2/15.Zachwianie wszechświata.

 

Na widok Hany zdrętwiał. Co do cholery robiła za tymi krzakami? Nie miał czasu na rozmyślania, gdyż usłyszał za plecami szuranie butów wuja Tao. Tłumiąc w sobie dogłębne zdziwienie, odezwał się.

— Nie żyje.

— Świetnie, zatem pozostaje nam już tylko znalezienie pedrive’a. — Tao zapalił papierosa, jakby nigdzie im się nie śpieszyło, a co więcej delektował się nim.

Narumi zacisnął usta, wciąż wyczuwając na sobie spojrzenie dziewczyny. Nawet w najdziwniejszych snach nie przypuszczał, że dojdzie do czegoś takiego. Może to wina tej przeklętej żaby? Może nie powinien jej wtedy pomagać, bo ściągnął na siebie jej aurę? – dziewczyny, nie żaby.

Jednego był pewien – nikt nie może jej zauważyć.

Pendrive wypadł wcześniej Li z dłoni i teraz spokojnie leżał sobie tuż przy krzewach, co dało chłopakowi świetny powód, by się do nich zbliżyć. Kucając, sięgnął po przedmiot, ale w tym samym czasie zerknął na Hanę, która wciąż zasłaniała usta ręką i oddychała niespokojnie.

„Bądź cicho”, dał jej niemy znak, kładąc palec wskazujący na usta. Nie miał pewności, czy zrozumiała, ale nic innego nie mógł dla niej teraz zrobić w tamtym momencie. Wystarczyło już samo to , że Tao cały czas miał go na oku, a więc inna forma pomocy kompletnie nie wchodziła w grę.

— Cholera, masz go? Co się tak ślimaczysz? — Tao zniecierpliwił się, rzucając papierosa na ziemie. — Nie mamy wieczności, człowieku!

— Jasne, wiem! — Narumie prychnął, odwracając się przodem do towarzysza. Baczył przy tym, aby skutecznie zakryć swoim ciałem chowającą się za krzewami dziewczynę.

Tao na szczęście niczego nie podejrzewał. Przyjrzał się obojętnie bezwładnemu ciału kobiety, po czym westchnął.

— Trzeba tu sprzątnąć. Bierz ją za nogi, wtaszczymy ją jakoś do auta.

Narumie nic nie odpowiedział, ale zabrał się za wykonywanie polecenia. Chociaż kobieta była kruchej postury okazała się niezwykle ciężka.

Wcisnęli ją na tyły pojazdu, jakby była nic nie wartą kukiełką. Nie starali się ułożyć godnie jej ciała, lecz pozwolili, by upadła na siedzenie w bliżej nieokreślonej pozycji.

— Jedźmy, nie mamy czasu do stracenia — rzekł Narumie nagląco, myśląc przede wszystkim o tym, aby uchronić Hanę od nieszczęścia.

Tao posłał mu ironiczny uśmieszek.

— Robisz się coraz bardziej bezwzględny. Rozpiera mnie duma, wiesz? Może kiedyś wpakujesz w końcu komuś kulkę w serce? — zaśmiał się ordynarnie, a Narumie nie skomentował tego w żaden sposób.

Przyzwyczaił się już do myśli, że kiedyś położy kogoś trupem. W Yakuzie to nie było nic dziwnego. Każdy z rodziny, należącej do klanu, prędzej czy później musiał to zrobić, chociażby dla szacunku. W jego świecie zabijanie nie stanowiło niczego niewłaściwego. To był chleb powszedni. Dzięki temu utrzymywali się na powierzchni.

W końcu Tao wsiadł do środka, a Narumie z ulgą zajął miejsce obok niego. Naszła go pokusa, by spojrzeć w stronę krzewów, ale powstrzymał się. Wiedział, że wuj surowo go obserwuje i w końcu zauważyłby, że coś jest nie tak.

