4.O niespodziewanym obrocie spraw i reakcji na morze.

Na komisariacie była pustka. Nawet niepozorna cela nie przechowywała wówczas jakiegoś rzezimieszka, a izba wytrzeźwień wiała nudą. Kiedy więc drzwi wejściowe gwałtownie drgnęły, otyły policjant Hashimoto, siedzący za biurkiem, uniósł niechętnie brwi. Nie był zadowolony, że ktoś ośmiela go oderwać od kubka zupki w pięć minut i zmusza tym samym do wykonania roboty, zapominając, że za to mu płacą. Dodatkowo, gdy napotkał spojrzenie Ayumu, spochmurniał tym bardziej, ponieważ nikt w całym miasteczku nie zalazł mu za skórę tak mocno jak właśnie ów delikwent.

Początkowo nie rozumiał czegóż to „ten dupek” tu szuka. Przecież komisariaty z reguły omijał na kilometr. Szybko jednak starł z ust reszki chemicznego posiłku, gdy do środka wszedł jeszcze doktor Masaki, a za nim jakaś niewysoka dziewczyna.

— Dzień dobry, Hashimoto. — Doktor przywitał się nad wyraz uprzejmie, od razu kierując w stronę funkcjonariusza, jak człowiek niecierpiący ani minuty zwłoki. — Mamy do ciebie nietypową sprawę.

Następne dziesięć minut poświęcił na szczegółowe relacjonowanie ostatnich wydarzeń, podczas których zdumienie policjanta pogłębiało się. Nie omieszkał zerkać w stronę Ayumu, który nie wyglądał na specjalnie przejętego zaistniałą sytuacją. Gdy już napatrzył się na spokojny wraz jego twarzy, skierował uwagę na dziewczynę, która rozglądała się po pomieszczeniu z takim zainteresowaniem, jakby to było wesołe miasteczko.

Wydał z siebie ostentacyjne westchnienie, gdy doktor przestał wyjaśniać. Starał się ukryć podekscytowanie sprawą. W końcu, przez swoje dziesięć lat pracy nie spotkał się z podobną sensacją. Jego doświadczenie ograniczało się bowiem tylko do przymykania drobnych złodziejaszków, wandalów i sprawców bójek.

— To będzie wymagało dużego wysiłku — rzekł tonem łaskawcy, który tylko z racji swego głębokiego miłosierdzia jest gotów pomóc. — Dziewczyna nic nie pamięta, nic a nic?

— Przecież to właśnie zostało wyjaśnione — odezwał się Ayumu sarkastycznie. — Sądzi pan, że w przeciwnym razie bylibyśmy tutaj?

— Dobrze, dobrze! — Policjant obrzucił go niechętnym spojrzeniem, jakby oburzony, że mężczyzna miał czelność w ogóle zabrać głos w tej sprawie. — Chciałbym najpierw jednak przeprowadzić wywiad z tą małą nim podejmę jakiekolwiek kroki.

— Proszę bardzo, co tylko trzeba, abym się w końcu jej pozbył. — Ayumu uniósł dłonie w wyrazie braku protestu i podniósł się z krzesła.

— Tylko niech pan zważa na jej stan zdrowotny. — Doktor spojrzał na funkcjonariusza znacząco. — Nie wolno jej forsować. — Oczywiście minął się dalece z prawdą, lecz znał doskonale nieuprzejmość tutejszej policji, toteż nie chciał, aby męczyli za bardzo Nan.

Kiedy Hashimoto skinął głową, Masaki podniósł się i podszedł do dziewczyny, kładąc jej rękę na ramieniu.

— Ten miły pan chcę z tobą porozmawiać. Zada ci kilka pytań, które pomogą mu odnaleźć twoich krewnych.

Nan skierowała spojrzenie ku mężczyźnie za biurkiem i odezwała się swobodnie.

— Zgoda. Odpowiem na tyle, ile będę mogła.

Podczas wywiadu zadawano jej podobne pytania, które zadał uprzednio Doktor, a następnie policjant profesjonalnie wykonał Nan kilka zdjęć profilowych, wyjaśniając, że zostaną rozesłane do komisariatów w całej Japonii. To z pewnością pomoże zidentyfikować ocaloną.

Podczas ich robienia, Nan z trudem nie zmrużyła oczu, bowiem ostre światło flesza oślepiło ją z rażącą siłą.

