8.Oszukująca serce.

Las wydzielał tysiące, różnorakich zapachów, które docierały do Choi Yu Lin, wywołując w dziewczynie euforyczne uczucia. Uśmiech nie schodził jej z twarzy mimo, iż nie robiła niczego specjalnego ani nie oddawała się żadnym z ulubionych czynności.

Stłumiła w sobie nawet wyrzuty sumienia spowodowane tym, że zostawiła babcie Kim z całym pensjonatem na głowie.

Teraz odnalazła w sobie wewnętrznego egoistę i myślała przede wszystkim o sobie, odnajmując w tym stanie ducha ogromne ukojenie. Kiedy ostatnio przejmowała się tylko i wyłącznie sobą? Kiedy pozwoliła własnym myślom dojść do głosu, odpychając analizowanie problemów otoczenia?

Do tej pory chciała udowodnić reszcie, że w głębi siebie nie jest wystraszoną, chorobliwą dziewczyną, którą należy chronić za wszelką cenę. Z tego powodu robiła wszystko, aby być użyteczną i maskować wewnętrzne uczucia, świadczące o jej słabości.

Dziś nie musiała tego robić. Udawać, że nie jest odmieńcem, ani walczyć z opiniami na swój temat. W sercu matki natury była stopiona z jej dziewiczym łonem czysto i bez fałszu.

Tu mogła nawet płakać, gdyby naszła ją na to ochota. Jednak przeciwnie – duch Choi Yu Lin emanował aurą niczym niezmąconej radości.

Obecność Su Gima także wpływała na nią kojąco. Miała wrażenie, że przy tym wybuchowym chłopaku, o ironio, jest najbezpieczniejszą istotą na świecie. Bo przecież on nigdy by jej nie skrzywdził, wiedziała to na pewno. Nie mogła stwierdzić jasno skąd bierze się w niej ta ufność, ale ufała mu bezgranicznie, jakby znała go całe życie. Może nawet lepiej, niż Chunga.

Wsparła się na łokciach i chwile przypatrywała, jak przechadza się wokół strumienia, to znów okrąża pnie drzew skąd dolatywały ich słodkie trele ptaków, czy stukanie dzięcioła.

Choi Yu Lin miała wrażenie, że te wszystkie dźwięki zmieszane ze sobą tworzą echo bicia serca lasu, że znajdują się wewnątrz olbrzyma, która oddycha milionami liści i kwiatów.

Nagle Su Gim spojrzał na nią, uśmiechając się rozbrajająco. Porzucił skupioną minę i westchnął z zadowoleniem.

— Świetnie tu, co nie? — Usłyszał jego głos z daleka. — Człowiek ma wrażenie, że wrócił do domu. Ten spokój, a zarazem ta wielobarwność doznań… matka natura to jednak największa artystka na świecie.

Kiwnęła potakująco, sama czując podobnie, chociaż z pewnością nie potrafiłaby ująć myśli w podobny sposób. Tylko Su Gim miał tę naturalną łatwość do posługiwania się pięknymi słowami tak, że tworzyły głęboką myśl. Dość kontrastowe dla człowieka takiego jak on – schowanego w twardej, pyskatej skorupie, która nosiła ciasne rurki i bardzo rzucające się w oczy glany.

Jeszcze chwile siedziała w samotności, rozkoszując się przestrzenią dla własnych rozmyślań, kiedy w końcu Su Gim uznał, że na dziś wystarczy i usiadł obok na kocu, wpatrując się w sklepienie nieba, którego skrawki wyłaniały się z pomiędzy koron szumiących cicho drzew.

Schował sprzęt do specjalnej torby, a następnie wyjął drogą lustrzankę i zrobił kilka, losowych ujęć.

— Znasz się na fotografii? — zapytała, gdyż tego typu urządzenia kojarzyły jej się tylko z profesjonalistami.

