9.Bezpieczna droga

— Bardzo boli? — Głos Su Gima zabrzmiał z niezwykłym przejęciem. Choi Yu Lin wymierzyła mu zaskoczone spojrzenie, jakby nie dowierzając, że aż tak się martwi, a potem zacisnęła do białości wargi i pokręciła głową.

— N-nie.

Ból wcale nie był okropny, poza denerwującym szczypaniem nic poważnego się nie działo, ale dziewczyna czuła przede wszystkim strach. Towarzyszyła jej od dziecka obawa, że wszystko, każda najmniejsza rzecz czy sytuacja będzie mieć najgorszy z możliwych finałów.

Teraz było podobnie. Oczami Yu Lin wędrowały obrazy śmiertelnych zakażeń, jakie mogą wdać się w ranę, a nawet sama amputacja nogi. Nic więc dziwnego, że zzieleniała z przerażenia i z trudem utrzymywała charakter dzielnej, dorosłej osoby.

Cholera! Przecież nigdy nie była dzielna!

Su Gim zauważył przesadzoną reakcje dziewczyny, lecz zamiast rozzłościć się z powodu jej panikarstwa, zaczął w duchu żywić do siebie jeszcze więcej pretensji.

Co go podkusiło, żeby wyrzucić tę wstrętną torbę w morze? Czy zawsze musiał być tak cholernie dumny i nieugięty? Wiedział, że zrobił to wszystko, by jej dokuczyć, a także, by wyładować złość związaną z Chungiem i swoim własnym uczuciem do Yu Lin.

— Nie martw się — odezwał się spokojnym głosem i wyjął z plecaka butelkę wody, na szczęście nie mineralnej, i obmył przecięte na skórze miejsce. Potem zrobił coś, czego dziewczyna zupełnie się nie spodziewała. Zdjął z nadgarstka materiałową przepaskę i chciał ją wsunąć na nogę Yu Lin.

— Zwariowałeś? — Popatrzyła na niego, cofając gwałtownie stopę. — Zniszczy się na zawsze.

— Nie obchodzi mnie to. To tylko głupia przepaska. — Wzruszył ramionami.

Nie mając wyjścia, a także nie ważąc mu się sprzeciwiać, Yu Lin posłusznie pozwoliła, aby rozcięte miejsce skryło się za ciemnym materiałem przepaski z jakimś dziwnym sloganem po japońsku.

Su Gim nie chcąc tracić czasu wziął ją na ręce. Dziewczyna wydała z siebie cichy krzyk. Jeszcze nikt w życiu nie potraktował jej aż tak zdecydowanie. Widać Su Gim nie wahała przed niczym.

Opasała ramiona wokół jego szyi, mając wrażenie, że zaraz wyślizgnie mu się z rąk i z łoskotem zaliczy zderzenie z ziemią, nic podobnego jednak się nie stało. Za to Su Gim z niezwykłą łatwością ruszył przed siebie, jakby trzymał w dłoniach nic nieważącą lalkę.

Mimo to, dla przekory usłyszała jego zgryźliwe słowa:

— Będzie dobrze, jak nie odpadną mi ręce.

Prychnęła ze złością. Żadna kobieta nie chciałaby usłyszeć głupich komentarzy na temat swojej wagi, ale Yu Lin miała za bardzo przepełnione strachem serce, by przejąć się tą uwagą całkowicie.

— Znowu mam u ciebie dług? — zapytała z rezygnacją. — Pomożesz mi dotrzeć do domu, a ja będę musiała się za to jakoś odpłacić?

Na wargach chłopaka pojawił się nieznaczny uśmiech rozbawienia, czego Yu Lin nie mogła zobaczyć.

— Powiedzmy, że trochę jest w tym mojej winy. Wprawdzie ta zielona torba nie uchroniłaby cię przed niefortunnym szkłem, ale… jednak trochę mi głupio.