Nie obdarzywszy zatem dziewczyny nawet jednym spojrzeniem, odjechali z piskiem opon.

***

Jeszcze długo stała w bezruchu. Świat wokół niej był cichy i opustoszały, żadna samotna dusza nie pojawiła się ani przed przyjazdem samochodu ani po.

Znajdowała się na wschodnim końcu Osaki, prawie na jego peryferiach, metro już dawno odjechało, jej dom zlokalizowany był po drugiej stronie miasta, prawie dwie godziny stąd, a przed chwilą na jej oczach zamordowano człowieka. Ha, do tego był w to zamieszany kolega z klasy!

Mrugając oczami, miała nadzieje, że to tylko sen. Za chwile obudzi się w swoim łóżku, głupia lekcja biologii z Hashimoto wciąż będzie w perspektywie dnia, a ona i Narumie nadal będą dla siebie osobami, których nic a nic nie łączy. Bo właśnie tak powinno być. Tak powinien funkcjonować wszechświat, żeby wszystko było na swoim miejscu. Nic nigdy nie powinno się zmieniać, ale właśnie to się stało, a ona poczuła się w tej sytuacji beznadziejnie bezradna.

Uszczypnęła się w ramie, jednak to nie zmieniło rzeczywistości wokół niej. Musiała się pogodzić, że była świadkiem prawdziwych wydarzeń, które położą kres na spokojnej rutynie jej życia.

Gdy poczuła, jak przenikliwie zimno wsiąknęło w jej ubrania, zrozumiała, że musi podnieść się z ziemi. Z nie do końca zawiązaną sznurówką ruszyła w stronę metra.

Jak zahipnotyzowana kupiła bilet, a potem usiadła na ławce podziemnej stacji, czekając prawie półgodziny na przyjazd maszyny, która miała zabrać ją do domu.

Nie odzyskała świadomości nawet wtedy , gdy siedziała już w środku pędzącego pojazdu. Na swojej dzielnicy znalazła się w dwadzieścia minut, ale musiała przejść jeszcze całą przecznicę, by dotrzeć pod same drzwi

Rodzina Okamoto mieszała w ładnej, bogatej dzielnicy, w której każdy dom miał swój ogród. Oni też mieli, bardzo starannie pielęgnowany przez matkę.

Hana zamknęła za sobą wejście, nie wyczuwając w powietrzu unoszącego się zapachu obiadu.

Okamoto Makota wyłoniła się z kuchni.

— Skarbie, strasznie się bałam! Spóźniłaś się — rzekła z wyrzutem. — Właśnie miałam dzwonić do twojej Sensei.

— Przepraszam, mamo. — Dziewczyna skłoniła się przepraszająco. — Metro mi uciekło.

— Och, który tu już raz? Sensei musi kończyć z tobą lekcje nieco wcześniej.

— Chyba tak.

— Co ci się stało z kolanem? — Wytrzeszczyła oczy, będąc na krawędzi paniki. Złapała córkę za ramie, obracając ją silnie w swoją stronę.

— Upadłam — oznajmiła Hana obojętnym tonem. — Zdarza się czasami, prawda? Nic mi nie jest. Ja… tylko śpieszyłam się na metro, ale jak widać nie zdążyłam.

— No dobrze, to myj ręce i siadamy do stołu.

— Tata już jest?

— Hm? Nie, wróci dziś późno.

— Acha, przepraszam, ale dzisiaj nie jestem głodna. Pozwolisz, że pójdę już do swojego pokoju.

Makoto obdarzyła córkę zdumionym spojrzeniem, ale nie zaprotestowała, gdy ta wspięła się po schodach nieco przygarbiona.

***

Czym prędzej zatrzasnęła za sobą drzwi, a potem oparła się o nie plecami, wpatrując w bliżej nieokreślony punkt. Pod szybko falującą klatką piersiową, biło niespokojnie serce Hany.

