16.O tym, na co nie mamy wpływu i najtrudniejszym pożegnaniu - OSTATNI.

Music.

Wkradł się do własnego domu niczym intruz. Delikatnie zamknął za sobą drzwi, rzucając kluczę w to samo miejsce, co zawsze, czyli do białej, podłużnej misy, stojącej na stoliku w przedpokoju.

W środku było ciemno jak w grobowcu. Do tego ta przejmująca cisza, która zdawała się przenikać w głąb ludzkiej duszy i budzić niepokój.

Rozejrzał się w mroku nie wiadomo za czym, aż nagle wsparł czoło na jednej ze ścian holu i głęboko, przejmująco westchnął.

Pięścią kilkakrotnie uderzył tuż przy twarzy, po czym skierował się na piętro. Gdy uchylił drzwi sypialni, dostrzegł spokojnie śpiącą Nan. Jej widok sprawiał, że czas zdawał się nigdy nie ruszyć do przodu. Tak, jakby zdarzenie na morzu z Suaso nie miało miejsca.

Ale Ayumu wiedział, że to nieprawda.

Wpatrując się w śpiącą ukochaną i dostrzegając jej pogody uśmiech nawet przez sen, miał wrażenie, że rozpadł się na kawałki, na miliony drobinek, które zaczęły dryfować gdzieś w przestrzeni cierpienia.

***

Gdy Nan następnego ranka obudziła się, ku swojemu zaskoczeniu nie znalazła obok siebie Ayumu. Zdążyła się już odzwyczaić od samotnego dzielenia łóżka, toteż wydęła z niezadowoleniem wargi i czym prędzej zeszła na dół, szukając go w salonie.

Była przeświadczona, iż to z powodu ostatniego omdlenia zaczął traktować ją jak kruche jajko i wcale nie odczuwała w tym wypadku zadowolenia. Miała nadzieje, że już wkrótce udowodni mu, że czuje się dobrze i wszystko wróci do normy.

Niestety, w kuchni go nie zastała. Odczuwając nieznaczny lęk, skierowała się do jego pracowni, gdyż było to szczególne miejsce, gdzie należało go szukać.

Tym razem się nie pomyliła, zastając go z pędzlem w dłoni przy sztaludze. Zaskoczył ją tym, że obraz prezentował się prawie w całości, a przecież nigdy wcześniej nie widziała go na oczy. Czyżby malował całą noc?

— Ayumu, co ty wyprawiasz? — zaszła go od tyłu i oplotła rękoma wokół szyi. Musnęła go ustami w skroń i z zadowoleniem podziwiała dzieło. — Nie mów mi, że w ogóle nie spałeś.

Rozmasował w palcach mostek nosa. Wodnik czuwał w jego nogach i przypatrywał się Nan z zaciekawieniem, badając, czy chcę skrzywdzić jego ulubieńca. Gdy Ayumu się uśmiechnął nie wyglądało to szczerze i Nan od razu sposępniała. Stanęła na wprost niego, przyglądając mu się badawczo.

— Musiałem dać upust emocjom — rzekł zachrypniętym głosem.

Uniosła brwi.

— Jakim emocjom? Stało się coś złego? — Chciała wiedzieć. Nigdy wcześniej nie widziała go w takim stanie, toteż automatycznie lęk ścisnął jej serce, a w żołądku poczuła ciążący kamień niepokoju. — Ayumu? — spytała cicho, gdy nie odpowiedział.

— To takie artystyczne dziwactwa — odparł wymijająco, próbując wyglądać na zadowolonego. Niestety, znała go za dobrze, by dać się nabrać. Widząc jednak , że nie skory jest do zwierzeń, spróbowała go jakoś rozweselić.

— W takim razie, zostaw już pędzel i zejdźmy na dół. Pogoda zapowiada się przepięknie. Może wybierzemy się na plażę? Albo zrobimy cokolwiek, na co masz ochotę. Dla mnie to nie ważne, istotne, żeby z tobą.

Nagle poderwał się z krzesła i porwał ją w ramiona. Z zaskoczeniem oparła podbródek na ramieniu mężczyzny, zastanawiając się skąd w nim taka gwałtowność. Chociaż bliskość była dla niej przyjemna, wyczuwała, że kryje się za nią coś niedobrego.