— A to coś nowego — rzekła z udawanym podziwem, szybko poczuła miażdżący dotyk zmęczenia, a ból w stopie dopiero teraz zaczął doskwierać jej naprawdę mocno.

Uniosła głowę i obdarzyła chłopaka ukradkowym spojrzeniem. Jego twarz była spokojna, ale w oczach widniało zdradliwe światełko świadczące, że martwił się o nią. W sercu poczuła rozlewające się ciepło, a jego bicie stało się szybce niż kiedykolwiek. On naprawdę się jej podobał! Z trudem zapanowała nad wywarzonym oddechem, lecz w jego ramionach, czując ciepło jego ciała, z łatwością mogła stracić głowę i zrobić coś głupiego.

Nie było mowy, żeby wsiadła na rower i pedałowała, więc Su Gim posadził ją na tylnej części własnego i siadł za kierownicą.

Nie wyobrażała sobie, jak dojadą na miejsce we dwoje na jednym sprzęcie, kiedy chłopak wątpliwie radził sobie sam ze sobą na dwóch kółkach.

— Wrócę po twój rower, nie martw się o to — zapewnił, chociaż nawet słowem nie wspominała, że się tym przejmuje. Skinęła jednak głową, wymamrotawszy niezdarne dziękuje, co później uznała za wyjątkowo słabe w obliczu troski, jaką otrzymała z jego strony.

Z przyjemnością, do której nie chciała się za nic przyznać, przywarła policzkiem do pleców chłopaka, opasając go nieznacznie w pasie.

Pomyślała, że to głupie i irracjonalne, ale z rozciętą nogą pozwalając, aby rowerem kierowała osoba kompletnie w tym nieumiejętna, czuła się nad wyraz bezpieczna.

***

Babcia Kim oderwała się właśnie od przypominania sprzątaczce, że w dziewiątce jakieś dziecko przeszło atak wysokiej gorączki i teraz trzeba zmienić tam pościel, kiedy Su Gim bojowo wtargnął do pensjonatu z Yu Lin na rękach.

Drzwi rozwarły się przed nim z hukiem, a on wyglądał niczym idący na wojnę żołnierz. Nic więc dziwnego, że początkowo staruszka w ogóle nie dostrzegła wątpliwego stanu wnuczki, a skupiła się na zastanawianiu skąd u chłopaka taki strach na twarzy.

— Przydałaby się woda utleniona! Ach, i jakieś wygodne miejsce dla Yu Lin — rzekł bez zbędnego wstępu wyjaśniającego co się stało.

Kim uniosła wysoko brwi, a dostrzegając zielony wyraz dziewczyny nie miała więcej pytań.

Yu Lin ulokowano w saloniku pensjonatu, gdzie przebywał wówczas jakiś starszy pan z nosem w książce. Poza tym panowała tam niezbędna prywatność.

— Gdzieś ty się tak urządziła?! — Staruszka pokręciła głową z niedowierzaniem, lecz próżno było szukać w jej twarzy jakichkolwiek oznak przerażenia.

Osobiście, gdyby to od niej zależało, uważała, że wnuczka powinna zaliczyć jakieś skaleczenie już dawno temu, co świadczyłoby, że bierze życie garściami. Niczego nie potrafiła przeboleć tak bardzo, jak tego, że Stary Lun Yu trzyma swe dziecię pod kloszem, uniemożliwiając mu nabicia zdrowego guza na czole.

— To długa historia, babciu.

Choi Yu Lin zaczęła się powoli uspokajać i nawet dochodzić do wniosku, że nic wielkiego się nie stało. Jej twarz nabierała z wola normalnego koloru.

Spojrzała na Su Gima, który stał obok z nietęgą miną i pustymi oczami.

— No już! — Uniosła rękę i lekko trzepnęła go w łokieć. — Nic się nie stało. Nie wściekam się na ciebie.

Popatrzyli sobie w oczy. Su Gim wykrzywił kącik ust, kiwając głową.

— Jasne. Odbiło mi wtedy na plaży, wiesz? Cholernie mi głupio za tę torbę. Nie miałem prawa jej wyrzucać.

