Rozdział jedenasty

To był najlepszy spektakl, jaki widziała w całym swoim życiu. Aya nie mogła oderwać wzroku od sceny, na której aktorzy dawali popis mistrzostwa swego fachu. Każde drganie mięśni twarzy, każdy ruch ręką czy nogą było tak wyćwiczone i naturalne, że zdawali się oni być kawałkiem odrębnego świata, w którym zdarzenia są całkowicie niezależne od reżysera.

Ale były. Immamura bez jakichkolwiek wątpliwości pasował do określenia „Ojca epoki współczesnej sztuki”. Z zapartym tchem i paczką chusteczek przy boku przeżywała każdy akt podwójnie, pełniej niż inni.

Nie zwracała uwagi na Hideo, który wpatrywał się w scenę z mniejszym skupieniem niż ona, a także od czasu do czasu rozglądał się po bokach, jakby szukając czegoś interesującego.

Może, gdyby zechciała użyć swojej wrodzonej czujności zamiast głębokiego zachwytu nad sztuką zdołałaby dostrzec, że chłopaka ani trochę nie interesuje to, co dzieje się na scenie. Co więcej, od czasu do czasu dyskretnie ziewa.

Ale Aya Enoki była w swoim świecie. Jej oczy pałały blaskiem mistycznego wzruszenia, a kiedy po spektaklu mieli wstęp za kuli i mogła zobaczyć słynnego Immamure na własne oczy, Hideo całkowicie zatracił jej umyśle miano podejrzanego typka, a stał się kimś wyjątkowym, kto dał przepustkę do świata bajki.

— Nawet nie wiesz, jak jestem ci wdzięczna! — westchnęła głośno, nieświadomie łapiąc go dłońmi za łokieć, kiedy szli wzdłuż ulicy wczesnym wieczorem. Osaka budziła do nocnego życia milionami neonowych świateł, które błyszczały i poruszały się żywo na reklamowych tabloidach. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach spalin, a kiedy mijali jakąś knajpkę do ich uszu dolatywała zachęcająca muzyczka.

Hideo uśmiechnął się nieznacznie pod wpływem bliskości dziewczyny i pomyślał, że nareszcie wszystko nabiera odpowiedni kierunek, że już niedługo spełni wole ojca i wróci do Hon Kongu.

— To ja jestem ci wdzięczny — odparł poważnym głosem, rozglądając się gdzieś po ulicy. Zdołał już pojąć, że Aya nie lubi nachalności, że więcej zyska będą mniej dostępnym. — Spędziłem ten czas bardzo przyjemnie, to twoja zasługa.

— Och, raczej Immamury! — Machnęła ręką, ale komplement sprawił jej przyjemność. Pomimo wysokich szpilek trzymała tempo i ani na chwile nie musieli zwalniać. Hideo zastanawiał się, jak to możliwe, by ktokolwiek był w stanie ujść w takich butach. Za każdym razem Aya wyglądała jak pusta panienka z bogatego domu, która panikuje, gdy wysiądzie jej telefon. Ten cały Immamura ani trochę do niej nie pasował, a Hideo musiał przyznać, że to zmieniało postać rzeczy. Być może, Aya nie była aż tak głupia, za jaką ją uważał. Nie mniej, nadal utrzymywał w sobie przekonanie, że nie zdołałby się w niej zakochać.

Miała na sobie białe futerko, kusą spódniczkę, a na ramionach podrygiwał jej starannie ułożony kucyk, zaś w uszach diamentowe kolczyki – pewnie warte fortunę. Cała Aya. A jednak, kiedy uśmiechała się na wspomnienie teatru, coś w jej oczach było żywe i szczere, dalekie od powierzchowności, a bliskie sprawom ducha.

Hideo dotknął jej palców, znajdujących się w zagłębieniu jego łokcia i kiwnął głową.

— Masz racje, kto dorówna Immamurze? Ale było miło, ponieważ dałaś mi szansę. To wiele dla mnie znaczy zwłaszcza, po tym, jak dałem ci w kość.

Uśmiechnęła się tajemniczo, nieco zaczepnie, po czym roześmiała się.

— A owszem, niezły był z ciebie palant!

— Był? — Podchwycił z nadzieją, unosząc brew.

Chwile się wahając, przytaknęła.

— Teraz jesteś całkiem spoko. Mogłabym nawet…

— Nawet co? — Drążył z rozbawieniem.

— Mogłabym nawet cię polubić.

— Rozumiem zatem, że póki co jeszcze to się nie stało?

— No wiesz, trzeba trochę więcej, by zdobyć przychylność Ayi Enoki — rzekła z dumą, unosząc nieznacznie podbródek.

Miał ochotę w tym momencie prychnąć, bo przecież uwiedzenie jej z każdą chwilą stawało się dziecinnie proste, ale musiał grać.

