Rozdział 9

Samochód Tetsu poruszał się spokojnym tempem po osackich ulicach. Z radia dobywała się rockowa ballada, która z każdą kolejną sekundą oddziaływała na umysł Ayi coraz bardziej drażniąco.

Na próżno dziewczyna zaciskała usta, czy też próbowała skupić się na krajobrazie za szybą – ciężkie brzmienie gitary elektrycznej i basów doprowadzało ją do szału.

Dlatego, nie mogąc już wytrzymać, wyciągnęła rękę i zmieniła stacje, sprawiając, że ostry dźwięk przerodził się w łagodny, dziewczyński pop.

Ale on nie pozostał jej dłużny. Tetsu, nie czując się na siłach, by wsłuchiwać się w komercyjny wokal jakieś kobiety, przełączył na poprzednią stacje.

Tak rozpoczęła się mała wojna. Ręce poszły w ruch, a radio, zamiast grać porządnie, zaczęło przypominać zepsute ustrojstwo, w którym fale nakładają się na siebie wzajemnie, tworząc muzyczny mix, stanowczo nie nadający się do odbioru dla ucha.

— Nie będę psuła sobie słuchu przez jakieś jazgotliwe badziewie! — wykrzyknęła Aya tracąc cierpliwość. — Jestem gościem w tym samochodzie, więc mam pierwszeństwo.

— Ale ja prowadzę! — Sprzeciwił się. — Twoja wokalistka przyprawia mnie o mdłości, a wiadomo, że muszę się skupić na drodze!

— Też coś! — Prychnęła, opierając podbródek na zwiniętej dłoni. — Jak ktoś nie umie prowadzić przy normalnej muzyce, to może nie powinien był w ogóle wyrabiać sobie prawa jazdy? — Zasugerowała złośliwie.

— Pogadamy, jak sama zaczniesz prowadzić. Póki co, potrzebujesz zgody rodziców by wsiąść w niebezpieczną kolejkę górką w wesołym miasteczku! — Nie omieszkał jej kulturalnie przypomnieć.

— Słucham? — Otworzyła z niedowierzaniem powieki. — Przesłyszałam się, czy właśnie bezczelnie mnie obraziłeś?

— No właśnie. Lepiej się zacznij przyzwyczajać, bo nie zamierzam cię komplementować. Jak sądzę, dziewczyny twojego pokroju lubią być uwielbiane, ale myślę, że na to trzeba sobie pierwsze zasłużyć.

— Mojego pokroju? Co chcesz mi powiedzieć?! — Czuła, że oburzenie coraz gwałtowniej buzuje jej w żyłach. Jeszcze jedno słowo z jego strony, a straci cierpliwość.

— No wiesz, jak widziałem cię pod szkołą, to nie musiałem być specjalnie bystry, aby wywnioskować, że należysz do pustych panienek. Zresztą, pamiętam to spotkanie w klubie. Twoje koleżanki to ładne, puste lalki z tobą na czele.

Aya była pewna, że jeszcze nikt nie ubliżył jej, aż tak dosadnie, więc gniew przysłonił jej spojrzenie płachtą mroku.

Nie kontrolując swoich poczynań uczepiła się jego ramienia, szarpiąc nim brutalnie. Chłopak stracił panowanie nad kierownicą, a samochód zaczął przesuwać się po jezdni, niczym niezgrabna tancerka.

— Do stu piorunów! — zaklął siarczyście Tetsu, próbując kręcić kierownicą tak, by wyszli z tego bez szwanku. Tymczasem Aya wcale się nie poddała.

— Przeproś mnie, słyszysz? Przeproś!

Nagle z ust obojga wytoczył się przeraźliwy krzyk, kiedy znaleźli się po niewłaściwej stronie jezdni, a ku nim pędziła ogromna ciężarówka. Chłopak dosłownie w ostatniej sekundzie skierował auto na właściwy pas, cudem ratując ich od śmierci.

Niestety nie wyrobił się na zakręcie, więc uderzył przednią maską w drzewo.

Przez chwile trwali w bezruchu, próbując zebrać się w sobie po tak gwałtownym wydarzeniu. Potem spojrzenie Tetsu, zdolne najpewniej ciąć nawet diamenty, spoczęło na Ayi z furią.

— Właśnie omal nas nie zabiłaś! — wrzasnął głucho.