Przyjęła jego przeprosiny. Taki już po prostu był. Najpierw się wściekał, potem przepraszał, ale chyba właśnie to lubiła w nim najbardziej. Zaskakiwał ją, a chwile wspólnie z nim spędzone zawsze prowadziły w najmniej spodziewaną stronę. Czuła się trochę, jakby jechała na rozpędzonej kolejce górskiej, ryzykowała wszystko, a jednocześnie czuła się wyzwolona.

Kiedy staruszka wróciła z butelką wody tlenionej, wacikami i całym sprzętem aptekarskim zmieszonym w jednym, plastikowym koszyczku, Su Gim postanowił samodzielnie rozprawić się z sytuacją.

Bez słowa wyjaśnienia zabrał od kobiety rzeczy i uklęknął przed Yu Lin. Staruszka uśmiechnęła się dyskretnie pod nosem, obdarzając wnuczkę ponownie tym samym spojrzeniem, jakie pojawiło się w jej oczach dzisiaj rano.

Choi Yu Lin nie zamierzała dawać znać, że cokolwiek zauważyła, a tym bardziej unikała konfrontacji z aluzją, jaką babcia starała się jej przekazać, toteż przybrała sztuczną obojętność na twarz.

Ale w sercu poczuła przyjemne ciepło na myśl, że Su Gim wykazuję tak wielką troskę stanem jej nogi.

Chłopak delikatnie zsunął opaskę ze stopy, materiał nieprzyjemnie skleił się z zaschniętą krwią, więc odczuła nieznaczne szczypanie, lecz poza tym uderzyła ją ostrożność, z jaką to robił.

— Jest tu trochę szklanych odłamków i piasku — zauważył, spoglądając na ranę. — Będę musiał je usunąć. Nie masz nic przeciwko? — Zajrzał jej poważnie w oczy.

— Ufam ci — odezwała się, nim ugryzła się w język. Owszem, to była prawda, ale czy musiała mówić to głośno? Najchętniej walnęłaby się kijem w głowę.

Wiedziała, że zdobyła się za szczerość, bo Su Gim wpatrywał się w nią przez chwilę z zadowoleniem, a potem zabrał się do roboty.

Nie mogła powiedzieć, aby wyjmowanie pesetą drobnego szkła było najprzyjemniejszym uczuciem na świecie, lecz zagryzła wargi i nie pisnęła nawet słówkiem.

Ręka chłopaka zdawała się mieć lekarską wprawę. Nie wiedziała, czy po prostu miał wrodzony talent czy tylko dla niej się tak starał, ale domyślała się, że kto inny na jego miejscu sprawiłby jej więcej bólu.

Było coś rozczulającego w sposobnie, w jaki to robił. Skupienie widniejące na jego twarzy oraz doskonale widoczna chęć, by niczego nie zawalić sprawiła, że ponownie poczuła zdradliwy podszept serca.

Był cudowny.

— Już. Teraz tylko zdezynfekować — oznajmił z tryumfem w głosie.

— Dziękuje. Zrobiłeś to po mistrzowsku — odpowiedziała, przypominając sobie, jak kiedyś Yuri wspominała, że faceci uwielbiają komplementy. Zwłaszcza te, dotyczące ich umiejętności. Postanowiła to wykorzystać, nie zdając sobie sprawy, że zrobiła to w jednym celu – by kupić go sobie jeszcze bardziej.

Kiedy zobaczyła niewypowiedziane głośno zadowolenie w wyrazie jego twarzy, zrozumiała, że było warto.

— Tylko tak mogłem się zrekompensować — odparł beztrosko i posprzątał mini bałagan, jaki się zrobił.

Po zalepieniu rany grubym plastrem porozmawiali ze sobą jeszcze przez chwile, głównie wyjaśniając babci Kim, co się wydarzyło.

