13/15.Twarz pełna prawdy.

Amika snuła się znudzona po ogromnej sali, po której biegała tam i z powrotem służba. Pomyślała z ironią, że wyglądają jak mrówki przepędzone z mrowiska. A jednak z ich pozornie chaotycznego zachowania rodziła się praca, bowiem z każdą chwilą sala nabierała uroczystego wystroju.

Jako dziewczynka, panienka Chinatsu uwielbiała coroczne zjazdy klanów, ale teraz reagowała na to obojętnością. Od dobrych paru lat zaczęto w jej obecności rozmawiać już tylko o jakimś korzystnym małżeństwie, a ona dąsała się i krzywiła, nie potrafiąc uporać się z ich gadaniną.

Teraz było jednak trochę inaczej. Wieść o zniknięciu Narumiego wstrząsnęła najpierw wujem Tao, a potem poharcowała po innych rodzinach, docierając do samego Dziadka, który wkrótce nadesłał zaniepokojonego maila.

Amika skłamała, że chłopak załamał się śmiercią ojca i najpewniej dlatego powędrował w nieznane, by pobyć sam ze sobą, a znając go, niedługo wróci. Gdyby dowiedzieli się prawdy, Narumie znalazłby się w strasznych tarapatach, nic bowiem nie karano w Yakuzie tak surowo, jak zdradę przeciwko klanom.

Na szczęście Tao kupił tę bajeczkę; sam okazywał smutek z powodu śmierci starszego brata, a gdy urna wróciła do Japonii, Amika widziała jak Asakura Tao długimi godzinami modlił się przy szczątkach ojca Narumiego, z trudem hamując łzy. Zadziwiające! Była pewna, że ten człowiek nie ma uczuć.

Podeszła do okna, opierając bark na krawędzi ściany. Za szybą rozciągał się widok na starannie wypielęgnowany ogród. Deszcz psuł całe jego piękno, uderzając wściekle o wypielęgnowane krzewy i kwiaty.

W tym samym lokalu zorganizowano kiedyś dla niej przyjęcie urodzinowe. Pamiętała to z taką dokładnością, jakby wydarzyło się to raptem wczoraj.

Śmiertelnie się nudziła, spróchniali starcy znów żartowali o jej rychłym zamążpójściu, bez przerwy wskazując na tego czy tego kawalera, zachwalając jego atrybuty, a ona miała ich gdzieś.

Chciała tylko Narumiego, już wtedy była pewna swego. Wtedy myślała, że to będzie proste. Zresztą, bez wysiłku zdołała go uwieść, wydawał się wówczas w niej zakochany, chociaż skrywał to za maską chłodu. Nie dała mu się zwieść, wiedziała, że jej pragnie, wiedziała o tym przez cały czas, aż do dnia, w którym pojawiła się Okamoto Hana.

Wtedy dotarło do panienki Chinatsu, że ta nić więzi, łącząca ją z Asakurą może okazać się łatwa do zerwania. Traciła go z dnia na dzień, nagle dostrzegając w jego obojętności prawdziwy brak zainteresowania nią.

Nigdy nie przypuszczała, że dla marnej dziewuchy Narumie zaryzykuje wszystko. Jeżeli dowiedzą się, że chroni Hanę, będzie skończony, zabiją go!

— Muszę go odnaleźć — szepnęła cicho, zaciskając pięści. — Muszę sprawić, by wrócił mu rozum.

***

Pod wieczór zrobiło się tak przeraźliwie zimno, że Narumie przyniósł do salonu poduszki i jeszcze dwa koce. Hana położyła się przy kominku, zrelaksowana jego przyjemnym trzeszczeniem, zmieszanym z szumem deszczu. Blask ognia odbijał się pomarańczową łuną na jej twarzy, a także wsiąkał w tęczówki dziewczyny, które drżały tajemniczo pod jego wpływem.

Nie zaprotestowała, gdy Narumie ułożył się przy niej. Ich ramiona zetknęły się, a ona poczuła siłę jego bliskości. Musiała w końcu pogodzić się z tym, że coś do niego czuła, że nie był jej obojętny, a nawet, że pragnęła, by granica między nimi się zatarła. Wyobrażała sobie mimowolnie smak jego ust, oraz ciepło dłoni przesuwających się wolno po jej ciele. Chciała by ją przytulał i zapewniał o swoich uczuciach do niej. By jego ramiona stały się wszystkim, co ją otacza. A potem odrzucała te pragnienia, strącała z serca niczym niechcianą ćmę, która usiadła na krawędzi lampy.