Popatrzyła na niego żałośnie, by następnie zwinąć ze strachem usta. Wciąż nie mogła uwierzyć, co groziło im jeszcze chwile temu.

Trzęsącą się, jak u starca ręką, otworzyła drzwi samochodu i wysiadła. Rześkie, wiosenne powietrze przyjemnie dotknęło twarzy dziewczyny, pozostawiając ją jednak obojętną na walory otaczającego świata.

Aya Enoki utonęła w żelaznym uścisku własnych ramion, którymi się oplotła, po czym ruszyła przed siebie, nie wiedzieć dokąd.

Tetsu pośpiesznie wysiadł za nią.

— Ej, a dokąd ty się wybierasz, co?

Zatrzymała się w półkroku, nie odwracając ku niemu twarzy. Mimo to, odpowiedziała:

— Nigdzie z tobą nie pojadę.

Miała tego dosyć. Miała dosyć korepetycji do których została zmuszona, wiecznie schorowanej matki, której życiowym celem stało się uprzykrzanie egzystencji jedynemu potomkowi rodu, a także całego natłoku marzeń uderzających w jej dorastające serce, a których spełnienie okazywało się zawsze tak cholernie trudne. Nawet nie wiedziała w którym momencie łzy samoistnie zakręciły się w kącikach powiek. Na szczęście w porę zatrzymała grożące jej rozklejenie się.

— Hm? — Tetsu uniósł pytająco brwi, a potem nerwowo trzasnął drzwiami od samochodu. — Wsiadaj, słyszysz? Muszę sprawdzić stan auta.

To mówiąc, ruszył w stronę przedniej maski, uważnie ją oglądając. W przodzie pojawiło się nieestetyczne wgłębienie, lecz kiedy ją podniósł okazało się, że silnik wiele nie ucierpiał. Aya stała wciąż w tym samym miejscu.

— Wsiadaj! — Usłyszała głośny rozkaz. — Wciąż mamy wiele do zrobienia!

— Słucham? — Odwróciła się do niego z niedowierzaniem. — Przecież rozwaliłeś auto!

— I właśnie dlatego nie będziemy stać tu całą wieczność.

Z niezadowoleniem strzeliła oczami. Tak naprawdę nie miała ochoty nigdzie z nim podróżować, lecz nie miała wyjścia. Była z dala od domu, a komórka w plecaku była bliska rozładowania. Co miała z sobą począć?

— Dziwny z ciebie człowiek — rzuciła mu w twarz, kiedy minęła sylwetkę chłopaka przy pojeździe. — Nie lepiej zadzwonić po kogoś ubezpieczalni?

— Sam rozwiąże ten problem. — wyjaśnił sucho, siadając za kierownicą. Wewnętrznie toczył walkę gniewnych emocji, lecz na zewnątrz pozostawał spokojny, jak letni wietrzyk. — Za to auto jeszcze się policzymy.

— Och jasne! — Strzeliła dłonią w powietrze. — Nie wątpię, że przyjdzie ci wypominać tę kwestie w nieskończoność!

***

Sarota miała mętlik w głowie. Niby nie powinna się temu za specjalnie dziwić, gdyż, ledwie tylko zaczerpnęła pierwszy oddech życia podczas narodzin, nawiedzały ją bez ustanku rozstroje emocjonalne mniejsze i większe. Bo tak to już było, że panienka Abukara chadzała z głową w chmurach częściej, niż stopami po ziemi.

Jednakże teraz miała pełne uzasadnienie twierdzić, że obecny stan należał do wyjątkowych. Przede wszystkim czuła to wewnętrznie. Kobiety z reguły przeczuwają, kiedy zjawia się prawdziwa miłość, a kiedy cierpią na uciążliwą dolegliwość zwaną zauroczeniem. Ale Sarota Abukara kochała zbyt często i zbyt ulotnie, aby teraz dojść do wniosku, że pan Amura jest tym na wieczność, więc kiedy Ryu zjawił się niespodziewanie z propozycją spotkania, musiała się zgodzić.

Dziwiła się samej sobie, gdyż jeszcze tydzień temu jej serce na widok tego chłopaka biło z takim przyśpieszeniem, jakby życzyło sobie uwolnić się z ciała i gdzieś pofrunąć. Myślała o nim dniami i nocami, pragnąc, by spojrzał na nią chociaż jeden raz.

A teraz?