Tymczasem, ku zaskoczeniu dziewczyny, Su Gim wzruszył ramionami:

— Od czasu do czasu lubię sobie coś uwiecznić. To, jak łowienie teraźniejszości, nie sądzisz? — Znów zaczął wyrażać się w ten filozoficzny sposób, który już nie raz wprawił Choi Yu Lin w zakłopotanie. Cóż mogła wtedy odpowiedzieć, żeby zabrzmieć równie kreatywnie? Była prostą duszą, szukającą swego miejsca na ziemi. Su Gim jednak tego nie zauważał, mówiąc dalej: — Chwile są takie ulotne, wprost wypadają nam z pomiędzy palców. Coś wywoła w tobie silne wrażenie, a już za sekundę tego nie ma. Dlatego zdjęcia mają taką moc. Pozwalają zobaczyć nawet te rzeczy, czy osoby, których już nie ma, a które bardzo chciało się ujrzeć.

— Masz kogoś na myśli? — Choi uśmiechnęła się delikatnie, wyczuwając, że słowa chłopaka zaczęły odnosić się do konkretów.

Spojrzał na nią wzrokiem przyłapanego na gorącym uczynku człowieka, ale zaraz kiwną głową, gotowy odpowiedzieć.

— Tak, moją matkę — odpowiedź zabrzmiała melancholijnie. Choi Yu Lin była pewna, iż pierwszy raz zobaczyła na twarzy chłopaka tego typu emocje.

— Su Gim… — odezwała się niepewnie, bawiąc się wisiorkiem u szyi. — … opowiesz mi coś o sobie? Znam cię od tych kilku dni, ale… kurczę… nic o tobie nie wiem.

— Na przykład? — Posłał jej rozbawione spojrzenie.

— Na przykład skąd pochodzisz, albo, dlaczego przyjechałeś do Gosunu? To ładne miejsce i dobre na wakacje, ale… nie ukrywajmy, to także straszne zadupie, a ty wydajesz się taki…

— No śmiało, mów. — zachęcił ją bez cienia zdenerwowania.

— Taki wyzwolony. Widziałabym cię raczej w charakterze podróżnika po świecie, najlepiej autostopem, który zmywa naczynia po knajpkach Rzymu czy Paryża, żeby zarobić na dalszą podróż.

— Nie pomyliłaś się za wiele. Mam to w planach.

Widząc jej zdziwioną minę roześmiał się.

— No cóż. Przyjechałem tu właśnie z powodu matki — wyjaśnił zmęczonym tonem. — Zostawiła mnie, jak miałem dwa lata. Dorastanie bez niej było… — Powiódł spojrzeniem przed siebie, jakby miał tam narysowane wspomnienia dzieciństwa. — … jak bycie niepełnym człowiekiem. Ojciec jest dobrym facetem, ale nie mógł zastąpić mi tej miłości, która pochodzi tylko z matczynego serca.  Więc, kiedy skończyłem szesnaście lat i zacząłem mieć jakieś pojęcie o świecie to postanowiłem ją odnaleźć. Nie zajęło mi to wiele czasu, gdyż Gosun to miejsce jej urodzenia, powróciła w rodzinne strony. Okazało się, że związała się z innym facetem, dla którego najpewniej mnie porzuciła. Skontaktowała się ze mną jej córka Ha Na. Pisałem z nią przez Internet jakiś rok, aż w końcu zaprosiła mnie na wakacje do Gosunu. Oto jestem — wzruszył ramionami.

Yu Lin poczuła się wzruszona faktem, że miał do niej tyle zaufania, aby opowiedzieć o drażliwych aspektach swojego życia. Nawet nie wiedział, jak doskonale rozumiała to, co czuł. Sama znała dorastanie bez matki, nawet, jeżeli nie została porzucona, jak on.

— To musiało być ogromne wyzwanie. Stanąć po tylu latach i spojrzeć jej w twarz — odezwała się cicho.

— Ona nie żyje. Zmarła na raka. Nawet w obliczu śmierci nie skontaktowała się ze mną — westchnął ponuro. — Jej twarz zobaczyłem tylko na zdjęciu.

Zmieszała się własną głupotą. Dopiero teraz skojarzyła, że przecież mowa była o mamie Ha Ny, tej dziewczyny, której ojciec prowadził kwiaciarnie. Osobiście nie przyjaźniła się z nią, ale w Gosunie wszyscy doskonale się znali. Mama Ha Ny faktycznie umarła po ciężkiej chemioterapii. 

— Czasami życie jest strasznie pogmatwane — stwierdziła po chwili. — Nie układa się tak doskonale jak w bajkach.

— Dziękuje.

