3/15.Nikomu ani słowa.

Ranek zbudził się pełnym słońcem i nie najgorszą temperaturą, chociaż dochodziła już połowa października. Wszystko za oknem zachęcało, aby udać się do szkoły w dobrym humorze, ale Hana podniosła się z pościeli niczym po nieudanej imprezie z zatruciem alkoholowym.

Na samą myśl o tym, że musi iść na zajęcia i spotkać Narumiego zasychało dziewczynie w gardle, a w żołądku kotłowały się pierwsze symptomy paniki. Jeżeli zaraz ich nie powstrzyma, zwymiotuje.

Może to by coś dało? Na przykład matka dałaby jej zwolnienie? Tylko, że w efekcie skazałaby się na serię męczących pytań z jej strony, a Okamoto Hana nigdy nie uważała się za osobę trzymającą język za zębami, toteż obawiała się, że pod wpływem załamania wypaplałaby wszystko. To już lepiej udawać, że nic się nie dzieje.

Wzięła prysznic i punktualnie zjadła śniadanie z rodzicami i Suke. Chłopiec pokazywał wszystkim swój „wspaniały” rysunek, żądając, by zaszczycił miejsce na lodówce, na co Makoto przystała entuzjastycznie.

— Mój zdolny chłopiec, jako dziecko też lubiłam malować — zwierzyła się matka z iskierkami w oczach. Doprawdy czasami zachowywała się , jak nastolatka. Ojciec uśmiechnął się do niej dobrotliwie, ale jego żelazny duch nie pozwalał mu na pokazanie większych emocji.

— A potem wyszłaś za mnie i nici z marzeń? — zażartował w ten swój charakterystyczny sposób, kiedy człowiek nie ma pewności, czy powinien się śmiać.

— Nie wygłupiaj się, kochanie. Gdyby nie ty, nie zostałabym matką dwójki cudownych dzieci — odparła z radosnym oburzeniem Makoto, a potem złapała Daiskuke za policzki, upodabniając go do chomika. — Zwłaszcza mojego rozkosznego pączusia.

Chłopiec nie był gruby, ale na miano tego pseudonimu zasłużył sobie swoim zamiłowaniem do słodyczy, przez co ledwo ostało mu się w ustach parę mleczaków. Uśmiechając się, świecił szczerbatymi zębami.

Hana uśmiechnęła się z zażenowaniem, grzebiąc pałeczkami w miseczce ryżu. Kochała swoją rodzinę, bardzo. Nawet ojca. Jednak czasami czuła się, jakby przybyła do nich z innej planety. Wbrew odmiennym charakterom, rodzice świetnie się dogadywali i darzyli miłością, jaką rzadko kiedy uświadczyło się w japońskich związkach, a sześcioletni Daiskuke pasował do nich jak ulał, co rusz udowadniając, że jest zdolny we wszystkich możliwych dziedzinach.

Tymczasem ona, Hana, ciągnęła jako tako dobre oceny, nie specjalnie utalentowana w przedmiotach humanistycznych ani ścisłych. Była przeciętna, a to najgorsze, co może spotkać japońskie dziecko. Do tego nie potrafiła nawiązać kontaktu z nikim w rodzinie. Nawet w święta, gdy zjeżdżała się cała gromada krewnych, była jakby na uboczu, tylko przysłuchując się rozmowom przy stole.

Zjadła śniadanie, jak zwykle, nie chcąc ściągać na siebie podejrzeń. Doprawdy w rodzinie Okamoto nie dało się nawet kichnąć tak, by nikt z reszty się o tym nie dowiedział. Musiała zatem grać swoją rolę.

Podziękowała i wstała od stołu, zabierając ze schodów szkolną torbę.

Dopiero na zewnątrz pozwoliła sobie poczuć strach. Gdyby była gorzej wychowana i, gdyby ojciec nie był śledczym, zrobiłaby coś szalonego i poszła na wagary. Jednak nie miała odwagi. Nawet Narumie ze swoją morderczą duszą nie był straszniejszy od pana Okamoto, gdy ten się wściekał.

Złapała autobus i skasowała bilet w czytniku, opadając ze zmęczeniem na siedzenie przy oknie. Nie zwracała uwagi na innych pasażerów, bo i jej nikt nie obserwował. Pozornie ze znudzeniem oglądała mijany za oknem krajobraz, wewnątrz ciała jednak przeżywała katusze.

