13.O kolejnym lokatorze domu i niezwykłych świętach.

Music

Grudzień na Okinawie nigdy nie był mroźny, mieszkańcy wyspy rzadko kiedy mieli styczność ze śniegiem, bowiem mieszkali w klimacie subtropikalnym. Z tego powodu, gdy nadszedł okres Bożego Narodzenia, a wszystkie sklepy i centra handlowe ustroiły się dekoracjami lampek i bombek oraz wycinkami bałwanów z mikołajami i reniferami, temperatura była dodatnia i wzrosła powyżej dwudziestu stopni.

Nan chłonęła atmosferę świąt z ogromną radością, niemal wymuszając na Ayumu kupno wielkiej choinki i dekoracji. Mężczyzna od lat nie spędzał świąt w ten sposób, ale nie zaprotestował. Skoro miał z kim dzielić ten magiczny czas, czy mógł narzekać?

Jedynie sprawa z Sakue nie dawała mu spokoju. Nawet przez chwile nie podejrzewał samego siebie o to, że tak bardzo zależało mu na przyjaźni z nią. Po tym, jak ją potraktował czuł się beznadziejnie zły i bezskutecznie zbierał się z zamiarem przeproszenia jej. Zwłaszcza, że Nan wyczuła ich pogorszone relacje, toteż nieustannie nalegała, aby coś z tym zrobił.

— Przecież zawsze byłeś dla niej taki ważny! — Truła mu za uchem, gdy o tym rozmawiali. — Nie możesz pozwolić, aby to się tak skończyło. Ty też ją lubisz.

Szli przez korytarz centra handlowego, mając po bokach witryny ekskluzywnych sklepów. Z głośników dobywała się melodia „Mery Christmas”, a on obładowany był pakunkami. Chyba nigdy w życiu nie wydał tylu pieniędzy co dzisiaj, ale nie potrafił niczego odmówić Nan.

Nie chciał mówić dziewczynie, że to przez nią się pokłócili. Wiedział bowiem, że wzięłaby to sobie do serca i obwiniała się, a przecież sam był odpowiedzialny za swoje szczeniackie zachowanie.

— Och! — Nagle Nan zatrzymała się, łapiąc go za ramie.

O mały włos, a wywaliłby się z tym wszystkim, co niósł. Zaklął cicho pod nosem, ale szybko spoważniał, gdy dotarło do niego, co zachwyciło jego podopieczną.

— O nie! Nie ma mowy! — zaprotestował, kręcąc głową.

Patrzyli na małe stoisko z kartonem pełnym szczeniaków, Bóg wie jakiej rasy, ale najpewniej „mieszanka wszystkiego”. Nad kartonem wyłaniała się amatorska tabliczka z ręcznie napisanym komunikatem „Przygarnij za darmo bezdomnego pupila”.

Nan, nie zważając na jego protesty, podbiegła do stoiska i zanurkowała do pudełka, wyławiając jednego ze szczeniaków. Małe były brzydkie jak noc i niepodobne do niczego, miały wyrosnąć na typowe, śmietnikowe kundle, ale zachowywały się uroczo, jak przystało na maleństwa, które dopiero co uczą się życia.

— Nan, chyba żartujesz! Odłóż go i chodźmy! — zagrzmiał, próbując brzmieć surowo i stanowczo. Kogo on oszukiwał? Z każdą chwilą mięknął coraz bardziej.

— Ale czemu? — Skierowała ku niemu żałosne spojrzenie. — One są takie jak ja. Niczyje.

— Wcale nie jesteś niczyja. Masz mnie — odparł z lekkim oburzeniem.

— A teraz jeden z tych piesków może do nas dołączyć i też być nasz — rzekła z logiką, od początku pewna, że jej ulegnie. Znała dobre serce mężczyzny i nie wątpiła w jego siłę nawet przez chwile.

Ayumu wzniósł oczy do nieba, podrzucając lekko pudełka, które zaczęły niebezpiecznie wypadać mu z rąk. Świetnie! Mieli wrócić do domu nie tylko obładowani stosem nowych nabytków, ale też w towarzystwie szczeniaka.

— Proszę… — zaczęła swoim charakterystycznym, rozbrajającym głosikiem, uwieńczonym słodkim spojrzeniem i mrugającymi rzęsami. Wydęła dolną wargę i podsunęła mu szczeniaka pod nos. — Święta to czas miłości. On nas potrzebuje.