— Co? Za co? — Przestraszyła się, że powiedziała coś nie tak.

— Że nie mówisz, że jest ci przykro. — Su Gim spojrzał na nią z delikatnym uśmiechem. — Większość tak mówi, a ja wiem, że to tylko standardowa odpowiedź, kiedy ktoś nie wie, jak zareagować. Nie rozumieją tego, co doświadczyła druga osoba.

— Ja rozumiem. — Jej stanowcze spojrzenie dosięgło jego twarzy, a on kiwnął głową.

— Wiem.

— Wiem, że wiesz. — Roześmiała się i wzdychając, rozerwała paczkę cukierków. — Gosun uwielbia sprzedawać plotki, a przecież nie ma nic bardziej sensacyjnego, jak „Ta dziwaczna Yu Lin, której matka spłonęła na jej oczach”.

Zaskoczyła go tym, że wyraża się tak niedbale o ludzkich opiniach. Nie wiedział, czy była taka na co dzień, czy może po prostu tutaj, pod osłoną leśnego czaru, zdobyła się na lekceważący ton, ale mu zaimponowała.

— Co ty wyprawiasz? — Oburzyła się ze śmiechem, kiedy niespodziewanie podniósł aparat i pstryknął jej zdjęcie. W ostatniej chwili podniosła rękę, by się osłonić, lecz była pewna, że i tak ją chwycił.

— Ale masz głupią minę! — Zaśmiał się głośno, spoglądając na ekran urządzenia. — Co za niefotogeniczne z ciebie dziewczę!

Udała oburzenie, a potem wystawiła mu język.

— Głupią minę? — Uniosła brwi, a następnie wsadziła sobie cukierek między zęby i, marszcząc nos, zrobiła zeza. — O tłaki? — spytała z łakociem w ustach.

Rozbawienie połaskotało wnętrzem Su Gima, ale zdusił w sobie śmiech, ogarnięty nagłą zmianą uczuć. Coś opasało go pętlą wokół brzucha i złapało za gardło, ale jednocześnie czuł przepełniające go szczęście, które czerpał od Yu Lin.

Nawet jej iście głupia mina wydała mu się szalenie pięknie, a on nie mógł przestać się nią zachwycać.

Nagle zbliżył twarz do jej twarzy i złapał wystający cukierek we własne usta, patrząc jej śmiało w oczy, czekając na reakcje.

Choi Yu Lin była tak wstrząśnięta, że otworzyła szeroko oczy i rozdziawiła usta sprawiając tym samym, że owocowa kulka spadła na koc.

Następnie odchyliła się do tyłu z przyśpieszonym oddechem i szaleńczym biciem serca.

— No co? — Su Gim beztrosko obnażył zęby w szerokim uśmiechu. — To był tylko taki żart.

Nie odpowiedziała, za to odwróciła pośpiesznie głowę, czując, jak policzki oblewają się ognistym rumieńcem.

Co się ze mną dzieje?!, pomyślała z przejęciem. Dlaczego zachowuje się tak bezmyślnie? Dlaczego nie potrafię poskładać w głowie nawet jednej myśli?

Cała zabawa straciła sens. Radość gdzieś się ulotniła. Nagle wszystko stało się tak okropnie trudne. Kiedy patrzyła na twarz Su Gima to czuła strach. Strach przed tym, co szeptało jej serce, tam, w najgłębszej części, gdzie dziecinne marzenia łączyły się z realnymi pragnieniami.

Chciała przecież być żoną Chunga! Wieść spokojne, normalne życie w Gosunie. Tutaj nawet się zestarzeć u boku męża i dorastających dzieci, które by mu urodziła. Czyż nie to było głównym celem jej życia? Czyż nie był to idealny plan, który się ziścił? Czuła na palcu ciężar pierścionka zaręczynowego, którego Su Gim jakby wcale nie zauważał.

A zarazem budziły się w niej ukryte myśli. Te, podpowiadające, że cudownym byłoby przeżyć wielką miłość, poddać się wirowi szaleństwa i zwiedzić świat od północy do południa, od zachodu aż po wschód.

To oczywiste, że marzyła o rodzinie, ale czy koniecznie teraz? Była jeszcze taka młoda i tak silnie wątpiła, że dane jej będzie przeżyć coś bajkowego.