A teraz było to jeszcze trudniejsze. Wyczuwała Narumiego każdą komórką ciała i odczuwała, jak one płoną w niej nieujarzmionym żarem. Dlatego nie mogła oderwać wzroku od ognia, wpatrzona w niego z nienaturalną intensywnością.

Wciąż miała nadzieje, że uda jej się zwieść samą siebie.

— Gniewasz się na mnie? — Usłyszała pytanie, otulone kuszącą barwą jego głosu. Przymknęła oczy, zaciskając usta.

— Nie.

— To czemu milczysz?

— Nie wiem. Nie wiem, co powiedzieć — szepnęła.

— Ja też nie — odparł równie cicho.

— Dlaczego mnie chronisz? — zapytała nagle — Ale odpowiedz szczerze. Dlaczego?

Usłyszała jak porusza się niespokojnie.

— Nienawidzę niesprawiedliwości — Usłyszała — Twoja śmierć byłaby niesprawiedliwa. Mój świat nie jest twoim światem. A jednak zagarnął cię całą, chociaż o to nie prosiłaś. Nie jestem taki jak Kobayashi, mam serce.

Wstrzymała oddech, przełykając boleśnie ślinę. Przy nim nigdy nie wiedziała, jak zareagować. Może dlatego, że nie obawiała się jego, ale samej siebie. Tego, że mogłaby się poddać i ulec mu całkowicie.

Uniosła dłoń i odgarnęła nią kilka pasm z czoła. To wszystko było tak cholernie trudne, że gubiła się. Nie wiedziała powoli co robić ani co myśleć. Odkrywała w sobie nową osobę – taką, która mogłaby zakochać się w mordercy.

— Wiem, że je masz. Teraz już wiem — powiedziała, opuszczając szybko dłoń.

Trafiła nią przez przypadek w dłoń Narumiego. Przeraziła się swoją nieostrożnością, a teraz nie umiała już jej cofnąć. Wyczuwała pod palcami jego szorstką skórę, a potem delikatnie ją pogładziła.

Ich palce złączyły się w mocnym uścisku, który sprawił Hanie ogromną przyjemność. Z trudem powstrzymała zaskoczony jęk w ustach. Tymczasem Narumie podniósł ich dłonie i uważnie obejrzał, aż rozprostował własną, a ona poszła w jego ślady.

Jej dłoń była mniejsza, o wiele mniejsza. Opuszkami nie dosięgała końcówek jego palców.

— Nie pasują do siebie — powiedział spokojnym tonem. Ogień w kominku trzasnął głośno, a deszcz zaczął padać jeszcze mocniej.

— Nie pasują — przytaknęła cicho, kierując na niego spojrzenie swoich zafascynowanych nim oczu.

Wystarczyła tylko chwila, by podniósł się na łokciu i niepewnie nad nią nachylił. Przyciąganie między nimi było coraz mocniejsze i coraz trudniejsze do zwalczenia.

Przyłożył dłoń do policzka Hany, wsuwając palce w jej włosy. Wciągnęła szybko powietrze przez rozchylone usta i już wiedziała, że jest gotowa.

Pocałował ją. To było nagłe i zaskakujące, a jednocześnie cudownie delikatne. Poczuła przyjemne mrowienie w wargach, gdy te ocierały się o usta Asakury coraz śmielej i chętniej. Rozchyliła je szerzej, pozwalając, aby prześlizgnął się językiem po ich wnętrzu. Smakował czymś tak niezwykłym, że nie mogłaby nigdy tego opisać. Poczuła jedynie jak jej ciało eksploduje, rozbija się na drobne cząstki, a te przyciągają gwałtownie Narumiego, zespalając się w nim w jedność. A wszystko w czasie krótszym niż ułamek sekundy.

Wchłaniała każdy z jego pocałunków, które tak szczodrze rozsypywał na jej ciele, znacząc siebie na jej szyi, ramionach i twarzy. Był delikatny, miała wrażenie, że dotyka ją skrzydłami motyla, przez co nie mogła się nim nasycić, przyciągając do siebie, uściskiem ramion.

