12/15.Kara za grzechy.

Nowe miejsca mają to do siebie, że trudno w nich zasnąć. Inne zapachy, inne dźwięki, inna pościel, nawet cienie na ścianach inne. Ale Hana Okamoto zasnęła w pierwszej chwili, w której otuliła się kocem i kołdrą. Nawet nie zdążyła się przebrać ani umyć, jak planowała. Zatem, gdy zbudziła się koło dziesiątej rano poczuła się wypoczęta, ale jakaś taka nieświeża.

Musiało upłynąć kilka sekund nim dotarło do niej, gdzie jest, nim zrozumiała, dlaczego Suke nie dobija się do jej drzwi, jak zwykle tylko po to, aby dokuczyć starszej siostrze.

Za oknem padało. Deszcz bębnił w szyby z taką wściekłością, jakby próbował wykurzyć z posesji nielegalnych lokatorów.

Hana z ociąganiem wyszła z ciepłego łóżka, natychmiast odczuwając lodowate powietrze. Jak na złość, nie miała co liczyć na gorący prysznic, ale nie było rady – wolała dostać zapalenia płuc niż w ogóle się nie umyć.

Na parter zeszła trzęsąc się cała z zimna. Niestety to, co zabrała ze sobą nie okazało się aż tak ciepłe, by ogrzać ją w warunkach przypominających wnętrze zamrażarki.

Do tego nigdzie nie mogła znaleźć suszarki, więc musiała owinąć włosy w ręcznik, aby całkowicie się nie rozchorować.

Narumie z trudem powstrzymał śmiech, kiedy pojawiła mu się przed oczami.

— Hej, no co!? — Uniosła podbródek. — Myślisz, że wyglądasz teraz lepiej? — Zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. Miał na sobie piżamę z szarych spodni i czarnego podkoszulka. Była zaskoczona, że potrafi wytrzymać w czymś takim, kiedy temperatura prawie sięga zera. Nie przejmował się rozczochranymi włosami, ani kapciami, których podeszwa rozwarstwiała się, przez co zabawnie na nich człapał.

— Napij się herbaty, dodałem do niej imbiru. Rozgrzeje cię — Postawił na stole kubek. Dzięki Bogu wszystkie urządzenia były na prąd, oprócz kuchenki, więc chociaż tym nie musieli się martwić.

— Dzięki — mruknęła, wskakując na stołek. Z przyjemnością opatuliła kubek dłońmi, czując jak parzące ciepło przenika przez opuszki.

Narumie, jak zwykle pełnił role gospodarza domu i przyszykował śniadanie. Powoli odczuwała z tego powodu niezręczność. W końcu, mogła sama zrobić sobie kanapki, tymczasem to on podstawił jej pod nos talerz pełen gofrów z bitą śmietaną i owocami.

— Smacznego — Posłał jej jeden z najszerszych uśmiechów, jaki u niego kiedykolwiek widziała i zabrał się za pałaszowanie śniadania. Był w nieziemsko dobrym humorze w dobie tak nieprzyjemnych okoliczności. Chociaż próbowała nie ulec jego uśmiechowi, sama musiała wbić zęby w gofra, żeby powstrzymać własny.

***

Narumie od razu rozpalił w kominku, znosząc do salonu coraz więcej drewna. Nie minęło pół-godzinny, gdy za szybką zaczął trzeszczeć ogień. Tak oto, salon stał się najcieplejszym pomieszczeniem w domu i Hana nie miała wyjścia, jak tylko się w nim ulokować.

Miała do dyspozycji kilka książek i telewizor. Ponieważ stacje nie oferowały niczego ciekawego, skorzystali z kina domowego i przez dwie godziny oglądali nudny kryminał.

Hana z trudem powstrzymywała ziewanie, podczas gdy Narumie już dawno spał. Przyjrzała się jego obliczu, tak spokojnemu i niewinnemu, że z trudem przyszłoby komuś obcemu wziąć go za przestępcę. Podbródek miał oparty o własne ramie, a twarz przechyloną w jej stronę, przez do doskonale mogła przyjrzeć się jego seksownym ustom i pięknie zarysowanej żuchwie, która dodawała mu męskości.

Nim zrozumiała, co tak właściwie robi, sięgnęła po koc, który chłopak przyniósł im z jakiejś szafy i starannie go nim okryła. Nic wprawdzie nie wskazywało, aby marzł, ale nie mogła powstrzymać się od tej troskliwości. Cały czas chodził w podkoszulku, jakby byli na wakacjach w tropikach, ale nagle zaczęła martwić się o jego zdrowie. Nie zaszkodzi okazać mu trochę troski, prawda? To jeszcze nie znaczy, że zaczęła go lubić, a jedynie, że okazuje miłosierne serce względem drugiego człowieka. Przekonywała siebie o tym uparcie.

