7.Blaknące uczucie.

Su Gim zdarł z nosa ciemne okulary w momencie, gdy Choi Yu Lin stała po drugiej stronie ogrodzenia rozmawiając z jakimś chłopakiem.

Nie zauważyli go, natomiast on sam bez problemu domyślił się, że jegomość, który uśmiechał się do dziewczyny tak szeroko, był bez wątpienia nikim innym, jak Chungiem.

Yung Su skrył się za grubym pniem dębu, zdając sobie sprawę, iż nie powinien dewastować ich prywatności swoim podglądactwem, ale usprawiedliwiał się faktem, że chce po prostu przyjrzeć się facetowi, który przyprawia jego koleżance rogi.

W sumie, tamten nie reprezentował sobą niczego specjalnego. Su Gum złośliwie spostrzegł, że można go porównać do wielkiej góry mięśni, lecz poza tym, „cudowny” pan Lee, był niczym więcej, jak kawałkiem przeciętnie wyglądającego chama.

Szkoda tylko, że Choi Yu Lin wpatrywała się w niego z tak wielkim urzeczeniem. Nie wiedzieć czemu, Su Gim odebrał to jako osobistą zniewagę i, aż zagotowało się w nim ze złości.

— Co ona w nim widzi? — mruknął, odrywając wzrok od sielankowego obrazka pary zakochanych. Nie obchodziło go, że tamtych dwoje znało się od dziecka i wspólnie dorastało. Był pewien, że dwulicowe zamiary można zdemaskować, jeżeli patrzy się na drugą osobę trzeźwym okiem, czego Yu Lin wyraźnie zabrakło.

Nagle usłyszał jej głos.

— Dzwoniłam dziś do szpitala. Ojciec wciąż przebywa na oiom’ie, ale lekarz zapewnił, że operacja udała się znakomicie i, być może, wypuszczą go za jakiś tydzień.

— Wspaniała wiadomość! Mówiłem ci, że wszystko pójdzie dobrze. Nie potrzebnie się martwiłaś.

Głos Chunga zabrzmiał mdląco radośnie, wiec Su Gim wsadził sobie palec do gardła, udając, że wymiotuje.

— Kiedy papa wróci będzie wymagał przez jakiś czas szczególnej opieki. Mam nadzieje, że do naszego wesela wyzdrowieje na tyle, by mógł się napić. Nie chciałabym, żeby mieszał leki z alkoholem.

— Nie rozmyślaj o tym na zapas, skarbie. Dla niego z pewnością liczy się tylko to, aby wesele się udało i żebyś była szczęśliwa. Zresztą, znam twojego ojca na tyle, by wiedzieć, że nie przepada nawet za najbardziej wytrawnym sake.

Choi Yu Lin roześmiała się, coś tam jeszcze odpowiadając, ale Su Gim uznał, że dość już usłyszał, a więcej wścibstwa pogwałciłoby jego kodeks honorowy. W końcu, nigdy nie chciał mieszać się w nieswoje sprawy.

Wyłonił się więc za drzewa, jakby dopiero co dotarł do pensjonatu. Wsadził słuchawki do uszu, atakując bębenki ostrą muzyką, po czym spokojnie przeszedł przez furtkę, kierując się ku drzwiom.

Kątem oka zauważył reakcje Yu Lin. Dziewczyna dosłownie na moment zamarła, obdarzając go przelotnym spojrzeniem, które następnie nieśmiało odwróciła, udając przed narzeczonym, że wcale go nie zna.

Su Gim miał ochotę prychnąć ze złością, kiedy Chung także na niego popatrzył, lecz z dozą wyższości i obojętnym wyrazem twarzy, jak gdyby chłopak był nic nie wartym kawałkiem krajobrazu.

Wszedł do pensjonatu, zatrzaskując za sobą drzwi.

Nie rozumiał dlaczego tak nagle ogarnęła go złość. Wprawdzie Yu Lin zwiała nad ranem, niczym tchórz, lecz czuł jednocześnie, iż powinien dla niej znaleźć chociaż trochę wyrozumiałości. W końcu osoba jej pokroju z pewnością nie była w stanie znaleźć w sobie odwagi na wytłumaczenie się z nocnego incydentu. Już prędzej spalałaby się ze wstydu przez resztę swego życia.