Jego dłonie dość niepewnie wsunęły się pod bluzkę dziewczyny, unosząc ją ostrożnie do góry. Potem, siadając na niej okrakiem, nachylił się i ucałował pulsujące mięśnie pod skórą brzucha, które zastygły pod jego wpływem, a potem zadrżały mocniej.

Pomogła mu ściągnąć T-shirt, pierwszy raz oglądając misternie wyrzeźbione mięśnie jego torsu. Nagie ciało Narumiego, skąpane w blasku ognia, wyglądało jak odlane ze szczerego złota, przez co jęknęła z zachwytu.

Przyjęła kolejny z jego pocałunków na rozgrzanych i spragnionych wargach, odcinając się całkowicie od obrazów rzeczywistości. Oswobodzona z górnej części ubrania, pozwalała aby palce Asakury miękko sunęły po zarysowaniu jej tali ku wypukłości drobnych piersi, jeszcze skrytych za materiałem czarnego stanika.

Wtedy ją zobaczyła. Te pozbawione wyrazu oczu, bezwolną dłoń, która wypuszcza z wnętrza niepozorny pendrive, który toczy się pod drobne gałązki krzewów, za którymi się chowa. Usta Tao za kierownicą pokrywają się zadowolonym aczkolwiek nieco znudzonym uśmiechem, jakby spodziewał się odrobinę większych rewelacji, a potem sam Narumie przeszukuje ciało martwej z tak zimną kalkulacją, że aż Hana na moment traci poczucie, że na ziemi leży człowiek. Nikt w tamtej chwili nie odczuwa wstrząsu w obliczu zadanej śmierci. To tylko zadanie do wykonania, wystarczy zebrać zwłoki z ulicy, wtaszczyć je do auta, a potem odjechać, pozwalając tej kobiecie nigdy nie zostać znalezioną.

Odepchnęła go. Puste, zagubione spojrzenie Hany powoli docierało do granic świadomości, ale napełniło się śmiertelnym przerażeniem i niedowierzaniem. Czy ona właśnie mu uległa?

— Przepraszam — wyszeptała, a drobne łzy spłynęły z kącików powiek wzdłuż policzków, kreśląc na nich mokre ślady, błyszczące w blasku ognia. — Nie mogę, Narumie — dodała jeszcze ciszej. — W twojej twarzy widzę twarz tamtej kobiety.

Podniosła się do pozycji siedzącej. Rozczochrane włosy ześlizgnęły się po jej nagich ramionach, a ona starła łzy z policzków, rozdarta na dwie części. Pragnęła Narumiego, ale nie potrafiła całkowicie mu zaufać, oddać mu tę najcenniejszą część siebie, nawet, jeżeli miałoby to dokonać się z miłości. Zresztą, czym była miłość?

Desperacko wyswobodziła się z jego objęć i uciekła pod okno, próbując ochłonąć. Nie chciała go ranić; raniąc go raniła także siebie, sprzeciwiała się swoim uczuciom, szeptom serca. Bohaterki pięknych, kobiecych powieści by uległy, w imię miłości, w imię wzniosłego romansu, skazanego odgórnie na niepowodzenie, ale nie ona. Hana Okamoto potrafiła zdławić w sobie uczucie na rzecz rozsądku. Nie potrafiła zresztą wygrać ze wspomnieniami, których Narumie był namacalnym odbiciem.

Asakura wciąż klęczał na kocu w lekkim rozkroku, wpatrując się w plecy Hany trudnym do odgadnięcia wzrokiem, po chwili spuścił głowę tak, że kosmyki włosów zakryły jego twarz, a z ust wydał ciche, zmęczone westchnięcie.

Wstał i zbliżył się do niej, obejmując jej chudą sylwetkę od tyłu. Nie sprzeciwiła się tej czułości, on zaś złożył na ramieniu dziewczyny krótki, ale żarliwy pocałunek, po czym odwrócił się od niej i sięgnął po jej koszulkę i sweter.

— Ubierz się. Zmokłaś dzisiaj na deszczu, możesz się rozchorować.

