9/15.Kartki na wietrze.

Cieszyła się, że dzień okazał się słoneczny, ponieważ od rana nie robiła niczego innego, oprócz rozwieszania plakatów. Dla Maiko było to niezwykle ważne, zatem nie mogła odmówić, mimo iż wiedziała, że tylko marnują czas.

Chodziły po różnych dzielnicach Osaki, skupiających się wokół miejsca pracy Li Xue, gdzie po raz ostatni ją widziano. W parkach, centrach handlowych i małych sklepikach za zgodą właścicieli zawisły białe kartki z szarą podobizną kobiety, oznaczoną jako zaginiona.

Hana próbowała przekonać przyjaciółkę, że powinna zostawić to policji, same, bowiem niewiele mogły zdziałać, ale Maiko potrzebowała jakiejkolwiek czynności, nawet bezsensownej. Nie mogła bowiem znieść myśli, że nie robi kompletnie nic w celu odnalezienia  krewniaczki.

Oprócz ich dwóch, towarzyszył im również Ichiro. Przez chwile działali we trójkę, ale potem rozdzielili się, każde zabierając ze sobą torbę ze stosem wydrukowanych w środku kartek.

Hana Okamoto już od trzech godzin była w ruchu, przemieszczając się komunikacją miejską to tu, to tam, ani na chwile nie dając sobie czasu na wytchnienie.

Mogła przecież usiąść, a krateczki wyrzucić do kosza. Wiedziała w końcu, że ciocia Maiko nie żyje, że nawet, gdy ją odnajdą, będą to zwłoki kobiety, a jednak cały czas pędziła po mieście jak na złamanie karku, wlepiając ogłoszenia, gdzie tylko było to możliwe.

Wyrzuty sumienia były jej siłą napędową. Czuła, że jest winna przyjaciółce prawdę. Ona i jej rodzina odchodzą od zmysłów, nie wiedząc, co stało się z ich krewną, tymczasem Hana znała prawdę, mogła ją ofiarować rodzinie Maiko. To z pewnością odebrałoby im resztki nadziei na znalezienie Lu Xiue żywej, ale przynajmniej mieliby już świadomość, co się z nią stało, a czasami brak jakichkolwiek wieści był gorszy od najstraszliwszej prawdy.

Ale Hana nie mogła powiedzieć. Po pierwsze, nie wiedziałaby jak to zrobić, po drugie, to postawiłoby Maiko i jej rodzinę w niebezpieczeństwie. W końcu, nie musieli uczestniczyć w piekle, które ściągnęła na siebie ta kobieta. Wystarczyło już, że to Hana była zamieszana w tę sprawę zupełnie bez powodu, tylko dlatego, że los okazał się dla niej wyjątkowo złośliwy tamtego wieczoru.

Ale nawet najpotężniejsze źródło energii, jakim były wyrzuty sumienia, kiedyś musiało się wyczerpać, toteż w pewnym momencie Hana Okamoto poczuła się kompletnie pozbawiona sił.

Biegnąc chodnikiem wzdłuż rzędu wysokich kamienic, nagle zwolniła, a stopy stawiły opór dalszym chęciom. Zatrzymała się, wpatrując z oszołomieniem w chodnikowy bruk, a wiatr uderzał w nią wyjątkowo zimnym powiewem, który przyprawiał o gęsią skórkę.

Była zmęczona, żołądek wydawał serię przedziwnych odgłosów w ramach protestu przeciw głodówce, a płuca skurczyły się, wyczerpane zbyt dużą dawką powietrza.

Z rezygnacją opadła na ławkę, ściągając z ramienia ciężką torbę. Przez te trzy godziny jej ciężar nie zmniejszył się nawet trochę. Hana oparła łokieć na krawędzi ławki, desperacko spragniona wytchnienia.

Przymknęła na chwile oczy, odcinając się do widoku nieustannie śpieszących się przechodniów i falujących na wietrze koron drzew.

Jeden wdech, drugi wdech… jakże przyjemnie było oddychać powoli i ze spokojem. Gdyby tylko dało się jeszcze odpędzić te przykre myśli z głowy, gdyby ta kobieta nie była ciocią Maiko, gdyby Narumie był…

Otworzyła oczy, nieśpiesznie, leniwie, niemal niechętnie.

— Narumie… — wyszeptała ze smutkiem. W sercu dziewczyny pojawił się nagły żal, chociaż nie rozumiała dlaczego. Co czuła do tego chłopaka? Dlaczego myślała o nim w tej chwili? Czy to z powodu tamtej kobiety? Ale dlaczego wiedząc o wszystkim, nie mogła całkowicie go znienawidzić?