— Chodzić boso po dzikiej plaży! Też mi pomysł! — Staruszka karcąco spojrzała na wnuczkę, lecz zrobiła to w troskliwy sposób, uśmiechając się z niedowierzaniem.

— Nigdy bym nie pomyślała, że ktoś tam zostawia śmieci — odparła Yu Lin usprawiedliwiająco.

— Zapominasz o wszystkich menelach, którzy szwędają się po Gosunie niczym nocne zmory — przypomniała jej dobitnie staruszka.

Yu Lin nie mając nic na swoją obronę, jedynie wzruszyła ramionami.

— Su Gim, jutro są urodziny Yu Lin, zapraszamy. — Nagle babcia Kim zmieniła temat, kierując się z zaproszeniem do chłopaka.

Wnuczka wymierzyła jej ostre, pretensjonalne spojrzenie, lecz napotkała jedynie obojętność ze strony Kim.

Chłopak najpierw się zdziwił, patrząc pytająco na Yu Lin, nic nie wiedział o żadnych urodzinach, a następnie odezwał się:

— No, a nie będę przeszkadzał? Nie chciałbym się nikomu wcinać. — Miał na  myśli głównie ją. Jej zachowanie nie umknęło jego uwadze. Dlaczego mu nie powiedziała? To chyba istotny szczegół, że jutro wkracza w dziewiętnasty rok życia? Miała cały dzień na to, by go wtajemniczyć.

— Ależ skąd! — Staruszka położyła dłoń na ramieniu wnuczki i zacisnęła na nim palce. — Dobrze wiem, jak twoja obecność ucieszy Yu Lin. Prawda, skarbie?

Dziewczyna złączyła mocno wargi. Babcia miała racje, ale w tym właśnie leżał cały problem. Nie chciała się za bardzo zbliżać, to, co już czuła do Su Gima wystarczająco burzyło harmonię jej świata.

— Oczywiście, że tak. — Przytaknęła z uprzejmym tonem na ustach. — Znamy się przecież już dość dobrze, aby traktować się, jak bliskich przyjaciół. — Świadomie dała nacisk na ostatnie słowo, co wywołało w chłopaku chmurne spojrzenie.

— W takim razie zjawie się. Pytanie tylko gdzie?

— Wujek Yu Lin ma małą restauracje na rogu głównej ulicy. Wynajęliśmy ją na jutro na dziewiętnastą — odpowiedziała Kim.

— Wiem, gdzie to jest. — Kiwnął głową. Jeżeli się nie mylił raz kupił tam lody z Ha Ną.

***

— Dlaczego to zrobiłaś? — Choi Yu Lin krzyknęła, kiedy Su Gim poszedł do swojego pokoju, a ona z babcią skierowały się do kuchni, gdzie piętrzyły się góry naczyń po kolacji, która skończyła się raptem pięć minut temu.

Wciąż bolała ją noga, ale chodzenie – o dziwo – nie sprawiało jej wielkich trudności. Może dlatego, iż przecięła sobie miejsce nieco z boku stopy, a więc nie drażniła rany przy stawianiu kroków. Mimo to chodziła wolniej i ostrożniej, niż normalnie.

— Przecież wiem, że tego chciałaś, dziecko. — Babcia Kim bez żadnych emocji wzruszyła ramionami. Namoczyła gąbkę w płynie do naczyń, pomagając przy porządkach kucharce.

— Słucham?!

— Znam cię nie od dziś. Ten chłopak ci się podoba, widzę to w twoich oczach, zresztą ty podobasz się też jemu. — Mówiąc to, staruszka ani przez chwile nie oderwała się od obowiązku.

Tymczasem Yu Lin oparła się biodrami o krawędź kuchennego blatu i, krzyżując na piersiach ramiona, zastanawiała się, czy dobrze słyszy.

— To nie prawda! — Z jej ust wyrwał się raptowny, nieco spłoszony protest.

Szybko pożałowała swej gwałtownej reakcji, gdy tylko dotknął ją pobłażliwy uśmiech babci. Kucharka także myślała swoje, co dało się poznać po jej kiwnięciu głową, którego miała nie zauważyć, ale zauważyła.