Ponieważ w nocy spała jak zabita, teraz, pomimo zmęczenia, nie mogła się zdrzemnąć. Ubrała się zatem w kurtkę i postanowiła wyjść na zewnątrz. Uwielbiała przebywać na świeżym powietrzu, nawet jeżeli było mroźne i padało. Lecz tylko na polu odzyskiwała spokój i jasność myślenia.

Usiadła na ławeczce pod zadaszeniem, wsłuchując się w jednostajny szum deszczu. Miała stąd widok na dolinę, która nie prezentowała niczego ciekawego. Jednakże postanowiła czerpać z tego radość, ponieważ nigdy wcześniej nie miała okazji być na wsi.

Przymknęła oczy, chłonąc zapachy i dźwięki natury, gdy nagle usłyszała niepokojący trzask gałęzi. Natychmiast uniosła powieki, wyostrzając czujność. Z winy deszczu nie była w stanie usłyszeć wyraźnie co się dzieje, ale miała nieodparte wrażenie, że coś lub ktoś czaił się w pobliżu.

— Halo? Jest tu kto? — Niepewnie podniosła się z ławki, kierując uwagę na krawędź ściany domu, mając przeczucie, że to właśnie tam ten ktoś się schował.

Nie zdziwiła się, gdy odpowiedzią była jedynie cisza.

Wiedziała, że robi straszną głupotę, ale zaczęła nieśpiesznie podążać w tamtym kierunku, mając nadzieje, że to wszystko okaże się jakąś błahostką, z której zacznie się momentalnie śmiać.

W miarę jednak zbliżania się do celu czuła, jak gęsia skóra coraz mocniej pokrywa jej ciało i bynajmniej nie z powodu deszczu.

— Halo? — Podjęła jeszcze jedną próbę wywabienia tego kogoś dobrowolnie.

Wrzasnęła dziko, gdy zza ściany wyskoczył nieznajomy mężczyzna. Od razu rozpoznała w nim tego samego człowieka, którego widziała przy sklepie w wiosce.

— To pan… — stwierdziła z oszołomieniem, wpatrując się w jego nieprzyjemną gębę i przenikliwe oczy. — Mogę w czymś pomóc?

Jednak on nie odpowiedział, tylko przeszedł do ataku. Złapał Hanę brutalnie za ramiona i przygwoździł do ściany z taką siłą, że poczuła okropny ból wzdłuż kręgosłupa. Na chwile wszystko przed oczami rozpłynęło się w czarnej otchłani, ale szybko odzyskała rozum i spróbowała się mu przeciwstawić.

— Czego chcesz? Puść mnie do cholery! — Wierzgała jak szalona, ale podziałało to na oprawcę niczym płachta na byka.

— Pożałujecie! Wy banda morderców pożałujecie! Myślicie, że jesteście bezkarni, ha?! Zamorduje was, żebyście wiedzieli jak to jest. Bestie! Bestie jesteście!

Nie rozumiała o co mu chodzi. Łzy przysłoniły Hanie pole widzenia. Ohydne łapska mężczyzny zaczęły oplatać ją wokół szyi, odcinając dopływ tlenu.

Krztusiła się i wydzielała coraz więcej łez. Przez otwarte szeroko usta bezskutecznie próbowała złapać powietrze, zamiast tego jednak charczała niczym upiór.

Była pewna, że za chwile zemdleje i skończy żywot, ale wtedy ktoś brutalnie odciągnął mężczyznę do tyłu. Narumie miał szał w oczach. Jednym ciosem dłoni powalił nieznajomego na ziemie, a potem przygwoździł butem głowę mężczyzny do podłoża, miażdżąc mu skroń tak mocno, że tamten wydał z siebie bolesny krzyk.

— Narumie! — Hana z przerażeniem wypowiedziała jego imię.

Chłopak zignorował ją, wpatrując się tylko i wyłącznie w leżącego na ziemi parszywca.

— Ty śmieciu! — warknął z obrzydzeniem, a potem zaczął go okładać pięściami. Krew trysnęła z wszystkich możliwych miejsc na twarzy niedoszłego mordercy. Puchnął w tak zastraszającym tempie, że już po chwili przestał przypominać człowieka, a Narumie uderzał dalej. Cios za ciosem, mając w oczach tylko dziki szał.

— Narumie! Dosyć! Przestań! — Złapała go za ramiona, próbując mu przeszkodzić, ale została odepchnięta uderzeniem łokcia. Ból w brzuchu na chwile odebrał jej oddech, jednak to nie sprawiło, że zamierzała się poddać.

Dźwignęła się natychmiast na nogi i uwiesiła się chłopakowi na szyi, ani myśląc puścić.