Gdy mordowano tamtą kobietę na jej oczach, dziewczyna jeszcze nie zdawała sobie do końca sprawy, co to oznacza, a pod wpływem dogłębnego szoku nie odczuwała zbyt wielu emocji.

Teraz, kiedy była już bezpieczna w swoim domu, okrutne wydarzenia powróciły do niej ze zdwojoną siłą i zobaczyła je raz jeszcze przed oczami, tym razem pełniej i bardziej szczegółowo.

Poczuła paniczny lęk, głównie dlatego , że nie rozumiała dlaczego dokonano morderstwa oraz, co to ma wspólnego z Narumim.

Narumie!

Bezwiednie zjechała plecami po drzwiach, zwijając się w kucki, jak bezbronna istota, zapędzona w kozi róg przez oprawcę. Narumie bez chwili oporu rozciął żabę, już wtedy uważała to za czyn obrzydliwy i karygodny, ale teraz uświadomiła sobie, że za tym wszystkim kryła się pewna tajemnica – on był mordercą. Jak mógł litować się nad płazem, gdy bez skrupułów zabijał ludzi?

Schowała twarz w zgiętych kolanach, wydając z ust niemy, ale rozpaczliwy szloch. Ciałem wstrząsnął dreszcz przerażenia. Nagle zapragnęła się gdzieś ukryć i pozostać niezauważoną do końca życia.

Tymczasem, matka ugotowała obiad i czekała na powrót męża z pracy, a do drzwi zaczął się dobijać jej młodszy brat Daisuke, którego nazywała, po prostu „Suke”.

— Czego chcesz? — warknęła nieprzyjemnie, gdy walenie w drzwi przekształciło się w denerwujący łomot.

— Otwórz — rzekł chłopczyk z prostotą dziecka sześcioletniego.

— Nie, spadaj!

— Powiem mamie! — Usłyszała przekorny protest.

Hana miała ochotę zamordować go żywcem, ale ledwie o tym pomyślała, a zdrętwiała z przerażenia. Jakoś przestała lubić to nic tak naprawdę nieznaczące powiedzenie o chęci zamordowania kogokolwiek.

Ponieważ wiedziała, że Suke poleci z krzykiem do matki, wolała uniknąć konfrontacji z rodzicielką, która nie lubiła, gdy jej dzieci miały własne sprawy i wiecznie się do wszystkiego wtrącała.

Podniosła się więc niechętnie i przekręciła zamek w drzwiach, posyłając w kierunku brata wściekłe spojrzenie.

— Czego chcesz!?

— Mama mówi, że masz mi pomóc w lekcjach — powiedział, wyciągając przed siebie ramiona ze stosem zeszytów i podręczników.

— Dlaczego ja?

— Mama mówi, że jesteś mądra i, że to obowiązek pomagać młodszemu rodzeństwu. — W tonie Suke pojawiła się ta charakterystyczna dla dzieciaków przemądrzałość. Do tego w każde zdanie wkładał słowo „Mama”, jakby to było czarodziejskie zaklęcie sprawcze, dzięki któremu zyska co zechce. Na ogół zresztą tak się działo.

— Teraz nie mogę, źle się czuje — Złapała się za brzuch. Nie oczekiwała, że brat zdoła to zrozumieć, ale wiedziała, że gdy poleci do matki przekaże jej te same słowa i o to chodziło. Ból brzucha był wystarczająco dobrą wymówką, która wprawdzie ściągnie uwagę troskliwej Makoto, ale może dzięki niej uniknie również pytań o to, dlaczego jest blada i dziwnie się zachowuje.

Zatrzasnęła drzwi przed nosem Suke, przekręciła klucz i rzuciła się na łóżko, pragnąć, żeby cały świat zostawił ją w spokoju. Była rozdarta emocjonalnie, roztrzęsiona i nie potrafiła znaleźć ani jednej sensownej myśli w głowie.