Furia ogarnęła go od stóp do głów. Miał wrażenie, że torpeda wysadzi go w kosmos, a wewnętrzna irytacja rozsadzi mu wnętrzności. Nie potrzebują psa! To tylko niepotrzebny kłopot!

— Dobrze, weźmiemy go. — Zdziwił się spokojem we własnym głosie.

Nan przytuliła się do niego tak mocno, że po raz kolejny zagroziło mu wywalenie się, ale lubił jej spontaniczność.

— Jesteś najlepszy, słyszysz?! NAJ-LEPSZY!

Uśmiechnął się, udając powagę.

— Dobrze, dobrze. Nie gorączkuj się już tak. Masz być za niego odpowiedzialna. Jak się zesika, sprzątasz po nim. Kąpiesz go i wyprowadzasz, rozumiesz? Taki pies to nie zabawa. Trzeba być za niego odpowiedzialnym.

Poczuł na sobie zdziwione spojrzenie wolontariuszki, która pilnowała stoiska. Kobieta z pewnością nie rozumiała czemu dorosła kobieta u jego boku zachowuje się tak dziecinnie, a on przemawia do niej jak do własnej pociechy.

— Mam rozumieć, że nic nie płacimy? — Spojrzał na kobietę nieprzyjemnym wzrokiem.

Przytaknęła, a on odszedł od stoiska i tak biedniejszy od kilka jenów, które ofiarował jej na rzecz schroniska i ze szczeniakiem w kieszeni. Potem obrócili się, by kupić nowemu pupilowi wszystkie potrzebne rzeczy. Ale co tam!

Święta to czas miłości, prawda?

***

Pies został ochrzczony Wodnikiem, co było oczywiście pomysłem Nan.

— A czemuż to nie od razu Strzelec albo Panna? — zadrwił Ayumu, kręcąc głową.

— Bo kocham morze, a on jest taki jak ja, a głupio byłoby gdyby nazywał się Karton, bo z niego został uratowany. Wodnik brzmi lepiej — odpowiedziała rzeczowo.

Szczeniak ledwie tylko znalazł się w nowym domu, a poczuł się jak u siebie. Zsikał się na wykładzinie, porwał w nieznane kapcie dla gości i zanurkował w kominku, wychodząc z niego brudny jak sto czortów, ale i tak zdawało się psiakowi, że jest ucieleśnieniem słodkości, której się wszystko wybacza i, gdy Ayumu darł się na niego w niebogłosy, machał ogonem i lizał mu stopy, patrząc na niego pogodnie.

Nawet doktor Masaki nawiedził specjalnie ich progi, co by zobaczyć nowy nabytek, a z nim zjawił się jego własny pupil i żona w mocno zaawansowanej ciąży.

Podczas gdy Wodnik zażarcie dostawiał się do nogi dwa razy większego od siebie, ale jakże cierpliwego, labradora Suzuki, Nan poznała doktorową Yuri i wspólnie z nimi spędzili z Ayumu urocze popołudnie.

— Sakue powiedziała mi, że się do niej nie odzywasz — rzekł doktor, gdy już się żegnali w progu. — Bardzo to przeżywa. Sądzę, że najwyższy czas się pogodzić. Zwłaszcza, że zdaje mi się, iż ta wasza sprzeczka była o nic.

Aymu odparł coś kąśliwego, ale w duchu przyznawał przyjacielowi racje. Tylko najtrudniejszy jest pierwszy krok, jak to mówią.

***

Sygnał rozbrzmiewał po sygnale, aż włączała się automatyczna sekretarka mówiąca głosem Sakue. Ayumu trwał w bezruchu ze słuchawką przyciśniętą do twarzy i milczał. Podobnych prób przeproszenia przyjaciółki zaliczył kilka i dopiero za czwartym razem, z jego ust dobył się niepewny głos.

— Cześć Sakue, z tej strony Ayumu. Pewnie się dziwisz, bo od lat nie kontaktowałem się z tobą telefonicznie. — Urwał, kierując spojrzenie na Nan, która pokręciła palcem wskazującym jak korbką, ponaglając go do śmiałości. — Chciałem cię… przeprosić. Wiem, że taka forma nie jest najlepsza, dlatego, tak sobie pomyślałem, że może zechciałabyś przyjść do nas w drugi dzień świąt? Wiem, że wigilie spędzasz z rodziną w Tokio, ale… bardzo mi zależy, żeby naprawić krzywdę, jaką ci wyrządziłem. Proszę, Sakue. Przyjmij zaproszenie.

