8/15.Władcy życia

— Naprawdę nie musisz tego robić — powiedziała Hana, gdy przy wyjściu z domu rodziny Asakura, na podjeździe czekało na nią auto, to samo, którym wszyscy czworo tu dotarli.

Narumie jednak machnął ręką, jakby to był drobiazg. Zresztą, patrząc na zasoby finansowe tejże familii chyba faktycznie tak było, tyle że panienka Okamoto nie chciała korzystać z przywilejów takiej rodziny.

— Jedź, nie marudź — odpowiedział, spychając ją lekko po schodach, ponieważ wciąż się opierała, a robiło się coraz później. Nie chciał, by wróciła do domu samiutkim wieczorem, domyślając się, że żadni rodzice na świecie nie byliby w stanie przebaczyć takiego wykroczenia swojemu nieletniemu dziecku.

— A dla twojego wujka to nie będzie problem? — Przełknęła ślinę, kiedy o to zapytała. Na samą myśl o tym, że Tao miałby ją samą gdziekolwiek podwozić sprawiła, że serce podeszło jej do gardła ze strachu.

Narumie musiał odgadnąć jakimś cudem myśli dziewczyny, bo w jego oczach pojawiły się iskry rozbawienia.

— Spokojnie, Tao nie robi za szofera.

— Ja… po prosu, myślałam, że tak, bo przecież przywiózł wasz, nas ze szkoły — zauważyła, poprawiając na ramionach płaszcz. Gdy zbliżał się zachód słońca, temperatura o tej porze roku zawsze była niska.

— Tak jest tylko wtedy , gdy mamy o czym rozmawiać — wyjaśnił Narumie nieco oględnie, ale Hana zrozumiała. „O czymś rozmawiać”, znaczy dogadywać się w szczegółach, jakiś ich nikczemnych spraw.

— A więc dlaczego zjawił się też dzisiaj? Chciał mnie zbadać przed wpuszczeniem do domu? — spytała ironicznie.

— Nie, prawdę mówiąc miał nadzieje, że okażesz się użyteczna, że coś wiesz.

— Coś wiem? — Powtórzyła za nim głucho, średnio rozumiejąc, co ma na myśli.

— W sprawie tej dziewczyny z kamery — rzucił szybko, prawie szeptem. Wprawdzie było minimalne ryzyko, że ktoś ich podsłucha, ale Hane i tak przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

— Ale nie wie, że ona to ja? — Łypnęła na chłopaka czujnym okiem.

— Skądże, pilnuje tego — prychnął, jakby to było oczywiste, że nad wszystkim ma piecze i nikt nie powinien tego poddawać wątpliwościom.

Przewróciła oczami, nie mogąc uwierzyć w jego próżność. Chyba wszyscy faceci byli tacy sami, żyli z przeświadczeniem o swojej wspaniałości. Narumie zaś z nich wszystkich przodował.

Już miała wsiąść do auta, którego kierowcą był jakiś nieznajomy, wyglądający na zupełnie nieszkodliwego człowieczynę, gdy nagle odwróciła się ponownie do chłopaka, mrużąc oczy.

— Właśnie sobie przypomniałam, że muszę cię o coś zapytać.

Narumie zerknął na nią z zainteresowaniem, zginając niedbale nogę w prawym kolanie.

— Pytaj, ale nie obiecuje, że odpowiem.

Syknęła z irytacją, odgarniając z twarzy włosy, które wiatr natrętnie zwiewał prosto na jej twarz, aż się wdzierały się do oczu.

— Jak nazywała się na kobieta, którą zabiliście? — Nie sądziła, że poruszenie tego tematu wywoła w niej tak silne duszności, ale słowa przeszły przez jej gardło tak ciężko, że brzmiała, jakby się czymś dławiła.

Narumie cały się zjeżył i odwrócił twarz, tłumiąc gniew.

— Po co ci to wiedzieć?

— Mam podejrzenie, że była ciocią mojej koleżanki — szepnęła Hana, przełykając łzy smutku, które zakręciły się w kącikach powiek.