Nie zdziwiła się, gdy chwile potem rozległo się ponowne pukanie do drzwi, tym razem spokojniejsze, a uwieńczył je zatroskany głos matki.

— Kochanie, wszystko dobrze? — Makoto nacisnęła klamkę z zamiarem w paradowania do sypialni córki, ale drzwi stawiły opór. — Dlaczego zamknęłaś? Wiesz, że jestem temu przeciwna? Gdyby coś ci się stało, udzielenie ci pomocy przyszłoby nam znacznie trudniej.

— Źle się czuje — padła ze strony Hany odpowiedź, zduszona przez poduszkę, w której chowała twarz.

— Przynieść ci jakieś leki? Widziałam, jaka jesteś blada, gdy weszłaś. — Głos Makoto stał się jeszcze bardziej troskliwy, a Hana jeszcze bardziej chciała stać się niewidzialną.

— Niczego nie chcę, dziękuje — wysiliła się na uprzejmy ton. Jutro miała żałować swojego odpychającego zachowania, ale tego wieczoru przestała być sobą i żyła tylko i wyłącznie ostatnimi wydarzeniami.

Jeszcze przez chwile toczyła bój z matką, która nie chciała ustąpić, naciskając, że jest po, to by pomóc i, że leki pomogą na wszystko, ale w końcu ustąpiła i Hana wreszcie pogrążyła się w upojnej ciszy.

Pod sam wieczór zjawił się ojciec, a usłyszawszy, co się dzieje z córką, natychmiast powędrował na górę i domagał się otwarcia drzwi. Z nim Hana nie mogła negocjować, bo spory zawsze wiązały się z ojcowskim niezadowoleniem, toteż otworzyła mu bez wahania.

Wyglądała okropnie. Z zapuchniętymi od płaczu oczami, bladą twarzą i zasmarkanym nosem, do tego włosami rozczochranymi na wszystkie strony.

— Natychmiast mów, co się dzieje! — Pan Okamoto Takumi przekroczył próg sypialni zdecydowanym krokiem, gotowy przesłuchać córkę nawet i brutalnie, jeżeli to pomoże mu zrozumieć w czym tkwi przyczyna jej łez. Był policyjnym śledczym, od rana do wieczora rozwiązywał zagadki przestępcze niczym Sherlock Holmes, ale naturę miał raczej wojskową i rozsiewał za sobą dyscyplinę, którą podtrzymywał żelazną ręką. Najbardziej zaś obawiał się tego, że jego ukochana Hana zejdzie kiedyś na złą drogę. Przecież nie od dziś wiadomo, że młodzieży w głowach się przewraca i zamiast się uczyć balują, piją, a co gorsza sięgają po prochy. I to nic, że większość młodych Japończyków śniła tylko i wyłącznie o tym, by zyskać dobre oceny i zadowolić rodziców. Pan Takumi dostrzegał tylko tych młodych, których brudne papiery zalegały w policyjnych archiwach, i powziął zamiar uchronienia córki przez podobnym „finałem młodości”. Czego owocem były, chociażby znienawidzone przez dziewczynę lekcje pianina. Chodziło nie tylko o „zbawczy” wpływ muzyki na umysł kształtującego się człowieka, ale także o to, by zapełnić dziecku czas tak, by nie miało, kiedy myśleć o głupotach.

Hana skuliła się pod ciężarem ojcowskiego gniewu. Chociaż potrzebowała teraz wsparcia i czułości wiedziała, że poprzez gniew ojciec wyraża swą troskę.

— Przepraszam tato, źle się czuje — wymamrotała siadając na łóżku. Padł na nią cień mężczyzny, który popatrywał na nią nieufnie.

— Nie wpakowałaś się czasami w jakieś kłopoty, prawda? Bo jak tak, to chcę wiedzieć od razu — zażądał.

Pokręciła głową.