Trzasnął słuchawką tak mocno, jakby chciał ją roztrzaskać na drobne kawałki. Uzmysłowił sobie, jak bardzo był zestresowany. Żołądek wywijał mu się na wszystkie strony, a on zamarzył nagle za szklanką czegoś zimnego.

— Brawo! Świetnie ci poszło! — Nan z uznaniem kiwnęła głową, machając nogą dla Wodnika, który traktował ją jak uciekające zwierzę.

— Asz, chyba nigdy wcześniej nie musiałem się, aż tak upokorzyć.

— Kobiety to lubią — powiedziała zdecydowanie i uśmiechnęła się uroczo. — Zresztą, czy ratowanie przyjaźni nie jest czasem tego warte?

— W twoim świecie nadajesz wszystkiemu znaczenie. — Wzniósł oczy do nieba, po czym skierował się do salonu, gdzie postawili chwile temu nagie drzewko choinkowe. Ze strychu zniósł stare pudła ozdób i zmieszał je z tymi, które kupili niedawno. Teraz czekało ich strojenie.

Przy muzyce amerykańskich kolend, zabrali się do pracy, a Wodnik uznał, że najświetniejszą formą rozrywki będzie próba połamania w zębach drzewku jednej gałązki.

Dla Nan to była dobra zabawa. Skakała od jednego miejsca do drugiego, wieszając bobki i lampki, okręcając sznurki, które imitowały śnieg. Szmaciane mikołaje także zawisły na gałęziach, a chwile potem dołączyły do nich styropianowe bałwany. Pod samym drzewkiem zaś wylądowała miniaturowa szopka ze świętą rodziną, którą Ayumu wygrzebał ze strychu z bolesnymi wspomnieniami. Szopka była ulubioną dekoracją Marie.

— Chcę umocować gwiazdę, koniecznie! — Nan porwała w dłoń olbrzymią, złotą ozdobę i przycisnęła ją do serca jak najcenniejszy skarb. Kiedy jednak stanęła na palcach, wysuwając zabawnie koniuszek języka, okazało się, że nie dostanie. — Świetnie! Jestem kurduplem! — załamała ręce z żalem w głosie.

Ayumu roześmiał się pod nosem i niespodziewanie podniósł ją do góry, sadzając sobie na ramieniu. Krzyknęła radośnie, nie mogąc napatrzyć się światu z tej wysokości, po czym z poczuciem dziejowej misji wsunęła rożek gwiazdki na szczyt choinki, dopełniając tym samym jej wyglądu. Wodnik szczekał z zadartym pyskiem, nie rozumiejąc co się dzieje.

— Popatrz tylko! Prawdziwe, bożonarodzeniowe drzewko! Widziałeś kiedyś coś ładniejszego?! — westchnęła z takim zachwytem, że nawet jemu to wszystko wydało się jakieś takie piękniejsze niż zwykle. Nigdy nie emanował duchem świąt, ale tym razem poczuł się szczęśliwy nadchodzącym okresem.

Zgrabnie ześlizgnęła się z barku mężczyzny, wciąż pozostając otoczona ramieniem jego lewej ręki. Uśmiechnęli się do siebie z fascynacją, po czym Nan otworzyła z przestrachem oczy.

— Osz to licho! Pierniki! — Popędziła na złamanie karku do kuchni, a zaraz potem Ayumu usłyszał syk otwieranego z opóźnieniem piekarnika. Dziewczyna zakaszlała i natychmiast  odkrzyknęła z zadowoleniem. — Uratowane! Co się tam tak lenisz? Chodź tu i pomóż!

Kręcąc głową, nie zamierzał protestować, a Wodnik zaczął dostawiać się do jego butów.

***

Już dawno nie miał tak udanej wigilii. Stół w salonie czekał na nich nakryty czerwonym obrusem, a kolacja szykowała się w kuchni przez Nan. Oczywiście nie planowali dwunastu potraw, gdyż we dwoje nie daliby sobie z nimi rady, ale i tak mieli wyjątkowe święta. Japończycy z rzadka celebrowali to święto w niekomercyjny, rodzinny sposób. Większość z nich nawet nie miała w tym dniu wolnego, nie mówiąc już o wspólnym posiłku przy jednym stole. Dla nich święta to był czas zakupów i choinek na ulicy, nic po za tym, ale nie w domu Ayumu.

