14/15.Cena zdrady.

Czy zawsze wiatr był taki przenikliwy, że dotykał wręcz samych kości w ciele? A może to oczy Tao wyzierały lodowatym powiewem?

Hana dostrzegała surowe oblicze mężczyzny zza ramienia Narumiego, który osłaniał ją podobnie, jak tamtego wieczoru, gdy chowała się za krzewami. Teraz nie miała jednak szansy pozostać niezauważoną.

Cios w żuchwę, nagły i silny, powalił Asakurę na ziemię. Narumie zatoczył się w tył, wpadając na Hane, której udało się zachować równowagę i nie upaść.

— Ty zdrajco! — Tao warknął przez zaciśnięte zęby. Niedawno stracił brata, a teraz i bratanka. Nic nie zdołało wcześniej zaboleć go równie mocno. A więc ta rozpuszczona Amika miała racje! Co za dureń z niego, skoro jej wtedy nie uwierzył! Może to pozwoliłoby uniknąć nieszczęścia, jakim była zdrada Narumiego?

— Ukarz mnie, ale ją zostaw w spokoju — powiedział chłopak, ścierając powoli i spokojnie krew z kącika wargi.

— Myślisz, że to takie proste? — Z ust mężczyzny wyrwał się ordynarny śmiech. — Co ty sobie wyobrażałeś postępując ten sposób? Zawsze chciałeś zyskać uznanie Dziadka, ale wszystko schrzaniłeś! — krzyknął z rozczarowaniem. Wstyd się przyznać, jednakże zależało mu na tym pieprzonym szczeniaku i nie potrafił znieść myśli, że wszystko obróciło się w niwecz.

— Proszę, nie rób nic głupiego! — Amika doskoczyła do ramienia mężczyzny, błagalnie szukając jego spojrzenia. — Możemy zapomnieć o wszystkim, co tu się dzieje, nikomu nic nie powiedzieć. Zabijemy tę małą zdzirę i ułożymy własną wersję wydarzeń.

— Słyszysz, co mówisz!? — Narumie krzyknął ogłuszająco, wpatrując się w panienkę Chinatsu wściekłym wzrokiem. — Jeżeli ją tkniecie, to ja was zabije.

Tao znów się roześmiał, głośno, psychodelicznie niczym wariat na krawędzi życia. Hana jeszcze nigdy nie odczuła tak silnego strachu. Nawet Kato Sawao był mniej diaboliczny od wuja Narumiego.

— Patrzcie, patrzcie. Zdrada sypie się z twoich ust, szczeniaku. Gdzie twoje poczucie lojalności względem rodziny, klanu, całej mafii? — spytał nienaturalnie spokojnym tonem. — Nie tak cię wychowaliśmy.

— Kto mnie wychował?! — sprzeciwił się Narumie, wyzywająco unosząc podbródek. — Ty? Matka, której nie dano mi poznać? Czy ojciec, którego zamordowano, a którego nie widziałem dziesięć lat?

— Zamknij się! — Tao znów wymierzył mu siarczysty cios. — Twój ojciec przewraca się teraz w grobie. Zginął jako lojalny członek Yakuzy. Do samego końca bronił dobrego nazwiska naszej rodziny, był oddany do ostatniej kropli krwi, a ty? Ty jesteś śmieciem, który położył pod ostrze noża całe swoje życie dla życia jakiejś nędznej licealistki!

— Kiedyś bym się tym przejął — rzekł Narumie z głupim uśmieszkiem. — Ale teraz mam gdzieś twoje poglądy. Jestem lojalny przede wszystkim samemu sobie. Całe życie oglądałem ludzi pokroju Kobayashi’iego. Jeżeli takie zachowanie jest godne podziwu i szacunku, to gardzę nim. Bronię Hany, ponieważ nie zrobiła nic złego, ponieważ nie do nas należy decydowanie o tym ile ma żyć. Nigdy nie zdradziłbym klanu, gdyby w jego szeregach pewne zasady nie były tak okrutne i bestialskie!

Tao znów uniósł pięść, ale Amika stanęła pomiędzy nim a chłopakiem.

— Nie! Jeżeli go tkniesz, wydrapię ci oczy!