Tymczasem on obejmował ją tak mocno, że aż prawie dusił. Sam przy tym nie oddychał, tylko stał w bezruchu jak posąg. Trwali tak dłuższą chwile, bała się odezwać, nie rozumiejąc, o co chodzi.

Nagle ją uwolnił i spojrzał głęboko w oczy, biorąc twarz ukochanej w obie dłonie. Nachylił się nad nią, stykając czoła.

— Nan… wiesz, że cię kocham. Że jesteś najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło? Że jesteś najważniejsza?

Uśmiechnęła się nieco speszona, zawieszając ręce na jego nadgarstkach.

— Wiem, Ayumu, wiem. Powiesz mi, o co chodzi? Jesteś taki blady.

To było takie dziwne i zarazem okrutne, patrzeć na jej niczego nieświadome spojrzenie, może trochę zaniepokojone, ale przecież niewiedzące jeszcze, że rychło zburzy się jej świat, że za chwile po szczęściu zostaną już tylko gruzy. A może się ucieszy? Ayumu nie mógł do końca przewidzieć, co się wydarzy. Może w głębi serca Nan zawsze pragnęła należeć do jakiejś przeszłości, skądś pochodzić, mieć dokąd wrócić?

Westchnął.

— Nan, czy możemy porozmawiać w salonie? Pracownia to nie jest dobre miejsce.

Z zaskoczeniem przygryzła kącik wargi, bez słowa kiwając głową. Gdy zajęli na dole miejsca obok siebie poczuł się jak zwierzę wzięte do niewoli.

Wsunęła mu rękę pod ramię i patrzyła na niego z tak bezgranicznym oddaniem, że czuł się niczym morderca, mający zadać cios niewinnej istocie.

— Nan, mam twój naszyjnik. — Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął go na wysokość jej oczu. Spojrzała na niego z lekką konsternacją, a potem wzruszyła ramionami.

— Co z tego? Jest twój tak samo jak mój.

— Pamiętasz ten dzień, kiedy pokłóciłem się z Sakue? — zapytał.

— Mhm. Kazałeś się jej wynosić.

— Chodziło o ten naszyjnik — wyznał coraz mniej wiedząc, co powiedzieć. — Sakue zbadała go, jeszcze zanim trafił na aukcje. Ma ponad pięćset lat, wiedziałaś o tym?

Ze zdumieniem pokręciła głową. Następnie sięgnęła po niego i uważnie przyjrzała mu się na swej dłoni.

— Musimy go oddać? — Próbowała zgadnąć. — To, dlatego jesteś taki smutny? Jeżeli to coś zmieni, to wiedz, że bardzo jestem przywiązana do kamienia, ale nie będę protestować. — Ujęła go za rękę z nikłym uśmiechem. — Nie potrzebuje go, gdy mam ciebie.

Nie pomagała. Zdusił w sobie jęk oraz łzy rozpaczy. Musiał rozegrać to rozsądnie, nie dać władzy emocjom. Nan tego potrzebowała.

— Nie, Nan. Naszyjnik jest twój, naprawdę twój i możesz go zatrzymać.

— Tak? — zdziwiła się. — I nie jest przypadkiem warty fortunę?

— Możliwe, ale… nie do tego zmierzam — jęknął. Nadszedł ten czas, należało powiedzieć prawdę. Zatem przez dwadzieścia minut, powoli i cierpliwie opowiadał zdarzenia z ostatniego wieczoru. Już wcześniej poukładał sobie w głowie najlepsze słowa, ale niewiele z nich korzystał. Mówił z serca i z przejęciem, pod koniec z większą rozpaczą niż na początku.

Gdy skończył, Nan wyglądała na wybitą z równowagi, ale spokojną.

— Ayumu, syreny nie istnieją — rzekła z takim przekonaniem, że omal nie roześmiał się z goryczą.

— Istnieją, ty jesteś jedną z nich.

— To niemożliwe. — Pokręciła głową. — To niemożliwe tracić pamięć pod wpływem jakiejś niedorzecznej klątwy.

— Przykro mi. Mówię prawdę. — Widząc jednak , że mu nie wierzy, ujął jej dłonie i spojrzał poważnie w oczy. — Nan, potrafisz rozmawiać z delfinami, tak? Tamtego dnia w oceanarium rozumiałaś delfina, chociaż nikt ci nie wierzył.

