1.Powrót po latach.

Ailya.

Nie zastanawiałam, co będzie jutro, ani za miesiąc czy rok. Działałam całkowicie instynktownie, wracałam do domu niczym zranione zwierzę, poszukujące miejsca by skonać.

Chciałam znów go zobaczyć: mój dom. Serce moich niestworzonych, dziecięcych zabaw i ogród z wielką altaną, w której okna świecą się słońcem.

Potem mogę umierać. Nie naprawdę, ale prawdziwie. Paradoks? Myślę, że śmierć duszy potrafi być równie nieodwracalna jak ciała. Nie wiem, gdzie chowa się dusze, gdzie jest ich cmentarz, ale wiem jedno — mój był w Choolumpo.

Pochowam moją duszę w ogrodzie z altaną. A potem będzie, co ma być. Już tylko ciałem pójdę przed siebie.

Lavan.

To był jeden z tych poranków, które zwiastują jakąś zmianę. Nie wiem, czy może to było wyrysowane na niebie ubranym w tak wiele kolorów wstającego słońca, albo w koronach wierzb, które szumiały dźwiękiem tajemnicy zapomnianej tysiące lat temu? Możliwe, że cienie tamtego ranka były wyjątkowo ruchliwe niczym mityczne stwory, chowające się za ścianą domu. Otwierając na oścież kuchenne okno, moją duszę dotknęło wyraźne przeczucie. Coś miało się zmienić. Ogród mi to mówił, ba, cały świat zdawał się słać mi sygnał, bym był przygotowany na tę zmianę, bym jej nie przegapił.

Jakże mógłbym! Uwielbiam, gdy los zaskakuje człowieka. Nie jestem z tych, którzy dąsają się na życie, bo wprowadziło w ich posesję nawałnicę wydarzeń, po której nic już nie pozostało na swoim miejscu. Ja uwielbiałem zmiany. Zwłaszcza te przychodzące znienacka.

Postanowiłem czekać, aż zmiana zapuka do moich drzwi. Stanie na progu i spojrzy mi w oczy, a ja będę wiedzieć, że to już. Zaraz wszystko będzie inne.

Virati.

Lubię sięgać po zdjęcia na których jesteśmy razem. Młodzi i niefrasobliwi, z głowami pełnymi bzdur, przeświadczeni, że zwojujemy daleki świat, bo wszystko leży w zasięgu naszych dłoni. Te zaś, splecione są nieustannie, gdyż nie lubimy się rozstawać.

Ale rozstaliśmy się.

Nie przez zdradę ani kłótnie, nie przez wypalenie się naszej miłości, lub tragiczne wydarzenia. Każde z nas było po prostu zrośnięte z korzeniem swojej rodziny. Do pewnego wieku należy za nią podążać, nawet na koniec świata.

To dziwne, że minęło już tyle lat, a tak łatwo mi myślami podążać do niej.

 Ailya. Czy kiedyś cię zobaczę?

***

Ailya.

Było parne południe, gdy wróciłam do Choolumpo po dziesięciu latach. Trzymając w prawej dłoni ciężką torbę - cały dobytek mojego dwudziestopięcioletniego życia - rozejrzałam się uważnie po otoczeniu, w obawie, że nie poznam już miasteczka, w którym się urodziłam.

Ale ono pozostało na swoim miejscu. Przystanek autobusowy oklejony ulotkami reklamowymi i ogłoszeniami dziecinnych nastolatków, proszących, by jakaś dziewczyna zechciała się z nimi skontaktować, stał tam, gdzie zawsze. Czyli w cieniu dwóch bliźniaczych dębów, rosnących po jego bokach niczym strażnicy na wiecznej warcie.

Po lewej i prawej stronie gąszcz drzew, za którymi chowały się pojedyncze, jednorodzinne bungalowy na palach — przypominałam sobie kolejno, jakie rodziny w nich zamieszkiwały, jednocześnie zastanawiając się, czy nadal tam są. Być może wiele z nich opuściło to miejsce, podobnie jak ja kiedyś z ojcem. Przez otwarte okna wypływały białe firany nadymane przez wiatr, więc domyśliłam się, że ktokolwiek jednak tam mieszka.