— Zmiataj, suko! To nie twoja sprawa! — ryknął Tao, ale Amika ani drgnęła, mierząc go zaciętym spojrzeniem. Nie pozwoli skrzywdzić Narumiego, nigdy!

Hana drżała na całym ciele, nie zdolna do jakiegokolwiek ruchu. Miała nadzieje, że to wszystko jest tylko głupim snem, ale nie liczyła na obudzenie. Po prostu taka myśl pozwalała jej nie stracić całkowicie rozumu ze strachu.

Tao opuścił dłoń i zmienił taktykę. Rzucił się w stronę panienki Okamoto z furią. Narumie stanął mu na przeszkodzie i między mężczyznami powstała zażarta walka. Przez chwile nie byli niczym innym jak tylko zakurzonym zlepkiem ludzkich ciał, tarzających się po asfalcie i wydającym wściekłe krzyki.

Hana patrzyła na to z przerażeniem, a kolejne krople łez spływały po jej policzkach i schły na lodowatym wietrze.

— To wszystko twoja wina. — Usłyszała roztrzęsiony, nienawistny głos Amiki. Dziewczyna stała naprzeciw niej, a łzy drżały na powierzchni jej oczu niczym płomienie ognia. Hana przełknęła z trudem ślinę, cofając się kilka kroków. Amika tymczasem wyjęła za paska spódnicy broń i wycelowała w okolice serca dziewczyny. Nie wiadomo skąd wzięła pistolet, ale panienka Okamoto nie miała czasu tego rozważać.

Otworzyła usta by coś powiedzieć i się bronić, ale struny głosowe całkowicie zamarły.

— To ty ściągnęłaś na Narumiego kłopoty… — Mówiła dalej, a Hana wyciągnęła przed siebie ręce, chcąc protestować.

Było jednak za późno. Nim Tao i Narumie zrozumieli sytuacje i nim desperacki krzyk wyrwał się z piersi Hany, powietrze rozdarło się pod wpływem huku wystrzału.

Najpierw poczuła ciepło własnej krwi. Nie wiedziała, gdzie została postrzelona, ale woń posoki dotarła do jej nozdrzy. Cały świat zamarł, stał się martwym obrazem, który zaczął się od niej gwałtownie oddalać. Spadła w odmęty bezdennej ciemności.

***

Dźwięki dochodziły do niej z bardzo daleka. Ciemności wciąż stanowiły barierę nie do przekroczenia, ale kontakt ze światem powoli wracał. Słyszała oddalone, śpieszne kroki. Ktoś rozsunął drzwi, a potem zaskrzypiała podłoga. Zaraz potem rozległ się dźwięk otwieranej szafy i jej zamknięcie.

— Budzi się. — Usłyszała kobiecy głos gdzieś ponad głową. Dryfowała teraz w lekkich odmętach świadomości, dźwięki przybliżały się i oddalały, a ona chciała unieść powieki.

— Musimy ją zanieść przed jego oblicze. Nie ma rady.

— W takim stanie!? Zwariowałeś!

— Kto wie, czy i tak nie umrze? Co za różnica?

— Biedny panicz Narumie. Nawet nie chcę myśleć, co z nim będzie, a do tego, cały czas pyta tylko o nią.

Hana podjęła jeszcze jedną, tym razem o wiele bardziej zdecydowaną, próbę otworzenia oczu i udało się. Powieki lekko drgnęły, a potem rozkleiły się, wpuszczając do tęczówek wiązkę oślepiającego światła.

Zmarszczyła brwi, zaskoczona bolesnością bodźca, ale nie miała zamiaru się poddawać, toteż powoli przyzwyczajała się do jasności. Z niej zaś zaczęły wyłaniać się rozmazane plamy, które z sekundy na sekundę nabierały ludzkich kształtów, aż dostrzegła wpatrzone w nią dwie twarze. Jedną męską, drugą kobiecą.

— Patrz, obudziła się — powiedziała kobieta z zaskoczeniem.

— Pomóż jej wstać.

— Ale…

— Musisz! No już!

Hana poczuła, jak obce dłonie wsuwają się pod jej plecy, a potem zmuszają, żeby się podniosła. Nieznośny ból przeszedł promieniście po brzuchu. Jęknęła głośno, nie rozumiejąc dlaczego ją boli. Dopiero po chwili przypomniała sobie o Amice i trzymanym przez nią pistolecie. Czyżby wystrzelił?