Jak spojrzy Narumiemu w oczach po tym, co się stało? Dręczyła ją głównie jedna obawa: czy on ją zabije, by pozbyć się światka?

***

Zastała go na pierwszym piętrze budynku. Stał opary o parapet okna, z rękoma skrzyżowanymi na torsie. Niezmiennie u jego boku trwała wiernie Amika, dyskutując z nim o czymś z wielkim ożywieniem, na który on reagował kontrastowym znudzeniem.

Hana nie sądziła, że natknie się na niego aż tak szybko. Bądź co bądź liceum do najmniejszych nie należało, a wcześniej nie widywali się przypadkiem zbyt często, toteż uznała to za zły omen.

Zacisnęła dłoń na pasku od torby, czując przeszywający ją strach. Nogi prawie przyrosły jej do podłoża, nie usłyszała nawet wybijającego dzwonka.

Maiko dopadła ramienia dziewczyny, śmiejąc się wprost do jej ucha.

— A co ty taka nieprzytomna, he? To wczorajsze pianino tak cię wykończyło? — zapytała na tyle głośno , że nawet Narimie ze swojej odległości zdołał ją usłyszeć. Skierował nieznaczną uwagę ku Hanie, prześlizgując się po jej twarzy ukradkowym spojrzeniem, jednakże, jeżeli spodziewała się z jego strony jakiejś reakcji, gorzko się przeliczyła. Chłopak sięgnął po swoją torbę i skierował się do klasy. Natomiast Amika prychnęła pod nosem, odrzucając włosy do tyłu, by podążyć jego śladem.

— Haalo! Ziemia do Hany! — Maiko zamachała przyjaciółce dłonią przed oczami. Dopiero to zdołało wybudzić ją z letargu.

Drgnęła płochliwie, obdarzając rozmówczynie wyblakłym spojrzeniem.

— Przepraszam, zamyśliłam się.

— Słucham? — Maiko parsknęła śmiechem. — To żadne zamyślenie, ciebie totalnie wmurowało, wiesz? — Uniosła palec dla podkreślenia słów. — I ty już się nie łudź, że ja ślepa jestem. Widziałam, jak się wgapiasz w Narumiego. Podoba ci się!

Na dźwięk imienia chłopaka, Hanę przeszedł dreszcz. Spojrzała na przyjaciółkę z gniewem, a potem wyszarpała się z jej uścisku.

— Coś ci się pomyliło! Nienawidzę tego psychopaty! I wbij to sobie do głowy! — Po tych słowach, ruszyła dziarsko do klasy.

Maiko pokręciła głową z rozbawieniem.

— Akurat, bujasz się w nim, złotko, na maska.

***

Jeszcze nigdy lekcja nie była dla niego, aż tak odległa. Do tej pory wykazywał średnie zainteresowanie zajęciami, ale udawało mu się skupić na słowach nauczycieli oraz prowadzić systematyczne notatki. Dzięki temu nie pakował się w niepotrzebne konszachty z gronem pedagogicznym i przynajmniej tutaj miał święty spokój, bo o reszcie świata nie mógł tego powiedzieć.

Teraz, jednak materiał lekcyjny ulatywał mu z głowy, nawet nie rozumiał, co mówiła Sensei. Usta kobiety poruszały się, ale bez dźwięku i nie dlatego , że coś dziwnego stało się z rzeczywistością. Asakura Narumie wyczuwał każdą komórką ciała spojrzenia Hany i to wybijało go z równowagi codzienności.

Chociaż robiła to dyskretnie i, w miarę swych amatorskich umiejętności kamuflowania się, dość rzadko, to wiedział, że pali go żywcem w myślach i kroi na kawałki oczami.

Nie dziwił się jej. Sam pewnie czułby podobnie, zwłaszcza że dziewczyna z pewnością nigdy wcześniej nie miała do czynienia ze światem, w którym on dorastał.

Miała kłopoty, jeszcze o tym nie wiedziała, ale nad jej głową zbierały się czarne chmury, a on, Narumie, czuł się w obowiązku coś z tym zrobić. Dlatego bawił się nieświadomie ołówkiem, ignorując nauczycielkę i rozważając w głowie jakiś plan działania.