— Nie, wcale z nim nie rozmawiałam — odparła przekornie, za wszelką cenę chcąc ukryć fakty.

Nie odrywał od niej spojrzenia, a patrzył na nią z takim naciskiem, że ze łzami w oczach poddała się.

— No dobrze, rozmawiałam. Ale tylko raz! Przysięgam, że tylko raz!

Zachowywała się tak, jakby była czemuś winna, jakby miała się poddać karze. To spowodowało, że Ayumu stracił nad sobą kontrolę i pozwolił łzom pojawić się także w jego oczach.

— Nan, jesteś syreną. Należysz do morza.

W tym momencie poderwała się gwałtownie z kapany. Łzy strumieniami zaczęły spływać po policzkach dziewczyny. Jedna za drugą, nieustannie, duże, uformowane w idealne krople, które nijak dało się powstrzymać, chociaż ocierała je zawzięcie rękawem bluzki.

— Obiecałeś mi, Ayumu! — krzyknęła pretensjonalnie. — Obiecałeś, że mogę tu zostać do końca świata, że będziemy razem! — Płakała jak dziecko, które dowiedziało się o śmierci rodziców. Była wewnętrznie rozdarta, była w rozsypce.

Chciał ją przytulić, ale odepchnęła go brutalnie.

— Twój brat na ciebie czeka — Szukał dobrych argumentów, by zrozumiała, jak ważne jest, aby wróciła do morza. Lecz to nie było łatwe, nie gdy sam ocierał łzy i próbował trzymać się w kupie.

— Nie znam żadnego Suasno! — wrzasnęła ze złością. — Nie znam! Nie pamiętam niczego, o czym on ci powiedział! Nie chcę wracać do morza! Chcę zostać z tobą, z moim Ayumu! — Wypowiedziawszy ostatnie słowa, kucnęła, chowając twarz w kolanach. Jej ciałem wstrząsały spazmy szlochu, a on stał na nią bezradny i pokonany przez wyroki losu.

— Nan… — Prawie szeptem wypowiedział imię dziewczyny. Głos mu drżał, do tego trząsł się jak galareta. — Jeżeli nie wrócisz, umrzesz.

— Czuje się dobrze. — Uniosła twarz czerwoną od łez. Pociągnęła nosem, z którego też zaczęło kapać, więc z rozczuleniem sięgnął po chusteczki i wyjął dla niej dwie.

Przyjęła je bez protestu, nieco spokojniej, ale z determinacją w spojrzeniu.

— Czuje się dobrze. Poza tym głupim omdleniem, czuje się dobrze — powtarzała to jak mantrę, wierząc, że jeżeli to zrobi, zło w końcu odejdzie. — Zostanę tutaj, przy tobie. — Podniosła się, a coś w jej zachowaniu sprawiło, że nie miał śmiałości zaprotestować. — Zostanę tutaj.

Patrzyli sobie w oczy, żadne z nich nie pragnęło się rozdzielać, każde z nich pragnęło trwać przy sobie do końca swych dni, ale pod stopami mieli rozchwiany grunt. Jeszcze chwila a zawali się pod nimi, los rozdzieli ich tak czy siak.

— Nan, wiesz, że chcę tego całym sercem.

Rzuciła mu się w objęcia, desperacko poszukując w nim ochrony. Przytulił twarz do czubka jej głowy i zamknął oczy, roniąc łzy.

Nie mógł nic zrobić. Absolutnie nic.

***

Oboje musieli przekonać się o prawdzie, a ponieważ słodka woda nijak działała na Nan, Ayumu postanowił napełnić wannę wodą morską. Z tego powodu wniósł do łazienki dwa wiadra pełne morza i wlał je do wanny. Gdy ta była już pełna, spojrzał znacząco na dziewczynę, która stała tuż obok w białym szlafroku, otulając się nim coraz szczelniej. Wcale nie chciała poddawać się takim testom, nie chciała znać prawdy o sobie wiedząc, że prawda ją z nim rozdzieli.

Mimo to, posłusznie się rozebrała i ostrożnie zanurzyła w wodzie, która okazała się być lodowata. Wzdrygnęło nią nie tyle z powodu zimna, co strachu. Gdy usiadła woda sięgała jej do ramion.