— Naprawdę? — Spojrzał na nią z taką gwałtownością, że się cofnęła i uderzyła udem o bok samochodu. Chociaż poczuła silny ból w nodze nie wydała żadnego dźwięku, zdrętwiała z niepewności. Wciąż spodziewała się, że Narumie kiedyś ją zaatakuje nożem.

— Naprawdę — Kiwnęła głową, przygryzając kącik wargi. Albo jej się zdawało albo coś w oczach Narumiego wyglądało jak rozpacz.

— Nawet, jeżeli to prawda, to nie wiedziałem o tym — powiedział, jakby się usprawiedliwiał.

— Dlaczego ją zamordowaliście? Co okazało się ważniejsze od pozwolenia komuś żyć? — Była zaskoczona śmiałością dalszych pytań u siebie, ale czuła się tak, jakby ktoś odkorkował ją z wszystkich oporów.

— Czasem lepiej jest nie wiedzieć — burknął Narumie, otwierając przed nią niespodziewanie tylne drzwi auta. — Wsiadaj! — Rozkazał tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Jeszcze chwile patrzyła na niego z pomiędzy pasm włosów, zakrywających częściowo jej oczy, gdy w końcu spełniła polecenie.

***

Amika obserwowała ją przez okno z wnętrza domu, nie mogąc się nadziwić poufałości z jaką traktował tamtą Narumie. Zazdrość natychmiast złapała dziewczynę za serce, przekształcając jej ciemne tęczówki w otchłań bez dna.

Gdy Narumie ruszył z powrotem w kierunku domu, a czarne auto zabrało wreszcie Hanę z ich posesji, Amika usiadła na fotelu, udając zaciekawienie książką, którą akurat miała pod ręką.

— Coś długo wam to zeszło — odezwała się, gdy chłopak skierował się w stronę schodów na piętro. Pod wpływem głosu panienki Chinatsu zatrzymał się, a potem odwrócił na pięcie.

— Jestem pełen podziwu — powiedział nieadekwatnie do poprzedniego stwierdzenia dziewczyny, co sprawiło, że ta wykrzywiła twarz w wyrazie zdumienia.

— Co?

— Jestem pełen podziwu, że nie podłożyłaś pod piwnice bomby — dokończył sarkastycznie, przywołując na usta kpiący uśmieszek.

Amika uderzyła książką o poduszkę kanapy i dźwignęła się na rękach, patrząc na Narumiego wyzywająco.

— Głupi jesteś. Nie podłożyłabym bomby pod własne gniazdo. Widzisz, swojej rodziny i swojego terytorium bronię wyjątkowo zażarcie, ale wiem, gdzie i jak zaatakować.

Nie potraktował jej słów poważnie, więc musiała zrobić coś więcej, by zwrócić na siebie bardziej uwagę.

— Na twoim miejscu nie przyjaźniłabym się z nią, wiesz?

Oczy Narumiego dotknęły ją obojętnie.

— Tylko mnie nie szantażuj z łaski swojej. Nie mam zamiaru przejmować się twoją zazdrością.

— Och, nie o to chodzi — Amika roześmiała się z gniewną wesołością. — Po prostu przyjaźń z tą dziewczyną może się prędko zakończyć, czy tego chcesz czy nie, a to może złamać ci serce.

— Nie wiem, o czym gadasz — Wzruszył ramionami.

— O tym, że Hana Okamoto jest niepożądanym świadkiem ostatnich wydarzeń — powiedziała głośno. Uśmiechnęła się, gdy Narumie zdrętwiał, jak jej się wydawało z oszołomienia.

— To jakieś bzdury!

— Wcale nie — Uniosła wyzywająco podbródek. — Pamiętam jej buty, te cholerne, wstrętne buty z pomarańczową podeszwą. Należą do niej, wiem o tym i udowodnię to.

— Nie pamiętam, żeby Hana kiedykolwiek miała takie obuwie. — Pokręcił głową z wyjątkowym spokojem.

