7.O niespodziewanej wizycie i wyprawie do Naha.

— Pamiętaj, żeby się nie ruszać. Będziemy robić krótkie przerwy od czasu do czasu, ale zadbaj o to, aby później usiąść dokładnie tak samo, rozumiesz? Światło nam ucieka, więc musimy się śpieszyć.

Nan kiwnęła głową i zajęła miejsce na niewielkim stołu. Czuła bijący od morza wiatr i ciepło słonecznych promieni. Wraz z Ayumu wstali wcześnie rano, by jej portret mógł w pełni powstać. Początkowo zastanawiali się, jakie obrać miejsce za tło, aż Nan wybłagała, żeby za nią znajdowało się morze. Wiedziała, że Aymu za nim nie przepadał, teraz rozumiała dlaczego, ale udało się jej go przekonać do tego pomysłu.

Malowali przez dwie godziny. Nie poruszyła się nawet o milimetr, zachowując nawet niezmierny wyraz twarzy. Jedynie na włosy nie miała wpływu, gdyż zrywy morskiego wiatru wcale się nie kwapiły i szarpały ją zaczepnie za kosmyki.

Nagle uśmiech zszedł z jej twarzy, a wzrok powędrował gdzieś ponad głowę Ayumu. Mężczyzna widząc to, odwrócił się i zrozumiał, co było tego przyczyną. Dwóch funkcjonariuszy, dość młodych, kierowało się ku nim żwawym krokiem.

W jednej sekundzie serce Ayumu zastygło w piersi jak skorupa. Przyszli po nią! Przeszło mu przez myśl. Na pewno znaleźli jej rodzinę.

Z trudem zachował powagę na twarzy, gdy wstał i skłonił się przed nietypowymi gośćmi. Nan nie do końca zdawała sobie sprawę z zaistniałej sytuacji, toteż biło od niej wyłącznie zaciekawienie.

— Czy możemy z panem porozmawiać? — zwrócili się do niego służbowym tonem. Jeden z nich obrzucił dziewczynę przelotnym spojrzeniem. — Najlepiej na osobności.

— Oczywiście. Nan, mogłabyś zanieść obraz do pracowni? Tylko, błagam, ostrożnie. Na dzisiaj kończymy — odezwał się do niej.

— Hm? Ale mieliśmy malować jeszcze przez godzinę! — zaprotestowała z rozczarowaniem.

— Nan! — Surowym głosem przywołał ją do porządku.

Przybrała urażony wyraz i bez słowa zabrała obraz ze sobą. Aymu zaprosił policjantów do salonu. Mężczyzn mocno zszokował widok nieskazitelnego porządku. Nieraz aresztowali go za drobne przewinienia i kiedy zgarniali go z posesji, przeważnie natykali się na bałagan.

— Może napiją się panowie kawy albo herbaty? — Próbował być uprzejmy, ale utrudniały mu to dwa powody. Po pierwsze, spodziewał się, że lada chwila usłyszy najgorszą dla siebie wiadomość. Po drugie, z obojgiem mężczyzn łączyły go raczej nieprzyjemne stosunki i teraz jakoś niezręcznie było udawać, że w przeszłości nic się nie wydarzyło.

Odmówili.

— Podziękujemy. Wolimy od razu przejść do rzeczy. — To mówiąc, wskazali mu miejsce naprzeciw siebie, jakby to oni byli panami domu.

Pominął brak kultury z ich strony i pokornie spełnił prośbę, starając się ukryć atakujące go nerwy. Wiedział, że pewnego dnia straci ją, ale, czy musiało się to wydarzyć koniecznie tak prędko? Czy dobrzy bogowie nie raczyliby odwlec ten moment jeszcze o kilka tygodni! To było samolubne pragnienie i Ayumu wielce się go wstydził, a jednakże nie potrafił powstrzymać zdradzieckich podszeptów serca.

— Domyśla się pan zapewne, że przybywamy w sprawie Nan. — Starszy z funkcjonariuszy zabrał głos, zdzierając z głowy służbową czapkę, którą następnie odłożył na stół. Przygładził palcami rzedniejące włosy i westchnął.

— Owszem, macie jakieś informacje w jej sprawie? — Ayumu przełknął ślinę z nadzieją, że w ogóle nie słychać, jak mocno bije mu serce.

Funkcjonariusz zasępił się.

— Musi pan zrozumieć, że dokonaliśmy wszelkich procedur, by pomóc tej dziewczynie. Rozesłaliśmy jej zdjęcia na całą Okinawę i resztę kraju, ale… — zawahał się — nikt się nie zgłosił. To dość zaskakujące, ponieważ pana podopieczna, zważywszy na jej znajomość japońskiego, jest zapewne obywatelką Japonii i powinna być gdzieś zameldowana. Tymczasem, wygląda to tak, jakby nie było żadnych dokumentów, potwierdzających jej istnienie.