Wszystkie stały rzędem wokół zwykłej, kamiennej drogi, która od wielu lat nie doprosiła się od urzędu asfaltu, co bardzo mnie ucieszyło. Kochałam spacerować po jej kamiennym podłożu, wśród tych wszystkich drzew, osłaniających mnie przed gorącym słońcem.

Tam, gdzie od prostej linii drogi wychodził również skręt w prawo i człowiek musiał podjąć decyzję, którędy iść, stał niepozorny domek, skryty spadzistym, trójwarstwowym dachem. Trzeba było tu trochę pomieszkać, by zorientować się, że jest to tak naprawdę mały sklepik z banerem pepsi i lodziarnią, gdzie miła staruszka oferowała najlepsze, tarte lody w Tajlandii. Jako dzieciak, omal nie roztyłam się okrutnie, bo po szkole uwielbiałam do niej przychodzić i zamawiać porcję bananową. 

Potem natychmiast przypominałam sobie, gdzie mieszka mechanik, a gdzie krawcowa. Gdzie jest sklep, w którym kupowałam sobie sukienki i buty, a gdzie salon fryzjerski z nadętą babą, która zawsze wypuszczała mnie z fotela rozczarowaną i niezadowoloną z efektu. Potem już prosiłam, aby tylko podcięła mi końcówki, a wszystkie inne włosowe rewelacje dokonywałam w sąsiednim, większym mieście.

W przeciągu chwili wyrysowałam w głowie wszystkie miejsca, zakątki i kryjówki w Choolumpo, jakbym nigdy stąd nie odeszła, jakby te dziesięć lat jakimś cudem się cofnęło. Wiedziałam, czemu tak jest. Wyjechałam z tego miasteczka, ale moje serce pozostało tu przez cały ten czas. Odzyskałam je, wysiadając z autobusu, a ono nie zapomniało niczego, teraz przywracając do mózgu wszystkie wspomnienia.

Jadący na rowerze mężczyzna, wyminął mnie, wioząc w koszyku jakieś warzywa. Obejrzałam się za nim zdumiona, że mnie nie poznał. Czyżbym aż tak się zmieniła? Ja rozpoznałam go natychmiast. Był szkolnym woźnym, przed którym uciekałam w popłochu, bo miał łatkę zboczeńca i gdy na mnie patrzył, zdawało mi się, że zawsze kierował wzrok na mój tyłek.

Zmieniłam się. Choolupmo było takie samo, ale ja nie.

Dźwięk klaksonu wyrwał mnie z zamyślenia. Podskoczyłam w popłochu, a ciężka torba szarpnęła mnie boleśnie za łokieć.

— Cholera jasna! — krzyknęłam, odwracając się w stronę nadjeżdżającej ciężarówki z przyczepą. Stare dziadostwo miało jeszcze siłę toczyć się po drodze, bo nie sposób było nazwać tego jazdą.

Z wnętrza wysiadła pogodna osóbka, na widok której zaczęłam się uśmiechać jak głupia. Potem zapomniałam ile mam lat i popędziłam w jej stronę, rzucając się na nią z radością.

— P'Mai! — Dusiłam ją ładnych kilka sekund skrzyżowanymi ramionami i podskakiwałam jak dziecko.

— Zlituj się, Ailya. Daj mi chociaż ciebie zobaczyć, nim poślesz mnie na tamten świat — zażartowała, ale wolałam ją puścić. Kto wie, do czego jestem zdolna pod wpływem radości? Mówią mi, że wtedy nie zachowuje się wówczas rozsądnie i mogę stanowić dla niejednego realne zagrożenie.

— Patrz na mnie ile chcesz — zawołałam, unosząc dłonie jakbym niosła tackę. Obróciłam się wokół osi, kręcąc biodrami. — Zmieniłam się?