— Zauważyłem, ale to mi właśnie w tobie imponuje. Jesteś dziewczyną z charakterem. W Japonii mało takich.

Udała, że komplement zupełnie ją obszedł, ale Hideo nie przeoczył delikatnego rumieńca, pokrywającego z wolna jej policzki. Doszedł do wniosku, że wygląda wówczas bardzo ładnie i powinna częściej okazywać tego typu emocje, a nie tylko złościć się, prychać, a do tego wyzywać wszystkich naokoło niczym rozjuszona kotka.

Nagle Aya zatrzymała się i uniosła głowę ku szyldowi nad wejściem.

— Wejdziemy? Umieram z głodu. — Mówiąc to, znacząco dotknęła brzucha.

Tak, właśnie tego było mu trzeba, naocznego dowodu, że Aya już należy do niego. Hideo tłumiąc w sobie zwycięski uśmiech, przyjaźnie kiwnął głową.

— Z chęcią, uwielbiam wegańskie pizze.

— Kłamca! — Aya popatrzyła na niego z żartobliwym oburzeniem.

Oboje się roześmiali.

***

— Albo mam coś z oczami, albo przed naszym domem stoi motor i to jakiej klasy!

Tetsu z lekkim zdziwieniem wszedł do restauracji, gdzie Ruri pichciła właśnie smakołyki dla dwóch gości, siedzących przy stole. Na widok syna uśmiechnęła się szeroko.

Jednak to nie ona odpowiedziała na jego spostrzeżenie lecz Sarota, która weszła tuż za nim, mając przewieszone przez ramie łyżwy.

— Nie jest nasz tylko tego chłopaka, który zajmuje twój pokój.

Tetsu zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Wydawała się blada i przygaszona. Wiedział, że siostra od śmierci ojca nigdy nie okazywała zbyt wielkiej radości, ale tym razem smutek zdawał się ją przytłaczać.

— Jaki on właściwie jest? — zainteresował się, mając niejasne przeczucie, że humor siostry wiązał się jakoś z nowym domownikiem. — Daje wam w kość?

— Tetsu! — Matka skarciła go, odrywając się od gotowania. — Nie bądź niemiły. Hideo to uprzejmy młodzieniec.

— Ty masz o każdym dobre zdanie, mamo — zauważył znacząco.

Sarota usiadła przy stole, a Ruri podała jej kolacje, obsłużywszy uprzednio klientów.

— Mama ma racje  — wtrąciła się dziewczyna. — O dziwo, chociaż ma bogatego ojca, nie wywyższa się.

Tetsu jakoś nie potrafił w to uwierzyć. Miał przed oczami Ayie Enoki, ona bez wątpienia była bogata i wprost proporcjonalnie do bogactwa próżna. Może i nie wszyscy wpisywali się pod tą samą kreskę, ale, jak na razie, miał dość bogaczy, a co gorsza, jutro miał się znowu z nią spotkać i gdzieś zabrać – najdziwniejsze z życzeń jej matki, która uważała, że w plenerze jej córka lepiej przyswoi wiedzę.

— Więc, gdzie on teraz jest? — spytał, rozglądając się na boki. Nigdy go nie wiedział i był strasznie ciekawy jego wyglądu.

— A licho wie! — Ruri machnęła ręką. — Dziękuje bogom, że nie pojechał na tej swojej diabelnej maszynie, reszta już mnie nie obchodzi. Jego ojciec kazał dać mu swobodę i nie wtrącać cię, tak też robię. A i on sam jakoś skory do gadania nie jest. Teraz, jak tak się nad tym zastanowię, to strasznie zamknięty w sobie jest. Nie da się do niego dotrzeć.

Słysząc to, Tetsu nabrał podejrzeć. Matka była osobą, której niewiele trzeba było, aby uznała kogoś za wcielenie dobroci, a każdą wadę potrafiła usprawiedliwić na milion sposobów. Zaś Sarota nigdy nie była na tyle odważna, by się komuś sprzeciwić, toteż zaczął się obawiać, że obie znalazły się pod wpływem podejrzanego chłopaka.

Nagle drzwi rozsunęły się, a do środka wszedł nie kto inny jak Hideo. Tetsu domyślił się, że to on po sposobie, jakim się poruszał. Bez wątpienia stanowił część tego domu i czuł się tu, jak u siebie.

Na chwile przystanął, zauważywszy, że w restauracji jest ktoś nie będący klientem. Obaj chłopcy zmierzyli się bacznymi spojrzeniami, których siłę rażenia przerwała Ruri.

— Hideo, cieszę się, że już jesteś. — Podeszła do niego i otoczyła ramieniem niczym własne dziecko. — Jesteś głodny, co?

— Bardzo dziękuje, ale chętnie położę się już spać — odpowiedział uprzejmie, nienaganny w zachowaniu, ale także zdystansowany i odpychający w postawie.