Ayumu nachylił się, mrugając ze zdziwieniem powiekami.

— W takim razie, ona nie istnieje? — Próbował zrozumieć tą irracjonalną myśl.

Funkcjonariusze równocześnie się uśmiechnęli.

— Och, naturalnie, że istnieje. Przecież nie może być inaczej, czyż nie? To po prostu niecodzienna sytuacja. Nie spodziewaliśmy się, że odnalezienie jej krewnych będzie aż tak trudne.

W sercu Ayumu pojawiła się ulga, za którą szczerze siebie wtedy znienawidził. Cieszył się jednak, że Nan zostanie z nim jeszcze przez długi czas. Może nawet na zawsze? Próżne marzenie, ale w tamtym momencie poczuł się lżejszy.

— Co w takim razie należy zrobić? — zapytał, chociaż wcale nie miał ochoty wysłuchać odpowiedzi.

— No cóż, rozumiemy, że to dla pana duży problem, ponieważ to właśnie pan się nią zajął. Nie chcemy nadwyrężać pana obowiązków, toteż, gdyby zechciał pan omówić problem z przeniesieniem jej gdzie indziej… — Funkcjonariusz urwał ze znaczącym spojrzeniem.

Ayumu w tym samym momencie dostrzegł niewyraźne odbicie Nan w srebrnej wazie, stojącej na stole. Dziewczyna chowała się za ścianą i uważnie przysługiwała ich rozmowie. Chociaż odbicie rozmywało się, doskonale dostrzegał jej smutne oczy.

Odpowiedział bez wahania.

— Nan może zostać u mnie tak długo, jak zechcę. Jestem na to gotowy.

Obaj mężczyźni zawahali się, ale również odczuli wyraźną ulgę. Najpewniej spodziewali się innego obrotu spraw i kłopotów związanych z przeniesieniem ocalonej do jakiegoś pogotowia opiekuńczego.

— To dla nas dobra wiadomość i dla Nan oczywiście — odpowiedział Starszy Funkcjonariusz. Ayumu dostrzegł też uśmiech dziewczyny w odbiciu wazy. — Ale z prawnego punktu widzenia, byłoby lepiej, gdyby została u pana oficjalnie zameldowana. Ponieważ wygląda na to, że ustalenie jej tożsamości zajmie długi okres czasu, radziłbym także wyrobić jej potrzebne dokumenty. Bez nich nie przysługuje jej opieka zdrowotna, a ponieważ nie ma również obywatelstwa, nie posiada typowych praw obywatelskich.

— Rozumiem to. Mam nadzieje, że w związku z sytuacją, Nan będzie potraktowana szczególnie i z wyrobieniem dokumentów nie będzie problemu?

— Uważamy, że nie. Zostanie zapisana do specjalnej fundacji pomagającej takim osobom, jak ona, czyli pozbawionych tożsamości. Oni pomogą panu przejść przez wszystkie procedury. Od nich dowie się pan o szczegółach.

Ayumu kiwnął głową. Był zadowolony, chociaż na dnie duszy odczuwał również niepokój. Jak to możliwe, że Nan nie ma żadnych krewnych, którzy mogliby się po nią zgłosić?

Na sam koniec otrzymał dane kontaktowe z fundacją i zapewnienie, że zadzwonią lada dzień, by ustalić termin wizyty. Aymu obiecał, że będzie przy telefonie.

Zamknął za nimi cicho drzwi i odwrócił się w stronę Nan, która wychyliła się nieśmiało zza rogu.

— Nan… — odezwał się ze smutkiem. — Nawet nie wiesz, jak mi przykro z powodu tego wszystkiego. To musi być dla ciebie trudne nie pamiętać bliskich i…

Urwał, gdy uwiesiła mu się na szyi, niemal pozbawiając oddechu. Była od niego niższa toteż, gdy to zrobiła, nogi zawisły jej niezgrabnie w powietrzu. Oplotła nimi biodra Ayumu i szepnęła wprost do jego szyi.

— Ayumu jest moją rodziną! Zostanę tutaj, aż do skończenia świata!

Zaskoczyła go swoją reakcją. Początkowo nie wiedział, co robić. Jednak już po chwili sam przytulił ją do siebie z uczuciem nieopisanej ulgi.