Bez słowa przyjęła od niego ubrania i naciągnęła je na siebie, przyglądając się w skupieniu, jak on robi to samo. Z lekką tęsknotą wpatrywała się w nagie plecy chłopaka, znikające pod warstwą ciemnego podkoszulka.

Dokonała wyboru, ale wiedziała, że nawet najsilniejsze z uczuć czasami nie wygra ze ścianą złych wspomnień. Że ich dłonie faktycznie do siebie nie pasowały, że byli inni, tak zaskakująco inni, że mimo podjętych przez siebie prób, dwie drogi, którymi podążali miały się nigdy nie przeciąć. Chociaż byli teraz blisko siebie, tak naprawdę szli obok, nie razem. Krok za krokiem, spoglądając ku sobie tylko czasami, z ustami pełnymi niewypowiedzianych słów i sercami pełnymi uczuć, których mieli sobie nigdy nie okazać.

***

Zbudziło ją szczekanie psa. Dziwne, w tej okolicy nie było psów. Chinatsu Amika z niezadowoleniem oderwała się od poduszki. Rozespany wzrok dziewczyny prześlizgnął się szybko po meblach pokoju, który skąpany był w porannym świetle. Drobinki kurzu unosiły się w refleksach, wślizgujących się do środka przed nieszczelne rolety.

Jakże okrutnie pusty był dom bez Narumiego. Nie zdawała sobie dotąd sprawy, jak bezmiernie go potrzebuje. Teraz odczuwała pustkę, którą tylko on mógł zapełnić. A co jeżeli odkryją jego zdradę i zabiją go? Na myśl o tym, zacisnęła boleśnie zęby. Wtedy sama odbierze sobie życie, może tym udałoby się jej zaszantażować Dziadka? Bez wątpienia bowiem to on wydałby wyrok na chłopaka.

Nie chcąc zatracać się w myślach, wyszła z pokoju, kierując się w stronę łazienki. Z salonu dobiegł ją głos wuja Tao, który rozmawiał przez telefon. Po tonie w jakim mówił, wywnioskowała, że jest zdziwiony.

— Ale kto mógł to zrobić? Jeden z miejscowych? — Usłyszała, gdy zbliżyła się do ściany, pozostając za nią ukryta. — Ach nie, już wiem! Narumie! — Na dźwięk imienia chłopka w ustach Tao drgnęła jak porażona prądem. — Ostatnio gdzieś nam zniknął, cholerny imbecyl! W Yakuzie nie tak rozprawiamy się ze smutkiem, ale to ma sens. Chłopak pewnie skrył się w domu Kobayashiego, no wiesz, kiedyś spędzał tam każde lato…. Mhm, tak rozumiem. Policja pewnie dotrze tam pierwsza, ale Narumie sobie poradzi, potem go zgarniemy i przegadam mu do rozsądku.

Amika milczała ze wzrokiem utkwionym w posadzce. Tao myślał, że Narumie jest tam sam, ale bez wątpienia nie był. Jeżeli go znajdą w obecności Hany, wszystko stanie się jasne.

To koniec, pomyślała z przejęciem i grozą. Gdy wuj odłożył komórkę na stół, wyszła zza ściany. Tao spojrzawszy na nią odpowiedział, nim zdążyła otworzyć usta.

— Jakiś facet zgłosił na policje włamanie do domu Kobayashi’iego. Jadę tam.  — Sięgnął po kurtkę, zbierając się do wyjścia.

— Chcę jechać z tobą! — zażądała, stając mu na drodze. Wzrok mężczyzny zaognił się, ale widząc determinacje w wyrazie Amiki, opuścił z rezygnacją ramiona. — Więc ubieraj się, ale to już. Nie mam czasu czekać!

Pokiwała głową i popędziła do pokoju. Była Narumi’emu potrzebna. Bez wątpienia tylko ona mogła go uratować. Pierwszy raz miała nadzieje, że chłopakowi i Hanie uda się uciec, albo, że w ostatniej chwili Asakura otrzeźwieje i jednak zabiję tę nieudacznicę, to rozwiązałoby cały problem.

Wiedziała, że to tylko pobożne życzenie, więc ubierała się coraz szybciej.

***

— Co się dzieje? — Hana zerwała się z łóżka, gdy Narumie wparował do pokoju niczym torpeda.