Spojrzała z lękiem na Ayumu, który starał się ją za wszelką cenę pokrzepić. Nie liczył na to , że nic się nie zdarzy. Przecież na własne oczy widział Suasno.

Przez chwile nic się działo. Nan trzęsła się, obejmując zgięte pod brodą kolana, aż nagle coś poczuła. Oderwała się ze strachem od nóg, po czym wyprostowała je. Na skórze powoli zaczęły pojawiać się fioletowe łuski. Pokryły ją do połowy ud, ale syreni ogon nie rozwinął się w pełni. Jedynie między palcami uformowała się rybia błona.

Widząc to, jęknęła ze strachu i zaskoczenia. Uczepiła się brzegów wanny, jakby skora do ucieczki, ale zamiast tego, zdrętwiała.

— Ayumu? — zawołała ukochanego, nie wiedząc co robić. Znalazł się tuż przy niej i pogłaskał po ramieniu.

— W porządku, Nan. Jest dobrze, teraz już wiemy, ty wiesz kim jesteś.

— Tyle, że ja nie chcę być syreną. — Pociągnęła nosem i spuściła twarz. — Nie wrócę do morza. Nie zmuszaj mnie do tego. — Poprosiła cicho, bezradna jak piórko na wietrze, który bawi się nim wedle własnego upodobania.

— Zawrzyjmy małą umowę — powiedział niespodziewanie. To jedyne rozsądne wyjście jakie przyszło mu do głowy i zamierzał je wykorzystać. — Zostaniesz u mnie tak długo , jak będziesz się dobrze czuć, ok? Ale, kiedy zacznie się dziać z tobą coś niedobrego, wtedy postąpisz słusznie i wrócisz do Suasno.

— Ale. — Dotknęła go zrozpaczonymi oczami, jednak był nieugięty.

— Nan, jeżeli myślisz, że pozwolę ci umrzeć, to nie licz na to. Chcę byś żyła, właśnie dlatego , że cię kocham. Czy w odwrotnej sytuacji nie zrobiłabyś tego dla mnie?

Wessała policzki ze smutkiem.

— Zrobiłabym. — Padła z jej strony cicha odpowiedź.

— Więc zrozum mnie. Nie dam ci umrzeć.

Kiwnęła głową, ścierając małą łzę z kącika oka.

— Dobrze, więc zgadzam się na tę umowę.

***

Dni napływały do ich życia kolejnymi wschodami słońca. Spokojne morze ani razu nie przybrało na sile, wiatr szumiał leniwie, pelikany siadały na brzegu posilone po łowach, zaś mewy kursowały w swych podniebnych tańcach każdego dnia, o tej samej porze.

Świat pozostał taki sam. Małe Oshanshiti żyło swoim zwyczajowym rytmem, tylko w pięknej willi nad morzem bieg chwil został zmącony przez niepokój.

Aymu i Nan każdego dnia próbowali udawać, że wszystko jest w porządku. Uśmiechali się do siebie przy stole, czasami malowali, spacerowali wzdłuż plaży, trzymając się za ręce, noce spędzali razem, a w niektóre weekendy zjawiali się przyjaciele, do których powoli docierało, że coś w świecie tej dwójki bezpowrotnie odeszło.

Z Nan nie działo się nic poważnego. Może nieco zbladła, oczy jej przygasły z powodu zmartwień, lecz nic poza tym. Jednakże Ayumu pozostawał czujny. Nie spuszczając oka z ukochanej, poszukiwał jakiekolwiek znaku, że już czas wymknąć się śmierci.

I pewnego dnia ten znak otrzymał.

Nastał poranek, a Nan z większym trudem niż dotychczas dźwignęła się z pościeli. Zdawała się być ociężała w ruchach i nieprzytomna w zachowaniu, lecz, kiedy zbliżył się do niej z zapytaniem o samopoczucie, natychmiast się ocknęła.

— Wszystko dobrze. Czuje się świetnie! — Przywołała na usta szeroki uśmiech. Niestety, nieszczery.

Ayumu z bólem serca obserwował, jak stara się udawać, że jest dobrze. Lecz nie była w stanie ukryć pierwszych symptomów wycieńczenia. Śniadanie zjadła, walcząc z niechęcią do jedzenia, piła więcej niż zwykle, a na spacerze okazała się szybko męczyć.