Jej „książę z bajki” nie tylko wykazał się być zainteresowany jej osobą, ale również chętny na bliskie spotkanie, zwane randką. Tymczasem, Sarota wykazywała tym faktem umiarkowaną radość.

Nie rozumiała siebie. Nie rozumiała dlaczego raz potrafi kochać na śmierć i życie, a po chwili skierować spojrzenie na kogoś innego i już nie pamiętać o tym pierwszym.

Kiedy zobaczyła Ryu na lodowisku jej serce drgnęło gwałtownie, owszem, ale z przerażenia i zdziwienia. Co więcej, doszła do wniosku, że Ryu wcale a wcale nie jest tak urodziwy, jak początkowo sądziła i teraz sama już nie wie, za co go naprawdę uwielbiała.

Więc dlaczego zgodziła się na to spotkanie?

 Bo stwierdziła, że skoro tak łatwo odkochała się w Ryu, to samo, najpewniej, będzie mieć miejsce z Hideo. Nie ważne ile gorących uczuć czuła w stosunku do niego, ani też iloma myślami dotknęła jego twarz z rozmarzeniem, była pewna, że któryś dzień wygasi to namiętne uczucie, a ona zatoczy ponownie koło swych zauroczeń.

Dlaczego miałabym wybrzydzać?., pomyślała z przejściem, pakując swoje rzeczy do sportowej torby. Kiedyś Ryu jej się podobał, może kilka spotkań ponownie wskrzesi we mnie uczucie do niego?

***

Hideo dokładnie przepisał adres podany mu przez Sarotę. Już po chwili na ekranie niedużego notebook’a w ciemnej obudowie wyświetlił mu się blog Ayi Enoki. Zaschło mu w ustach i dłonie spociły mu się tak bardzo, jakby właśnie włamywał się na stronę amerykańskiego FBI, zresztą, nawet się tak czuł.

Oglądając uważnie minimalistyczny, ale zdecydowanie dziewczęcy szablon w pastelowym odcieniu fioletu miał uczucie wkraczania do nieznanej krainy, w której przyjdzie mu zdobyć magiczny klucz. W tym wypadku klucz do serca Ayi.

Sięgnął po szklankę soku i upił nieznaczny łyk, ani razu nie odrywając wzroku od ekranu. Czekała na niego lektura aż czterdziestu postów, o imponującej długości. Ode chciało mu się wszystkiego, a przez głowę przeszła mu kusząca myśl, by położyć się i nic nie robić, aż do wieczora, lecz szybko sięgnął do skarbnicy zdrowego rozsądku, zabierając się do ciężkiej pracy.

Minęła godzina, kiedy wbił na dwudziesty post. Był bardziej zmęczony, niż po intensywnym treningu. Oczy piekły go niemiłosiernie, a zdrętwienie ciała stawało się coraz bardziej uciążliwe. Ale było warto.

„ Naoki Imamura! – to jest teraz dla mnie hasło numer jeden. Kiedy o nim myślę serce drży mi z podniecenia. Nie wydaje mi się, abym znała kogoś bardziej utalentowanego od niego. Ten czterdziestoletni mężczyzna ma na swoim koncie ponad dwadzieścia sztuk teatralnych, które zostały wystawione na łamach osackiego teatru, a także na scenach w całej Japonii! Każda z jego sztuk to najprawdziwsze w świecie dzieło sztuki. Oglądając przedstawienia Imamury śmieje się i płaczę, czasami nawet umieram ze strachu. Nikt nie potrafi wyzwolić we mnie takich uczuć, jak on. To artysta w niezwykłym wydaniu!”

 Hideo oderwał wzrok od ekranu. Przez chwile wpatrywał w przestrzeń widniejącą na wprost jego oczu i zbierał myśli. Po przeczytaniu niemal całego bloga zdążył się zorientować, że panienka Enoki wprost uwielbia teatr i aktorstwo. W każde napisane zdanie wkładała coś związanego z tymi zainteresowaniami, wyrażając boleść nad faktem, że sama musi ukrywać przed rodziną swój pociąg do sceny i grania.

Przetarł zmęczone oko kłykciami palców, kiedy niespodziewanie dojrzał w niezasuniętych drzwiach swego pokoju Sarotę. Dziewczyna stała jeszcze na korytarzu, lecz ich spojrzenia mimowolnie dotknęły się wzajemnie.

Odłożył komputer na bok i usiadł prosto na łóżku, dając wytchnienie zastałym plecom.