— Ja też uważam, że Nan jest moją rodziną — przytaknął i zamknął oczy, tuląc ją do siebie z mocą. Znów to poczuł. Przeszywającą go na wskroś miłość, która pozbawiła go do cna oddechu. Nan nie ważyła praktycznie nic, gdy trzymał ją na rękach, zupełnie jakby faktycznie była dzieckiem. Skarcił się w duchu. Nie powinien był tego czuć, nie w stosunku do niej, nie będąc tym kim jest, podczas gdy ona ufała mu bezgranicznie i niewinnie.

***

Zbudzona wczesnym porankiem przez promienie słońca, Nan przetarła zaspane powieki i, z uczuciem nieopisanej błogości, przeciągnęła ramiona, uśmiechając się do świata. O ile wcześniej, jej pozycja w tym domu była niepewna, teraz dzierżyła w sercu niezłomną pewność, że Ayumu chciał ją tutaj, że była mile widziana i, że darzył ją na swój sposób sympatią. To zdjęło z barków dziewczyny ogromny ciężar wątpliwości.

Każdym porankom towarzyszył łagodny szum morza, tak było i tym razem, toteż Nan z uśmiechem na twarzy otworzyła okno, spoglądając na swój ukochany widok.

Kilka dni temu, faktycznie odezwali się ludzie z fundacji i umówili się na specjalną wizytę. Już następnego dnia, miła, starsza pani zjawiła się w domu Ayumu i zadała jej wiele pytań, które skrupulatnie notowała w swoim zeszycie. Nim wyszła, obiecała pomóc i, być może, Nan już wkrótce miała zyskać potrzebne dokumenty, by stać się pełnoprawną obywatelką Japonii. Oczywiście, dokumenty miały charakter tymczasowy, jako, że wciąż istniała nadzieja, że Nan cokolwiek sobie przypomni albo jej krewni pewnego dnia się zjawią. Póki jednak co, miała wejść w posiadanie papierów o rocznej ważności, które zostaną zatwierdzone trwale dopiero po dwóch latach, jeżeli nic nie ulegnie zmianom.

Nan miała również być pod stałą opieką lekarską.

Doktor Masaki odwiedzał ich co drugi dzień i badał ją dokładnie w ten sam sposób, na sam koniec wzdychając, bowiem nadal nie rozumiał co dolega jego nietypowej pacjentce. Z medycznego punktu widzenia była zdrowa jak ryba, z drugiej jej amnezja nie cofała się. Do wstęg świadomości dziewczyny nie wdzierało się żadne mgliste wspomnienie ani nie nawiedzał ją nocami żaden ze snów, który mógłby świadczyć, że umysł zaczyna powracać ku przeszłości.

Poza tymi drobnymi przykrościami, Nan wiodła od dwóch tygodni życie pełne uśmiechu i beztroski. Ayumu dokończył, ku jej zachwycie, portret, a od tamtej pory zażyczyła sobie, by wisiał w salonie naprzeciw okna.

— To będzie świadczyć, że naprawdę tu mieszkam — powiedziała z dumą, ujęta zadziornie pod boki.

Mężczyzna uśmiechnął się z rozbawieniem, ale zachciankę spełnił bez protestów.

— Widzę, że masz wrodzoną punktualność — rzekł Ayumu w momencie, gdy Nan zeskoczyła z ostatniego stopnia schodów ubrana i uczesana.

— Tak. — Posłała mu blady uśmiech, zaciskając dłonie na poręczy. — Jak daleko musimy jechać?

Ayumu naciągnął sweter i skierował ku niej wzrok z cichym westchnięciem.

— Godzinę drogi stąd. Naprawdę nie musisz się niczego obawiać.

Pokiwała głową, ale nie wyglądała na specjalnie przekonaną. On również odczuwał pewne obawy, chociaż to nie jemu mieli robić rezonans mózgu. Masaki, nie znajdując dłużej przyczyny amnezji, skierował dziewczynę na stosowne badanie, które miało wykluczyć lub potwierdzić guza mózgu lub inne uszkodzenia, mogące wywołać tego typu objawy. Sam, jako zwykły lekarz domowy, nie wiele mógł zdziałać.

Na podjeździe czekała na nich Sakue. Ayumu naprawdę nie uważał, aby jej obecność była w czymkolwiek potrzebna, ale namówiona przez Masakiego, pozostała w tej sprawie nieugięta. Chociaż od dwóch tygodni nie sięgnął po butelkę saki, to nadal uważano go za mało kompetentnego, aby zabrał Nan do Naha, gdzie miały odbyć się jej badania. Zupełnie, jakby miał ją zgubić gdzieś na ulicy. Westchnął z irytacją, zamykając dom.