Wiedział, że nadszedł czas.

— Nan, to się zaczęło — powiedział niepewnie, gdy usiadła ze zmęczeniem na kanapie, jakby uszły z niej wszystkie siły.

— Wcale nie! — Pokręciła głową z oburzeniem. Następnie sięgnęła gwałtownie po szklankę, chcąc pokazać niespożytą w niej energie, gdy niespodziewanie strąciła ją ze stołu. Szklanka rozbiła się na podłodze z hukiem i wprawiła Nan w rezygnacje. — Uwierz mi, Ayumu, wszystko ze mną w porządku.

Dni mijały coraz wolniej. Nan każdego ranka budziła się coraz słabsza, a on nocami pozwalał sobie na ujawnienie emocji i ocierał łzy bezsilności i rozpaczy. Nie chciał jej stracić, ale wiedział, że, jeżeli nie odda jej morzu, śmierć i tak mu ją odbierze. Nie było pisane im być razem.

Któregoś ranka w ogóle się nie podniosła. Gdy nachylił się nad nią z niepokojem, zobaczył, że uniosła leciutko powieki, ale była zbyt słaba, by wykonać jakikolwiek ruch. Jej wargi stały się spierzchnięte, a skóra sucha jak wiór. Gdy dotknął policzka ukochanej, poczuł na skórze piaskowe chrobotanie. Ona rozpadała się w pył.

— Nan. — Wypowiadając jej imię uronił kilka łez, które spadły z kącika jego oczu na pościel i wsiąknęły w materiał. — Już czas. Musisz wracać.

Lecz i tym razem pokręciła głową, wysilając się na tyle, by słabowicie ująć jego palce.

— Aymu jest moją rodziną. — Padły z jej ust niewyraźne słowa. — Nie chcę odchodzić.

Coraz więcej łez spływało po twarzy Ayumu. On rozpadał się na kawałki razem z nią. Niestety, tego dnia nie mógł jej posłuchać, nawet, jeżeli z całego serca pragnął spędzić z nią o ten jeden dzień dłużej.

Ona umierała. Jutro mogło dla niej zakończyć się śmiercią.

Ucałował ją zatem w policzek, a potem opuścił łóżko, zbierając się do wyjścia. Przez cały ten czas odczuwał rozprzestrzeniający się w duszy chaos. Już za chwile miał wszystko stracić, po raz kolejny szczęście miało wyślizgnąć się z jego palców. Kiedyś odeszło wraz z Marie, teraz miało odejść z Nan.

Wodnik od rana szczekał niespokojnie, jakby czując, że już nigdy więcej nie zobaczy swojej wybawicielki i cały czas popatrywał na Ayumu boleśnie.

Gdy mężczyzna był już gotowy, delikatnie odkrył Nan i wziął ją ostrożnie na ręce. Wydawała się jeszcze lżejsza niż zwykle. Była zbyt słaba, aby zaprotestować, możliwe, że nawet nie rozumiała, co działo się wokół niej.

Wydawała się nieprzytomna, gdy ułożył ją wewnątrz łódki i odpalił silnik. Uprzednio zadbał o to, aby naszyjnik znalazł się na jej szyi. Dzięki niemu miała skontaktować się z bratem, gdy już odzyska pamięć.

Każdy ruch wykonywał mechanicznie, jakby nie był sobą, ale kimś innym, kogo obserwuje wydarzenia z daleka niczym bohatera w filmie. Wypłynął daleko w morze, słońce dopiero dźwigało się z nad linii horyzontu, a woda miała ciemnogranatowy odcień.

Nan przez ten czas nie wydała ani jednego dźwięku oraz nie otworzyła oczu. Leżała nieruchomo z głową przechyloną na bok i na wpół otwartymi ustami, które z trudem łapały powietrze.

Patrzył na nią z bólem serca, już nic więcej nie mógł zrobić, poza tym jednym, czego nie chciał najbardziej - oddać ją morzu, zrezygnować z niej, pozwolić, aby zapomniała o wszystkim, a zwłaszcza o miłości, która ich połączyła.

