Odcinek 2: Oblivion cz. I

Iwasao Ihyia pojawił się w sali brata rankiem, zupełnie niespodziewanie, zastając Rena jeszcze w łóżku. Jego widok tak zaskoczył młodszego Iwasao, że pomimo zaspania, oderwał głowę od poduszki, przyglądając się krewniakowi niczym widmowej zjawie.

— Ihi?

— Siema, brachu — Chłopak podszedł do łóżka, klepiąc Rena po ramieniu. Potem usiadł na krześle obok, przyglądając mu się ciekawsko.

Ihyia miał brązowe, krótkie włosy. Był dużo niższy, chociaż starszy i mniej smukły w tali, przez co wydawał się okrąglejszy od Rena, którego już nie raz krajowa prasa oskarżała o anoreksje.

— Myślałem, że jesteś w Kioto — odparł Ren, wciąż nie mogąc w to uwierzyć. Jeszcze wczoraj nie mógł skontaktować się z bratem, a teraz tak po prostu spogląda mu w oczy. To musiał być sen, zważywszy na wczesną porę!

— Bo byłem, ale wróciliśmy, żeby przygotować się do tourne. Już pojutrze wyjeżdżam — wyjaśnił Ihyia, omiatając salę szerokim łukiem spojrzenia. — Co to za cholerne miejsce, he? Na twoim miejscu bym zastrajkował, tu nie da się wytrzymać nawet minuty, a ty jesteś tu już od… tygodnia?

— Dokładnie tyle, ale niedługo mnie wypiszą — powiedział Ren, mimowolnie się wzdrygając — Też nienawidzę tego szpitala, a szczególnie tego oddziału.

— Wiem, że cię wypiszą. Menager cały czas dyskutuje o twojej przyszłości z producentem. Narobiłeś bałaganu — westchnął chłopak nieco pretensjonalnie. — Potrafisz sobie wyobrazić trasę bez siebie? Jesteś naszym liderem!

Ren spuścił wzrok, zaciskając nerwowo usta.

— Miałem nadzieje, że chociaż ty mi odpuścisz — warknął z irytacją. — Pewnie się domyślasz, jaki dostałem ochrzan z wytwórni.

— Zasłużyłeś — burknął Ihyia, coraz bardziej się chmurząc. — Po kątach szepczą, że przywaliłeś Rikuto.

— Dostawiał się do Nany.

— I co z tego, człowieku!? Od kiedy to ona cię cokolwiek obchodzi!? Wasz związek to zwykły, marketingowy szwindel! Rikuto jest wielbiony przez miliony Japończyków, zagrał nawet w jakimś amerykańskim filmie! Nie możesz tak po prostu prać go po gębie, nawet, jeżeli jest świnią.

Ren słuchał tego z rezygnacją. Powinien się wściec, ale nie miał na to siły, gdyż doskonale zdawał sobie sprawę, że gdzieś, w pewnym sensie, w słowach brata kryje się prawda.

— Wiem, przepraszam. Ale, jakbyś nie zauważył, on zepchnął mnie ze schodów i to tak, że musiałem przejść operacje.

Dopiero wtedy oczy brata powędrowały w stronę nogi, schowanej pod materiałem kołdry. Ihyia skrzywił wargi.

— Tak, a to kawał sukinsyna. Mimo wszystko, liczyłem, że będziesz opanowany. Nana nie jest tego warta. A może ty się w niej zakochujesz, co? — Chłopak przyjrzał się wnikliwie młodszemu bratu, który od razu się roześmiał.

— W Nanie? Nigdy! Zresztą, ona mnie nie kocha. Jesteśmy tak różni, że to aż przerażające. Gdybyśmy kiedykolwiek byli razem, to tylko po to chyba, żeby się pozabijać.

— Cieszę się, że tak mówisz. Wraca ci rozsądek — Oblicze Ihyi rozjaśnił blask zadowolenia. — Będę się zbierał. Masz, kupiłem ci to.

Na kolanach Rena wylądowała mała, zgrabna paczuszka. Wówczas starszy Iwasao znów rozejrzał się po sali i zauważył ze zdumieniem:

— Masz tu prawdziwą kwiaciarnie i te balony, i kartki. Od fanów?

