8.O nierozwiązanej zagadce i podarunku od serca.

Nan okropnie się bała, gdy w pewnym momencie musiała wejść do mrocznego pomieszczenia zupełnie sama. Niechętnie puściła dłoń Ayumu, którą trzymała od chwili wejścia do szpitala.

— Wszystko będzie dobrze — odprowadził ją jego spokojny głos, ale nawet ona była w stanie wyczuć, że może być różnie i on o tym wiedział.

Starsza pani doktor o siwych, uładzonych włosach poprawiła na nosie okulary i poleciła dziewczynie przebrać się w strój do badań.

— Wszystkie wisiorki, pierścionki i to, co metalowe musisz zdjąć, rozumiesz?

Jej nieprzyjemny głos sprawił, że Nan mimowolnie się wzdrygnęła. Bez protestów nałożyła na siebie gryzącą koszulę w wypłowiałym kolorze zieleni i trzęsąc się z zimna czekała na dalsze instrukcje.

Spojrzawszy na gigantyczną machinę, stojącą na środku pomieszczenia, pomyślała, że to wszystko nie ma sensu. Czy ten olbrzymi kolos, przypominający tunel, naprawdę miał pomóc odnaleźć jej krewnych? Osobiście nigdy o nich nie myślała. Ilekroć przywoływała do serca świadomość istnienia bratniej duszy, przed oczami stawało jej oblicze Ayumu, nikt więcej. Nie czuła potrzeby rozwiązania zagadki swego pochodzenia. Jej przeszłość była pustką, ogromną wyrwą, której nie miała zamiaru wypełniać. Wystarczyło jej to, co miała tu i teraz.

Ale nie mogła się sprzeciwić, kiedy Lekarka zmusiła ją do położenia się na specjalnej platformie, która wjechała do środka tunelu. Wewnątrz było klaustrofobicznie, do tego została całkiem sama.

Wiedziała, że nie może się ruszać, więc spróbowała zastygnąć jak magmowa skorupa, ale wówczas maszyna zaczęła wydawać serię łomoczących dźwięków, które zdawały się wnikać do umysłu i siać w nim spustoszenia.

Nan zacisnęła powieki, mając wrażenie, że siedzi wewnątrz kapsuły, która rozbija się na skałach i pęka na kawałki, a kiedy całkiem się rozleci, wówczas i ona spadnie w przepaść i śmiertelnie uderzy o dno.

Siedzenie w jej wnętrzu przez prawie dwadzieścia minut stanowiło dla dziewczyny rodzaj najprawdziwszej w świecie tortury, ale zniosła ją bez zająknięcia. Jedynie oczy pozostały pełne lęku i obaw.

***

— Tomograf nie wykazał żadnych zmian w mózgu, szczególnie w jego części, zwanej hipokampem, która odpowiada za pamięć długotrwałą i wspomnienia. — Głos doktorki brzmiał monotonie wewnątrz jej schludnego, ale ciasnego kabinetu. Przez uchylone okno wdzierały się dźwięki ulicy zmieszany z dźwiękiem wentylatora, pracującego pełną parą. — Wszystkie ośrodki pamięci wyglądają prawidłowo. Nie wykryliśmy również krwiaków ani guzów. Jednym słowem, mózg jest czysty.

Ayumu poruszył się niespokojnie na krześle. Nan cały czas ściskała jego rękę, jakby w obawie, że coś lub ktoś w pewnym momencie ich rozdzieli. Natomiast Sakue spojrzała na kobietę rzeczowo.

— Czyli nie wiadomo skąd przyczyna amnezji? — zapytała spokojnie.

Lekarka obrzuciła ją obojętnym spojrzeniem z nad szkieł okularów.

— W związku z badaniami, wynika, że powodem jest uraz psychiczny. Zaleciłabym konsultacje z psychiatrą. Może hipnoza okaże się kluczem do rozwiązania tej zagadki.

Ani Ayumu ani Nan nie wyglądali na zachwyconych tym pomysłem.

— To wszystko, co da się zrobić? — wtrącił z nieukrywanym zdenerwowaniem.