— Jak tam blog Ayi? Prowadzi go jeszcze? — Sarota odezwała się ledwie szeptem. Bardzo pragnęła do niego zagadać, wszcząć nawet krótką dyskusje, jednakże głos odmówił jej posłuszeństwa.

— Tak, dzięki, pomogłaś. — W przeciwieństwie do niej, Hideo odpowiedział swobodnie, niemalże obojętnie, a żeby tego było mało, skierował wzrok ku oknu, co dodatkowo ją zraniło. Nie musiał dokładniej wyrazić, że nie wiele dla niego znaczy.

— Mogę cię o coś zapytać? — zapytała cicho, przylegając ostrożnie do framugi wejścia. Jej dłoń wykonała drżący gest i spoczęła na odrapanym drewnie, podczas gdy prawy policzek oparła na ścianie.

— Pytaj. — Kiwnął głową, z trudem powstrzymując napływającą falę otępiającego zmęczenia. Jedyne o czym marzył to sen, dużo snu.

— Bo… — Sarota nie wiedziała od czego zacząć, czuła, że wtrąca się w nieswoje sprawy, że to kompletnie jej nie dotyczy, ale nie mogła się oprzeć. — … ja… dlaczego ty właściwie tak bardzo interesujesz się Ayią? Dlaczego to właśnie jej tak pragniesz?

Wraz z ostatnim słowem doznała silnego wrażenia, że oto wyłożyła przed Hideo swoje uczucia, niczym na tacy, kiedy odważnie spojrzała w ciemne tęczówki nastolatka dojrzała tam całą gamę nastrojów, owszem, lecz bynajmniej nie dotyczących jej osoby. Wiedziała to, gdyż patrzył na nią, ale jakby nie widział. Coraz głębiej i głębiej pogrążał się w odmęcie własnej duszy, bogowie jedni wiedzieć co tam znajdując.

— Hideo? — odezwała się niepewnie. Spodziewała, że rzuci się jej do gardła z krzykiem, bowiem spojrzenie chłopaka niespodziewanie nabrało ognistego błysku, lecz szybko się uspokoił.

— Jest ładna, imponuje mi.

Sarota spuściła wzrok. Jego odpowiedź ani trochę nie brzmiała szczerze, co więcej dziewczyna odniosła wrażenie, że Hideo gardzi tamtą, lecz któżby zrozumiał mężczyzn? Z pewnością nie ona.

— No tak. — Kiwnęła głową, jakby wszystko już rozumiała. Postanowiła nie drążyć już tematu. Teraz nawet doszła do wniosku, że nie potrzebnie go rozpoczęła. Powinna skupić się na Ryu, a Hideo potraktować jak ulotny obiekt westchnień. Jakże trudno było wcielić ten rozsądny plan w życie.

Ponieważ chłopak nie zamierzał się już odezwać, wycofała się na korytarz ze słowami.

— Idę do swojego pokoju. Widzimy się na kolacji.

Kiedy wyszła, Hideo westchnął ciężko, a zmęczenie zaczęło dokuczać mu jeszcze bardziej. Nie chcąc tracić czasu wyjął z szuflady telefon komórkowy i wystukał numer do Yo Masuko. Asystent ojca został wcielony także do roli osobistego pomocnika chłopaka, więc teoretycznie powinien stanąć na głowie, by wspomóż plan zdobycia Ayi.

— Hideo? A więc masz już jakiś plan? — Po drugiej stronie linii odezwał się lekko schrypnięty, męski głos.

— Załatw mi dwa bilety na spektakl Naokiego Imamury!

— Naoki Imamura? Pierwsze słyszę!

— Po prostu to załatw. Nie wiem jak, ale masz mnie nie zawieść!

— Rety, chłopcze! Zamieniasz się powoli w swego ojca, przecież wiem, że to śmiertelnie ważne! Będziesz miał te bilety, spokojna głowa.

Hideo rozłączył się bez pożegnania, jak uprzednio jego ojciec i zacisnął wargi do białości.

***

 Rozległ się odgłos brutalnie zatrzaśniętej maski samochodu. Aya z napięciem wpatrywała się w spasionego mechanika, który obrzydliwie żuł wykałaczkę w kąciku ust. Jego małe, zapadnięte w fałdach skóry oczka musnęły Tetsu obojętnie.