— No cóż. Nie masz już takiej pryszczatej gęby. Ulepszyli cię w tym Bangkoku, co?

Ujęłam się pod boki, mierząc ją surowym spojrzeniem.

— Aj, co ty wygadujesz? To zasługa zdrowej diety!

Przewróciła oczami, a potem to ona porwała mnie w ramiona i długo ściskała.

— Niech ci będzie, uparciuchu! Ważne, że wróciłaś.

Nagle spoważniała i popatrzyła mi uważnie w oczy. Skrzywiłam się pod wpływem jej zatroskania.

— Jak się czujesz? — zapytała.

— A jak ma się czuć ktoś, kto ucieka? — odpowiedziałam pytaniem na pytanie, niezadowolona, że poruszyła ten temat. — Rozsypałam się cholernie. Może już nawet się nie poskładam? Będę taka byle jaka i nieuformowana — burknęłam.

Mai szarpnęła za moje ramiona ze śmiechem, który miał rozładować emocje.

— Nie dramatyzuj, dobrze? Zajmę się tobą, kurczaczku! We dwie damy sobie świetnie radę. A i wiesz co?

— Co? — Moje oczy zerknęły na nią nieufnie z pod gęstej grzywki, zasłaniającej całe czoło.

— Khun Virati wciąż jest singlem.

Na dźwięk jego imienia połknęłam ślinę nie tam, gdzie trzeba i zaczęłam zanosić się duszącym kaszlem. Jedno uderzenie dłoni Mai odkorkowało mnie i znów mogłam oddychać, ale byłam w szoku.

— Tak? — Mój głos zabrzmiał piskliwie. — I co z tego?

— Bierz się za niego, kochana! — Podniosła bojowo dłoń, zagrzewając mnie do walki, której nie zamierzałam nigdy podejmować.

— Myślisz, że jest singlem, bo czekał na mnie przez cały ten czas? — prychnęłam. — Otrzeźwiej! W mojej zresztą sytuacji, nie mam na co liczyć. — Złapałam za torbę i wpakowałam się do jej wozu, naburmuszona jak pięciolatek.

Mimo to, byłam nieziemsko szczęśliwa. Tak szczęśliwa, jak może być osoba, która przybyła do bezpiecznej przystani, by tu stoczyć najgorszą z bitew. Nie wiem, czy byłam na nią mentalnie przygotowana, ale nie miałam wyjścia.

Cieszyłam się, że ramiona Choolumpo otoczyły mnie bezpieczeństwem po tylu latach. Bangkok zostawiłam za sobą, z zamiarem nigdy nie oglądania go więcej na oczy. Tu był mój dom.

***

— Ach, P'Mai, co za uroczy dom! — Pochwaliłam piękny, szeroki bungalow, otoczony trawnikiem z kwiatami.

— No wiesz — Uśmiechnęła się skromnie, ale nie mogłabym się nazywać jej przyjaciółką, gdybym nie dostrzegła tego rumieńca dumy na jej okrągłych, uroczych policzkach. — Nie mogłam całe życie mieszkać z rodzicami.

— Zazdroszczę ci tej niezależności — westchnęłam, uginając się na bok przez ciężką torbę.

Natychmiast ją ode mnie wzięła.

— Daj mi to.

Chciałam zaprotestować, ale była już na schodach, wspinając się do wejścia. Poszłam za nią, śmiejąc się pod nosem. Mai była taka troskliwa.

— To czym się teraz zajmujesz? — zapytałam, głaskając po drodze liście paproci, rosnącej w donicy przed progiem.

— Prowadzę własną cukiernie — odparła zgodnie z moimi przypuszczeniami. — I studiuje — dodała, jakby wyczuwając, że śmieje się z niej w duchu. — No wiesz, zarządzanie.