A mimo to, był wściekły, gorączkował się w sobie, niczym kipiący wulkan, gotowy wybuchnąć lawą w najmniej oczekiwanym momencie. Już sama myśl o Yu Lin przyprawiała go o nerwowy dreszcz gniewu.

Idąc w stronę schodów natrafił na nieznajomą kobietę. Pachnąca perfumami dama w zielonym, szerokim kapeluszu spojrzała na niego karcąco, układając rysy twarzy w typowy sposób dla większości bogaczy.

— Przepraszam — mruknął pod nosem, zdejmując słuchawki z uszu. Był gotowy powędrować na piętro, kiedy kobieta niespodziewanie zagrodziła mu drogę.

— Wydajesz się jakiś znajomy, chłopcze — stwierdziła z zastanowieniem. — Czy ja cię przypadkiem gdzieś już nie widziałam?

Zacisnął z gniewem usta. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy?

— Zacna pani się myli — odparł ironicznie uprzejmym tonem. Wcale nie zależało mu na tym, żeby być miłym, i kiedy spostrzegł, że jego rozmówczyni krzywi się z oburzenia, poczuł mściwe zadowolenie.

— Jesteś taki podobny do…. . — Uniosła palec wskazujący celując nim w sufit. Nagle jednak rozmyśliła się i kręcąc głową, wyminęła go w pośpiechu.

Su Gim nie miał zamiaru odprowadzać ją wzrokiem, a także zastanawiać się, co miała na myśli. Zamiast tego, jeszcze szybciej, niż ona pobiegł na górę, marząc o tym, by wyspać się w wygodnym łóżku.

***

— Yu Lin? Wszystko w porządku? — Chung spojrzał z niepokojem na ukochaną, której blada twarz i puste spojrzenie przeraziły go.

Dziewczyna podniosła wzrok, jakby nie wiedziała, czego się od niej oczekuje, po czym gwałtownie wybudziła się z letargu.

— Tak, tak! Oczywiście, że tak, a co niby miałoby być nie być w porządku?

Jej nerwowy głos i plączący się język jeszcze bardziej wyostrzył czujność chłopaka, ale ponieważ Yu Lin od zawsze miewała huśtawki nastroju, nie potrudził się myślowo nad szukaniem przyczyny takiego zachowania.

— Wydawało mi się po prostu, że odpłynęłaś świadomością gdzieś daleko. — Roześmiał się, zakładając pasmo włosów za jej ucho. Ilekroć to robił rumieniła się tak ślicznie, że robiło mu się przyjemnie na sercu. — A może ja zawracam ci głowę? Pewnie masz tyle obowiązków w pensjonacie, że nie masz czasu ze mną rozmawiać?

Uśmiechnęła się szeroko, kręcąc głową.

— Głuptasie, to co za myśl? Dla ciebie zawsze znajdę chwilkę, chociażby miał mi się świat zwalić na głowę.

Usatysfakcjonowała go taką odpowiedzią i jeszcze bardziej zepchnęła jego czujność w głąb duszy. Przecież Yu Lin była taka słodka i niewinna, a ponad to szczerze mu oddana. Nie mógł się nadziwić, jak wielkie spotkało go szczęście, że to właśnie on miał ją poślubić. Z drugiej strony wszyscy, od dawna wróżyli im taką przyszłość, więc nie specjalnie był zaskoczony, kiedy przyjęła oświadczyny.

Po krótkiej rozmowie pożegnali się pocałunkiem, a on obiecał jej, że jeszcze przyjdzie przed weselem, chociaż przygotowania goniły inne obowiązki, a on przecież zawsze miał tak mało czasu.

Pomachała mu z werandy, a następnie weszła do środka z dziwnym uczuciem rozczarowania. Zawsze, kiedy spotykała się z ukochanym miała brzuch pełen trzepoczących motyli i przez resztę dnia nie mogła o nim zapomnieć. Zaś teraz wszystko się zmieniło, jedyne o czym była w stanie myśleć, kiedy ze sobą rozmawiali, to to, co robi teraz Su Gim i, czy wciąż jest na nią zły o to, co wydarzyło się w latarni.

Pensjonat pogrążony był w popołudniowej ciszy. Wszyscy goście albo odpoczywali w swoich pokojach, albo wybyli gdzieś na plaże czy miasto, więc sprzątaczki zabrały się za porządki: pranie i zmienianie pościeli w kwaterach.