— Skarbie, wściekaj się ile chcesz, ale to nie sprawi, że zacznę żałować tego, co zrobiłam. Najwyższy czas, byś zrobiła decydujący krok w swoim życiu.

— Właśnie tak się stanie, kiedy wyjdę za Chunga! — Zawołała z oburzeniem. — Zapomniałaś już o jego istnieniu?

Nareszcie twarz staruszki nieco się zasępiła. W końcu przestała myć naczynia i spojrzała na wnuczkę w skupieniu.

— Nie zapomniałam. To, co powiem może być trudne, ale kiedyś trzeba. Po śmierci mamy… nie kręć głową! — Staruszka podniosła głos, kiedy Yu Lin poruszyła się gwałtownie, wywracając oczami. Ten temat był niezwykle drażliwy, ale Kim uznała, że wnuczka ma już dość lat, aby się z nią nie pieścić. — Po śmierci mamy wszystko stało się dla ciebie trudne, ja wiem. Dla mnie to też była wstrząsająca sprawa. Ale gdyby ona teraz zmartwychwstała, największy ból sprawiłby jej widok, że chowasz się cieniu, Yu Lin.

— A co to ma wspólnego z Chungiem? — zapytała cicho, spuszczając wzrok.

— Kochasz go, Skarbie? — Dłoń babci spoczęła na jej policzku tak przyjemnie ciepła. Jej mądre spojrzenie przeniknęło do duszy dziewczyny, ledwie oderwała własne od posadzki.

— Ja… myślę, że będzie z nim mi dobrze. Nigdy mnie nie skrzywdził.

— Więc tylko o to chodzi? Znasz Chunga i nie może cię niczym zaskoczyć, prawda? Dlatego wydaje ci się bezpieczną drogą. Czasami dwoje ludzi jest ze sobą, bo wydaje im się, że muszą. Zrobił dla ciebie wiele dobrego, nie neguje tego. Ale miłość powinna wyzwalać w drugim człowieku odwagę do życia i stawiania mu czoła, nie zaś być bunkrem ochronnym przed huraganami. Miłość to siła, która ma za zadanie wspólnie rozwiązywać problemy, a kryć się przed nimi.

Yu Lin kiwnęła głową. Wessała dolną wargę do środka, nie chcąc, aby widocznym stało się, że drży jej podbródek. Babcia miała racje, Yu Lin to rozumiała, ale jakaś część jej samej nie pozwalała wyzwolić się z lęków. Lęku, że kiedyś życie okaże się zbyt straszne, by móc dalej żyć.

No i długi ojca. Jak zdoła mu pomóc, jeżeli zrezygnuje z tego ślubu? Rodzina Chunga była bardzo bogata. Wiedziała, że to egoistyczne podejście, była nie fair wobec przyjaciela, a jednak ta sprawa także trzymała ją blisko niego.

— Babciu… — odezwała się niepewnie, ale nie wiedziała, co konkretnie chciała powiedzieć, więc zamilkła.

— Nie oszukuj swojego serca, dopóki nie dowiesz się, czego ono pragnie — odparła mądrze staruszka. 

..........................................................

 Jakoś mało mi się ten rozdział podoba. Zatraciłam lekko wenę na to opowiadanie, uznając je za średnio ambitne, ale... w końcu to miała być taka wakacyjna powiastka, prawda? Do końca opowiadania jeszcze jakieś cztery rozdziały, konkretnie jeszcze nie umiem powiedzieć, bo nie wiem ile stron wyjdzie mi opisanie danej sytuacji, a nie chcę, żeby rozdziały były za długie. 

Znowu na szybko, bo goni mnie czas, dlatego błędy wszelakiej maści upraszają się o wybaczenie :) Wiem, że to kiepsko z mojej strony, ale ostatnio żyje w biegu :D 

Pozdrawiam i kocham was :*