17.Epilog

Music.

Zapadł wieczór i małe Oshanshiti wyglądało przecudownie. Cienie budynków silnie kontrastowały z mieniącymi się, pomarańczowymi odbiciami promieni słońca, które widniały w oknach lub dachach.

Ulice z wolna zamierały, stragany znikały jeden za drugim, by dopiero jutro znów rozwinąć skrzydła, a sklepy zamykano na klucz.

Ponad dzielnicami i osiedlami rozpościerało się niebo pełne różowych chmur, z pomiędzy których wyłaniały się pierwsze gwiazdy. Ktoś właśnie z prędkością światła przemknął ulicą na rowerze, zostawiając po sobie jedynie silny podmuch i zanikający dźwięk dzwonka.

Ayumu Takano także zbierał się do wyjścia; uśmiechnął się, gdy przy stoliku z parasolką nie zastał siedzących kobiet. Jeszcze rano rzucały ku jego sklepowi ukradkowe spojrzenia w nadziei, że tego nie zauważy. Ale wiedział, że rozmawiają o nim. Zresztą tak było od wielu lat.

Kiedyś rozmawiano o nim, bo wiódł żywot nie bardziej znaczący od nędznego robaka na drodze, teraz zaś dostarczał im dość tematów, by mogły dyskutować o jego wielkim przebudzeniu do życia i Nan, która zniknęła z ich miasteczka nagle i bez ostrzeżenia.

Nawet on łapał się czasami na tym, że wymawiał jej imię, chociaż nigdzie w pobliżu nie uświadczyłby obecności dawnej miłości. Minął rok, a on wciąż przywoływał jej oblicze do swych myśli, wspominał ją z uśmiechem i przede wszystkim, nigdy nie przestał jej kochać.

Teraz pozostał mu po niej tylko obraz. Pogładził jego ramy i lekko poprawił, tak, by mógł nienagannie trwać za sklepową witryną i spoglądać na ulicę. Uśmiech Nan zastygnięty na płótnie wraz z roześmianym spojrzeniem.

Marie mawiała, że obrazy zatrzymują teraźniejszość i miała racje. Obraz miał wyjątkową aurę i zawsze budził tak samo silne zainteresowanie.

Pozamykawszy wszystko na ostatni zamek, wsiadł w samochód i ruszył w stronę domu.

Wielce się zdziwił, gdy na werandzie zobaczył siedzącą Sakuę. Uśmiechnęła się do niego nieśmiało, lekko bujając się na ogrodowej huśtawce. Wodnik merdał ogonem przy jej nodze, witając pana radosnym szczekaniem.

Zatrzaskując auto, wspiął się do niej po schodach, ściskając serdecznie. Wciąż utrzymywał kontakty z przyjaciółmi, chociaż ostatnio doktor cierpiał na chroniczny brak czasu. Nie tylko z powodu lekarskich obowiązków, ale ponieważ urodziła mu się córka, dla której całkowicie stracił głowę.

Sakue zaś zjawiała się często i bez zapowiedzi, a on łapał się na tym, że bardzo te wizyty lubił.

Po odejściu Nan musiał się srogo tłumaczyć nie tylko przyjaciołom, ale także policji. Miał wrażenie, że przesłuchania i wezwania na komendę nigdy nie ustaną. Funkcjonariusze zdawali się nie wierzyć w historyjkę, jakoby pewnego dnia w domu Ayumu zjawili się prawdziwi krewni dziewczyny i tak po prostu ją zabrali. Dziwili się, że pierwej nie zgłosili się oni do nich. Przecież nie można było oddać jej byle komu, bez wcześniejszego sprawdzenia z kim ma się do czynienia. Mało to porywaczy? Handlarzy organów lub wywózek w celu prostytucji?

Ich zdaniem Aymu postąpił pochopnie i nie omieszkali mu tego powiedzieć, ale on zdawał się niewiele robić z tych komentarzy. W końcu dali mu spokój, a Nan jawiła się już tylko i wyłącznie jako miła do słuchania legenda.

„Wiecie, kiedyś w naszym miasteczku pojawiła się pewna dziewczyna. Morze wyrzuciło ją na brzeg tego wieczoru, kiedy szalał najstraszniejszy tajfun w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat. Niczego nie pamiętała o sobie, a przygarnął ją człowiek, którego nikt w miasteczku nie lubił. Posłuchajcie, to niezwykła opowieść…”

I tak rozprawiali wśród znajomych, turystów bądź dzieciom, a wszyscy słuchali chętnie i przekazywali opowieść dalej. Tyle, że nie wszyscy wierzyli w jej prawdziwość. Dla niektórych Nan była wymysłem, zwłaszcza dla tych, co nigdy w miasteczku nie mieszkali.

Ale Nan żyła nadal w sercu Ayumu i jego przyjaciół, szczególnie Sakue, która tylko raz zapytała o naszyjnik, nie robiąc żadnych uwag, gdy dowiedziała, że dziewczyna przekazała go Ayumu, a ten nie zamierza go oddawać.

Teraz siedzieli razem, uwielbiając spędzać wieczory w ciszy. Czasami dochodziło do tego, że nie rozmawiali wcale.

Dzisiaj jednak Sakue odezwała się.

— Minął już rok, Ayumu. Oddałeś swe serce dwóm kobietom, których nie mogłeś zatrzymać. Czy oddasz je komuś po raz trzeci?

Uśmiechnął się z lekkim rozbawieniem. Wpatrując się w falujące morze, nie umiał odpowiedzieć od razu.

— Różnica między Marie a Nan jest taka, że Marie pozbawiła mnie serca, zabierając je ze sobą. Nan natomiast zwróciła mi je jeszcze piękniejsze. Myślę zatem, że owszem, kiedyś komuś je oddam. — Potem spojrzał na Sakue z delikatną czułością, ujmując jej dłoń. — Nie rezygnuj, Sakue. Cieszę się, że tu jesteś.

Zamrugała rzęsami, powstrzymując wzruszenie radości. Potem przytaknęła nieznacznie.

— Będę na ciebie czekać cierpliwie, obiecuje.

Siedzieli tak dłuższą chwilę, gdy niespodziewanie na morzu mrugnął do nich blask białego światła, a z pomiędzy chmur wyłoniła się pełna tarcza księżyca.

— Hej! Widziałeś to! — Sakue oderwała się od oparcia i wskazała palcem w kierunku morza, śmiejąc się z zachwytem. — To niesamowite! Było takie jasne, prawda? Ciekawe co to takiego. Może statek?

Podczas gdy ona snuła swe domysły, Ayumu dyskretnie sięgnął po wisiorek, z uśmiechem dostrzegając z różowego kamienia ostre mrugnięcie. Każdej pełni dawała mu znak, zgodnie z obietnicą.

— Tak, Sakue, może to statek — odpowiedział, chowając wisiorek do kieszeni. Potem z zadowoleniem i nadzieją na dobrą przyszłość, upił łyk gorącej herbaty.

 

     Poprzedni rozdział →

 

 

 

**** 

No i mamy definitywny koniec "Serca Morza". Mam nadzieje, że epilog okazał się dużo optymistyczniejszy, chociaż wiadomo, że najlepiej by było, gdyby został z Nan :)

 

Podsumowanie było w poprzednim poście, więc tu nie będę się rozpisywać.

 

Zapraszam was na mojego nowego bloga, gdzie mam zamiar pisać historię niezwiązaną z Azją. Zobaczymy, czy starczy mi ambicji na jej ukończenie :) W każdym razie, tam odcinki powinny pojawiać się rzadziej niż tu. Pozdrawiam!

 

Daleko od nieba.