— Narumie. — Amika cmoknęła z rozczuleniem. — Wiadomo, że nie pamiętasz, nie zwracasz uwagi na nikogo wokół siebie. — Przypomniała mu dobitnie, unosząc pouczająco palec, co wprawiło go w irytacje.

Potem dotknęła czule jego ramienia.

— Nie cieszysz się? — spytała słodko, czując jak napina się jego ciało. — Przecież to dobrze, że ją znaleźliśmy, prawda? Tao będzie zachwycony. Zamkniemy tę sprawę raz na zawsze.

***

Od kilku dni Hana nie robiła nic innego, jak tylko pocieszała Maiko. Dziewczyna, bowiem całkowicie zatraciła się w rozpaczy, od rana do wieczora chodząc z zapuchniętymi oczami i czerwonym od kataru nosem.

W szkole z trudem skupiała się na lekcji, a do nauczycieli jakoś nie trafiało to, że rodzina dziewczyny przeżywa teraz trudne chwile. Poszerzanie wiedzy było przecież największym obowiązkiem młodzieży, więc nie istniały żadne usprawiedliwienia dla braku skupienia.

Za to Ichiro nadrabiał współczuciem za nich wszystkich, chodząc wokół dziewczyny niczym jajka, które może się uszkodzić z braku należnej ostrożności.

Zapewne, gdyby nie przykre okoliczności, Maiko byłaby w siódmym niebie, pierwszy raz, bowiem chłopak jej marzeń tak bardzo się o nią troczył. Zamiast jednak radości, pogrążała się w smutku jeszcze bardziej.

Hana niewiele wiedziała o cioci koleżanki, nigdy nie rozmawiały o swoich krewnych, może to był błąd? Sama nie potrafiła sobie wyobrazić, co czułaby na miejscu Maiko. Kochała swoją rodzinę, chociaż krewniacy działali jej na nerwy, uzdolnieni jakby tylko do tego, aby ją upokarzać, ale przecież taki był tego urok, prawda?

— Mama mówi, że chciałaby znaleźć chociaż jej ciało, wiesz? — Chlipała Maiko na ramieniu Hany, gdy wybiła przerwa na lunch. Obie siedziały w klasie, w której uczniowie przechodzili teraz samych siebie, tłocząc się i hałasując za całą armie wojska.

— Może ona jeszcze żyje? — Hana próbowała uśmiechnąć się pokrzepiająco. Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że kiepska z niej przyjaciółka. Nie potrafiła znaleźć słów pociechy, które pomogłyby dziewczynie.

— Nie sądzę — Maiko otarła łzy chusteczką higieniczną. — Pracowała dla ważnego człowieka.

— To znaczy?

— Była asystentką pana Kaede.

Hana otworzyła szerzej oczy, dławiąc się mlekiem, które siorbała z kartonu.

— Tego Kaede? Czy on przypadkiem nie startuje do parlamentu? — spytała z niedowierzaniem. Nieraz oglądała tego mężczyznę w telewizji. Jej ojciec bardzo go popierał, uważając, że ten człowiek ma innowacyjne pomysły, ale jednocześnie pielęgnuje tradycyjne korzenie japońskiego narodu.

— Teraz rozumiesz? — Maiko uśmiechnęła się przez łzy. — Nie wiem w co wmieszała się moja ciocia, ale jej zniknięcie to na pewno nie jest przypadek. Nie, kiedy pracuje się dla tak potężnego człowieka.

Hana nie zdobyła się na żadną odpowiedź. W duchu odczuwała silne wyrzuty sumienia, ponieważ zamiast wspierać Maiko, gromadziła informacje pod kątem Narumiego. Chciała zrozumieć, kim była zabita kobieta i dlaczego ją zlikwidowano, tylko dlatego, że coraz bardziej interesowała się Asakurą.

Zerknęła w jego stronę. Siedział na parapecie okna, spoglądając na krajobraz za szybą. Jak zwykle sam, stroniący od jakiegokolwiek towarzystwa, miał tajemniczy wyraz twarz, utrudniający zrozumienie, co chowa się w jego wnętrzu.