— Silnik pracuje normalnie. Nie wydaje się, żeby coś mogło wam zagrażać. Za to przód nadaje się do wymiany. Remont może sporo kosztować, więc radziłbym kupić nowe światła i maskę.

Panienka Enoki z ulgą wypuściła nagromadzone w płucach powietrze i wyraźnie się rozluźniła. Przez chwilę obawiała się, że szkody okażą się poważniejsze, a wtedy na jej rodzinę spadnie obowiązek pokrycia kosztów. Nawet nie chciała myśleć, jak zareagowałaby matka.

— Nowe rzeczy? Nie ma mowy! — Tetsu spojrzał z obrazą na rozmówcę. Widać było, że nawet w najgłębszych zakamarkach umysłu nie rozważa takiego rozwiązania.

— Jak sobie pan życzy. — Mechanik bez emocji wzruszył ramionami. — Ale jak mówiłem… będzie to kosztować. W ogóle ogromnie pan ryzykował wsiadają do auta, które zaliczyło stłuczkę. Na przyszłość radziłbym dzwonić po pomoc drogową i policje.

— Acha, świetna rada. Kiedyś skorzystam — burknął chłopak, coraz mocniej wytrącony z równowagi.

Aya zacisnęła wargi, świadoma na co się zanosi. Auto mimo wszystko było uszkodzone, a więc problem kto pokryje koszty wcale się nie rozwiązał.

Mechanik wytarł brudne ręce w jeszcze mniej higieniczną ścierkę i nieelegancko spluwając śliną na asfalt, powiedział:

— Nie ważne. Auto proszę zostawić u nas. Za tydzień powinno wszystko być gotowe, nie obiecuje, że uda mi się uratować wszystkie zniszczone części. Proszę się przygotować, że niektóre będzie trzeba kupić.

— Rozumiem. — Tetsu z oporem kiwnął głową. Jedynie świadomość, że nie ma innego wyboru, że nie wpłynie na rzeczywistość, zmusiło go do spokojnego zachowania.

— Zostawisz tu auto? W takim razie jak wrócimy do domu? — Aya weszła im w rozmowę, nie dowierzając temu co słyszy. Niby było to do przewidzenia, lecz co innego wiedzieć, a co innego usłyszeć osobiście.

Szybko jednak tego pożałowała, gdyż omal nie spłonęła żywcem pod płomiennym spojrzeniem chłopaka. Zawiniła, nie dało się ukryć, lecz czuła się winna tylko w minimalnym stopniu. Nie uważała, aby drobna stłuczka była powodem do wielkiego rabanu, a widziała gołym okiem, że Tetsu z chęcią ogołociłby ją ze skóry.

— Panienka niech się nie obawia — odpowiedział Mechanik nieco weselej. — Pięć minut drogi stąd jest przystanek. Jak się pośpieszycie zdążycie na najbliższy autobus. Państwo, jak mniemam z centrum Osaki?

— Poradzimy sobie — zapewnił Tetsu, niejako odczuwając mimowolną satysfakcje zemsty z powodu niepewności, jaka malowała się w oczach dziewczyny.

— Na przyszłość proszę tak nie narażać damy. — Mechanik najwyraźniej uznał, że nie powiedział jeszcze wszystkiego, bo z lubością wtrącił swoje pięć groszy. — O taką ładną panienkę należy dbać.

Aya uśmiechnęła się uroczo, kiedy to usłyszała, śmiejąc się w duchu z Tetsu, który ze świstem wciągnął powietrze do płuc.

— Bardzo pan miły — odpowiedziała z teatralną słodkością, posyłając chłopakowi wymowne spojrzenie. — Na szczęście nikomu nic się nie stało.

— Ja w Pana wieku jeździłem ostrożniej — dopowiedział mężczyzna. — Normalnie bym tego nie mówił, ale jak słyszy się ile to dzieciaków w Pana wieku piratuje po ulicach, to strach się bać. — zażartował, jednocześnie mówiąc poważnie. — Proszę zważać nie tylko na siebie, ale także na innych. Panienka mogła zginąć, jest pan za nią odpowiedzialny.

Aya po raz kolejny stłumiła w sobie śmiech i spojrzała dumnie na Tetsu, któremu szczęka dosłownie opadła w tamtym momencie jak w bajce. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Mechanik nie sprawiał wrażenia takiego, który uwierzyłby w winę kobiety, zwłaszcza tak słodkiej i uśmiechniętej, jak Aya, toteż ostatecznie obrał drogę milczenia i jedynie się pożegnał, wyrażając nadzieje, że auto będzie jak najszybciej gotowe.