— Pobierzemy od pacjentki krew i za kilka dni prześlemy wyniki badań — oznajmiła beznamiętnie, po czym zebrała z biurka papiery i podniosła się, dając znać, że ich czas dobiegł końca.

— No cóż, dziękujemy za wszystko. — Sakue ukłoniła się przed lekarką kulturalnie, ponieważ jej towarzysz zupełnie o tym zapomniał i wraz z Nan gniewnie opuścił gabinet.

***

— Nie mogę uwierzyć w niekompetencje tutejszych debili! — Grzmiał wewnątrz jadącego samochodu. Sakue znosiła marudzenie mężczyzny ze stoickim spokojem, od czasu do czasu zerkając w lusterko na pogrążoną w zamyśleniu Nan. — Widziałaś, jak ona nas potraktowała? Jak zwyczajnych prostaków.

— Uspokój się. Cieszmy się raczej faktem, że Nan jest cała i zdrowa — odpowiedziała, odetchnąwszy, kiedy opuścili zatłoczone autostrady Naha i zaczęli kierować się ku Oshanshiti. Ona również nie przepadała za dużymi miastami ani szpitalami.

Jej argument podziałał na Ayumu, gdyż w jednej chwili zamilkł i kiwnął głową.

— Masz racje. Po prostu coraz mniej z tego wszystkiego rozumiem. — Włączył radio, a następnie odwrócił się w kierunku Nan. Dziewczyna cały czas ściskała niewielką watkę w zgięciu łokcia, obrażona, że ktokolwiek tknął ją igłą. — Rozchmurz się, nie było tak źle.

— Nie pojadę już do żadnego szpitala! — Zamiast odpowiedzi, żachnęła się stanowczo. — Nic nie obchodzą mnie moi domniemani krewni!

— Już nie przesadzaj. — Ayumu próbował ją jakoś pocieszyć. — To dla twojego dobra. Wszyscy starają ci się pomóc.

— A może ja wcale nie chcę takiej pomocy? — Obrzuciła go nieszczęśliwym spojrzeniem. — A może nigdy sobie niczego nie przypomnę, co wtedy?

Ayumu zerknął w stronę Sakue, która to odwzajemniła. Oboje obawiali się takiego obrotu sprawy i, prawdę mówiąc, nie mieli pojęcia, co wówczas robić. On, wprawdzie, życzyłby sobie, aby Nan mogła z nim zostać na zawsze, ale czy to możliwe? Przecież nie mogła pochodzić tak po prostu z… morza.

***

Nan odzyskała humor dopiero po powrocie do domu. Na widok znajomego miejsca od razu uśmiechnęła się szeroko i popędziła radośnie na górę.

Ayumu zatrzymał się w drzwiach i odwrócił w stronę Sakue, która przystanęła za nim nieśmiało.

— Dziękuje za wszystko, za cały dzisiejszy dzień. — Zwrócił się do niej skrępowanym tonem. Wzrokiem błądził gdzieś po podłodze, nie zdolny dźwignąć go ku twarzy kobiety. Pierwszy raz naprawdę docenił jej obecność w swoim życiu.

— Możesz na mnie liczyć w każdej sprawie — powiedziała wzruszona, ale i równie niepewna, co on. Dotknęła ręką szyi i rozmasowała ją z zażenowaniem. — Będę prosić bogów i przodków, by sprawa z Nan ułożyła się pomyślnie.

Uśmiechnął się do niej z wdzięcznością, zaciskając dłoń na klamce. Wieczór dźwięczał milionem cykad i szczekaniem w oddali psa, a także jednostajnym szumem morza, które zdawało się ich otulać swą aksamitną bryzą.

— Będę już lecieć. Trzymaj się. — Sakue położyła mu dłoń na ramieniu i, obdarzywszy szybkim spojrzeniem, odwróciła się, gnając w stronę furtki.

Uśmiechnął się, odprowadzając ją wzrokiem, po czym wszedł do domu.

***

Dni płynęły jednostajnym rytmem, układając się w tygodnie pełne uśmiechów Nan i litrów farby, które zużyli na malowanie. To nigdy nie mogło się im znudzić, szczególnie jej. Wchłonęła pasję Ayumu jak woda gąbkę i malując, zbliżała się do niego coraz bardziej i pełniej, jakby zespalając swą duszę z jego duszą. Tak, że rozumieli się bez słów, że wystarczyła wymiana spojrzeń, by owładnęły nimi te same uczucia.