— Sprawa oczywiście może się dłużyć — rzekł Hashimoto, zgrywając zdjęcia na komputer. — Nie liczyłbym na szybkie rozwiązanie. Takie rzeczy muszą swoje potrwać.

— Co z nią zrobicie? — zapytał Aymu, dla którego wszystko dobiegło szczęśliwego końca. Przekaże Nan policji, a sam wróci do szarego, nieskomplikowanego życia.

Funkcjonariusz dźwignął na niego spojrzenie, jakby nie przewidział, że Nan, tak właściwie, nie ma się gdzie podziać.

— No cóż… jakiś dom opieki społecznej… — zaczął, przeszukując w głowie możliwe rozwiązania.

— Zajmę się nią — wtrącił pośpiesznie Masaki. Nie wyobrażał sobie, aby dziewczyna trafiła do tak strasznego miejsca, jak proponował policjant. Jego altruistyczne serce doszło do głosu i nie pozwoliło mu na uczynienie jej nawet najmniejszej krzywdy.

— To dobry pomysł — odparł Hashimoto. Nie miał zamiaru oddawać dziewczyny pod opiekę „tego dupka”, ale doktor był statecznym i poważnym człowiekiem, który mógł zapewnić jej wszystko, co potrzebne do normalnego życia.

— Nan? — Masaki zawołał dziewczynę do siebie. Ona sama była w trakcie przeglądania ulotek na tablicy korkowej. Nie przewidując żadnych niespodzianek, podeszła do doktora z uśmiechem na ustach.

— Tak?

— Dopóki nie odnajdziemy twoich krewnych, musisz się gdzieś podziać — odezwał się doktor swoim zwyczajowym, cierpliwym tonem. — Wszyscy zgodnie uważamy, że najlepiej będzie, jak przeprowadzisz się do mnie.

Nan otworzyła ze zdumieniem oczy, a następnie stanęła blisko swego wybawcy tak, że zetknęli się ramionami.

— Nie. Ja zostaję z Ayumu! — zaprotestowała gwałtownie.

— To nie jest dobry pomysł — odpowiedział doktor, zerkając na przyjaciela, który najeżył się pod wpływem niedowierzania. — Będzie ci u mnie dobrze. Mam piękny dom z ogrodem, a moja żona jest bardzo miła i na pewno zdołasz ją polubić. I wiesz, co jeszcze? Mam uroczego labradora. Kochane psisko. Nie wątpię, że masz dobrą rękę do zwierząt — wyjaśnił, jakby to miało ją przekupić.

Jednakże Nan nie wydawała się wahać nawet przez chwile. Wszczepiła się palcami w ramię Ayumu i przytuliła się do niego policzkiem.

— Ufam tylko Ayumu! Nigdzie nie idę!

— Cholera jasna! — On sam szarpnął nią gwałtownie, obdarzając piorunującym spojrzeniem. — Nie wiesz kim jestem! — Zamachał ręką w powietrzu. — Jestem pijakiem, totalnie nieodpowiedzialnym. Nie umiałbym się tobą zająć.

Nan nadęła policzki, spoglądając na niego żałośnie, ale ostatecznie przytuliła się do niego jeszcze mocniej.

— Ufam tylko Ayumu — powtórzyła stanowczo. — Chcę mieszkać z tobą, proszę, proszę, proszę...

Doktor posłał przyjacielowi bezradne spojrzenie. Gdyby tylko dało się jakoś wpłynąć na jej decyzje. Przecież Tanako był ostatnią osobą na ziemi, której można by z czystym sumieniem powierzyć psa, a co dopiero żywą, ludzką istotę!

Aymu spoglądał na dziewczynę kątem oka. Jej bliskość budziła w nim niechęć, a jednocześnie była tak niecodzienna. Kiedy ostatnio ktoś mu ufał i traktował ze szczerą przyjaźnią? Nan była irytująca, jej amnezja miała przedziwny objaw infantylności, co oznaczało, że opieka nad nią przypominałaby opiekę nad dzieckiem, lecz jakaś część jego samego pragnęła się do kogoś zbliżyć. Jeżeli los dawał mu szansę zrobienia czegoś dobrego, a przede wszystkim zyskania istoty, która by go lubiła, to czuł, że powinien to zrobić. Zresztą, czy to mogło być dziełem przypadku, że on właśnie znalazł ją tamtego wieczoru na plaży? Może bogowie chcą, by odkupił swe winy? Marie, czy tego właśnie pragniesz…?