— Kato Sawo zgłosił na policji, że tu jesteśmy — powiedział szybko, łapiąc ją za rękę. — Mamy jakieś dwadzieścia minut, nim zjawi się radiowóz. Musimy stąd zmiatać.

Zamrugała powiekami, z powolnieniem chłonąc informacje, ale gdy w końcu dotarło do niej, co się dzieje, wybiegła z łóżka i zaczęła się pakować. Ponieważ było za zimno na spanie w piżamie, miała teraz na sobie codzienne ubrania, co okazało się pomocne. Nie musiała tracić czasu na przebranie się.

Zaskakujące, jak dużo człowiek może zrobić w krótkim zasobie minut, gdy ma na karku widmo czegoś niepożądanego. Hana Okamoto, chociaż omal nie potknęła się zbiegając ze schodów, poczuła dziwną ulgę, gdy drzwi domu zamknęły za nią na zawsze.

— Nie pójdziemy główną drogą — powiedział, biorąc ją za rękę. Obeszli dom, kierując się w stronę wzniesienia pokrytego gąszczem sosen. — Wtedy na pewno ich spotkamy.

— A jeżeli się zgubimy? — Mocniej zacisnęła palce wokół jego dłoni. Nie miała wyjścia, jak tylko zdać się na niego, bowiem w oddali już dało się słyszeć odgłos syreny policyjnej oraz migające światła.

— Spędziłem tu wiele lat, zapomniałaś? — O dziwo, miał siłę jeszcze się uśmiechać, chociaż tylko cudem nie lało jak z cebra, a oni nie mieli się gdzie podziać. — Znam boczne ścieżki.

Szla za nim potulnie jak baranek. Narumie narzucał szybkie tempo, nie dając nawet chwili na wytchnienie. Brnęli przez las niczym przez tropikalną dżunglę. Co rusz butami wdeptywała w jakieś nieznanego pochodzenia świństwo, gałęzie uderzały ją po ramionach, jakby próbowały ją od siebie odepchnąć, bo podeszła za blisko, a pajęczyny zaczepiały się o włosy, nie mówiąc już o wilgotnym, lodowatym powietrzu wdzierającym się boleśnie do płuc.

W pewnym momencie, Hana całkowicie straciła rachubę czasu i nie miała pojęcia, jak długo są już w drodze. Tylko zerkając na fragmenty nieba pomiędzy koronami drzew, upewniała się, że wciąż jest dzień. Natomiast żadna prosta droga, którą Narumie określił jako boczna, nie wyłaniała się z tej plątaniny roślinności.

A jednak, po jakimś czasie wyszli z lasu na otwartą przestrzeń i główną drogę, prowadzącą do wioski. Wtedy mogli odpocząć. Hana była tak zmęczona, że nie zważała na to, gdzie siada. Opadła na asfalt, marząc o butelce wody. Niestety nie mieli żadnej przy sobie.

— Skąd wiedziałeś, że Kato na nas doniósł? — spytała, ponieważ teraz miała czas myśleć o tego typu kwestiach.

— Amika wysłała mi sms’sa.

— Kontaktujesz się z nią? — W głosie Hany rozbrzmiała jawna pretensja, ale natychmiast umilkła. Była zazdrosna, a nie miała żadnych praw do tego typu uczuć, sama przecież odrzuciła Narumiego.

— Oczywiście, że nie — prychnął, obejmując wzrokiem pola wokół. — Sama wysłała mi wiadomość. Nie miałem powodu, by jej nie wierzyć.

— Skąd wiedziała, że tu jesteśmy? — Hana z niedowierzaniem pokręciła głową.

— To żadna zagadka — Uśmiechnął się krzywo. — To oczywiste, że policja przekazała wieść o włamaniu właścicielom domu, a ci są członkami klanu, zatem to kwestia krótkiego czasu, by wiedzieli o tym wszyscy z Yakuzy.

— Coraz bardziej mnie to przeraża — westchnęła, bawiąc się kciukami - typowe zachowanie, gdy stres zaczął na nią dominować. — Więc, co teraz ze mną zrobisz? Masz lepszą kryjówkę niż tamten dom?

Narumie nie odpowiedział, ale delikatnie zaprzeczył ruchem głowy. Nie, nie miał, w tym cały sęk. Hana zrozumiała, że są w tarapatach.