Już lata temu, Marie wniosła w progi posesji europejskie tradycje, czyniąc Boże Narodzenie magicznym czasem uduchowienia i miłości, gdzie ludzie wybaczają sobie wzajemne krzywdy i doceniają tych, którzy są blisko. Aymu to uwielbiał, zwłaszcza przesąd, jakoby zwierzęta w tę noc potrafiły mówić ludzkim głosem. Nigdy w to nie wierzył i jakoś nie potrafił wyobrazić sobie Wodnika w roli rozmówcy.

Nan uwijała się przy stole ze sprawnością rasowej gospodyni. Przepasana kucharskim fartuchem i wyposażona w kuchenne rękawice, znosiła do stołu parującą zupę i półmiski ze smażonymi pierożkami, nie zabrakło oczywiście prawie przypalonych pierników, które teraz pyszniły się pod pudrową posypką oraz ciastami, ułożonymi na talerzykach, jakie otrzymali od Yuri dzień wcześniej.

Pod choinką kusiły prezenty, a nad zasłonami mrugały zielono-czerwone lampki. Z małego CD dobywała się melodia cichej nocy po angielsku, zaś w zamykanym szybką kominku trzeszczał ogień. Tylko za oknem noc była jasna i gwieździsta, a temperatura dodatnia, lecz nikt nie zwracał na to uwagi.

— Ayumu! Wyglądasz bardzo szykownie — rzekła z zachwytem, układając dłonie w piąstki tuż pod brodą. Mężczyzna w białej marynarce i ustylizowanymi włosami z pewnością nie wiele pozostawił ze swego dawnego ja. Teraz pasował na właściciela bogatej posesji i nikt, kto spojrzałby na niego w tamtej chwili nie miałby wątpliwości, że patrzy na personę wysokiej rangi.

— Pomyślałem, że już czas — powiedział po prostu, kładąc dłoń na oparciu krzesła.

— Czas? — spytała, patrząc na niego wnikliwie. — Na co?

— Na zerwanie z demonami przeszłości — westchnął filozoficznie, wyglądając tak, jak jeszcze nigdy go nie widziała. W pierwszej chwili nie zdołała stwierdzić, co w nim dostrzega, ale zaraz potem jej oczom ukazał się wizerunek wolnego człowieka. Miała wrażenie, że serce pęknie jej z radości.

Około siódmej zasiedli do stołu i uśmiechając się do siebie delikatnie z naprzeciw ustawionych krzeseł, zabrali się do wspólnego celebrowania kolacji.

Nan, czując się pełnoprawną panią domu, pozwoliła sobie ponakładać Ayumu każdą z potraw, robiąc groźną minę, gdy chociaż spróbował sięgnąć po chochle w zupie.

— Dzisiaj będę ci dogadzać — wyjaśniła dobitnie — Nie odbieraj mi tej przyjemności.

Mężczyzna przewrócił oczami i, tłumiąc uśmiech, dyskretnie podrapał Wodnika za uchem. Mały szkodnik zwinął się w kłębek w jego nogach i zamachał ogonem, gdy poczuł na skórze dotyk pana, ale nawet nie otworzył oczu. Ayumu wydzierał się na niego kilka razy dziennie, ale urwis i tak wolał go bardziej niż Nan i zawsze kręcił się u jego boku z wyrazami dogłębnej miłości.

Kolacje zjedli w gwarze. Dziewczyna nie należała do osób trzymających języka w ustach, toteż buzia nie zamykała się jej nawet na chwile, a on słuchał tej paplaniny z wielką przyjemnością, od czasu do czasu wymieniając z nią własne spostrzeżenia.

Wyglądała tamtego wieczoru niezwykle uroczyście, w ciemnozielonej sukience nad kolanko z zabudowanym dekoltem o prostokątnych grubych szeklach. Niesforne loki częściowo spięła z tyłu kokardą, a szyję zdobił jej naszyjnik z morza, który połyskiwał w świetle świec.

Nie mógł się napatrzyć temu widokowi. Ona była jak z obrazka, który zdobi kartki świąteczne i reprezentuje atmosferę dobrego, szczęśliwego domu. Aż trudno uwierzyć, że była jego, a każdym spojrzeniem, który słała ku niemu potwierdzała ten wspaniały fakt.