— Niech będzie! — zakomunikował ku zaskoczeniu funkcjonariusza i doktora. Całkowicie zignorował ich przerażone spojrzenia, a potem przetrwał lawinę argumentów, uzasadniających dlaczego to taki okropny pomysł.

— Będę mieszkać z Ayumu! — wtrąciła głośno Nan, kiedy mieszanina głosów nasilała się.

Zapadła cisza. Masaki czuł się w obowiązku ratować tą bezbronną osóbkę przed najgorszym rozwiązaniem, lecz widząc jej zacięcie w spojrzeniu zrozumiał, że protest nie przyniesie pożądanego efektu. Doszedł do wniosku, iż najlepiej będzie, jak Nan sama przekona się komu zaufała. Nie, to nie tak, że Masaki gardził przyjacielem. Po prostu wiedział, że nie przetrwa nawet jednego dnia bez sake, a przecież pijany nie zajmie się Nan odpowiednio.

— Dobrze, ale pod warunkiem, że weźmiesz mój numer telefonu. W razie, gdybyś mnie potrzebowała, zadzwonisz, zgoda? — Nie czekając na odpowiedź, wyjął z portfela wizytówkę.

Nan przyjęła ją dość niechętnie. Przecież nigdy jej się nie przyda! Mimo to, schowała ją zza stanik, co sprawiło, że Policjant zarumienił się okropnie.

***

Ayumu wszedł do domu mocno trzaskając drzwiami. Dopiero po przekroczeniu progu uzmysłowił sobie, że w środku śmierdzi alkoholem a także dziwnymi fetorami, dobywającymi się z odmętów wszechobecnego bałaganu. Do tej pory nie zwracał na to uwagi, jednakże zważywszy na obecność Nan, poczuł lekkie zakłopotanie.

— Nie mam dla ciebie wolnego pokoju. — Skierował się z tymi słowami do nowej współlokatorki. Dziewczyna skupiła na nim chwilowe zainteresowanie, po czym wzruszyła ramionami.

— Mogę spać na kanapie — powiedziała. Nie pytała jak to możliwe, że w tak dużym domu nie ma pokoju dla jednej osoby.

Ayumu podrapał się po głowie z niezadowoleniem. Gdyby Nan była bardziej kapryśna, gdyby miał powody coraz bardziej jej nie znosić, to ułatwiałoby wszystko. Tymczasem jej bezproblemowy charakter, może poza nieuzasadnioną dziecinnością, sprawiał, iż budził w sobie niepokojące pokłady sympatii wobec niej.

— Nie jestem aż tak niekulturalny — rzekł sucho — Ja będę spał na kanapie, tobie oddam moją sypialnię.

W oczach dziewczyny pojawiła się nieopisana radość.

— Naprawdę!? — Podskoczyła lekko. — I to nie będzie dla ciebie problem?

— Oczywiście, że będzie, ale co mam zrobić? Skoro już wtrąciłaś się do mojego życia, nie mam zamiaru okazać się sadystą.

Jego słowa nie brzmiały ani trochę przyjemnie, lecz Nan puściła mimo uszu niesympatyczny ton, zaś skupiła się na ukrytym w słowach sensie. Ayumu był dobry, bez względu na to, jak bardzo chciał zrażać do siebie otoczenie.

Podeszła więc do niego i, stając na palcach, objęła go kurczowo za szyje. Przytuliła prawy policzek do jego szyi, mówiąc.

— Jesteś wspaniały! Tak się cieszę, że pozwoliłeś mi tu mieszkać.

Mężczyzna odepchnął ją brutalnie. Optymizm, który Nan rozsiewała wokół siebie działał mu na nerwy, lecz tylko dlatego, że budził w jego ciele uczucia, o których już dawno zdążył zapomnieć. Mimo wszystko, musiał przyznać, że była dziwną istotą.

— Na twoim miejscu bym się tak nie radował — odparł uszczypliwie. — Mieszkanie ze mną wcale do różowych nie należy. Nie zdziwię się, jak po dwóch dniach zadzwonisz do doktorka.

— Ach, wcale nie zamierzam tego robić. — Skrzyżowała ostentacyjnie ramiona, posyłając mu stanowcze spojrzenie. — Ufam tylko tobie, pamiętasz?

— Jasne, tylko nie wiem dlaczego… — burknął, kierując się w stronę kuchni. Sięgnął do lodówki po karton soku i wypił duszkiem.

— To, skoro już mieszkamy razem, mogę cię zapytać, czym się zajmujesz? — Nan stanęła w brogu, przylegając brzuchem do framugi wejścia. Jej palce delikatnie dotknęły ściany, jakby bała się wejść całkowicie.