— No dobrze, jak chcesz. — Ruri westchnęła zwiedziona, aż nagle się ocknęła. — Poznaj proszę mojego syna, Tetsu Amura.

Hideo uwolnił się z pod ramienia kobiety i skłonił się przed chłopakiem sztywno i bez emocji, po czym bezceremonialnie udał się na piętro, nie zważając na nikogo.

— Nadal utrzymujecie, że to fajny gość? — zapytał Tetsu z nieukrywaną niechęcią. Wystarczyło tylko, że spojrzał na Hideo, a już go nie lubił.

— Och daj spokój! — Sarota niespodziewanie podniosła głos. — Wcale go nie znasz! Nic o nim nie wiesz, a wydajesz osądy!

Wyraziwszy swą złość, która wywołała w kącikach jej oczu drobne łzy, uderzyła pałeczkami o brzeg kwadratowego talerzyka. Zarówno matka jak i Tetsu popatrzyli na nią z przerażeniem. Wiedziała, że rzadko dawała popis tego typu wybuchom złości, toteż wcale im się nie dziwiła, ale również nie żałowała powiedzianych słów.  

— Jutro masz eliminacje? — Tetsu podjął się nowego tematu, przeświadczony, że to właśnie z tego powodu siostra straciła władze nad emocjami.

Sarota ze wstydem przygryzła wargę, wzdychając nad jedzeniem.

— Tak.

— Głowa do góry. Przecież jesteś najlepsza. — Potrząsnął ją za ramie z uśmiechem, ale nie odebrała tego, jako krzepiący gest. Kochała Tetsu, ale nie umiała już pielęgnować ich relacji. Pogubiła się we własnym świecie.

Widząc jej chłodną reakcje, cofnął dłoń i wsadził do kieszeni spodni.

— Może ty coś zjesz? — Ruri spojrzała na syna z troską.

Wiedział, że gdyby odmówił, sprawiłby matce przykrość, toteż przytaknął.

***

Sarota weszła do przebieralni i ze złością rzuciła łyżwy pod ławę. Następnie usiadła na niej, chowając twarz w skrzyżowanych ze sobą ramionach.

Była tak blisko sukcesu. Przecież poszło jej dobrze. Perfekcyjnie wykonała wszystkie piruety, ani na chwile nie zapomniała trzymać nienagannej postawy, sunęła po lodzie lekka jak piórko, i to nie wystarczyło.

Na krajowe eliminacje Juniorów miała pojechać inna dziewczyna. Kiedy usłyszała decyzje trenerki, chciała zapaść się pod ziemie. Od początku roku szkolnego wiązała z eliminacjami duże nadzieje, prawdę mówiąc wierzyła, że osiągnie sukces. Tymczasem, zmagała się z goryczą porażki.

Dlaczego? Dlaczego kompletnie nic jej nie wychodziło? Fakt, na łamach szkoły mieli wystawiać jej sztukę, ale Sarota napisała ją tylko i wyłącznie na prośbę Sensei Aoi, która zawsze uważała, że ma lekkie pióro. Ale dla Saroty nie miało to znaczenia, podobnie jak nie obchodziły ją sukcesy w nauce. Była wybitnie zdolna, miała to w genach razem z Tetsu. Oboje przyszli na świat uzdolnieni i stworzeni do poszerzania wiedzy. Inaczej w życiu nie dostaliby się do tak prestiżowej szkoły jak ta, ale dla Saroty liczyło się tylko łyżwiarstwo. Czy na zawsze miała pozostać w ciele nudnego, zakompleksionego kujona?

Nie mając wpływu na swoją przyszłość, przebrała się w normalny strój i, skrętnie ukrywając w sobie rozpacz, wyszła ze szkoły. Oślepiający blask słońca sprawił, że prawie się potknęła i wywaliła. Gdy odzyskała równowagę zobaczyła, Nakamę stojącą naprzeciw.

— Nakama- san — wyszeptała ze zdumieniem, ściskając w dłoni szkolną teczkę.

Przyjaciółka spoglądała na nią chmurnie, miętosząc z niezadowoleniem dolną wargę.

— Myślałam, że będziesz inna. — Usłyszała cierpki ton jej głosu.

— Co chcesz przez to powiedzieć? — Sarota zmarszczyła brwi, czując niepokojący uścisk w podbrzuszu.

— Jak mogłaś dać Ayi tę rolę, co?! — Przyjaciółka krzyknęła jej prosto w twarz z taką pogardą, że aż skurczyła się w sobie.

— Ja… mogę to wyjaśnić — rzekła ze skruchą.

— Nie chcę twoich wyjaśnień! — Nakama machnęła lekceważąco ręką. — Bo i co tu wyjaśniać? Umawiałyśmy się inaczej! Miałaś wreszcie się zemścić na tej diablicy! Aya nie zasługuje na tę role, obie o tym wiemy!