— Cześć, jak leci? — Nan podbiegła do samochodu i wsadziła głowę przez szybę, spoglądając na kobietę, która posłała jej subtelny uśmiech.

— W porządku? Gotowa do drogi?

— Chciałabym przeskoczyć ten dzień, ale nie mogę — padła, obdarzona westchnieniem, odpowiedź.

— Wsiadaj i zapnij pasy. — Sauke roześmiała się i wskazała dziewczynie tylnie miejsce. To z przodu było zarezerwowane dla Ayumu. Kobieta z trudem powstrzymała się od szerokiego uśmiechu, gdy usiadł obok niej.

— Nie mogę uwierzyć, że się ogoliłeś! — zawołała na widok jego gładkiej twarzy. Od tak dawna brodę mężczyzny zdobił zarost, że zdołała zapomnieć, jak młodą i przystojną ma twarz.

Spojrzał na nią z zażenowaniem, poprzez który przebijał się gniew urażonej męskiej dumy.

— Musiałem — odparł zacięcie. — Przecież ci lekarze nie mogą wziąć mnie za tego, kim naprawdę jestem.

Odpaliła silnik, rozbawiona jego szczerością. Gładki, uczesany, w eleganckich ubraniach i skropiony zapachem męskich perfum w niczym nie przypominał dawnego pijaka, który z trudem stawiał kroki na poboczach. Sauke wprost nie mogła uwierzyć, jak nie wiele trzeba było, by ten zgorzkniały mężczyzna całkowicie się odmienił. Nałóg zdawał się w ogóle go nie atakować. To musiał być cud.

***

Naha było wielomilionowym miastem, stolicą prefektury Okiwany. Hałaśliwe, zadymione, z niekończącymi się korkami wyrastało z ziemi w postaci olbrzymich wieżowców i kreśliło nieskończoną ilością dróg, przeplatających się między sobą niczym skołtunione nici.

Nan obserwowała je przez szybę z zafascynowaniem, które skutecznie tłumiło uczucie zdenerwowania. Tysiące ludzi na ulicach w jakiś sposób ją przerażało. Zupełnie, jakby znalazła się w obcym dla siebie środowisku. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ale z dala od morza czuła się nieszczęśliwa.

Po męczącym boju z ulicznym korkiem wreszcie dotarli do szpitala. Budynek nie wyglądał zachęcająco. Składało się na niego wiele pięter i, trudna do policzenia ilość okien, które nadawały mu surowy, obskurny wygląd, bardziej nadający się dla Ośrodka Psychiatrycznego niż miejsca, gdzie niesie się ludziom pomoc.

Niechętnie opuściła wnętrze klimatyzowanego samochodu. Uderzył w nią przenikliwy wiatr, który rozrzucił jej włosy na wszystkie strony, brutalnie wdzierając się pod powieki.

— To najokropniejsze miejsce, jakie widziałam — odparła ponuro, wysuwając żałośnie do przodu dolną wargę.

Sauke spojrzała na nią współczująco, po czym ujęła pod ramie.

— Wszystko będzie dobrze, Nan. Masz moje słowo. Może dzięki temu wreszcie dowiemy się dlaczego nic nie pamiętasz? — Spojrzała na nią zachęcająco. — Nie powiesz mi chyba, że nie chcesz dowiedzieć się czegoś o sobie i swoich bliskich?

Nan skierowała uwagę na Ayumu, który przeglądał po raz wtóry zebrane od Masakiego dokumenty medyczne. Chciał się upewnić, że wszystko mają ze sobą. Wyczuwając na sobie spojrzenie dziewczyny, zerknął na nią.

— To prawda, Nan — westchnął z rezygnacją i włożył teczkę pod pachę. — Cieszymy się, że jesteś z nami, ale musimy zrobić wszystko, by dowiedzieć się skąd pochodzisz. Przecież, zanim trafiłaś do mnie, z pewnością miałaś jakieś życie. Ktoś, gdzieś się o ciebie martwi. 

← Następny rozdział       Poprzedni rozdział →

..............................................

Em, rozdział może trochę nudnawy, ale mam ostrą jazdę od dziecka na punkcie logiki :D A wiadomo, że gdyby ktoś naprawdę spotkał osobę z amnezją, to zabrałby ją do szpitala, więc przepraszam, ale trzeba te momenty przeboleć xD

Ach, i Naha istnieje naprawdę, ciekawych zapraszam do poszukania jakiegoś info w internecie :) Mimo, że rozdział może średnio ekscytujący, to jestem bardzo z niego zadowolona. Pozdrawiam was ciepło :*

PS: Czy Sakue nie jest kochana? Z całego opowiadania jakoś tak lubię ją najbardziej.