— Nie. Po prostu mam dość tego pianina — wyznała, ku swemu zaskoczeniu. Przecież powinna była powiedzieć, co naprawdę się wydarzyło. Jej obowiązkiem było bronić sprawiedliwości, jak to czynił ojciec każdego dnia. Mimo to, milczała. Niewiadomego pochodzenia siła zamknęła jej usta na tamtą sprawę. Może chodziło o Narumiego? O to , że, chociaż go wcale nie znała, to jednak chodzili razem do klasy i czuła wobec niego solidarność?

Zamiast prawdy, wykorzystała swoje wybicie emocjonalne, by po raz kolejny negocjować z ojcem w sprawie lekcji muzycznych. Wolała kłócić się z nim o to, by nie spowiadać się przed nim z tego, czego była świadkiem.

— Daj jej teraz spokój — W progu pojawiła się matka, patrząc na męża błagalnie. — Widzisz przecież, że ledwie żyje.

— Kto zrozumie kobiety? — Takumi wzniósł oczy do nieba. — Potraficie płakać i zamykać się w pokoju tylko z powodu pianina? Kto to widział!?

Był niezadowolony, ale jeszcze tego samego wieczoru zadzwonił do Sensei i przeprosił, ponieważ rezygnują z dalszej nauki córki gry na instrumencie.

***

— A czemu to mój słodki Narumie taki nie w sosie, he? — Amika zgrabnie usiadła na podłokietniku kanapy, otaczając ramie chłopaka z czułością.

Skrzywił się. Powiało od niej ostrą wonią paryskich perfum, a jej czarne, lekko zakręcone włosy smagnęły go w szyje.

Zza ściany dobiegały ich szczątkowe dźwięki rozmów, natomiast na telewizorze migały obrazy jakiegoś starego, niemego filmu. W ogromnej willi zawsze wiele się działo, jednak teraz Narumie był poza zasięgiem tego wszystkiego.

— Musisz dyszeć mi nad ramieniem? — zapytał ostro, sprowadzając tym samym na twarz dziewczyny srogi zawód.

Założyła nogę na nogę i prychnęła lekceważąco.

— Zawsze jesteś odpychający, ale wiem, że za skorupą tego bezdusznego człowieka kryje się ktoś, komu na mnie zależy.

Uśmiechnął się, słysząc pewność w jej głosie. Amika była na swój sposób interesująca. Uroda bez wątpienia stanowiła jej atut, ale nie dla niej znosił ją każdego dnia. Po pierwsze była ulubienicą Dziadka, który wydał rozkaz, by się nią opiekował, ale również dlatego , że od kilku lat toczyli ze sobą te samą grę. Ona, niczym niezrażona zdobywała jego względy, on zaś skutecznie tonował jej zapędy swoją chłodną obojętnością. Oboje, jednak czerpali z tej gry dużo zabawy, traktując to czysto rozrywkowo.

Nigdy nie rozumiał, czemu Amika upatrzyła sobie właśnie jego. Był młodszy, ale wyższy od niej, może to pomagało naginać prawdę rzeczywistość? Jednakże w niczym nie dał jej odczuć, że jest mu bliska. Zwyczajnie, odkąd przestał być szczeniakiem w Yakuzie i zaczęto wcielać go do różnych zadań, Amika ocknęła się i dojrzała w nim mężczyznę, którym w gruncie rzeczy jeszcze nie był. W głębi duszy, jednak przeczuwał, że stanowił dla niej miłą zabawkę. Kogoś w rodzaju maskotki, którą dobrze czasem poprzytulać, gdy nie ma się czegoś lepszego do roboty, ale jednocześnie nie traktuje się tego poważnie i właśnie ten brak zobowiązania sprawiał, że trudno było to zakończyć.