— Jestem pijakiem.

— Już to wiem. Ale chyba masz jakieś zainteresowania, prawda?

Widząc jej uniesione wyczekująco brwi, przewrócił oczami, stając na wprost niej.

— Kiedyś byłem architektem budowlanym. Dlatego stać mnie na utrzymanie takiego domu. Teraz maluje, to wszystko. — Oparł dłoń o kuchenny blat i wciągnął ze świstem powietrze.

— Ma-lujesz? — Powtórzyła za nim z niedowierzaniem, a jednocześnie zachwytem. — Naprawdę?

— Mhm. — Kiwnął głową, nie robiąc z tego sensacji. Wielu ludzi na świecie uważało, że malarstwo nie jest dochodowym zajęciem. Mieli racje, ale Ayumu tylko z pędzlem w dłoni był w stanie zapomnieć o przeszłości. Malarstwo było też jedynym powodem dla którego czasem nie sięgał po sake. Nietrzeźwy nie mógł namalować nawet prostej kreski.

— A pokażesz mi kiedyś swoje obrazy? — Usta Nan rozjaśnił podniecony uśmiech. — Proszę…

Zmielił w ślinę w ustach. Pomysł wyraźnie mu się nie spodobał, ale z drugiej strony, nie miał nic do stracenia. Nigdy nie szukał pochwał, krytyką się nie przejmował, zatem pokazanie dziewczynie kilku obrazów – to chyba nie był zbyt duży koszt.

***

Jeszcze tego samego dnia sięgnął po płótno, sztalugę i pędzle. Zazwyczaj malował w czterech ścianach swojej pracowni, jednakże Nan wchodziła mu na głowę z propozycją, aby wyszli nad morzę, toteż zabrał się z tym wszystkim na plażę i tam rozpoczął malowanie nowego pejzażu. Nienawidził morza; szum fal przyprawiał go o gniew, a skrzek mew nie pozwalał się skupić. Dziwił się zatem, że tak łatwo uległ namowom dziewczyny.

Kiedy jednak zaczerpnął pierwszy słony oddech poczuł, jak wspomnienia zakleszczają się wokół niego niczym sępie szpony. Maluje, mając przed sobą widok morza, starannie kreśli kontury na płótnie, gdy nagle ciepło czyiś dłoni dotyka jego ramion. Z radością odwraca głowę, napotykając miłujący go wzrok Marie. Blond włosy falują delikatnie na policzkach kobiety, która uśmiecha się do niego łagodnie.

— Odpocznij trochę, za chwile zmęczą ci się oczy — mówi, składając na szyi ukochanego czuły pocałunek. Ayumu przymyka oczy i odruchowo sięga po jej dłoń, chcąc poczuć pod palcami aksamitną skórę.

— Nie mogę, wszystko ciągle się zmienia, cienie wciąż wędrują. Już za chwile światło nie będzie takie samo — wzdycha.

— Artysta musi się śpieszyć, prawda? — pyta z rozbawieniem, oplatając ramiona wokół jego szyi. Spogląda na rodzący się na płótnie obraz z fascynacją. — Ale kiedy już uchwyci moment, zamknie go w swoim obrazie na zawsze, to pocieszające.

Uwielbiał sposób jej myślenia, to, że nadawała jego pasji sens. Nazywała go Łowcą Chwil, co zawsze budziło w nim poczucie większej wartości. Kochał Marie nad życie.

Nagle Ayumu przebudził się ze wspomnień. Kursujące na popołudniowym niebie mewy zaskrzeczały głośno, jakby oburzone, że człowiek sięga ku przeszłości, zamiast żyć teraźniejszością jak one.

Spojrzał na Nan, która biegała po plaży tam i z powrotem niczym kilkuletnia dziewczynka, radująca się widokiem nieskończonej wody. Rozpostarła beztrosko ramiona, łapiąc w dłonie wiatr i zakręciła się wokół własnej osi z radością. Chciałby chociaż raz doświadczyć takiej wolności.

Westchnął, nie mogąc oderwać od niej spojrzenia. Początkowo dziecinność dziewczyny uważał za coś nienaturalnego i odrażającego, jednak teraz przyglądał jej się z fascynacją - jak każdy artysta, który uwielbia obserwować rzeczywistość. Była młodą, śliczną kobietą, ale jej duch dryfował po niezmąconych wodach beztroskości i niewinności.