— Na razie powinniśmy złapać jakiś inny pociąg. Wracamy do wioski — zarządził, wstając z miejsca.

Dziewczyna miała ochotę posiedzieć bezczynnie jeszcze przez chwile, a to byłaby głupota, nie mieli czasu pod dostatkiem, zatem musieli podejmować szybkie działania.

Była pewna, że następny etap drogi okaże się równie długi i męczący, co przeprawa przez las, ale wieś wyjątkowo szybko zamajaczyła w oddali, a oni zobaczyli znajome pola, rzekę i tory.

Pierwszy raz pomyślała, że to droga donikąd. Bo właściwie dokąd szli? Nie miała bladego pojęcia. Gdyby miała decydować, pewnie zawróciłaby do Osaki. Przez cały pobyt w domku w górach ani razu nie zastanowiła nad, jeszcze nie dawno istotną dla siebie sprawą, jak czują się rodzice. Poczuła się zdrajczynią, nie przejmując się przez ten czas ich uczuciami. Sama omal nie oddała się typkowi z pod ciemnej gwiazdy, podczas gdy oni najpewniej odchodzili od zmysłów – matka, bo ojciec pewnie przewalił wszystkie ulice w Osace. Nie był sentymentalnym gościem, uczucia to coś, co w najmniejszym stopniu go nie dotyczyło w kwestii ich ujawniania. Ale pewnie działał, działał i rozstawiał wszystkich po kątach, byle tylko ją znaleźć.

Zatrzymali się pod sklepem. Na szczęście teraz żaden podejrzany typ nie tasakował ją spojrzeniem. Mimo to, czuła się dziwnie nieswojo, a przeczucie podpowiedziało jej, że kroi się coś niedobrego. 

— Mam już resztki kasy — westchnął Narumie, sięgając do portfela.

— Słuchaj, wracajmy do Osaki — wyrwała się z tą prośbą dość niespodziewanie, nawet siebie nią zaskoczyła. Spojrzał na Hanę z pod uniesionych brwi, a potem przewrócił oczami.

— Rany, nie wiesz, że to niemożliwe?

— Chcę wrócić. Mam tego dosyć! — Straciła nad sobą kontrolę, a wszystkie uczucia, które do tej pory chowała w szufladzie, zwanej „wewnętrzne opanowanie”, teraz eksplodowały, zalewającą ją parzącą falą. — Nie chcę się już chować! Być duszoną przez mściwych ludzi ani walczyć z uczuciami do ciebie! — wybuchła krzykiem, płacząc. Cholerne łzy!

Narumie milczał, patrząc na jej zbolałą twarz. Jak zwykle emanował opanowaniem i obojętnością, ale teraz znała go zbyt dobrze, by dać wiarę tym pozorom. Był bezradny tak samo jak ona.

— Wracajmy do Osaki — zażądała tonem kapryśnego dziecka. — Niech się dzieje, co się ma dziać. Ale chcę wracać.

Właśnie wtedy na drodze pojawiło się ciemne auto, które zaparkowało przed sklepem. Na jego widok Narumie natychmiast zdrętwiał, a potem złapał Hanę za rękę tak mocno, że jęknęła z bólu.

— Narumie? — Asakura Tao opuścił wnętrze samochodu, patrząc na bratanka ze zdumieniem. Zaraz potem wyłoniła się również Amika. — Wiedziałem, że to zamieszanie, to twoja sprawka. — Nagle zdrętwiał i obejrzał się za ramie chłopaka. Potem jego twarz nabrała wyrazu dzikiej furii. — Co on-a tu ro-bi — zapytał wolno, mrużąc oczy niczym wąż, szykujący się do ataku.

 

← Następny rozdział          Poprzedni rozdział →

 ***

 Bardzo lubię ten rozdział :] W zasadzie, jest to mój ulubiony z tej powieści. Mam nadzieje, że miło spędziliście majówkę i, że cieszycie się nadchodzącymi z wolna wakacjami. Dla mnie zaś, okres ten będzie nieprzyjemnym czasem egzaminów etc :) Ale jestem dobrej myśli i nie będę zaniedbywać blogów. Pozdrawiam was ciepło :*

http://ask.fm/Tea_Amo