Musiał wczuć, że ktoś mu się przygląda, bo odwrócił głowę i spojrzał prosto w oczy Hany, która się tego ani trochę nie spodziewała. Wbrew sobie zarumieniła się i spuściła wzrok, próbując nie pokazać zmieszania.

Narumie, tymczasem przekierował wzrok na Maiko, która cały czas roniła łzy. Widząc jej emocjonalny stan, westchnął ciężko.

Znów spojrzał w okno, gdzie silny zryw wiatru szarpał za rząd trzech stojących drzew. Ich wyburzone liśćmi konary gięły się prawie do ziemi.

***

Osaka przesuwała się spokojnym tempem za szybą jadącego przez miasto autobusu. Wysokie blokowiska, rzędy linii energetycznych, małe sklepiki, mijani rowerzyści, wstęga błyszczącej rzeki, to wszystko zdawało się być w ruchu, gdy naprawdę to ona przemierzała ten maleńki skrawek świata na czterech kółkach rozleniwionego pojazdu.

Siedziała z nogą podwiniętą pod siebie, zwrócona twarzą ku oknu, opierając podbródek na otwartej dłoni. Palcami miarowo i z lekkim znudzeniem stukała o prawy policzek. W jej tęczówkach zaś odbijała się panorama Osaki niczym mały, zamknięty świat w miniaturze.

— Co teraz mam zrobić? — Wydobyła z ust cichy, dziwnie brzmiący głos, pozbawiony emocji.

— Pomogę ci, coś wymyślę. — Narumie uniósł wzrok z nad własnych dłoni, którymi bezwiednie się bawił.

Uśmiechnęła się z rozbawieniem, skupiając na nim uwagę swych zmęczonych oczu.

— I pomyśleć, że wszystkiemu winne są jakieś głupie buty. To przez nie przewróciłam się tamtego wieczoru…, a teraz zostałam jeszcze rozpoznana.

— Amika nie ma nic ponad własne wspomnienia, trudno będzie jej udowodnić, że to ty — powiedział w skupieniu.

— Jest jeszcze nagranie — Przypomniała mu.

— Na którym widać cię od tyłu, tylko i wyłącznie.

Zapadła między nimi grobowa cisza, autobus był pusty niczym wyjęty ze scenerii filmu grozy, ale jasny dzień mącił nieprzyjemną aurę. Myślami płynęła spokojnie po ostatnich wydarzeniach tego dnia.

W końcu zapytała, nie patrząc na niego.

— Powiedz mi prawdę, Narumie. Wiesz w ogóle jak nazywa się ta kobieta, którą zabił wtedy twój wuj?

Zdziwiła go tym pytaniem. Uniósł brwi, napinając z niepokojem ramiona, ale po chwili rozluźnił się pod wpływem uczucia rezygnacji.

— Wiem, ale nie pytaj mnie o nią. Nic ci nie powiem.

— Li Xue — wtrąciła nagle, jednak z wielkim spokojem, jakby nic na świecie nie zdołało ją już zaskoczyć.

— Skąd wiesz?

— Bo, to jest ciocia Maiko. Widziałeś, że dzisiaj cały dzień płakała, prawda?

— Nie specjalnie — odparł wymijająco.

— Widziałeś — poprawiła go, wciąż zapatrzona w panoramiczną Osakę.

Westchnął ciężko, rozklejając swoje spierzchnięte usta, by zaczerpnąć nieznaczny oddech.

— Może widziałem i co z tego?

— Czułeś coś? — Poprawiła dłoń o którą miała oparty policzek. — Było ci przykro, chociaż przez chwilę?

— Hano...

— Szukam w tobie człowieka, Narumie. — Mówiąc to, pierwszy raz w tej rozmowie ujawniła drżące w niej emocje. — Szukam, ponieważ… od jakiegoś czasu chronisz moje życie. — Starła pośpiesznie drobną łzę, która wypłynęła z kącika jej oka. — Muszę wiedzieć, czy życie innych ma dla ciebie znaczenie.