— Narumie, proszę, zlituj się, zostaw go, proszę — Udało jej się ściągnąć go z ciała oprawcy. Pobity mężczyzna skorzystał z okazji i chwiejnie wstał, wpatrując się w nich z pod spuchniętych powiek. Był cały zakrwawiony, a padający na niego deszcz spłukiwał brunatną ciecz, upodabniając ją do krwawych wodospadów.

— Bestie! — Wskazał na nich drżącym palcem. Płakał. — Nigdy wam nie wybaczę. Bogowie dosięgnął was sprawiedliwością! Pożałujecie kiedyś!

Narumie oddychał szybko, nie spuszczając go ani na chwile z oka. Był gotowy znowu zaatakować, ale Hana okrążyła go i wbiła się w jego ciało niczym kleszcz, tuląc policzek do torsu chłopaka.

— Daj mu spokój. Nie zabijaj go, proszę.

Asakura wyraźnie się wahał, ale ostatecznie pozwolił mężczyźnie oddalić się drogą powrotną. Rozluźnił się dopiero wówczas, gdy tamten całkowicie zniknął im z pola widzenia.

Wtedy też Hana oderwała od niego twarz i uniosła ją, by na niego spojrzeć. Wyglądał na oszołomionego. Jego oczy stanowiły dwie puste wyrwy, zapewne nie rozumiał, co wydarzyło się chwile temu.

— Hano… omal go nie zabiłem — wyszeptał z trwogą, instynktownie sięgając ku jej przedramionom, które otulił własnymi dłońmi.

— Nie zabiłeś go — powiedziała cicho. — Odszedł.

— Omal nie zabił ciebie! Gdybym nie przyszedł na czas… — Uświadomił sobie, co to by oznaczało i wtedy przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

— Tak mi przykro, nie przejmuj się — odezwała się, gładząc dłońmi plecy chłopaka.

Oboje byli przemoczeni do suchej nitki i zziębnięci. Tuż obok potężny zryw wiatru ułamał gałąź dębu. Głośny trzask rozdarł powietrze, a odłamana kończyna drzewa spadła ciężko na trawę.

Wtedy odzyskali jasność myślenia, wpatrując się w siebie z niedowierzaniem.

***

Usiadła na kanapie w suchych już ubraniach i rozcierała ręcznikiem wilgotne włosy. Z ulgą wsunęła nogi po gruby koc. W kominku nadal trzeszczał ogień, więc przyjemne ciepło wtuliło się w jej ciało drgającym żarem powietrza.

Narumie również się przebrał i usiadł ciężko tuż obok, stawiając na szklanym stoliku dwa kubki z gorącym kakao.

Panienka Okamoto przygryzła kącik wargi, ponieważ tysiąc myśli naraz wznieciło się w jej umyśle, miała tyle pytań do Asakury, ale obawiała się poruszyć ten delikatny temat. Widziała wyraźnie, że chłopak wciąż jest w szoku i nie dowierza w to, co się stało.

— Znam tego człowieka — odezwał się sam z siebie ku jej uldze. A jednak nie zamienił się w milczący cień poruszającej się istoty, jak zaczęła się obawiać.

— Domyślam się, że to nie jest przyjaciel rodziny — powiedziała cicho, łapiąc za ucho jeden z kubków. Był za gorący żeby go pić, ale mogła postawić go na kolanach i trochę się ogrzać.

— Nie — Uśmiechnął się z sarkastycznym rozbawieniem.

— Co mu zrobiliście? — zapytała ostrożnie, zerkając na Narumiego kątem oka. — Wygadywał takie rzeczy… chyba chciał się na nas zemścić.

Asakura westchnął ciężko, odchylając głowę do tyłu. Zamknął oczy i wydał z siebie zmęczone, głośne westchniecie. Spłynęła na niego bezsilność, obmacując łapami przeszłości, która rozpostarła się przed nim niczym ekran telewizora.