Obrazy Nan nie wykazywały nawet kropli wybitnego talentu malarskiego, ale nie można im było zarzucić braku emocji i oryginalności. Uwielbiała sięgać po kolory zimne, a malując, często nawiązywała do morza. Nawet, kiedy tworzyła nic ponad zmieszane ze sobą plamy, zdawały się one przypominać nieskończoną morską otchłań.

Ayumu cenił w niej to upodobanie, chociaż nieraz zastanawiał się, czy ma to związek z jej rzekomą traumą.

— Dlaczego tak je uwielbiasz, Nan? — zapytał któregoś dnia, gdy malowali w pracowni.

Spojrzała na niego z pomiędzy pasm niesfornych włosów i uśmiechnęła się.

— Uwielbiam co?

— No wiesz, morze.

— Ach! To proste. Ono jest moim pierwszym wspomnieniem.

— A nie przypadkiem właśnie tym, co ci je odebrało?

— Nie patrzę na to w ten sposób. — Uniosła podbródek z tajemniczym uśmieszkiem.

— Hm, więc jak?

— Morze zaprowadziło mnie do ciebie. Dzięki niemu tu jestem, razem z tobą. To wystarczy, bym je uwielbiała. Jestem mu wdzięczna.

Nie umiał wyjaśnić za jak głęboką wówczas strunę w nim szarpnęła. Ayumu poczuł po prostu, jakby w jednej chwili ktoś otworzył zamkniętą na cztery spusty skrzynie jego duszy. Zatęchła po wielu latach niewoli, wreszcie poczuła dotyk wyzwalającego ciepła. Nan była tym dotykiem.

Nie mógł oderwać od niej wzroku, zachłannie chłonął widok jej rumianej twarzy i bystrych oczu, w których zawsze tańczyły iskry życia. Uśmiechu, który wkraczał delikatnie na jej wargi za każdym razem, gdy podobało się jej to, co namalowała. Przyglądała się wówczas swemu dziełu z ogromną miłością i dotykała go opuszkami palców tak nieznacznie, jakby obawiała się, że cokolwiek w nim zmąci, jeżeli dotknie mocniej.

I powoli, gdzieś w głębi serca, Ayumu przestał dostrzegać w niej utracone oblicze Marie. Ono umierało w Nan z każdym dniem łagodnie, że nawet nie odczuwał z tego powodu cierpienia - zastępowane później przez jej rozbrajający śmiech i energiczne kroki, których odgłos niósł się szeroko po całym domu. Nan wypełniała go, aż po brzegi, wymiatając z kątów cienie utraconej przez mężczyznę miłości.

Wiedział dlaczego. To ona stawała się jego nową miłością.

***

Do balu charytatywnego pozostało zaledwie kilka dni. Nan od jakiegoś czasu nie potrafiła myśleć o niczym innym. Pomimo, iż utraciła swoje dawne życie, nie straciła tego, co cechuje każdą kobietę – zamiłowania do strojenia się i tańców, podczas których mogła brylować w towarzystwie.

— Jak myślisz, Ayumu? Ta czy ta? — Stała na środku pokoju, przebierając w stosie sukienek, ofiarowanych jej przez Sakue i żonę doktora.

Mężczyzna przebiegł po nich wzrokiem z lekkim niesmakiem. Sukienki były ładne, ale jakieś takie nijakie, kompletnie bez wyrazu. Idealne do wyjścia na miasto albo plażę, za to bal wymagał czegoś lepszego.

Nan jednak kompletnie się tym nie przejmowała. Wciąż zachowała swój urok skromności i cieszyła się z tego, co posiada.

Ale Ayumu nie zamierzał tego tak zostawić, zwłaszcza, że od dłuższego czasu miał dla niej niespodziankę.

— Poczekaj tu na mnie chwilkę — rzekł chytrze i zniknął w korytarzu. Nan zupełnie nie zwróciła na niego uwagi, przekonana, że pochłonęły go własne sprawy i przechyliła głowę w stronę odbicia, ponownie porównując obie sukienki.