Była nieświadoma swego piękna. Swych błyszczących oczu niczym cenne diamenty, uśmiechu pełnych warg i gęstości czarnych pukli, które okręcały się wokół jej twarzy niczym w bajkowej scenerii. Nie dostrzegała swego piękna, toteż nie była próżna ani dumna. Ayumu tylko raz spotkał kobietę podobną do niej – Marie.

Gdy jego serce zabiło gwałtownie przestraszył się. Od dawna nie czuł czegoś podobnego, toteż odwrócił wzrok, starając się skupić na obrazie. Znał Nan dopiero jeden dzień, niemożliwe, aby tak szybko zaskarbiła sobie jego duszę. Usta Aymu mimowolnie pokryły się drobnym uśmiechem, poczuł, że bogowie ofiarowali mu Nan w jednym celu, by odzyskał sens życia. Sens, który Marie zabrała dawno temu w nieznane.

***

Nan miała wrażenie, że unosi się ponad ziemią. Stopy dotykały wprawdzie gorącego piasku, jednakże całe ciało owładnięte było wrażeniem niezwykłej lekkości, zdolnej pokonać niewolę grawitacji.

Nagle jednak przystanęła i zapatrzyła się w morze. Dotknęła spojrzeniem linii horyzontu, gdzie nieboskłon stykał się z niebem, a w jej sercu pojawił się pokój. Nie znała swojej przeszłości; gdy próbowała sięgnąć pamięcią głębiej od dnia sztormu, w umyśle jawiła się jedynie czarna próżnia. Nie martwiła się tym zbytnio. Wiedziała, że jej dom jest przy Ayumu. Od chwili, gdy wyratował ją z opresji oddała mu siebie na zawsze.

Mimo to, miała nieodparte wrażenie, że morze chcę jej coś powiedzieć, że falująca łagodnie tafla śle w jej stronę jakieś nieokreślone sygnały, których nie potrafi odczytać właściwie.

Z tego powodu zbliżyła się ku morzu, jakby dzięki temu mogła je lepiej zrozumieć. Drgnęła ze śmiechem, gdy lodowata fala zmoczyła jej nogi. Raz, drugi, trzeci, przyglądała się falom, które cofały się i zawracały jak dzieci bawiące się w berka.

Nagle skóra palców dziewczyny przybrała siny odcień, a kilka sekund później pojawiły się na nich drobne łuski. Przerażona tym widokiem cofnęła się do tyłu, wydając z gardła cichy jęk.

Nie rozumiała, co się dzieje, ale domyślała się, iż dziwne zmiany na skórze nie należały do normalnych. Może powinna zgłosić to Masakiemu?

Wróciła do Ayumu, pozbawiona ochoty na dalszą zabawę.

— Wracajmy już do domu — poprosiła marudnie, ale nagle zamilkła oczarowana. — Och, jak ty pięknie malujesz!

Ayumu udał, że pochwała nie zrobiła na nim wrażenia. Odłożył pędzel i westchnął ciężko.

— Faktycznie czas wracać. Na dzisiaj mam dość morza. — Wstał i pozbierał wszystkie rzeczy, włącznie z obrazem. Sztalugę postanowił zostawić, gdyż była zbyt ciężka, a w pracowni miał jeszcze trzy takie same. Ta mogła spokojnie zostać tutaj, na wypadek, gdyby chciał znowu malować na plaży. Z trudem uświadamiał sobie, że nabrał na to ochoty.

Oboje ruszyli drewnianym pomostem, biegnącym przez łąkę, porośniętą bujnym, polnym kwieciem, zostawiając za sobą powoli zachodzące słońce.

Nie zdawali sobie sprawy, że blisko brzegu coś nieznacznie wyłoniło się z wody. Niepodobna do człowieka postać, o przerażająco zielonych oczach bez białka przyglądała się ich oddalającym sylwetkom, a potem sama zaczęła przybierać wygląd mężczyzny i, jeszcze w trakcie przemiany, podążyła przed siebie. 

← Następny rozdział       Poprzedni rozdział →

................................................................................................

Późno już, prawda? A myślałam, że dzisiaj nie uda mi się niczego wstawić. Na szcześnie, nie tylko daje rozdział, ale też ogarnęłam wasze blogi. Mistrz ze mnie, nie ma co! Dobra, żarty na bok. Mam nadzieje, że rozdział się wam podobał, chociaż na początku był z lekka nudnawy. Potem się rozkręci, daje słowo :)