Wtedy zobaczyła go. Z początku uznała to za omam umysłu. Osaka była wielomilionową metropolią; możliwość przypadkowego spotkania się w mieście dwóch osób była niemożliwa, prawie równa zeru.

Pomyślała zatem z nieukrywaną złością, że chłopak ją śledzi. Ostatnimi czasy nie mogła się go pozbyć ze swojego życia, pojawiał się zawsze, gdy chciała zostać chociaż na chwile sama.

Była gotowa wstać z ławki i zdrowo go ochrzanić, nie przejmując się ludźmi w około, ale, wtedy zdała sobie sprawę, że on jej nie dostrzega.

Skręcił w bok, kierując się w stronę trzypiętrowego budynku, przez, którym stał przystanek autobusowy, a kilka metrów dalej, sporych rozmiarów prostokąt z szeregiem czerwonych drzwiczek, będący skrytką pocztową.

— Nie powinno mnie interesować, co on robi — mruknęła Hana, próbując oderwać wzrok od Narumiego, ale nie potrafiła. Im bardziej się starała, tym bardziej ją do niego ciągnęło.

Tymczasem on podszedł do jednej ze skrytek, i wbiwszy w komputer odpowiedni kod, odblokował zamek. Następnie wyjął ze środka jeden, niepozornie wyglądający list.

Hana bezwiednie sięgnęła po swoją torbę, a potem zbliżyła się do chłopaka na tyle, by pozostać niezauważoną.

Narumie nie rozejrzał się na boki, tak jak przypuszczała. Bo przecież, jeżeli miał w rękach jakąś tajną wiadomość, to powinien, prawda? Zamiast tego, rozpakował ze spokojem kopertę i zabrał się za czytanie treści.

Z każdą sekundą twarz chłopaka przechodziła diametralną zmianę oblicza. Hana dostrzegła na nim wyraz dogłębnego wstrząsu i niedowierzania. Narumie uniósł wzrok nad kartki, spoglądając przed siebie nienaturalnie pustym wzrokiem. Zdziwiła się, że jest w stanie dostrzec, jak zaciska on usta do białości, a policzki napinają się nerwowo.

Coś nim wstrząsnęło i wynurzyło na powierzchnie uczucia, które zawsze w sobie chował, jakby niezdolny do ich posiadania.

— Narumie — szepnęła głośno, gdy niespodziewanie zerwał się i pobiegł przed siebie. Wyminął ją, stojącą koło drzewa i nawet nie zauważył. Był niczym torpeda, pozostawiająca za sobą podmuch powietrza.

Pobiegła za nim. Natychmiast, bez wahania i jakiegokolwiek zdziwienia, że to robi. Odczuła je dopiero wówczas, gdy nogi niosły ją z zawrotną prędkością w jego kierunku. Desperacko wyłaniała go z pośród tłumu, nie pozwalając sobie go zgubić.

Nawet ciężka torba nie przeszkodziła jej w utrzymaniu prędkości.

Gdy dobiegli do szerokiego mostu, rozciągającego się nad rzeką Yodo, który stanowił równocześnie uroczy deptak dla spacerowiczów, Narumie zatrzymał się.

Niebo miało żółtawy odcień, na którym silnie kontrastowały czarne latarenki, rozmieszczone wzdłuż mostu. Wiejący od wody wiatr łopotał w uszach niczym nadęte żagle statku. Na obu brzegach rozciągała się metropolia.

Narumie stał. Stał i jakby nie wiedział dokąd poniosły go nogi ani jak zawrócić. Ostatecznie oparł się o barierkę mostu i zwiesił głowę nad wzburzoną rzeką. Wyglądał jak płomień świecy, który nieubłaganie wygasa, jakby życie z każdym zrywem wiatru ulatywało z niego bezpowrotnie.

Hana stała nieopodal, jej ramiona unosiły się i opadały pod wpływem szybkiego oddechu. Zbliżyła się do niego na kilka kroków.

— Narumie?

Podniósł głowę i spojrzał na nią wyzierającymi rozpaczą oczami. Przestraszyła się, ale nie cofnęła. Chłopak oderwał się od barierki i stanął naprzeciw niej.

— Mój ojciec nie żyje — Padła z jego ust głucha odpowiedź. Nie dociekał co Hana tu robi, dlaczego poszła za nim. Potraktował jej obecność tak naturalnie, jakby była niebem po którym szybowały teraz w licznym stadzie ptaki, rozsiewając na ludźmi pogłos swoich skrzeków.

Nie odpowiedziała, on natomiast mówił dalej:

— Miałem tylko tę cholerną skrzynkę. Była jedynym głosem ojca zza granicy. Nie widziałem go od dziesięciu lat, a dzisiaj jego współpracownik wysłał list, w którym napisał, że zabili go wrogowie. Za kilka tygodni jego skremowane ciało zostanie wysłane do Japonii.