— Nie, nikt z fanów nie wie, gdzie przebywam — odparł Ren, odkładając prezent od brata tam, gdzie leżał ten od Nany. Jakoś nie miał ochoty ich rozpakowywać.

— Więc kto ci je dał? Napalone pielęgniarki? — Ihyia próbował być zabawy, ale jego brat pozostał śmiertelnie poważny.

— Są od pewnej wolontariuszki.

— Serio? — Oczy chłopaka rozjaśniły się z rozbawieniem. — Ładna chociaż?

— Niespecjalnie, powiedziałbym, że przeciętna.

— Ale da się przelecieć, prawda? Ile ma lat?

— Przestań być takim zboczeńcem, robisz się podobny do Rikuty — mruknął z obrazą Ren. Ani przez chwile nie mierzył Angeliny miarą cielesności, toteż komentarz brata wydał mu się wyjątkowo obrzydliwy.

— Czyli musi być naprawdę paskudna, skoro taki jesteś — stwierdził Ihyia, śmiejąc się głośno, gdy dostał poduszką w twarz.

Podniósł ją z ziemi i odrzucił w stronę Rena, kierując się do wyjścia.

— Nie będziemy się dość długo widzieć, brachu, więc… powodzenia — Uniósł rękę, drugą kładąc na krawędzi rozsuwanych drzwi.

Ren poczuł uścisk na dnie żołądka. Był przywiązany do brata bardziej niż on do niego i zawsze zdawał sobie sprawę, że ich uczucia nie dzielą się po równo, ale nie potrafił przestać się nim przejmować. Bardzo żałował, że nie będzie w stanie wziąć udziału w tourne. Miał poczucie, że zawiódł wszystkich w około i naprawdę nie wiedział, jak ma spędzić nadchodzące lato.

— Ty też się trzymaj — odparł Ren, a gdy brat zniknął, w salce ponownie rozprzestrzeniła się okrutna pustka.

***

Szpitalne jedzenie było po prostu obrzydliwe. Ren z krzywym wyrazem twarzy mieszał widelcem w daniu, które miało uchodzić za ekologiczne i zdrowie, a co za tym idzie, całkowicie pozbawione smaku.

Pocieszał się jednak tym, że już jutro zdejmą mu gips i będzie mógł opuścić to wielce ponure miejsce. Miał nadzieje, że już nigdy w życiu nie przyjdzie mu przebywać w podobnym po raz drugi.

Mimo to, gdzieś na dnie duszy czuł żal z jednego powodu – ponieważ przeczuwał, że więcej nie zobaczy Angeliny. Sam nie wiedział, w którym momencie myśl o rozstaniu z nią stała się tak trudna do zniesienia.

Odłożył widelec z brzdękiem na stół, rozglądając się niemrawo po oddziałowej stołówce. Przyzwyczaił się już do widoku smętnych pacjentów, dlatego nie robili oni na nim większego wrażenia, w duchu miał nadzieje, że gdzieś pośród nich dostrzeże ją.

Faktycznie, jak na zawołanie, weszła do środka, stawiając spieszne kroki. Zlustrował ją z góry na dół, pierwszy raz poddając ocenie walory fizyczne. Była malutka, niezbyt filigranowa, ale miała ładne, czarne włosy do pasa, aktualnie częściowo tylko spięte klamrą z tyłu głowy. Nigdy nie widział ją ubraną w coś gustownego, co sprawiłoby, że dziewczyna stałaby się atrakcyjniejsza; raczej odnosiło się wrażenie, że Mizuhara nakłada na siebie co popadnie, nie zważając na to, czy pasuje to do jej figury. Tak, zdecydowanie nie stanowiła obiektu pożądania, można nawet powiedzieć, że była mniej niż przeciętna, a jednak miała w sobie coś, co sprawiało, że Ren nie mógł o niej zapomnieć.

Podeszła do tablicy korkowej, powieszonej na jednej ze ścian stołówki i przypięła pinezką jakieś ogłoszenie. Ren natychmiast zapomniał o posiłku. Wstał z miejsca i łapiąc za kulę, powędrował w jej stronę.