— Nie martw się, złotko. Będzie dobrze. — Głos kobiety wdarł się pocieszająco do jej uszu, ale śmiertelnie się przeraziła. Bogowie! Była wśród nich, wśród zimnych zabójców! Gdzie jest Narumie?

— Przestań się z nią cackać. Nic jej nie będzie — warknął niecierpliwie mężczyzna, którego Hana nie umiała rozpoznać. To zdecydowanie nie był Tao.

Zadrżała z bólu, gdy zmuszono ją, by stanęła na nogach. Kolana chwiały się i drżały, jakby była sparaliżowana. Prawie nie czuła stóp i gdyby nie łaskawe ramie kobiety, zapewne upadłaby na podłogę.

— Gdzie ja jestem? — zapytała, nie poznając własnego głosu. Brzmiał niczym u staruszki, zachrypnięty i okrutnie niezdolny do układania dźwięków w słowa.

— To nie ma znaczenia, złotko. Po prostu rób, co ci każe, dobrze? Musimy gdzieś teraz iść. Ktoś bardzo chcę cię zobaczyć.

— Narumie? — Miała nadzieje.

— No cóż, on też tam będzie. Zrób chociaż krok.

Na wieść o zobaczeniu się z Asakurą wstąpiły w nią nowe siły, toteż pomimo strasznego bólu w podbrzuszu nogi zaczęły z nią współpracować i posuwistym krokiem brnęła z kobietą do przodu, w asyście nieprzyjaznego wzroku mężczyzny.

***

Został brutalnie rzucony twarzą na posadzkę. Pomieszczenie wypełniło się odgłosem jego zderzenia z drewnianą podłogą. Tysiące oczu wpatrywało się w niego z niedowierzaniem i niemym pytaniem „Czy naprawdę był w stanie to zrobić?”.

Zawsze cieszył się nienaganną reputacją, wywodził się z jednego z bardziej poważanych klanów, jakim była rodzina Asakura, jego ojciec słynął z wielu zasług dla mafii, a wobec niego mieli wiele ambitnych planów. Miał przecież zajść tak daleko!

A teraz leżał jak długi przed obliczem najpotężniejszego człowieka z pośród wszystkich. Tego, który miał pierwsze i ostatnie zdanie, a żadne prawo nie stało ponad nim oprócz boskiego. Narumie płaszczył się przed obliczem mężczyzny, zwanego Dziadkiem.

Jeszcze nie tak dawno zrobiłby wszystko, by ten zechciał spojrzeć na niego z podziwem, nawet teraz czuł pełen respekt w jego obecności i pewien, trudny do zwalczenia, podziw.

Dziadek był około siedemdziesięcioletnim mężczyzną o sile większej niż wskazywałby na to jego wiek. Wyglądem przypominał do złudzenia dawnych uczonych Japonii. Wyłysiał całkowicie na czubku głowy, ale gęste włosy rosły mu bo bokach, białe jak śnieg. Małe oczka, osadzone blisko siebie były podłużne i przenikliwe, jakby nic nie mogło umknąć jego uwadze. Prosty nos wznosił się ponad zakrzywionymi w surowości ustami, a cała twarz usiana była zmarszczkami, które nadawały mu charakteru. Siedział na krześle ozdobionym rzeźbieniami niczym na królewskim tronie, a na sobie miał ciemne kimono. Z rękawów wyłaniały się jego skostniałe dłonie, zaciśnięte na poręczach krzesła.

Narumie nie śmiał podnieść wzroku, ale drgnął, gdy drzwi dużej sali rozwarły się, a szept przebiegł po ustach zebranych w zastraszającym tempie.

— To ona, kochanka Narumiego! — Usłyszał.

Oderwał twarz od podłogi, szukając Hany wzrokiem. Znalazł ją przy drzwiach, wspartą na ramieniu kobiety z klanu Noboru. Odetchnął z ulgą, widząc, że przeżyła. Nikt wcześniej bowiem nie kwapił się odpowiadać na jego pytania o nią, co powoli doprowadzało go do utraty zmysłów.