Hana poczuła się tak, jakby spadł na nią ciężki kamień. Została dosłownie wbita w ziemie, aż dziw, że kolana nie ugięły się pod nią i nieupadła w bezsilności na chodnik.

Wciąż nie zdobyła się na żadną odpowiedź, ale torba zsunęła się z jej ramienia i ciężko spadła na ziemię, otwierając paszczę, z której wyłoniły się częściowo ogłoszenia.

W oczach Narumiego zebrały się łzy i zrobił coś, czego zupełnie się po nim nie spodziewała. Znalazł się przy niej, upadł na kolana i objął  kurczowo za nogi jak człowiek błagający o litość.

Z jego ust usłyszała nieszczęsny szloch, który sprawił, że cała zamarła w sobie. Płakał jak dziecko, wtulony w jej uda i zacieśniał splot ramion jeszcze mocniej. A ona stała w bezruchu, lekko zażenowana, wyzbyta wszystkich myśli, niewiedząca jak zareagować.

— Ach, ci zakochani — westchnęła jakaś starsza kobieta do drugiej, mijając ich oboje spacerowym krokiem — są tacy patetyczni.

Hana przełknęła z trudem ślinę, mając ochotę wrzasnąć, że ona i Narumie wcale nie są zakochani, ale głos uwiązł jej w gardle.

— Puść mnie — poprosiła drżącym głosem, próbując podważyć uścisk chłopaka, ale on przytulił się do niej jeszcze bardziej. Wyczuła, że cały się trzęsie, a co gorsza, że ona zaczyna mu współczuć.

Ktoś taki jak Narumie na to nie zasługuje, przekonywała samą siebie, lecz serce było innego zdania. Serce cierpiało razem z nim. Dusiła się w środku z powodu jego rozpaczy, pragnąc za wszelką cenę odpędzić od niego wszystkie troski.

— Hana… — wypowiedział jej imię z trudem.

Dlaczego milczysz, dziewczyno? Pytała siebie w duchu, gdy usta po raz kolejny odmówiły posłuszeństwa. Uniosła niepewnie dłoń, z zamiarem dotknięcia nią włosów Narumiego, ale powstrzymała się w ostatniej chwili.

Właśnie wtedy oczy chłopaka skierowały się przypadkowo w stronę torby z ogłoszeniami. Wyswobodził dziewczynę z uścisku, sięgając po jedną z kartek, znajdujących się w środku. Chwiejnie dźwignął się do pozycji stojącej, przypatrując się kobiecie ze zdjęcia ze zdziwieniem.

— Co to jest?

Hana odwróciła wzrok z zażenowaniem.

— Maiko się uparła. Nie umiałam jej powiedzieć, że ta kobieta…, że jej ciocia… nie żyje.

Narumie zmarszczył brwi, zamykając z bólem powieki. W przypływie silnego gniewu złapał za torbę i zamaszystym ruchem rzucił ją za barierkę mostu.

Tysiące kartek wzbiło się w powietrzu jak patki w locie. Wiatr przesunął nimi po swej wstędze, wprawiając w taneczny wir, a potem pozwolił im powoli opaść, niemal jak w filmowej scenerii. Wyglądały niczym płatki wiśni strącone z drzewa i rozpierzchnięte na miliony płatków. Nie mogły już nic zrobić, jak tylko spadać w dół rzeki w dziwnym spowolnieniu czasu.

Narumie wpatrywał się w nie z gniewnym bólem, natomiast Hana spuściła głowę, pozwalając, aby dwie, małe łzy spłynęły równymi strumieniami po policzkach.

***

— Dziękuje za wszystko, co dzisiaj dla mnie zrobiłaś — odezwał się, wysiadając razem z Haną z autobusu.

Był już późny wieczór i światło ulicznej latarni rozpraszało ciemność pomarańczową łuną.

— Nie musisz mnie odprowadzać — powiedziała ze wstydem, unikając jego wzroku.

— Tylko tak mogę się odwdzięczyć — wyjaśnił, podążając za nią, gdy ruszyła przed siebie śpiesznym krokiem.

— To nic takiego. Każdy zasługuje, by mieć się komu wypłakać. — Mówiąc to, jeszcze bardziej przyśpieszyła. Obecność Narumiego działała na nią coraz silniej. Nie mogła pozwolić, aby doszło do czegoś niepożądanego. Chłopak nie wydawał się już tak rozchwiany emocjonalnie jak wcześniej, ale uważała, że to tylko pozory. W duchu wciąż musiał rozpaczać i kto wie, do czego był zdolny pod wpływem emocji? A jeżeli znów ją obejmie?

— Przepraszam za torbę, trochę mnie poniosło. — Usłyszała w jego głosie skruchę.