Odwróciła się, słysząc odgłos kul chłopaka i popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

— Iwasao-san…

— Daj spokój z tą formalnością — Obrzucił ją niechętnym spojrzeniem, które następnie przekierował ku ogłoszeniu. — Co to jest?

— Szpital organizuje obóz rehabilitacyjny dla pacjentów — wyjaśniła, a ponieważ Ren nie wyglądał na usatysfakcjonowanego tą odpowiedzią, dodała z westchnięciem. — Mamy wiele osób, które cierpią na różnego rodzaju skrzywienia kręgosłupa, inni mają problemy mięśniowe i płucne, inni są otyli, dla tych wszystkich potrzebne są odpowiednie ćwiczenia. Ten obóz ma jest właśnie dla nich.

— Dlaczego wieszasz to na odwykowym? — Uniósł brwi z niezrozumieniem.

— Ponieważ chcę ich motywować. Ci tutaj, nie mogą tkwić na oddziale w nieskończoność. Prawdziwe życie toczy się za ścianami szpitala. Jeżeli podejmą walkę sami ze sobą, mają większe szanse na rychły powrót do normalności.

No jasne, cała Angelina! Ren tylko siłą woli powstrzymał się przed przewróceniem oczami. Sam nie wiedział dlaczego tak bardzo śmieszy go charytatywność dziewczyny. Może z powodu tego, że sam nigdy nie byłby zdolny do czegoś podobnego?

— Wiesz, że też mógłbyś się zapisać? — odezwała się nagle, a on spojrzał na nią wielkimi, przerażonymi oczami.

— W życiu! Z nogą w gipsie?

Uśmiechnęła się z rozbawieniem.

— Przecież wiem, że ci jutro go zdejmą i będziesz potrzebować rehabilitacji. Lekarz sam ci zaproponuje ten obóz.

Ren prychnął pod nosem.

— Mam lepsze rzeczy do roboty. — Kiedy to powiedział, uzmysłowił sobie, że to nieprawda. Menager miał się wkrótce zjawić, by przedyskutować z nim, gdzie ma spędzić czas, w którym będzie całkowicie zbędny dla wytwórni i Ren podejrzewał, że ulokują go tam, gdzie najmniej będzie miał ochotę przebywać.

— Zamierzasz rozdawać autografy? — zażartowała, przyprawiając go tym samym o nagłą wściekłość.

Złapał ją za ramię i lekko potrząsną.

— Nie bądź bezczelna. Jak ty to sobie wyobrażasz, co? Jestem osobą medialną! Nie mogę sobie jeździć gdzie chcę i kiedy chcę. Wszędzie mnie rozpoznają.

Zauważył, że takie tłumaczenie wywołało w niej raczej rozbawienie niż zrozumienie. Poczuł się jak osioł, który rozpowiada wszem i wobec o swojej wspaniałości, toteż szybko pożałował, że dał się tak ponieść emocjom.

— Obóz będzie odbywał się w specjalnym kampusie, którego teren nie będzie dostępny dla każdego — odpowiedziała spokojnie, ani na chwile nie załamując się pod natarczywością jego spojrzenia. — Ale nie namawiam. Sam zdecydujesz — Wzruszyła nagle ramionami, ku rozczarowaniu Rena. Z chęcią porozmawiałby z nią jeszcze, nawet, jeżeli miała być to raczej kłótnia niż kulturalny dialog.

— A ty pojedziesz? — zapytał nagle sprawiając, że zastygła w bezruchu, podnosząc na niego zdziwione oczy.

— Ja?

— Tak tylko pytam… — zmieszał się.

— Mam szkołę. Nie mogę zostawić obowiązków — wyjaśniła cicho.

— Za tydzień wakacje, zapomniałaś?

Spuściła wzrok, chwile się zastanawiając.

— Planowałam, że poświęcę je Hiro i nauce.

Hiro? Przemknęło mu ekspresowo przez myśl. Czyżby chodziło o jej chłopaka? Na dnie żołądka osiadł mu ciężki kamień.