Kiedy ocknęła się z własnych myśli Su Gim nie siedział już na kocu, tylko znów wędrował po lesie, tym razem z aparatem. Zdało jej się, że on też w pewien sposób przygasł, że stracił uprzednią radość. Był jednak zbyt dumny, aby to pokazać.

— Może przejdziemy się na plażę? — zaproponował niespodziewanie. Głos miał normalny, nieomal beztroski, ale oczy miały nieswój wyraz.

— Plażę? — zdziwiła się — To daleko stąd.

— I co z tego? — spytał — Przydałoby mi się jeszcze nagrać morze i mewy. Po to, to wszystko, prawda? Nagrywam dźwięki do piosenki.

Kiwnęła głową. Czuła się rozdarta i zraniona głównie niemożnością okazania mu tego, co żywiła w stosunku do niego. Zdawała sobie sprawę, że go odepchnęła, a teraz chciała go przyciągnąć do siebie i powiedzieć wszystko. Tylko, że nie potrafiła.

***

Drogę powrotną pokonali w milczeniu na rowerach – tak jak poprzednio. A mimo to, cisza zdawała się ich dzielić. Choi Yu Lin nie mogła oprzeć się wrażeniu, że z każdą sekundą oddalają się od siebie, jak dryfujące na wodzie kwiaty, które fale znoszą w zupełnie różne strony.

Nieświadomie mocno zaciskała dłonie wokół rączek roweru, że aż rozbolały ją kłykcie, czego zresztą i tak nie czuła.

Su Gim jechał na przedzie, zjawiskowo sprawnie radząc sobie z rowerem, jakby w złości zapomniał, że nie potrafi jeździć, a jego organizm samoistnie wykonywał umiejętności, które już dawno nabył, tylko w to nie wierzył.

Było już kilka godzin po południu i kiedy dotarli nad morze z nieba lał się żar, marszcząc taflę powietrza. Na szczęście błękitny olbrzym niósł na falach chłodny powiew.

Dziewczyna zaparkowała rower przy drewnianych kołkach i ruszyła przed siebie, uprzednio zdejmując buty. Zaczęła podziwiać spokój, jaki panował wokoło.

Ta część plaży była na tyle oddalona od miasteczka, że  żadni turyści nie wzbogacali krajobrazu. Nic zresztą dziwnego, skoro plaża graniczyła nie tylko z morzem, ale także z nierównym terenem pełnym skał i drzew, które gubiły gałęzie.

Su Gim od razu zabrał się do roboty. Tym razem nie kłopotała się rozkładaniem koców ani prowiantu. Było jej wszystko jedno, zresztą była pewna, że on również nie miałby ochoty na odpoczynek.

Skoro zna moja historię z matką, to czy nie powinien również wiedzieć o moim narzeczonym?, myślała z przejęciem, obserwując z boku poczynania chłopaka.

Nie rozumiała dlaczego z pośród wszystkich dziewcząt w Gosunie wybrał akurat ją. Za to była pewna, że po tym wszystkim na dobre z niej zrezygnuje. Przecież niczego nie mogła mu dać. Nie była taka, jak inne. Z nią nie można się dobrze bawić.

Przeoczyła moment, w którym znalazła się blisko Su Gima, a kiedy zdała sobie sprawę, jak niewielka dzieli ich odległość, było już za późno na wycofanie się.

Spojrzał na nią, wyłączając nagrywanie. Nic nie mówił, dopóki jego wzrok powędrował w stronę zielonej torby, przewieszonej przez ramie Yu Lin.

— Bandaże? — odezwał się ze zdziwieniem, wyjmując biały zwój materiału, wystający z bocznej kieszeni. Na tym nie skończył, sięgnął dalej, odnajdując także środki dezynfekujące i odczulające. — Jesteś na coś uczulona?

Pokręciła głową.

— Więc, po co ci to wszystko? — zapytał — Masz tam cały szpital! — Wskazał brodą torbę i prychnął ironicznie.

— Tak… na wszelki wypadek — wymamrotała cicho. — Nigdy nie wiesz, kiedy co się wydarzy.

Usta Su Gima przybrały prześmiewczy wyraz. Niespodziewanie brutalnie zdjął z niej torbę. Była zbyt zaskoczona i za mało się opierała, aby mu w tym przeszkodzić.