— Zawsze byłaś kujonem — rzekłam, wzdychając karcąco. Mój wzrok przebiegł szybko po wnętrzu domu, który był gustownie, ale minimalistycznie urządzony. Wszystko miało swoje miejsce i tworzyło harmonijny porządek. Mai nie byłaby sobą, gdyby gromadziła graty. Uśmiechnęłam się, ponieważ dosięgały mnie tak przyjemnie znajome rzeczy.

Duży wentylator kręcił się szybko, zwisając u sufitu nad kompletem salonowych mebli – dużej kanapy i dwóch foteli, otaczających wokoło szklany stolik, pod którym piętrzyły się stosy ułożonych równo gazet.

Na parapetach okien stały donice z kwiatami, w które wetknięto urocze ozdoby na patyczkach. Salon łączył się bezpośrednio z kuchnią, do której pozwoliłam sobie nieproszona wejść. Wyposażenie nie miało czym się wstydzić, nowoczesna lodówka, najlepszy sprzęt kuchenny, nawet stół z krzesłami się znalazł. Byłam pełna podziwu.

— Chodź zobaczyć swój pokój! — Usłyszałam jej głos z górnego piętra i ocknęłam się.

Powoli weszłam na schody, zdumiona, że będę mieć coś takiego, jak własny pokój. Przyjechałam tu z przeświadczeniem, że ulokuje mnie na kanapie z poduszką i kocem, mając nadzieje, że będzie mi wygodnie.

Piętro miało kwadratowy korytarz, a wszystkie drzwi, oprócz jednych były zamknięte. Naturalnie, weszłam do tych otwartych, zastając w nich przyjaciółkę.

— Własny pokój! — zdziwiłam się — Śnię?

— Słodko, jak się tak cieszysz — Odchyliła głowę do tyłu, patrząc na mnie. — Co myślałaś, że będę okrutna? I tak stał pusty.

— Słyszałam, że wychodzisz za mąż — wypaliłam znienacka.

W przeciwieństwie do mnie, nie wyglądała na zażenowaną.

— Mhm. Widzisz, ktoś jednak mnie chciał z tym moim cholernym charakterkiem — zażartowała, opierając dłoń na poręczy łóżka.

— Też jestem zszokowana — Uniosłam brwi. — Nawet nie wiesz, jak się cieszę, ale, czy wtedy… nie będę ci tu zbędna? — zawahałam się.

Podeszła do mnie, biorąc za ręce.

— Nie wygłupiaj się, kurczaczku. Kocham Loy’a, ale tak naprawdę my dwie mamy przede wszystkim siebie, prawda? — Popatrzyła na mnie śmiało. — On już wie, że tu pomieszkasz, całkiem długo pomieszkasz. I wcale mu to nie przeszkadza, bo strasznie mnie kocha.

Przewróciłam oczami. Zakochane kobiety są takie beztroskie w zachowaniu. Czy kiedy ja kochałam, byłam taka sama? Dotknęło mnie, gdy powróciłam do tej sprawy, więc czym prędzej odrzuciłam od siebie wspomnienie Virati’a.

To już przeszłość. On był przeszłością.

Usiadłam sprężyście na łóżku, zarzucając ręce na patykowate kolana – obiekt moich wiecznych kompleksów. Wreszcie poczułam, że dobiłam do brzegu, że osiadłam w miejscu, z którego nie musiałam już podążać dalej.

Mai położyła mi dłoń na ramieniu i lekko mnie pogłaskała. To się nazywa ta komunikacja pozawerbalna, my byłyśmy w niej mistrzyniami. Nic dziwnego, że traktowałyśmy się raczej jak siostry niż przyjaciółki.

Uroniłam jedną, cholerną łzę. Przysięgam, że wypłynęła mi z oka zanim się w ogóle zorientowałam o jej istnieniu. Starłam ją szybko i nerwowo, ciągnąc palcami policzek. Jeszcze miesiąc temu obawiałabym się, że to doda mi zmarszczek, ale teraz już nic nie miało znaczenia.

— Dziękuje — szepnęłam cichym głosem, ale na tyle wyraźnym, by mnie usłyszała. — Co ja bym bez ciebie zrobiła?