Doszli już do jej domu. Miała wielką ochotę przejść przez furtkę i zostawić go daleko za sobą, ale była za dobrze wychowana, by odejść bez pożegnania.

— Należała do Maiko. — Odwróciła ku niemu twarz, przywołując na usta spięty uśmiech.

— Więc to ją powinienem przeprosić?

— A nie. — Pokręciła głową — Powiem, że ją zgubiłam.

— Dobrze. — Spuścił wzrok, wciągając do płuc powietrze. — Jest coś, co powinienem ci powiedzieć…

— Tak? — Zdrętwiała. Ilekroć miał jej coś do powiedzenia, chodziło o mało przyjemne rzeczy.

— Wuj Tao kazał mi cię obserwować. Chyba zaczyna wierzyć Amice, nie jest dobrze.

Serce w piersi dziewczyny zamarło w przerażeniu.

— Ja… w głębi ducha od początku wiedziałam, że to niemożliwe.

— Hm?

— Niemożliwe jest ukryć prawdę — westchnęła cicho. — Umrę, prawda? Twój wuj mnie zabije?

— Właściwie…, oczekuje, że ja to zrobię — wyznał ze wstydem.

Przymknęła oczy, próbując odgrodzić od siebie strach. Ten jednak napierał na nią z tak wielką siłą, że czuła w głowie rozsadzającą umysł energię.

— Narumie… — Chciała coś powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle.

— Myślę, że powinnaś się ukryć. — Gwałtownie położył ręce na ramionach Hany, wpatrując się w nią z mocą.

— O czym ty mówisz?

— Porozmawiam z Dziadkiem, wstawię się za tobą, ale… najlepiej będzie, jak się ukryjesz. — Mówił coraz szybciej, z coraz większym zaangażowaniem, od którego zaczęło kręcić się jej w głowie.

Co on chciał zrobić?

— Nie martw się, Hano. Tylko mi zaufaj. Jutro opowiem ci o wszystkim.

***

Amika zmrużyła z niedowierzaniem powieki, chowając się w ciemnościach za maską niewielkiej, białej ciężarówki. Ze swego ukrycia doskonale widziała dwójkę rozmawiających ze sobą ludzi. Jednym z nich był Narumie!

Gdy powzięła zamiar znalezienia dowodu obciążającego tę cholerną Okamoto, postanowiła zaczaić się przy jej domu i trochę poobserwować. Przeczuwała, niegłupio, że dziewczyna musiała wyrzucić swoje buty, gdyż od tamtego dnia, gdy zabito tę kobietę, Hana tylko raz ubrała je w szkole.

Amika zaś miała nadzieje, że znajdzie je gdzieś w kontenerze. Było to z pewnością uwłaczające jej godności, nawet lateksowe rękawiczki, które ubrała nie zmniejszały obrzydzenia dziewczyny na myśl o tym, co chciała za chwilę zrobić, ale była gotowa się poświęcić.

Dla dobra rodziny i Narumiego.

Właśnie, Narumie!

Nie dowierzała temu co widzi, a usłyszawszy przebiegł ich rozmowy, najeżyła się ze wściekłości.

— Co za zdrajca! — syknęła cicho, wpatrując się w niego z pod grzywki, zachodzącej częściowo na oczy.

Gdy tylko chłopak odszedł, a Hana weszła do swojego domu, Amika wynurzyła się zza ciężarówki, przyglądając się oknu, w którym rozbłysło światło.

Wyjęła z kieszeni komórkę, rozwierając w palcach klapkę i wybrała pośpiesznie numer.

— Hej, pamiętasz mnie? — odezwała się mrożącym krew w żyłach głosem. — Będę miała dla ciebie i chłopaków małe zadanie. Tak. Z polecenia Dziadka oczywiście. Chyba nie myślisz, że bym kłamała, co? Wiesz dobrze, że mam u niego duże poparcie. Słuchaj mnie, to bardzo ważne.

← Następny rozdział          Poprzedni rozdział →

 ***

 Amika znów miesza i węszy, a w tym rozdziale mogliście poznać trochę wyraźniej charakter Hany. Czy wydaje wam się nieczuła i zimna? Taką chciałam ją stworzyć, ale nie wiem, czy mi wyszło. 

Lubie ten rozdział, był smutny i pokazał mroczne oblicze świata, w którym żyje Narumie. Powiem wam, że od następnego rozdziału będą dziać się rzeczy, które naprawdę mi się podobają. Będzie jeszcze więcej emocji i akcji :)

Pozdrawiam! :*

PS: Wiem, że nie lubicie Amiki, ale z tego opowiadania to najbardziej wyrazista postać. Jestem z niej naprawdę dumna :D:D