Ale i tak nie było dobrze. Hana człapała nogami, a z jej twarzy emanował wysiłek jaki wkładała w to, by tu przyjść. Nie dało się również przeoczyć bólu, który widniał w jej oczach. Z pewnością zadbano o to, by wyjąć z jej ciała kulkę i zeszyć ranę, ale czy dano jej środki przeciwbólowe? Czy odkażono postrzelone miejsce? Czy pozwolą jej mimo wszystko żyć dalej?

Wiedział, że zadbali o nią tylko po to, by dała radę stawić się w tej sali.

— Gdzie twój szacunek, głupcze!? — Ktoś uderzył go butem w ramię, przewracając na nowo na ziemie.

— Więc ty jesteś Okamoto - san? — Głos Dziadka rozbrzmiał w sali klarownie, rozprzestrzeniając natychmiastową ciszę.

Posadzono Hanę na jednej z mat nieopodal Narumiego, ale w jego odczuciu i tak znajdowała się za daleko. Złapała się boleśnie za brzuch, krzywiąc brwi i usta.

— Tak, Sensei — odezwała się cicho.

Mężczyzna kiwnął głową, nie odrywając od niej spojrzenia.

— To ty widniejesz na nagraniu z tamtego wieczora?

— Tak, Sensei.

— Miałaś zamiar komuś o tym powiedzieć?

Chwila ciszy.

— Tak, Sensei, ale teraz już wiem, że nie mogę.

Narumie nie krył podziwu. Odpowiedź była prawidłowa, nie próbowała ściemniać, zapewniając o swojej lojalności, w którą by nie uwierzyli, lecz wyznała czysto ludzkie zamiary. Mogła na tym zdecydowanie więcej ugrać.  

— Narumie… — Uwaga Dziadka skierowała się teraz na niego. Chociaż nie mógł podnieść wzroku, czuł na sobie wibracje, jakie emanowały z ciała mężczyzny. — Jesteś dla nas wszystkich ogromnym rozczarowaniem. Pokazałeś, jak niewiele znaczy twoja lojalność, a także, że zwykłe uczucia są w stanie zdusić w tobie honor klanu. Działałeś na własną rękę, chociaż twoim obowiązkiem było zwrócić się do mnie od razu, gdy zapragnąłeś oszczędzić życia tej dziewczynie. Uważałeś, że nie będę w stanie jej ułaskawić? — zapytał ostrym tonem.

Narumie wciągnął haust powietrza do płuc, zastygając w bezruchu.

— Przepraszam, Sensei — odezwał się — Ale niczego nie żałuje. Drugi raz postąpiłbym tak samo.

Kolejny szept oburzenia przetoczył się przez salę.

— Dziadku, to tylko głupi dzieciak. Jeszcze nie wie, co robi — Amika wyłoniła się z pośród zebranych z błaganiem zarysowanym w tęczówkach.

Wzrok Dziadka powędrował ku niej ze stalowym błyskiem.

— Chinatsu – san! — zagrzmiał tubalnie, aż skuliła się z przerażenia. — Doszły mnie słuchy, że na własną rękę próbowałaś zgładzić dziewczynę, powołując się na moje imię! Twoja bezczelność nie zna granic! Rozczarowałaś mnie podwójnie! Jesteś taka sama jak Narumie, kontrolowana przez emocje. Postrzelenie Okamoto-san było z twojej strony ogromnym wykroczeniem!

— Ale, Sensei, próbowałam działać na korzyść Yakuzy... — jęknęła desperacko, ale uniósł dłoń i zmusił ją tym gestem do zamilknięcia.

— Dosyć! Lojalność wobec klanów nie może być podyktowana egoizmem, a gdy dopuściłaś się tych wszystkich, karygodnych czynów myślałaś jedynie o własnym interesie. Mylę się? — Wbił w nią surowe spojrzenie.

Spuściła głowę, klękając pokornie.

— Nie, Sensei. Masz racje, przepraszam. — Musiała się upokorzyć, bowiem dotarło do niej, że już dawno przekroczyła granicę relacji z Dziadkiem i może narazić się na nieprzyjemności.