Sprawdziła po kolei, czy wszystko funkcjonuje, jak należy, unikając przy tym, jak ognia babci Kim. Staruszka po raz kolejny wykazała się mieć szósty zmysł, a kiedy Yu Lin próbowała jej wyjaśnić dlaczego nie wróciła na noc, babcia z przekąsem przyjęła wersje wnuczki, jednakże od tamtej pory zawsze wodziła za nią bacznym okiem.

Po godzinie Yu Lin nie była w stanie znaleźć dla siebie żadnego, sensownego zajęcia, przyłapując się na tym, że znowu sprawdza czystość obrusy w jadali. Westchnęła ciężko, bowiem zdała sobie sprawę, że nie odzyska spokoju ducha, póki nie porozmawia z Su Gimem.

Wprawdzie nie widziała go od chwili, kiedy wrócił do pensjonatu, ale nie wydawało jej się, aby chłopak gdzieś wychodził, zatem podeszła pod jego drzwi i nieśmiało zapukała.

Nie otworzył od razu, wystawiając dziewczynę na ciężką próbę cierpliwości. Przestępowała z nogi na nogę, nieświadomie miętosząc w zębach dolną wargę. Dopiero, gdy zapukała drugi raz, drzwi łaskawie drgnęły.

— Mówiłem już sto razy, że nie życzę sobie tu sprzątania! — krzyknął jej w twarz, a potem zaniemówił.

Uniosła zmarszczone powieki, które uprzednio zamknęła pod wpływem ogłuszenia. Serce biło w jej piersi, jak szalone. Doszła do wniosku, że może niepotrzebnie się wychyla, Su Gim z całą pewnością nie tryskał dobrym humorem.

— To ty — padły suche słowa z jego ust. Podniósł brwi, przyglądając się dziewczynie wyczekująco. — Czym sobie zasłużyłem na taki zaszczyt.

Nie zapowiadało się dobrze. Yu Lin już wiedziała, że ta rozmowa to będzie toczący się między nimi bój. Mogła odejść i zlekceważyć go, chociaż z pewnością wyszłaby wówczas na wariatkę, lecz nie wyobrażała sobie, aby chłopak wściekał się na nią do końca wakacji. Zwyczajnie nie mogłaby tego znieść.

— Przyszłam porozmawiać — odpowiedziała z niespotykaną u siebie dotąd odwagą. Pewnie spojrzała mu w oczy, jakby gotowa odepchnąć całą złość, jaką miał przygotowaną w ramach amunicji.

— O tym, że przykleiłaś się do mnie, jak rzep? — zgadł z ironicznym rozbawieniem.

— Mhm. — Kiwnęła głową. — Przepraszam cię za to.

— Przeprosiny przyjęte. — Wzruszył ramionami. — Na przyszłość nie gub parasolek.

— Już mówiłam, myślałam, że chcesz się zabić!

Usta Su Gima pokrył kpiący uśmiech.

— Jesteś nadgorliwa, to wszystko.

— Dlaczego jesteś na mnie zły!? — Zezłościła się, tracąc nad sobą panowanie. Jeszcze nigdy nie okazała przed kimś gniewu i teraz zrozumiała, jak cudowne jest to uczucie. — Przeprosiłam cię! Jakbyś nie zauważył, chciałam ratować twój prześwięty tyłek!

Czekała na równy atak z jego strony. Su Gim jednak nadął policzki, aż nagle roześmiał się z niedowierzaniem.

— Czy ja usłyszałem tyłek? — Łypnął na nią jednym okiem, chcąc sprawdzić, czy się nie pomylił. Przez cały czas tłumił w sobie śmiech. — Tyłek? Kto normalny mówi tyłek? Dlaczego nie mogłaś zwyczajnie powiedzieć dupe?

Choi z zażenowaniem pokręciła głową, odruchowo kładąc na szyi dłoń.

— Nie wyrażam się tak brutalnie.

Su Gim ponownie się roześmiał. Cała złość minęła mu, jak ręką odjął. Spojrzał na dziewczynę serdecznie. Kiedy na nią patrzył, przywodziła myśl o zlęknionym zwierzątku złapanym w pułapkę.