Wtedy autobus zatrzymał się lekko nimi szarpnąwszy. Drzwi odetchnęły głośno, rozwierając się na oścież, a do środka weszła jakaś młoda kobieta z siatką zakupów. Nawet na nich nie spojrzała, zajmując po prostu jedno z wolnych miejsc.

To skutecznie przerwało rozmowę. Hana przymknęła oczy, czując, jakby spadała w wielką, niekończącą się przepaść. Skazana, by lecieć już tylko w dół.

Wtedy dłoń Narumiego niespodziewanie znalazła się na ramieniu dziewczyny. Panienka Okamoto otworzyła szeroko oczy, odwracając ku niemu zdziwione oblicze.

— Narumie…

— Będę bronił twoje życie. Wiele dla mnie znaczysz.

***

Asakura Tao odtwarzał nagranie kamery chyba tysięczny raz, widząc wciąż jedno i to samo, a mimo wszystko nie potrafił przestać, przeświadczony, że gdy ponowni odtwarzanie nagrania coś w końcu wyłapie. Jakiś nieistotny szczegół, który wcześniej przeoczył.

Przybliżył sobie fragment, w którym widnieje postać tajemniczej dziewczyny i długo się w nią wpatrywał, kierowany wątpliwościami zasianymi przez Amikę.

A, jeżeli to naprawdę była ona? Hana Okamoto, czyż nie tak się nazywa?

Zmrużył oczy, rozmasowując palcami obolałą skroń. Lada chwila miał się znaleźć na granicy szaleństwa. Prawdopodobne było, że Amika wszystko zmyśliła, kierowana charakterystyczną dla siebie zazdrością, ale równie dobrze mogła mieć racje.

Wydawała się zresztą dość przekonana o swoich podejrzeniach.

Gdy usłyszał odgłos otwieranych drzwi, od razu wiedział, że wrócił Narumie. Wszędzie rozpoznałby to typowe, niezbyt mocne trzaśnięcie drzwiami. Reszta domowników zamykała je za sobą bez hałasu.

— Narumie, chodź no tu! — zawołał, słysząc kroki chłopaka na korytarzu. Nie minęła chwila, gdy wszedł do środka, rzucając na niego cień.

— Tak, Tao?

— Mam podejrzenie, że Hana Okamoto jest…

— Tym świadkiem z kamery? — dokończył za niego Narumie.

— Skąd wiesz? — Podniósł głos ze zdziwieniem.

— Amika już podzieliła się ze mną swoją teorią — prychnął.

— A, więc to tak… — Tao smętnie kiwnął głową. — Mimo wszystko, musimy się upewnić. Dziadek już wie, że nie wszystko poszło, jak należy.

Narumie drgnął, jakby go ktoś poraził prądem. Dla Tao nie było to nic nowego, od dawna wiedział, jak bardzo zależy temu młodzikowi na aprobacie głowy rodziny.

— Kontaktowałeś się z nim? — zapytał dość niepewnie.

— Mhm. — Mężczyzna przytaknął. — Rozumiesz zatem, że niczego nie wolno nam przeoczyć.

— Rozumiem.

— Miej tę Okamoto na oku. Jeżeli to ona, masz ją zabić.

← Następny rozdział        Poprzedni rozdział →

 ***

 No więc, nie wiem za bardzo, co mogłabym tu napisać, żeby się głupio nie powtarzać albo, co gorsza, wam tu paskudnie marudzić ^^ Może pochwalę się zatem, że nowa, azjatycka historia ma już 14 rozdziałów i wcale nie dobiega końca, więc chyba szykuje dla was dość długą opowieść. Mam nadzieje, że to was cieszy :) Ostatnio narzuciłam sobie sporo do pisania i muszę dbać aż o trzy blogi. Chyba jestem nienormalna, patrząc na mój niewielki zasób czasowy, ale co tu dużo ukrywać - jestem od blogów uzależniona i wcale nie chcę z nich leczyć, hah :D Czekam na wasze opinie i ściskam was gorąco :*

Pozdrawiam!