— Zatem, nie pozostaje mi nic innego, jak wyciągnąć z tego zdarzenia konsekwencje. Winni muszą ponieść karę. Przede wszystkim ty, Narumie. Twoja zdrada jest niewybaczalna. Jeżeli się powtórzy, zostaniesz zabity. Tymczasem, mam nadzieje, że po porządnej chłoście wrócą ci wartości, wpajane tobie od dziecka.

Hana zamrugała oczami, na chwile odrywając umysł od bólu. Czy on, ten człowiek, wspomniał coś o chłoście? Z przerażeniem zauważyła, jak dwoje, silnych mężczyzn łapie Narumiego za ramiona i odciąga na bok.

Wywlekli go na zewnątrz, przez otwarte tarasowe drzwi. Gdziekolwiek się teraz znajdowali, musiało być to jedno z miejsc całkowicie podległych Yakuzie, ponieważ nikt nie przejmował się, że ktoś niepożądany może ich zobaczyć.

— Nie — szepnęła, wstając zbyt prędko na nogi. Ból tak ją osłabił, że niebezpiecznie się zachwiała, ale dłonie kobiety, która cały czas była przy niej, znów ją podtrzymały.

— Spokojnie, złotko. Pomogę ci tam dojść, nie martw się. Ale zlituj się, i idź trochę wolniej, co? Postrzelono cię kilka godzin temu, zaraz pozrywasz sobie szwy.

Amika podniosła głośny lament, błagając nie wiadomo kogo o to, by nie czynić Narumiemu żadnej krzywdy, ale natychmiast została uciszona solidnym uderzeniem w policzek przez Tao, który do tej pory uparcie milczał, nie robiąc absolutnie nic, by pomóc bratankowi. Na swój sposób cierpiał, zawsze darząc uczuciem chłopaka, ale jego oddanie mafii i poczucie obowiązku przestrzegania jej zasad sprawiło, iż wierzył, że Narumie zasłużył na karę. Ta zaś, była wysoce łagodna, gdyż za zdradę przeważnie karano śmiercią.  

Hana jakimś cudem zdołała wyjść na zewnątrz, nie mdlejąc po drodze z nadmiernego wysiłku. W jej oczach zamigotały desperackie łzy, gdy zobaczyła, jak przywiązują Asakurę do pnia drzewa, uprzednio pozbawiwszy go górnego odzienia.

Jakiś człowiek wyjął z pokrowca pejcz, jakby żywcem wyjęty z czasów historycznych i zamachał nim z lubością w powietrzu.

Jeden trzask, drugi trzask, trzeci trzask. Narumie zwijał się z bólu, wydając bolesne dźwięki, ale nie wrzeszczał tak, jak zrobiłby to nie jeden na jego miejscu. Można było stwierdzić, że w jakimś sensie uodpornił się na ból.

Hana natomiast zapomniała natychmiast o własnym bólu, gdy tylko zobaczyła krew na plecach Narumiego. Oni wszyscy byli bezlitośni, wstrętni, obrzydliwi i okrutni.

Wyrwała się z uścisku kobiety i przedarła do przodu, padając na kolana tak gwałtownie, jakby podcięto ją w kolanach.

Zdobyła jednak siły, by krzyknąć z rozpaczą tak głośno, aby wszyscy ją usłyszeli.

— Dosyć! Przestańcie! — Łkała jak dziecko, bezsilne i opuszczone. — Przysięgam, że zrobię wszystko, co chcecie, tylko nie róbcie mu krzywdy. Błagam, zrobię wszystko…przysięgam!

← Następny rozdział          Poprzedni rozdział →

***

Jestem niezmiernie ciekawa waszych komentarzy, ponieważ pod poprzednim postem daliście pozytywne punkty Amice :) A tu proszę, taka niespodzianka. Amika to bardzo złożona postać. Dla tych, których kocha jest w stanie dużo dobrego zrobić, ale uczyni jeszcze więcej zła względem osób, które nienawidzi. Trudno ją usprawiedliwić, ale ona była wychowywana w środowisku mafijnym, od dziecka uczona, że wolno jej rozprawiać się z ludzkim życiem. Ja, chociaż jest postacią niewątpliwie mroczną i złą, bardzo ją lubię. :D O wiele bardziej niż samą Hanę :) Pozdrawiam was serdecznie :*

Następny odcinek będzie odcinkiem ostatnim!