Ostatni wyszedł z klasy, gdy lekcja dobiegła końca. Rozejrzał się uważnie po korytarzu, chcąc wychwycić Hanę spojrzeniem. Złapał ją za rękę w momencie, gdy mijała róg budynku już na zewnątrz.

Pisnęła dziko, pociągnięta przez niego z brutalną siłą. Pewnie wrzasnęłaby głośno jeszcze, ale zakrył jej w porę usta i przycisnął plecami do pnia drzewa. Byli tu bezpieczni, ponieważ przerwa obiadowa dopiero się rozpoczęła i większość uczniów kierowała się teraz w stronę szkolnych ogrodów.

Hana oddychała ciężko, patrząc na niego z rozpaczą. Narumie skrzywił się, dostrzegając w niej silny strach. Do tej pory nie przejmował się uczuciami swych ofiar, ale tym razem…, tym razem poczuł się, jakby był cały obklejony psim gównem i stanowił najbardziej odrażającą istotę na ziemi.

Rozzłoszczony zaskakującymi myślami, które w nim wywołała, odezwał się mniej przyjemnie niż zamierzał.

— Tylko mi nie becz, bo, do cholery, nie zamierzam cię skrzywdzić, rozumiesz?

Nie wierzyła mu. Jej spojrzenie wszystko zdradzało, ale posłusznie kiwnęła głową. Co miał robić? Dalsze tłumaczenia tylko zmarnowałyby czas, a on miał go niewiele. Znając Amikę, już go pewnie szuka.

— Zabijesz mnie? — zapytała, mogąc wreszcie mówić.

— Właśnie ci powiedziałem, że nie! — Popatrzył na nią stalowym wzrokiem. — Musimy porozmawiać. O tym, co się wczoraj wydarzyło.

— Nic nie widziałam, przysięgam — skłamała, podnosząc poddańczo ręce.

Teraz to zaczęła go śmieszyć

— Poważnie? — Skwitował uniesieniem brwi. — Jak chcesz udawać, to nie ma sprawy. Ale nie będę mógł cię chronić, jeżeli wszystkiemu zaprzeczysz.

— TY? Chronić MNIE? — Wskazała najpierw palcem na niego, a potem na siebie. Cała zaś kipiała niedowierzaniem. — Jesteś mordercą! — Walnęła go w ramię z nienawiścią i z taką siłą, jakiej się po niej nie spodziewał. Uderzone miejsce zbolało, ale nie zwrócił na to uwagi. Nie miał czasu, bo Hana zakryła twarz w dłoniach i rozbeczała się po babsku.

— Miałaś nie beczeć — zauważył trochę bezradnie. Jako facet świetnie operował bronią, ale wobec łez czuł się bezbronny jak dziecko.

— Wybacz, ale nie mogę! — odezwała się z sarkazmem. — Wczoraj dokonano morderstwa na moich oczach. Pewnie to dla ciebie szokujące, ale zabijanie budzi we mnie odrazę i żal!

Opuścił ramiona, jakby ktoś spuścił z niego parę. Cmoknął ustami nieco znudzony i zrezygnowany, stukając podeszwą o asfalt.

— Dobra, przyznaję — Spróbował innego tonu. — Nie rozumiesz tego wszystkiego, ja cię przerażam, a wczorajsze wydarzenie nie mieści ci się w głowie, ale chcesz czy nie, już za późno, by cofnąć czas. Siedzisz w tym po uszy.

Uspokoiła się, ścierając rękawem łzy. Była zaczerwieniona i nieco żałosna w swoim zachowaniu, ale Narumie poczuł coś na kształt czułości, która wprawiła go w popłoch. Musiał doznać jakiegoś szoku, skoro zaczął sięgać po uczucia, których się szczerze od dawna wystrzegał. Chryste! Co za dzień!

— Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytała z obawą.

No tak, na pewno nie była głupia, chociaż histeryczna i płaczliwa to już owszem. Zdawała sobie zatem sprawę, że tamto wydarzenie nie zostawi jej życia w spokoju.

— To, co widziałaś wczoraj — rzekł ostrożnie — miało odbyć się bez świadków.