— Cnotliwy języczku, nikt nie może najpierw przyklejać się do mnie, a potem zniknąć, jakby nic się nie stało.

Spuściła wzrok, kiedy to powiedział.

— Przepraszam. Spanikowałam.

— Za karę zrobisz coś dla mnie.

— Co? Co znowu? — Jej przerażone oczy dotknęły twarzy Su Gima z prędkością światła. — Już raz mnie wykorzystałeś.

— Bo omal nie otrułaś mnie solą.

— To kucharka… to znaczy…

— Ciągle pakujesz się w kłopoty. — Nachylił się nad nią z uśmiechem. — A kłopoty są, jak długi, należy je spłacać.

Na sam dźwięk słowa dług mimowolnie ją zemdliło.

— To co mam zrobić? — zapytała cicho.

— Jutro wybieram się w plener. Zamierzam nagrać dźwięki natury i potem wkomponować je w moją piosenkę. Przyda mi się mała asystentka.

— W plener, czyli nad morze?

— Nie. — Z cwaną miną pokręcił głową. — W góry.

Przybrała zdziwiony wyraz twarzy. Ostatni raz wędrowała po górach, jako dziecko. Nigdy nie przepadała za wysokościami, a góry miały to do siebie, że w ich gęstych lasach łatwo było się zgubić, a także wpaść w jakąś dobrze skrytą przepaść.

Kiedy podniosła ciemne, jak węgiel oczy, Su Gim wciąż przyglądał się jej bez cienia krępacji, oczekując twierdzącej odpowiedzi.

Ramiona Yu Lin opadły w geście rezygnacji. Była przegrana w tej sprawie, więc powoli przytaknęła skinieniem głowy.

— Dobrze, spłacę swój dług, ale żebyś przypadkiem tego nie żałował.

— Hm? Co masz na myśli?

— No wiesz… — Omiotła spojrzeniem tors chłopaka, a raczej ciemną koszulkę, by ponownie odnaleźć jego oczy. — … ja i wysokości specjalnie się nie lubimy. I mam fatalną orientacje w terenie.

Usta Su Gima powędrowały w górę, kształtując nieznaczni uśmiech.

— A więc będzie zabawnie.

I zatrzasnął drzwi tuż przed nosem dziewczyny.

***

Wyruszyli rankiem w towarzystwie wschodzących promieni słońca, rowerów i plecaków, załadowanych aż po brzegi, że z trudem się zapinały.

Tym razem, Yu Lin nie odważyła się skłamać starej Kim. Wiedziała, że o jedno kłamstwo za dużo i niepozorna staruszka rozpocznie swoje małe dochodzenie, odkrywając po drodze prawy, które powinny pozostać w ukryciu.

Lecz mimo wszystko, kiedy dziewczyna oznajmiła gdzie się wybiera, a właściwie z kim, babcia przypatrywała się wnuczce o te kilka sekund za długo, jakby już wiedziała, że Yu Lin żywi wobec Su Gima bardziej skomplikowane uczucia, niżby się wydawało.

Co dziwniejsze, wargi staruszki ozdobił tajemnicy uśmieszek, ten charakterystyczny, który zwykła używać tylko wtedy, gdy jej umysł zrodził tajemnicze spostrzeżenia. Yu Lin nigdy nie odważyła się dociekać jakich.

Teraz zaś rozkoszowała się chłodnym porankiem, naznaczonym morską bryzą, niosącą się na wstęgach wiatru z nad zatoki. Niebo żyło skrzekiem mew, a w oddali słychać było spokojny szum morza, które zdawało się informować świat o dobrym nastroju.

Gosun dopiero budził się do życia. Uliczki emanowały senną, poranną aurą. Właściciele sklepów i restauracji otwierali właśnie  lokale, rozkładali parasolki i odginali krzesła od stolików, które znajdowały się na świeżym powietrzu. Z witryn pościągano rolety i wyniesiono wszystkie reklamy, zachęcające do wydania pieniędzy właśnie w tym miejscu.

Yu Lin przyglądała się temu z cieniem uśmiechu na wargach. Uwielbiała poranki o wiele bardziej, niż wieczory, chociaż te również posiadały swój swoisty urok.

Miarowo poruszała pedałami od roweru, pozwalając, aby wiatr niesfornie wkradał się w jej włosy, niby w geście powitania.