Brutalnie pociągnął Ayę za rękę. Mieli przed sobą spory kawałek drogi, więc musieli się pośpieszyć. Z trudem dotrzymywała mu kroku, w dużej mierze potykając się na chodniku i błagając go, by trochę zwolnił. Nie słuchał jej.

Ulicą mknęły samochody, wznosząc ponad nimi chmurę duszącego dymu, nasiąkniętego zapachem spalin. Aya wachlowała nos ręką, lecz mimo wszystko już po chwili rozbolała ją głowa.

Wokoło ciągnęły się jakieś nieznane ulice, bary i motele.

W końcu znaleźli przystanek autobusowy, ulokowany przy barierce, za którą znajdowała się otwarta przepaść z szumiącą rzeką. Na horyzoncie zaś widniały srebrzyste drapacze wieżowców pełnych korporacyjnych biur.

Aya z ulgą opadła na skrzypiąca ławeczkę i otarła pot z czoła.

— O co się tak wściekasz, to tylko głupie auto! — zauważyła z goryczą.

— Co ty tam możesz wiedzieć? — Nawet na nią nie spojrzał, kiedy to powiedział. — Z pewnością stać cię na wszystko, wiec nie jesteś w stanie docenić wielu rzeczy.

Prychnęła, przewracając oczami.

— Jeju, masz mnie za nadętą bogacze! Wiedz, że totalnie mi to zwisa, ale szkody są nie wielkie. Liczę, że nic nie powiesz matce.

Spojrzał na nią z niedowierzaniem, a potem pokręcił głową.

— Jesteś nieznośnie bezczelna. Najpierw wystawiasz moje życie na szwank, rozbijasz mi auto, a potem żądasz, bym cię krył? Upadłaś na głowę!?

Z impetem zerwała się na nogi.

— Wierz mi, że lepiej rozbić nawet tuzin samochodów, niż znaleźć się pod gniewem mojej matki! — Skrzyżowała ramiona na piersiach, zagryzając wargę. — Mam oszczędności z kieszonkowego, które zbierałam latami, pokryje naprawdę auta, słowo honoru. Tylko, bogowie, zachowaj to wszystko dla siebie.

Testu początkowo nie zamierzał się zgodzić, lecz naraz naszła go myśl, że ten mały układ może okazać się dla niego wielce korzystny.

— No cóż, mogę tak zrobić, pod warunkiem, że… — Uniósł palec wskazujący.

— Że co…? — Wymierzyła mu nie ufne spojrzenie, już obawiając się tego, co usłyszy.

— Że w czasie trwania naszych korepetycji będziesz słuchała się mnie we wszystkim, nie sprawisz żadnych problemów i zrobisz, co zechce.

Otworzyła z przerażeniem oczy i usta, cofając się w tył.

— Oszalałeś? Mam być twoją podwładną?

— Po prostu przestań być sobą i stań cię na tę chwilę kimś normalnym, jasne? Będę twoim nauczycielem, mój autorytet musi dla ciebie coś znaczyć.

Chwile przypatrywała mu się z niechęcią, jednak potem zgodziła się. Nie miała wyjścia. Z oporem uścisnęła jego rękę na znak paktu, kiedy nadjechał autobus.

Weszli do środka i, zapłaciwszy kierowcy, zajęli wolne miejsca.

— Nigdy nie jechałam autobusem — powiedziała sama do siebie, kierując wzrok ku szybie.

— Witaj w świecie klasy średniej. — Usta Tetstu wykrzywił grymas ironicznego uśmiechu. 

........................................................

Wreszcie przyszedł czas na Księżycową Przystań. Z tego rozdziału jestem średnio zadowolona, wydaje mi się, że jest o niczym. Od następnego przewiduje już coś bardziej konkretnego. Na autach nie znam się kompletnie, dlatego, jak strzeliłam kolosalny błąd odnośnie wypadku Ayi i Tetsu to nie jestem zdziwiona i z góry przepraszam! T_T Mniej więcej uporządkowałam sobie te historię w głowie, chociaż nadal uważam, że jest trudna do napisania i dlatego wybaczcie mi czasami jej chaotyczność. Mam nadzieje, że mimo wszystko wam się podoba ta historia :)

Kocham was i ciepło pozdrawiam! ;*