Raz przekroczyli cienką granicę relacji. Narumie zrobił to z czystej ciekawości, ona dla satysfakcji, że go uwiodła. Były to jej osiemnaste urodziny, wspaniała, huczna impreza w wynajętym lokalu, niemal jak wesele. Amika, jednak była zbyt próżna, by na dłużej cieszyć się sproszonym towarzystwem i przygotowanymi dla niej atrakcjami, toteż porwała go z parkietu i razem uciekli do ogrodów na tyłach budynku.

Adrenalina, dreszczyk niepewności, tego było jej trzeba, gdy zaciągnęła Narumiego nad staw, gdzie za-buszowali w gęstwinie krzewów i drzew. Z owego wieczoru zapamiętał niewiele. Mokrą ziemię, wiecznie wyjący wiatr oraz ich własne przestrogi do ciszy, bo ktoś gotów jest ich nakryć. Amika okazała się wyzywająca i jak zwykle pewna siebie, podczas gdy on raczej zachował typową w swoim zachowaniu obojętność. Ciało dziewczyny było atrakcyjne, ale nie piękne w jego odczuciu, do tego studziła go ironicznym spojrzeniem, jakby chciała podkreślić fakt, że robi mu przysługę. W końcu gdzieś musiał nauczyć się „jak postępować”. Pośpieszny i nie mającymi nic wspólnego z uczuciami seks dopełnił pikanterii ich relacji, ale niczego nie zmienił. Narumie nie pamiętał nawet, czy mu się podobało. Po wszystkim zachowywali się tak samo, tyle może , że Amika wydała mu się jeszcze mniej ładna. Mimo to, grali nadal swoje role.

Osunął się od niej, gdy pogładziła go palcem po policzku. Roześmiała się perliście, a potem usiadła obok, nie spuszczając z niego bystrego spojrzenia.

— Wciąż złościsz się na Dziadka? Na pocieszenie powiem, że Koichi zebrał tyle siniaków, jakby robili nie wiadomo jak groźne rzeczy. Jest kiepski, czasem mi go żal.

— Nigdy nie dasz mu szansy — Popatrzył na nią przelotnie, nie chcąc nawiązywać do tematu swojego samopoczucia, a raczej jego przyczyny. Oczywistym było, że nikomu nie wspomni o Hanie. — Koichi cię uwielbia.

— Ach, tak? — westchnęła ze znudzonym zdziwieniem, jakby dowiedziała się o tym właśnie teraz. Tak naprawdę wiedziała od dawna. — I co mam z tym zrobić? — Wzruszyła ramionami — On jest taki nijaki, taki słaby, nie to , co ty.

— Nosiłby cię na rękach, nie to , co ja — Podchwycił jej ton z ironią.

— Daj spokój! — W głosie Amiki pojawiło się lekkie zdenerwowanie. Oparła głowę na jego ramieniu niczym przymilna kotka. — Kocham tylko ciebie.

— Ku mojemu utrapieniu — rzekł, ale tym razem jej nie odepchnął.

— To jak? Powiesz mi, co cię trapi?

Zacisnął usta w wąską kreskę.

— Wiesz? Może i robiliśmy już ze sobą wszystko, ale jedno nas nie połączy: bliskość i zaufanie — powiedział z powagą, a ona znowu się roześmiała.

Tak, to była tylko zabawa. Czasem tęsknił, jednak, by w jego życiu pojawiło się coś więcej. Ktoś lepszy od niej.  

← Następny rozdział        Poprzedni rozdział →

>_________________________<

 Um, kompletnie nie wiem, co napisać ^^ Pierwszy raz mi się to zdarza. Może wyjdę więc ku przyszłości i zamiast rozwodzić się nad tym rozdziałem, powiem wam w sekrecie, że mam pomysły na trzy opowiadania i kompletnie nie wiem, za które mam się zabrać, bo aż mnie świerzbi do pisania każdego, hah :D A czasu nigdy dość, by sobie móc na to pozwolić. Mam nadzieje, że rozdział się wam podobał.

Pozdrawiam ciepło :*

PS: Udane mieliście walentynki? Ja bardzo <3