Już po chwili uwiesiła mi się na ramieniu, siedząc obok.

— Nie masz za co dziękować. Wiesz ile razy marzyłam, że jednak tu wrócisz? Nie, żebym życzyła ci tego wszystkiego, co teraz przechodzisz, ale tęskniłam i chciałam znów mieć cię przy sobie. Egoizm, co?

Roześmiałam się, czując, że robi mi się zdecydowanie lepiej. Czym sobie zasłużyłam na takiego anioła? Ja, niewierna? A teraz rozsypana?

— W moim domu jest jedna zasada — odezwała się znowu, tym razem  tonem, który zwiastował, że mówi śmiertelnie poważnie.

— Jaka?

— Nie ma użalania się nad sobą — Przycisnęła mnie mocniej do siebie. — Jak zobaczę, że buczysz i nie bierzesz się w garść, to nie licz, że będę cię dobrze karmić.

Znów się roześmiałam. Miałam tę groźbę potraktować naprawdę serio, bowiem sama nie dogadywałam się w kwestii jedzenia. Patelnia w mojej dłoni jakimś cudem paliła się, woda zawsze się rozgotowywała, szczypta soli za każdym razem podwajała swój smak, chociaż przysięgam, że dawałam ile trzeba i tak dalej, i tak dalej. Podsumowując, trzymanie mnie z dala od kuchni było bardzo, ale to bardzo rozsądne.

Jeżeli Mai nie ugotuje mi czegoś pysznego, jestem skazana na żarcie z mikrofali, a i tutaj nie dam sobie głowy uciąć, że nie zepsuje urządzenia na amen.

Po chwili zostawiła mnie samą. Miałam się rozpakować i wykąpać po podróży, zamiast tego kopnęłam torbę pod łóżko i wyszłam na balkon, który połączony był z moim pokojem. Widok przed sobą okazał się bajeczny. Wychodził na tę dziewiczą część Choolumpo i miałam przed oczami jedynie wielkie, herbaciane pola i wzgórza w oddali, zasnute lekką mgłą, pozostałością po poranku.

Oparłam całe ramiona na balustradzie i wypięłam tyłek, dając wytchnienie obolałym plecom. Kręgosłup tak mi nawalał, że ja nie mogę. A najgorsze, że musiałam się do tego powoli przyzwyczajać.

Sennym spojrzeniem wgapiałam się w herbaciane pola i koiłam zmysły. Miałam tylko jedno pragnienie – raz jeszcze wrosnąć w ziemie Choolumpo. Odbudować dawne relacje ze sklepikarzami, znów mówić „Dzień Dobry” przechodniom na ulicy, rozpoznawać twarze dzieciaków bawiących się w sadzawce. Być tutejszą, być swoją dla tego miejsca, dla wszystkich mieszkańców, nawet tych, którzy mieliby plotkować o mnie za moimi plecami. Takie to uroki małych miasteczek!

Ale jedno z pragnień najbardziej nie dawało mi spokoju. Chciałam zobaczyć mój rodzinny dom, przejść się po ogrodzie z altaną i zwiedzić dawne pokoje budynku. Nie miałam pojęcia, kto teraz tam mieszka, ale musiałam wybłagać, by pozwolił mi wejść do środka. Chociaż na chwile, bym na zawsze mogła zostawić tam moją duszę. Przysięgam, że nie będzie ona niepokoić obecnego lokatora. 

 ◄ Następny rozdział

 ****

Oto kolejne opowiadanie, które będziecie czytać. Jest nieco innego typu, ponieważ nie ma klimatu czysto dramowego, a akcja osadzona jest w malowniczej Tajlandii *.*. Mam nadzieje, że będzie dla was przyjemne urozmaicenie. Historia ta ma coś z obyczajówki i dramatu, jednakże uwielbiam ją pisać i myślę, że da się to zauważyć. Cholumpoo tak naprawdę nie istnieje. 

Pozdrawiam :)