Nie dopuszczał do siebie jeszcze tej strasznej myśli, myśli o tym, że jeszcze moment i to będzie koniec, że Nan przestanie być Nan. Stanie się Tamayori, kimś znanym Susasno, ale kimś zupełnie obcym dla niego.

Zatrzymał łódkę, chwilę dumając. Na spokojnym morzu szerzyła się pustka. Przed nim daleki horyzont, za nim odległy ląd – dwa światy, które dzielił gruby mur. Mimo, iż łączyły się w pewnym momencie, nie tworzyły tych samych środowisk. Człowiek nie oddychał w morzu, ryba w powietrznej atmosferze, ta granica nigdy nie miała się zjednoczyć.

On i Nan byli kimś zupełnie innym, łączyła ich miłość, dzieliło pochodzenie. Los nigdy nie miał być sprawiedliwy. Morze po raz kolejny miało go ograbić, zedrzeć z niego brutalnie ostatnią namiastkę szczęścia.

Kiedy, jednak z ust dziewczyny wydobył się słabowity chargot ulatującego z niej życia, nie pozwolił sobie więcej na ociąganie. Wziął jej wątłe ciało w objęcia z taką czułością, jakby trzymał najdelikatniejszy, szklany posążek. Była dla niego wszystkim i, gdy patrzył na jej twarz, miłość rozlewała się po jego sercu gorącymi falami.

Napływające do oczu łzy przysłoniły mu jej widok, zacisnął powieki, pozwalając im wypłynąć w bezsilności. Nan na chwile uniosła rzęsy, spoglądając na niego z oddali majaków umysłu.

— Nie rób tego… — szepnęła niewyraźnie. Próbowała unieść dłoń, by uczepić się ramienia mężczyzny, ale nie zdołała. Widząc brak sił we własnym ciele oraz niemożność zrobienia czegokolwiek, by go powstrzymać sprawiło, że sama również zaczęła płakać. Nie wydała przy tym dźwięku, tylko łzy spłynęły pojedynczymi kroplami z kącików powiek. Patrzyła wprost na niego błagając o litość.

— Proszę… chcę zostać z tobą — powtórzyła słabowitym głosem, ale wyraźniej.

Ayumu przycisnął czoło do czoła dziewczyny i uronił jeszcze więcej łez, cóż miał począć? Jak sprzeniewierzyć się bogom, wydającym na nich wyroki? Komu miał ją oddać? Morzu czy śmierci? Odpowiedź była oczywista.

Ucałował każdy skrawek jej bladej twarzy, kończąc na ustach, które obdarzył pocałunkiem żarliwszym i tęsknym bardziej niż kiedykolwiek. Stopił w nim całą swą miłość do niej, a potem musiał zrobić co do niego należało.

Wisiorek na jej szyi lekko zamigotał, a niespełna minutę później z wód morskich wyłonił się Suasno. Jego twarz znaczył gniew. Patrzył na Ayumu z wyrzutem mówiącym, że powinien zjawić się wcześniej, że nie tego oczekiwał, gdy prosił go o oddanie Tamayori morzu. Zaryzykował życiem jego siostry i teraz miał pełne prawo do gniewu, Ayumu nawet się nim napawał, jako formą pokuty. Przecież zwlekanie było z jego strony czystym samolubstwem, chęcią zatrzymania Nan o te kilka dni dłużej. Ona mogła nie rozumieć konsekwencji, kiedy prosiła go o zostanie na lądzie, ale on powinien być mądrzejszy, powinien oddać ją dużo wcześniej.

Teraz delikatnie zanurzył Nan w wodzie; dziewczyna patrzyła na niego przez cały ten czas, a, chociaż jakaś część jej wnętrza dryfowała głęboko w odmętach braku świadomości, to spoglądała na niego w taki sposób, jakby się żegnała.

Oboje się żegnali. To był dla nich nieuchronny koniec.

Wypuścił ją z objęć z lekkim wahaniem. Szarpnęła nim nieuzasadniona obawa, że Nan utopi się w morzu, jednak uspokoił się na widok stanowczego spojrzenia jej brata.