— Zostaw, co ty wyprawiasz!? — Krzyknęła, kiedy zrobił szeroki zamach i rzucił torbę daleko w morzę. Woda pochłonęła przedmiot jednym połknięciem, a jakby chcąc zaznaczyć swój tryumf od tafli odbił się promień słońca. — Mogłam mieć tam komórkę! — zawołała ze łzami w oczach.

— Ale nie masz. Schowałaś ją do plecaka z prowiantem. Przecież widziałem.

Obserwowałeś mnie? Chciała zapytać, ale zamiast tego ze smutkiem wpatrywała się w miejsce, gdzie utraciła potrzebne rzeczy.

— Dlaczego musisz być taki złośliwy? — zapytała cicho z nieukrywanym żalem.

— Bo denerwujesz mnie swoim zachowaniem! — Wykrzyczana odpowiedź była boleśnie szczera i Yu Lin cofnęła się automatycznie parę kroków. Su Gim nieco spokojniej wciągnął powietrze do płuc i dodał: — Chadzasz tylko tymi drogami, które wydają ci się bezpieczne. Dlaczego nie podejmiesz chociaż jednego ryzyka? — zapytał, a w jego oczach pojawił się drżący błysk, jakby za chwile jego miejsce miały zastąpić łzy. Nic takiego jednak nie nastąpiło.

— Jakiego ryzyka? — Spojrzała na niego sucho.

Odpowiedź widocznie miał na końcu języka, bo zmielił ślinę w ustach, ale ostatecznie niczego nie odpowiedział, tylko wciskając dłonie w kieszenie spodni ruszył wzdłuż plaży. Ona za nim.

Czy tym ryzykiem miało być poddanie się uczuciom wobec niego? Pomyślała z przejęciem, wlepiając oczy w plecy Su Gima. Chciała tego, naprawdę.

Ale nie była nim.

Nie potrafiła układać myśli w piękne słowa, nie potrafiła patrzeć na świat w ten niezwykły sposób, a przede wszystkim nie żyła chwilą, tylko planowała przyszłość tak, aby strach przed nią nie nawiedzał ją w snach.

Parę razy otwierała usta, by coś powiedzieć, jednak żal z powodu utraconych rzeczy, czy też raczej zbyt brutalnego obejścia się z nią spowodował, że wybrała drogę milczenia.

Su Gim był już daleko przed nią, ale ona się nie śpieszyła. Oddała się słuchaniu szumu morza i wdychania zapachu soli, któremu towarzyszyły białe mewy kursujące nad plażą.

Kiedy zamknęła oczy wszystko wydało się o wiele intensywniejsze, a myśli, które wypełniły umysł Yu Lin nieomal namacalnie uderzyły ją w twarz. Serce w jej piersi zatłukło się donośnie, wywołując w ciele uczucie strachu.

Nagle poczuła przeszywający ból w stopie. Krzyknęła głośno, nim upadła na bok lewej nogi, łapiąc się kurczowo za kostkę.

Su Gim natychmiast się odwrócił i, widząc, że stało się coś złego, zaczął biec tak szybko, jakby chciał wzbić się w powietrze, ledwie dotykał stopami piasku.

— Yu Lin! — krzyknął ze strachem, a potem upadł na kolana tuż przy niej.

Jęknęła, kiedy zobaczyła krew sączącą się z rozciętego miejsca na stopie, tuż pod dużym palcem. Nie była przyzwyczajona do takich widoków, wiec od razu zakręciło się jej w głowie i zrobiło niedobrze. Musiała odwrócić wzrok.

— Su Gim… — szepnęła — … teraz właśnie przydałaby mi się zielona torebka.

Przełknął z trudem ślinę. Ze złością złapał za kawałek szkła, które było sprawcą nieszczęścia i rzucił je w morze.

— Cholera! — Tylko tyle był w stanie powiedzieć.

..........................................................................

Przed wami taki trochę uczuciowy rozdział z wieloma przemyśleniami. Niemniej, liczę, że wam się spodoba :) Nie chcąc odwlekać publikacji postanowiłam go dodać, chociaż sprawdzałam go tylko raz. Jak są jakieś błędy, a mogą być, to bardzo, ale to bardzo was przepraszam.!

Pozdrawiam ciepło.