— Myślę, że wybiorę tę białą w żółte kwiatki — odezwała się, wciąż wpatrzona w lustro z zastanowieniem, kiedy wrócił. — Chyba ma ładniejsze rękawki, nie sądzisz?

Zdziwiła się, kiedy zabrał jej sukienkę z dłoni i rzucił niedbale na łóżko.

— A może to ci się spodoba? — To mówiąc, wsunął rękę zza pleców, podając dziewczynie starannie zapakowane trzy pudełka.

Nan przyjęła ich widok z niemałym zdziwieniem.

— Dla mnie? — Kiedy kiwnął głową, zapytała: — Z jakiej okazji?

— Tak po prostu. — Wzruszył ramionami, wyraźnie zadowolony z siebie.

Dziewczyna z miną, świadczącą o wielkiej ekscytacji, usiadła sprężyście na łóżku i zabrała się do rozpakowywania prezentu. Jej oczy rozbłysły milionami gwiazd szczęścia, gdy w środku odnalazła przepiękną sukienkę wieczorową. Była czerwona, z gorsetem w kształcie serca i rozkloszowaną spódnicą nad kolanko, która mieniła się brokatowym pyłem. Z tyłu miała uroczą kokardkę, a od gorsetu odchodziły cieniutkie szelki. Od spodu zaś obszyta była delikatną koronką.

W drugim pudełku czekały na nią buty. Srebrne balerinki z okrągłym noskiem i stukającą podeszwą z nieznacznym obcasem. Ozdobione były czarnymi ćwiekami.

Do kompletu dołączony był jeszcze zestaw biżuterii. Delikatny naszyjnik z diamentowym delfinem i bransoletka.

Nan uniosła sukienkę i przyjrzała się jej z niedowierzaniem, a następnie przycisnęła do piersi buty, wzdychając z niedowierzaniem.

— Ayumu, to wszystko jest moje? — Popatrzyła na niego tak wielkimi oczami, że nie powstrzymał śmiechu.

— Naturalnie, że twoje. Podoba ci się?

— Och, nawet nie wiesz, jak bardzo! — Zachłysnęła się oddechem zachwytu. Poderwała się z łóżka i stanęła naprzeciw lustra, przykładając sukienkę do ciała. — Spójrz jaka będę w niej piękna! — Zawołała radośnie.

Zbliżył się do niej, kładąc na jej ramionach dłonie. Teraz i on odbijał się w lustrze i uśmiechał do odbicia.

— Zapewniam cię, że będziesz najpiękniejsza ze wszystkich kobiet na tym balu. Żadna z nich nie zdoła ci dorównać.

Wyraz jego oczu potwierdzał te słowa. Nan zarumieniła się po cebulki włosów, przyjmując komplement z pełną wiarą, że właśnie tak będzie. Olśni wszystkich.

— Ayumu… — odwróciła się. Sięgnęła po dłoń mężczyzny i splotła z nią palce —… dziękuje. Dziękuje, że uczyniłeś mnie tak piękną. Będę kochać tę sukienkę do skończenia świata. A kochając ją, będę jeszcze mocniej kochać ciebie.

Uniósł brwi. Patrzył na nią dłuższą chwilę, nie zmąconą niczym więcej, jak tylko jego przyśpieszonym oddechem. Nierównym i targanym przez różne emocje. Oczy mężczyzny stały się szklane, odbijając pokojowe światło i zminiaturyzowaną Nan na dnie swych tęczówek. Och, wcale nie płakał! Pod powiekami nie zebrała mu się nawet jedna kropka, to raczej silne oderwanie od rzeczywistości, spowodowane jej wyznaniem, zepchnęło świadomość Ayumu gdzieś na boczne tory bytności, pozwalając w zamian uczuciom wyjrzeć na świat przez swe brązowe oczy.

Patrzył zatem na nią żarliwie i ciepło, jak nie patrzył jeszcze na nikogo wcześniej oprócz Marie.

← Następny rozdział        Poprzedni rozdział →

***

W następnym rozdziale zacznie się już coś dziać. Obiecuje :*