Woda pochłonęła dziewczynę w całości, pozwalając, by przez chwile zanurzała się w niej coraz bardziej i bardziej, ale nagle zatrzymała się i nieprzytomna otoczyła się pianą. Buzująca, jak w wysokiej temperaturze woda całkowicie zasłoniła jej widok, a kiedy uspokoiła się, Nan przemieniła się w Tamayori. Zamiast nóg miała piękny, fioletowy ogon zakończony dwu-skrzydłową płetwą.

Ayumu wpatrywał się w nią uporczywie, dopóki nie otworzyła oczy i nie wciągnęła wody łapczywie do ust. Rozgarniając fale wokół siebie, prędko wynurzyła się ponad powierzchnie, mrugając rzęsami.

— Wszystko dobrze, jesteś już bezpieczna. — Suasno podpłynął do niej i położył na jej ramieniu krzepiącą dłoń. Gdy tylko go zobaczyła, przywołała na usta szeroki uśmiech szczęścia i z piskiem rzuciła mu się na szyję.

— Suasno! Na wszystkie oceany świata, jak cudownie cię widzieć! — Prawie zapłakała z tej radości.

Ściskali się i obejmowali, jak przystało na długo rozdzielone rodzeństwo, które zmagało się z niebezpieczeństwem. Ayumu przyglądał się im w milczeniu, samemu nie wiedząc, co z sobą począć.

Nagle Tamayori zastygła i spojrzała na brata z lękiem.

— Co z Shino? Udało nam się?

— Został pokonany. — Suasno skinął głową. — Już nie musisz się obawiać. Jesteś bezpieczna.

— Ale jak?

— Życie zawdzięczasz temu mężczyźnie — Mówiąc to, wskazał palcem ponad jej ramieniem. Dopiero wtedy odwróciła się gwałtownie, obdarzając Ayumu zaskoczonym spojrzeniem.

Patrzyli na siebie długą chwile. Ona nic nie rozumiejąc, on z bólem w oczach. W końcu oderwała się od ramion brata i podpłynęła do krawędzi łódki, zaczepiając o nią palce.

— To prawda? Pokonałeś dla mnie Shino? — spytała cicho.

Omal się nie rozpłakał, gdy to usłyszał. Tłumiąc w sobie emocje, kiwnął głową. Żadne słowa jakoś nie wydobyły się z jego ust.

Zdziwienie pogłębiło się na twarzy dziewczyny, a po chwili uśmiechnęła się przepraszająco.

— Bardzo mi przykro, ale… nic nie pamiętam. — Pokręciła głową. — Pewnie o tym wiesz, skoro jesteś tu ze mną i oglądasz mój ogon. Żaden ze śmiertelników do tej pory tego nie robił.

Gdy i tym razem nie odpowiedział, zamierzała odpłynąć, ale, wtedy złapał ją mimowolnie za nadgarstek i drżąc z rozpaczy, wpatrywał się w nią błagalnie.

Tamayori nie rozumiejąc jego zachowania, spojrzała pytająco na brata, ale i on nie uraczył jej odpowiedzią. Odwrócił tylko wzrok, jakby to wszystko było za trudne do opowiedzenia.

Wtedy Ayumu odezwał się po raz pierwszy.

— Proszę…

— O co? — Wzruszyła ramionami, odczuwając nagle dziwny ucisk w sercu.

— Daj mi od czasu do czasu znak, że u ciebie wszystko dobrze. Nie będę w stanie żyć nie wiedząc, czy jesteś bezpieczna. — Głos mu drżał, gdy to mówił i Tamayori zrozumiała, że mężczyzna cierpi.

Świadoma, że zawdzięcza mu życie, poczuła wyrzuty sumienia, iż nic nie pamięta, że nie może podziękować mu, jak należy. Wtedy wolną ręką odpięła z szyi łańcuszek z różowym kamieniem i podała go jemu.

— Weź — powiedziała troskliwie. — Mamy takich wiele. Łączą się one ze sobą. Każdego wieczoru w okresie pełni księżyca dam ci znać, że u mnie dobrze. Wtedy kamień zaświeci się, a podobne światło ujrzysz na morzu. To będzie znak ode mnie, zgoda? — Nie chciała, by cierpiał, toteż w przypływie sympatii do niego, pragnęła to złe uczucie ukrócić.

Z wdzięcznością przyjął od niej prezent. Oswobadzając jej rękę, przycisnął wisiorek do piersi i kiwnął głową.

— Dziękuje.