— Miałem dziesięć lat, gdy to się stało — zaczął mówić, otwierając historię tamtych wydarzeń, podobnie jak otwiera się starą, zakurzoną książkę. Hana słuchała go z uwagą. — Spędzałem w tym domu każde lato z Koichim i jego rodzicami, aż ukończyłem dziesięć lat i to się wydarzyło. Ten człowiek, o ile dobrze pamiętam, nazywa się Kato Sawao i tamtego lata naprawiał nam instalacje wodną. Coś się zapchało w rurach i trzeba było wzywać specjalistę. Ojciec Koichi’ego,… jakby to powiedzieć, był… jest okropnym człowiekiem. Gdy z Kato Sawao zjawiła się również jego żona, jako kierowca, pan Kobayashi od razu się nią zainteresował. Bawiliśmy się z Koichi’m za domem, gdy usłyszeliśmy potworne krzyki. Pobiegliśmy za źródłem dźwięku i zobaczyliśmy coś, czego nie zapomnę do końca życia. Za jednym z drzew pan Kobayashi gwałcił tamtą kobietę. Nie zwracał uwagi na jej krzyki ani błagania o litość. Pamiętam, że stałem jak w ryty i nie mogłem oderwać od nich spojrzenia, chociaż bardzo nie chciałem tego widzieć. Zastanawiałem się, dlaczego on jej to robi, dlaczego krzywdzi osobę, która w żaden sposób nie naraziła się klanowi. Dopiero matka Koichi’ego pociągnęła mnie i przyjaciela do środka. Do dziś nie mogę sobie wyobrazić, co musiała w tamtym momencie czuć i myśleć o mężu, ale nigdy nie poruszyliśmy potem tego tematu. Kilka tygodni później ta zgwałcona kobieta utopiła się w rzece. Kato Sawao wiedział doskonale, co się stało, ale gdy zgłosił sprawę na policje tuż po tym wydarzeniu, policja umorzyła śledztwo prawie natychmiast. Yakuza zatarła wszystkie ślady i zapukała do odpowiednich drzwi, by dać tej sprawie spokój. Dlatego też ta kobieta, nie mogąc znaleźć dla siebie sprawiedliwości, odebrała sobie życie.

Po zakończeniu wyznania zapadła cisza. Hana musiała zebrać myśli i poukładać je w głowie w sensowny obraz. Poczuła się strasznie, tak potwornie strasznie, jakby sama była ofiarą gwałtu. Przełknęła z trudem ślinę, żałując, że wysłuchała tej historii.

— Widziałam Kato Sawao pod sklepem, gapił się na mnie — powiedziała wreszcie, nie znajdując lepszych słów na przerwanie ciszy.

— Wiem, ja też go widziałem — rzekł Narumie głucho. — Miałem nadzieje, że mnie nie pozna. W końcu od tamtego lata ani razu tu nie wróciłem, ale widać się myliłem.

— Pewnie myślał, że też należę do klanu. — Hana spuściła wzrok. Wciąż nie docierało do niej, że otarła się o śmierć. — Dlatego chciał mnie zabić. Byłam łatwą ofiarą.

— A potem to ja omal nie pozbawiłem go życia — prychnął, kręcąc głową. Nagle spojrzał na nią. — Przepraszam cię. Przepraszam, że to właśnie ty musiałaś zapłacić za bestialstwo Kobayashi’iego.

Patrzyła na niego dłuższą chwilę, po czym nakryła jego rękę własną.

— Zapłaciłabym wtedy, gdyby naprawdę pozbawił mnie życia — powiedziała wolno i stanowczo. — Ale ty go powstrzymałeś i jestem pewna, że to odrobinę usprawiedliwia twoją furię.

Uśmiechnął się bez wyrazu.

— Wow, pierwszy raz próbujesz mnie zrozumieć.

Zaśmiała się z oburzeniem.

— Może po prostu dotarło do mnie, że od samego początku widziałeś tylko złe rzeczy. Nie dano ci w życiu zbyt wiele miejsca na dobro, ale jednak jesteś dobry, Narumie. Chronisz mnie przez cały ten czas, to jest dobroć. I ona wypływa z twojego serca. — Pierwszy raz powiedziała mu coś tak wyjątkowego i poczuła się skrępowana.

Wpatrywał się w nią intensywnie i przenikliwie, aż rumieńce automatycznie zaogniły policzki Hany. Miała nadzieje, że będzie mogła zwalić winę na ogień.

Nagle twarz Asakury zaczęła się do niej przybliżać, a w tym czasie spojrzeniem zdążył już sięgnąć ku jej ustom. Jeszcze chwila a ją pocałuje.

Poczuła mocne przyśpieszenie serca. Zaschło jej w gardle, a tysiące wibracji przebiegło przez podbrzusze sprawiając, że desperacko zapragnęła, by ich twarze się dotknęły.

Uniosła kubek i umoczyła prędko wargi w napoju. Poparzyła się, ale nie cofnęła naczynia, gapiąc się na Narumiego nieco idiotycznie.

— Dołożę drewna do kominka. — Padło z jego strony obojętne stwierdzenie. Wstał nieco za szybko, próbując ukryć wstępujący na twarz wyraz rozczarowania.

Westchnęła z żalem, przykładając skroń do brzegu oparcia. Zapatrzyła się pustym wzrokiem przed siebie. Miała wrażenie, że stało się coś złego i wcale nie miała na myśli Kato Sawao. Raczej utratę czegoś ważnego, co sprawiło, że rozpadała się na drobne kawałki – powoli i boleśnie. Jak upadające elementy starganego papieru, dosięgające tafli sadzawki, na której rozmywały się bezpowrotnie.

← Następny rozdział          Poprzedni rozdział →

***

 Zapraszam was na moje konto na wattpad : 

http://wattpad.com/Tea-Amo