Sarota słuchała tego ze spuszczoną głową. Gdy wreszcie miała szanse coś powiedzieć, odezwała się szeptem.

— Przepraszam. Miałam powód, by ją wybrać. Hideo mnie o to prosił.

— I był on ważniejszy ode mnie? — zapytała przyjaciółka z niedowierzaniem. — Kiedy nauczysz się atakować, a nie tylko być ofiarą, co? Nigdy niczego nie osiągniesz, jeżeli w dalszym ciągu będziesz taka kochliwa! Zawiodłam się na tobie! Nie dzwoń do mnie z łaski swojej! — warknęła Nakama i oddaliła się z furią.

Sarota jeszcze chwile stała jak odrętwiała. Wiatr delikatnie przemykał między kosmykami jej włosów, czuła się upokorzona prawdą. Nakama miała racje, to właśnie z powodu słabości swojej duszy nie udało jej się wygrać eliminacji, była zbyt miękka, za mało charakterna, pozwalała ludziom wodzić się za nos. Wszystko, czego pragnęła wymykało się jej z rąk. Nawet Hideo.

Wtedy padł na nią cień Ryu. Gdy podniosła na niego wzrok, stał w niedbałym rozkroku, z palcami wsuniętymi za kieszenie spodni. Po jego wargach błąkał się łobuzerski, pewny siebie uśmiech. Niejednej kobiecie zaparłoby dech w piersiach lecz Sarota już dawno wyzbyła się szczeniackich uczuć wobec niego.

— Ryu? Co tu robisz? — zapytała głupkowato, z zażenowaniem zakładając kosmyk za ucho.

— Mieliśmy się umówić, zapomniałaś? — Wzruszył ramionami, a potem zbliżył się. Prawie stykali się ramionami, na co Sarota zerknęła z niepokojem.

— Nie zapomniałam — wykrztusiła, rumieniąc się.

— Dobrze, bo przyszedłem ustalić jakieś szczegóły. Co powiesz na to, abym zrobił ci niespodziankę?

— Nie-niespodziankę? — zdziwiła się.

— Aha. Zabiorę cię w pewne, cudowne miejsce, ale to będzie niespodzianka.

— W takim razie, gdzie mamy się spotkać? — Próbowała zrozumieć o co mu chodzi.

— Niedaleko szkoły jest taki stary magazyn. Możemy spotkać się tam jutro po szkole i stamtąd zabiorę do tego sekretnego miejsca.

Nie spodobał się jej ten pomysł. Nie zdołała jednak mu odmówić. Przecież kilka tygodni temu na podobną propozycje zareagowałaby radosnym omdleniem lub wrzaskiem podniecenia. Teraz odczuwała jedynie rezygnacje. Jednak nie mogła zaprzepaścić takiego wyciągnięcia dłoni od losu. Nie było bowiem wątpliwości, że wreszcie się on do niej uśmiechnął. Zawsze chciała umówić się z Ryu i teraz miała szansę, jak nigdy w życiu.

— Zgoda. — Przytaknęła wbrew sobie. Przecież nie może być, aż taką nieudacznicą!

— Świetnie, to do zobaczenia. — Mrugnął do niej zaczepnie, po czym odszedł do kolegów, z którymi ruszył do domu.

I wtedy podszedł do niej Hideo. Jak zwykle na nią czekał mimo, iż nie uczęszczał na żadne dodatkowe zajęcia i mógł wyjść wcześniej, gdy ona szła na treningi. Doceniała to, ale dzisiaj uśmiechnęła się do niego jedynie przelotnie.

— Szykuje się randka? — zapytał z rozbawieniem, odprowadzając Ryu spojrzeniem.

— Można tak powiedzieć — odpowiedziała, mając nikłą nadzieje na wzbudzenie w nim zazdrości. Jednak pozostał niezmienny w wyrazie twarzy, chociaż oczy miał poważne jak zawsze, przez co z trudem dało się wyczytać z nich jakieś emocje.

— Świetnie, to co dzisiaj wsiadasz na motor? Nie będziemy przecież chodzić pieszo, jak wcześniej — żachnął się.

— Nie chcę. — Pokręciła głową, robiąc krok w tył. — Boje się tej twojej piekielnej maszyny.

— Mówisz zupełnie, jak twoja matka — Roześmiał się, a potem wzruszył ramionami. — Twoja sprawa, to cześć.

Patrzyła, jak odchodzi, zastanawiając się, dlatego w takim razie na nią czekał? Czy nie mógł po prostu odjechać wcześniej?

W jej sercu pojawiła się tęsknota i żal

.....................................................

Znowu rozdział fabularnie przejściowy. Mimo wszystko, mam nadzieje, że czytało się go ciekawie :)