Tamayori przypatrywała mu się ciekawsko, próbując wyłonić jakiekolwiek wspomnienia z lądu, patrzyła na jego twarzy, badała rysy, próbowała zrozumieć, co się tam wydarzyło, ale nie pamiętała. Cieszyła się, że wróciła do morza, że Shino odszedł, a ona jest bezpieczna. Że może cieszyć się z obecności brata. Ayumu zaś był obcym śmiertelnikiem, wobec, którego czuła jedynie wdzięczność za okazaną dobroć, ale, z jakiegoś powodu wiedziała, że powinna czuć coś więcej. Niestety, nie czuła. Cokolwiek ją z nim łączyło, odeszło,… zginęło w morzu.

***

Nie mógł trwać na morzu w nieskończoność, toteż w południe był już na lądzie. Rozbity na drobne kawałeczki nie wiedział, co się z nim dzieje, w którym momencie i jakim sposobem znalazł się w domu, na kanapie, z pilotem w ręce, ale bez włączonego telewizora.

Dom był cichy, pusty, zimny. Bez Nan nic nie było takie same. Przyzwyczaił się do jej śmiechu, odgłosu stóp łomoczących pośpiesznie na schodach, tego, że wychylała się z każdego zakamarka niespodziewanie i piszczała z uciechy, najczęściej z błahych powodów.

Chciał, żeby jeszcze chodź raz rzuciła mu się na szyje i przyciskając mocno policzek do jego twarzy mówiła z prędkością wystrzału karabinowego, a on śmiejąc się, prosiłby ją, żeby trochę zwolniła, bo nic a nic nie rozumie.

Teraz dom był martwy. Jedynie Wodnik cały czas skomlał i położył mu pysk na kolanie, wpatrując się w niego ze smutkiem.

Gdy ruszył do sypialni odnalazł tam jej ubrania, całe stosy, zarówno te od Sakue, od doktora i te, które sam jej kupił. Pachniały nią.

Niczym we śnie popakował je wszystkie do pudeł, które znalazł na strychu, spakował wszystko , co należało do Nan, jakby to miało pomóc mu uporać się z jej stratą. Podobnie zachowywał się po śmierci Marie, tym razem jednak przysiągł sobie nie pogrążyć się w rozpaczy. Drugi raz nie pozwoli, aby smutek zepchnął go na dno człowieczeństwa. Musiał odbudować swoje życie, a, chociaż Nan odeszła, pozostawiła w nim siłę, by budować przyszłość.

Na szyi kołysał mu się zaś przepiękny, różowy kamień – był niczym kotwica, która łączyła go z Nan. Był pewien, że cokolwiek miało się jeszcze wydarzyć, nikt nigdy nie zajmie miejsca w jego sercu, które należało do niej.

Tylko do niej. 

← Następny rozdział     Poprzedni rozdział →

......................................................

Oto ostatni rozdział "Serca Morza", ale dla niepocieszonych mam jeszcze epilog, który zamierzam opublikować w niedługim czasie, gdyż jest za krótki, aby pełnić rolę tygodniowej notki. Jak się wam podobało? Zakończenie smutne, ja wiem, ale od początku wiedziałam, że tak to się zakończy i uważam, że bez takiego obrotu spraw opowiadanie byłoby zbyt naiwne. 

Epilog powinien nieco poprawić wam humor, dlatego wyczekujcie go :) Jest o wiele pozytywniejszy, dlatego warto go przeczytać.

Jak się wam podobało to opowiadanie tak ogólnie, w całości? Ja uważam, że nie wyszło najgorzej, chociaż wiadomo, że wszystko, każdą rzecz można zawsze lepiej dopracować. W przypadku SM też, ale wyszło jak wyszło. Może czasami niedoskonale, czasami gorzej, czasami lepiej, ale powstała pewna historia, która w moim sercu ma duży sentyment i myślę, że jest lepsza od "Romeo w galanach", bo tamto wyszło mi nieco chaotycznie. 

Dobra, nie rozpisuje się! Do epilogu kochani, a potem do nowego opowiadania, które już możecie znaleźć w linkach! Pozdrawiam! :* 

PS:Musiałam zmienić ten szablon, przepraszam was za to, ale poprzedni niestety nie funkcjonował, jak należy :D