— No co ty!? — Udała zdziwienie, wbijając w niego wściekłe spojrzenie. — A ja myślałam, że zapomnieliście megafonu i, dlatego, nie rozgłaszaliście tego na całą ulicę. Głupia ja!

— Spróbuj być poważna! — Złapał ją za ramie, czego szybko pożałował, bo skuliła się, jakby co najmniej przystawił jej lufę do czoła. — Grozi ci niebezpieczeństwo! — wydusił z siebie to , co zamierzał jej wytłumaczyć w o wiele delikatniejszy sposób. Za późno.

Zacisnęła nerwowo usta, a na jej ciele pojawiła się gęsia skórka.

— To co mam zrobić, hm? — szepnęła drżącym głosem. — Zabiliście człowieka.

— Na razie nikt o tobie nie wie, oprócz mnie rzecz jasna — wyjaśnił spokojnie. — Jeżeli będziesz trzymać język za zębami, to jest szansa, że obejdzie się bez kłopotów.

— Chcesz, żeby się wam upiekło? — Podniosła na niego wzburzone spojrzenie. — Mam nie zgłosić tego na policje? Narumie to… — Chciała coś powiedzieć, ale zabrakło jej słów.

— Powiedziałaś o tym komuś? — Utracił spokój i szarpnął nią gwałtownie, nachylając się dominująco nad twarzą Hany. Zbladła i zmalała w jednej chwili, nie mając dokąd uciec.

— N-n-nikomu, przysięgam — powiedziała, odchylając twarz na bok. Przymknęła oczy, czekając na najgorsze.

Wtedy się odsunął.

— Więc nikomu ani słowa, a będziesz żyła.

Wydała z siebie zaskoczony jęk, dotykając ręką brzucha. Nie zdziwiłby się, gdyby zaraz zwymiotowała.

— Jesteś sadystą — wykrztusiła z odrazą, ale nie patrzyła na niego.

— Możesz mnie tak nazywać — Wzruszył ramionami, nie przyznając się nawet przed sobą, że dziwnie go to zabolało. — Zapomnij o wczorajszym, nikomu nic nie mów, a twoje życie się nie zmieni.

Łypnęła na niego kątem oka; bynajmniej nic dobrego w tym oku nie zauważył.

— Kim ty tak właściwie jesteś, co?

Uśmiechnął się prawym kącikiem ust. Brązowe kosmyki włosów ocierały się o jego twarz, gdy stał przed nią z rękami w kieszeniach.

— To już nie twoja sprawa. Będę cię chronił, ale jedno nieostrożne słowo i wszystko zepsujesz. Więc nie bądź głupia, dobrze ci radzę.

— Narumie? — Zza pleców dobiegł go zaskoczony głos Amiki. Wyprostował się, podnosząc wzrok przed siebie. — Co ty tam robisz?

— Torba mi upadła, już idę — Sięgnął po nią ręką, a potem odwrócił się, jak, gdyby nigdy nic.

— Martwiłam się o ciebie, tak nagle zniknąłeś — odezwała się Amika z wyrzutem, wbijając się rękoma w jego ramię. — Rozmawiałeś z tą dziewczyną?

— Jaką? — Udał głupka, nie zwracając na nią uwagi.

— Tamtą, z pod drzewa.

— Nie. Ledwo ją znam.

— Mam nadzieje, bo w przeciwnym razie będę bardzo zazdrosna — rzekła smutnym, dziecięcym głosikiem, próbując go pocałować.

Odepchnął ją.

— W szkole mieliśmy nie dawać popisu, zapomniałaś?

— No już dobrze, ale to dla mnie bardzo trudne. Pamiętaj Narumie, jesteś tylko mój. Zniszczę każdego, kto zechcę mi cię zabrać.

← Następny rozdział        Poprzedni rozdział →

***

 W ogóle nie podoba mi się ten rozdział, ale w tym opowiadaniu mało który przypada mi do gustu, bo jak wiecie, nie jestem do końca zadowolona z tej historii :) Mimo wszystko, mam nadzieje, że nie zanudziłam was na śmierć. Naprawdę bym tego nie chciała. Mam nadzieje, że u was też tak cudownie świeci słońce, jak u mnie <3 Wiosna coraz bliżej <333