Zupełnie nie zważała na Su Gima, któremu pomysł użycia rowerów od początku nie przypadł do gustu. Nie umiał za dobrze na nich jeździć, chociaż nigdy by tego nie przyznał otwarcie. Ale dzielnie za nią nadążał, tylko od czasu do czasu pozwalając, by między wargi wkradło mu się jakieś bardziej soczyste przekleństwo.

Im dalej się jechali, tym odleglejszy stawał się zapach soli. W końcu morze ucichło, a powietrze wypełniały już tylko zapachy ziół i rosy, zmieszane z wonią polnej drogi w którą skręcili.

Teren zaczął piąć się po skosie, coraz wybredniej kształtując ścieżkę. Gęste drzewa wyrastały z ziemi jedne za drugim, tworząc urokliwą, naturalną alejkę. Przez grube listownie przebijały się pasma słońca, przypominając delikatne, złote nitki, muskające końcem wilgotną ziemie.

Drewniane tablice wskazywały kierunek szlaku turystycznego, zawierając ostrzeżenie przed przepaściami i dzikimi zwierzętami.

Chociaż natura niewątpliwie aż pękała od nadmiaru piękna Yu Lin nie czuła się pewnie. Razem z Su Gimem wjechała w ciemny las, pedałując pod górę.

Strach ścisnął jej sercem, a dobrze znany brak oddechu skurczył klatkę piersiową dziewczyny. Policzyła do dwudziestu, waląc o potrzebny spokój. Nie chciała ponownie pozwolić, aby atak paniki ją pokonał. Czuła, że musi walczyć z własnym lękiem przed życiem.

Nie znała lasu, nie znała tych terenów, lecz starała się czerpać radość, jaką może odczuwać młody człowiek w zetknięciu z przygodą.

Obejrzała się na Su Gima, który z trudem utrzymywał równowagę. Zdecydowanie radził sobie teraz lepiej, niż przedtem, chociaż wciąż zdawał się emanować niezadowoleniem.

Nie wybiło jeszcze południe, gdy zaparkowali rowery pod drzewami, zrzucając na ziemie ciężkie plecaki.

Wokoło otaczała ich sama natura. Górki potok przyjemnie szemrał tuż za ich plecami, wypływając z pęknięcia jasnej skały i spływał radośnie ku dolinie. Ptaki buszowały w koronach, wydając najróżniejsze trele, małe owady trzepotały skrzydłami, kursując między dębami.

Su Gim rozłożył koc na trawie oraz wyjął z plecaka cały potrzebny sprzęt. W tym czasie Yu Lin zajęła się prowiantem, mieli ze sobą herbatę w termosie, kanapki zrobione przez babcie Kim oraz całą masę słodyczy, które staruszka wcisnęła wnuczce na siłę. Bo przecież będą nieustannie głodni.

Dziewczyna usiadła na kocu, rozkloszowując się urokami dnia. W cieniu drzew panował przyjemny chłód, a dźwięki przyrody były lepsze od niejednej muzycznej mantry.

— Staraj się nie robić za dużo hałasu, nie chcę mieć cię nagraną w tle — przestrzegł Su Gim wędrując z osprzętowaniem w stronę strumienia. — Może zająć mi chwile nim uchwycę najlepszy dźwięk.

— Nie mam zamiaru — odparła swobodnie, wciskając sobie żelka do ust. Była tu przecież, żeby mu pomóc. Ale najwyraźniej chłopakowi chodziło jedynie o towarzystwo. — Jeżeli o mnie chodzi to będę leżeć i nic nie robić. — Postanowiła, układając ręce pod głową. Miała nad sobą baldachim z liści i gałęzi, promienie słońca leciutko muskało jej blade policzki.

Słyszała za sobą kroki Su Gima, zmieszane z odgłosem strumienia. Przymykając oczy pomyślała, że jeszcze nigdy w życiu nie czuła się, aż tak dobrze. 

........................................................

Trochę się spóźniłam z tym rozdziałem, ale mam nadzieje, że mi wybaczycie. Mniej więcej już wiem ile odcinków będzie liczyć sobie to opowiadanie, lecz na razie tego nie zdradzę. Chodzi mi po prostu o to, że ugruntowałam sobie fabułę i bardzo się z tego cieszę. Pozdrawiam was ciepło!