— Słyszysz? — Kiedy ostatnie okruszki zniknęły z talerza, oparła się o krzesło i zamknęła oczy. — Morze szumi, słychać je nawet stąd.

Wytężył słuch, ale niczego nie usłyszał. Może do tego trzeba było wyobraźni i wielkiego zamiłowania do słonej wody? Zaskakujące, że chociaż tak bardzo je uwielbiała, nigdy nie skusiła się na kąpiel. Ilekroć pragnął ją na to namówić, okazywała się uparta za czterech.

— Nan, ja niczego nie słyszę. — Pokręcił głową z rozbawieniem.

Wtedy podniosła się z miejsca i podeszła do niego, stając tuż za nim i nachyliła mu się nad ramieniem.

— Słuchaj, słuchaj baardzo dokładnie. — Mówiąc to, nachyliła się nad jego ramieniem i położyła mu dłonie na policzkach. — Słuchaj, Ayumu. To takie proste.

Przymknął oczy, czując cudowny dotyk skóry Nan na swojej twarzy i był pewny, że nigdy wcześniej nie doświadczył czegoś tak wspaniałego. Wtedy to się stało. W uszach rozbrzmiał mu łomot fal morza rozbijające się gdzieś o skalisty brzeg. Niemal poczuł na nosie krople bryzy i chłód morskiej toni. To było jak czary. Realne w odczuciu, ale nieprawdopodobne dla umysłu, który gdzieś wewnętrznie wciąż wiedział, że to nie dzieje się naprawdę? Czyż nie?

Podniósł się z krzesła z zaskoczeniem.

— Masz racje. Niech mnie, jak ty to robisz? — Odwrócił się do niej. Ich spojrzenia się spotkały, a delikatne ciepło owionęło ciała dwojga subtelnością chwili.

Oddech Ayumu spłycił się, a w gardle powstała niemożliwa do przełknięcia gula. Jednocześnie w sercu poczuł zdradliwe szarpnięcie tęsknoty. Gdyby tylko mógł ją…

Ledwie o tym pomyślał, a Nan zarzuciła mu na ramiona drobne ręce. Musiała stanąć na palcach, by dosięgnąć jego twarzy.

— Ayumu? — zapytała słodko, wpatrzona w niego tak głęboko, że zaniemówił. Bliskość dziewczyny przyprawiała go o tysiące uczuć i prawdę mówiąc w pewnym momencie przestał kontrolować swoje poczynania.

— Tak? — Dotknął rękoma jej wąskiej tali i miał wrażenie, że ów dotyk przeniknął go przez ramiona do wewnątrz ciała.

— Kochasz mnie?

— Kocham — powiedział ochrypłym tonem, zaskoczony łatwością swego wyznania. Ono było tak naturalne, a jednocześnie tak niewłaściwe. Nie mógł, nie z nią. Była zbyt dobra i niewinna.

— Ale tak bardzo, bardzo? — Kusiła go dalej z taką tęsknotą w spojrzeniu, tęsknotą za nim, że niemal zrobiło mu się jej żal. Nie rozumiała, że to było złe. Jeden nieostrożny krok i ją skrzywdzi.

— To pocałuj mnie, proszę.

Prąd przebiegł przez ciało Ayumu z zawrotną prędkością, a potem rozlało się po nim dreszczem.

— Nan… nie rozumiesz — Pokręcił głową.

Przechyliła głowę, mrugając rzęsami.

— To kochasz mnie czy nie? — W jej głosie pojawiła się nuta zniecierpliwienia.

— Przecież wiesz, że tak. 

— W takim razie to ty nie rozumiesz. — Wysiliła się, by stanąć jeszcze wyżej na palcach i napierając na niego całym swym ciałem, zbliżyła usta do jego ucha, muskając go delikatnie ze słowami. — Moje szczęście jest w tobie — wyznała gorącym szeptem.  Potem uśmiechnęła się w zagłębienie szyi ukochanego i przywarła do niego jeszcze mocniej.

← Następny rozdział        Poprzedni rozdział →

 ***

Pisałam ten rozdział w okresie świątecznym, stąd też ta bożonarodzeniowa atmosfera :D:D I jak? Romantycznie chociaż trochę? Um, następny rozdział też powinien być taki słodki i przyjemny. 

Mam dobrą wiadomość, udało mi się skończyć kolejne opowiadanie, więc blog nie umrze :) 

Pozdrawiam ciepło :*