożystych drzew wreszcie uzyskali potrzebną ciszę i spokój. Bawiące się w oddali dzieci tylko dodawały temu miejscu uroku.

— I naprawdę spędziłeś to piekło w latarni morskiej? — Roześmiała się głośno, kiedy brat zdał jej relacje z ostatniej nocy, oczywiście taktownie pomijając w historii obecność kogoś jeszcze.

— Miałem to szczęście. — Wzruszył ramionami, kończąc swojego loda. Na nosie miał ciemne okulary, chroniące oczy przed dotykiem słońca. Jego organizm naprawdę reagował tak, jakby ostro zabalował.

— To niezwykłe, że Yu Lin wpuściła cię do swojej twierdzy — odezwała się Ha Na z uśmiechem. — Latarnia to jej święte miejsce. W dzieciństwie nie wpuszczała tam nikogo oprócz Chunga.

— Kogo? — Su Gim zmarszczył brwi.

— Och, no tak, zapominam, że nikogo tu nie znasz. — Uderzyła się ręką w czoło i dodała: — Chung to narzeczony Yu Lin. Mają się pobrać za jakiś czas.

Brunet zastygł w bezruchu, za ciemnych szkieł nie widać było jego spojrzenia, lecz na chwile straciło ono kontakt z rzeczywistością, pogrążając się w odmętach pustki.

— Ziemia do Su Gima! Chłopie, gdzie ty się podziewasz myślami? — Ha Na ze śmiechem pomachała mu ręką przed twarzą.

— Um… — Ocknął się, prostując plecy. — Yu Lin ma narzeczonego?

— Właśnie ci powiedziałam — odparła, krzyżując ramiona. — Jesteś dzisiaj jakiś okropnie roztargniony, wiesz? Ale rozumiem, że masz za sobą ciężką noc, więc jesteś usprawiedliwiony.

— Co to za człowiek?

Ha Na otworzyła szerzej oczy, nie rozumiejąc pytania.

— Hm?

— Kim jest jej narzeczony?

— Och! — Kiwnęła głową. — No jasne! Jej najlepszy przyjaciel, znają się od dziecka. Chung, jako jedyne dziecko chciał się bawić z Yu Lin. Nie powinnam plotkować, to nie moja sprawa, ale ona nie była za bardzo lubiana w dzieciństwie. Jak była mała zdarzył się pewien wypadek i od tamtej pory strasznie zdziwaczała.

Umysł Su Gima ponownie zaczął pracować na najwyższych obrotach.

— Wypadek? Jaki wypadek?

Ha Na uśmiechnęła się ze smutkiem, bawiąc się jednocześnie pierścionkiem na palcu, popadając w zamyślenie.

— W sumie to cały Gosun jej współczuje. Dlatego są dla niej tacy delikatni. Bo widzisz, jak Yu Lin miała jakieś cztery latka to jej mama spłonęła w pożarze. Ich stary dom staną w płomieniach, jej ojciec był wtedy na morzu, łowił ryby ze swoim ojcem, który obecnie już nie żyje. Yu Lin była w samym centrum tej katastrofy. Na jej matkę zawaliły się płonące schody, a ona to wszystko widziała na oczy. Uratowali ją, lecz matka zginęła. Od tamtego wydarzenia przez prawie rok nie wydała z siebie ani słowa. Ale z pomocą psychologów i kilku terapii w końcu jakoś doszła do siebie, lecz nigdy już nie była taka sama. Potem Lun Yu sprzedał starą ziemię i wybudował pensjonat.

— W jakim sensie nie była już taka sama? — zapytał nieswoim głosem.

„Nienawidzę ognia”., Przypomniał sobie jej wyznanie. Teraz zrozumiał.

— Stała się strasznie lękliwa. Normalne dzieciaki w jej wieku wspinały się po drzewach, harcowały, pływały w morzu, a ona wszystkiego się bała. Była dziwna, dużo płakała i mało mówiła, więc rówieśnicy, ci bardziej okrutni, czasem stronili sobie z niej żarty. Jak zaczęła dorastać to większa cześć jej dziwactw odeszła, lecz nadal jest bardzo ostrożna i delikatna emocjonalnie. Całe miasteczko traktuje ją, jak kruche szkło. Dlaczego właściwie ona tak cię interesuje? — Nagle Ha Na przyjrzała mu się podejrzliwie.

— Co? — Drgnął nerwowo. — Z czystej ciekawości, tak po prostu. Też zauważyłem, że jest jakaś inna. Ale mimo to, Chung chce się z nią ożenić?

— Cóż, pewnie ją kocha, chociaż ja za nim nie przepadam — odparła z zastanowieniem. — Jest przystojny, więc wiele dziewcząt za nim łazi. Powiem ci, coś w sekrecie i nie ręczę, co ci zrobię, jak to komuś wygadzasz. — Pogroziła mu palcem. — Raz widziałam go w dwuznacznej sytuacji z Yuri, to najlepsza przyjaciółka Yu Lin. Od tamtej pory współczuje jej jeszcze bardziej. Dwie osoby, którym najbardziej ufa, krzywdzą ją za plecami. Myślałam nawet, żeby jej o tym powiedzieć, ale potem uznałam, że nie mam takiego prawa. Może Chung naprawdę będzie dla niej dobrym mężem? Kto ją zechcę, jeżeli nie on? Yu Lin ma małe szanse na to, że ktoś jeszcze ofiaruje jej swoje serce.

— Nie pleć bzdur! — Su Gim niespodziewanie podniósł głos, uderzając ręką w stół. — Oczywiście, że ktoś by ją pokochał. Może jest nieco inna, ale przecież nie jest upośledzona, cholera!

Ha Na spojrzała na niego z bladą miną.

— Su Gim, co z tobą? Mówię tylko to, co sądzi większość. Lubię tę dziewczynę, ale taka jest prawda.

— A co ty możesz wiedzieć o prawdzie? — Spojrzał na nią krzywo. — Jesteś tylko kwiaciarką!

— Co cię opętało?! — Teraz to ona podniosła głos. — Wyżywasz się na mnie, jakbym była jakimś potworem! Dlaczego ty jej tak bronisz, hę?! Przecież wcale jej nie znasz, tylko wynajmujesz u niej pokój! Co możesz o niej widzieć?!

Su Gim wciągnął powietrze do płuc i przymknął oczy.

— Masz racje, przepraszam. — Podniósł pokojowo rękę. — Nie miałem prawa cię tak obrażać. Wciąż jestem trochę zły o tę sprawę z mamą i może podświadomie przenoszę złość na ciebie. Naprawdę nie chciałem.

Ha Na, chociaż wciąż urażona, przybrała milszy wyraz twarzy.

— Przyjmuje przeprosiny. Nie chciałam nikogo obrazić. Nie mów Yu Lin o jej narzeczonym. Wyjawiłam ci to, bo miałam nadzieje, że to pokaże, iż jestem wobec ciebie otwarta.

— Nie powiem — obiecał, chociaż słowa ciężko przeszły mu przez gardło. 

.......................................................................................

Przepraszam, że tym razem nie dałam podkładu muzycznego, ale powodował on (konkretnie linkowanie) dziwne kłopoty z układem tekstu, wiec zrezygnowałam.  Następny post to będzie rozdział z "Księżycowej Przystani", mam nadzieje, że to was nie zawiedzie. Kończę też pierwszego shota i ... marnie mi to idzie :D Nie wiem, czy w ogóle nada się to do pokazania. No nic, pozdrawiam ciepło! :*