— Zawsze jesteś taka poukładana! — Niespodziewanie się zdenerwował.

— O co się rzucasz? — Popatrzyła na niego gniewnie.

— O to, że nie robisz niczego, poza pomaganiem innym i przebywanie w takich psychodelicznych miejscach jak to! Jesteś młoda i powinnaś coś zrobić ze swoim życiem!

Nie zważał na to, że niektórzy pacjenci zaczęli zwracać na niego uwagę. Był wściekły i zrobił dokładnie to, czego tak bardzo nienawidził – pozwolił, aby emocje przejęły kontrole.

Było już za późno. Patrząc na twarz Angeliny, zrozumiał, że ją zranił.

***

— Spróbuj zrobić mały krok. Ostrzegam, że możesz poczuć lekkie kłucie w łydce, ale to normalne.

Ren słuchał polecenia doktora, pierwszy raz od trzech tygodni nie mając na nodze gipsu. Z przerażeniem zauważył, że poszkodowana noga jest teraz cieńsza i wątlejsza od zdrowej, ale podobno wkrótce miało się to unormować.

Pierwsze dwa kroki były bolesne i chłopak, o mało co, nie stracił równowagi, podtrzymał się jednak krawędzi krzesła. Następne i kolejne po nich były już znacznie łatwiejsze, co dodało mu hartu ducha. Wreszcie coś zmieniało się na lepsze!

— Wychodzi na to, że będę chodził — stwierdził Ren z nutą wesołości, na co doktor przywołał na wargi blady uśmiech.

— Zgadza się, chłopcze, będziesz zdrów jak ryba!

— I naprawdę jutro zostanę wypisany? — Spytał z nadzieją, stawiając kolejne kroki w stronę okna.

Doktor przytaknął.

— Owszem, przygotowałem już stosowne papiery i zadzwoniłem do twojego menagera.

— Świetnie. Bardzo dziękuje — westchnął z ulgą Ren. Cieszył się na myśl, że już jutro wyjdzie na świat zewnętrzy i wróci do swojej rezydencji, którą wytwórnia przydzieliła mu na czas trwania kontraktu.

***

— Jak to sprawa z Rikuto wyciekła? — Ren krzyknął ogłuszająco do telefonu, którzy trzymał nienaturalnie mocno przyciśnięty do ucha.

Gdy raptem minutę temu zadzwonił menager, chłopak nie miał zielonego pojęcia, że jego świat wywróci się do góry nogami.

— Sądzę, że to on sam zgłosił wszystko mediom. Próbowaliśmy z nim negocjować, ale widać na niewiele się to zdało.

— Przecież wszystko zatuszowaliście — Opadł na krzesło przy oknie, patrząc niewidzącym wzrokiem w to, co znajdowało się za szybą. Miał wrażenie, że jest w jakimś pieprzonym śnie!

— Mieliśmy nadzieje, że sprawa nie ujrzy światła dziennego, ale Rikuto chyba chcę cię pozwać za pobicie.

Ren roześmiał się ponuro.

— W takim razie, ja pozwę go o to samo, uwzględniając próbę zabicia mnie, gdy spadłem przez niego ze schodów! — warknął gniewnie.

— To będzie wystarczające, by blokować Rikuto przed pójściem do sądu, ale obawiam się, że jednak publicznego upokorzenia ci nie daruje. Będzie wałkować przed kamerami wasze pobicie i bez względu na to, co powiesz, będą tacy, którzy poprą jego, nie ciebie.

Ren westchnął ciężko, opierając rozgrzane czoło na krawędzi wnęki okiennej.

— I po co w takim razie siedziałem tu tyle czasu, co? — krzyknął, uderzając ręką w ścianę. — Wszystko na marne!

— Przykro mi, Ren. Jednak to piwo nawarzyłeś sobie sam.

— Pogadamy jutro, jak przyjedziesz po mnie — powiedział chłopak, mając wielką ochotę zakończyć tę chorą rozmowę i odciąć się od wszystkich problemów, jakie zawisły nad nim w ciągu jednej sekundy. Pomyśleć, że jeszcze południem tak idiotycznie cieszył się z głupiego wypisu.

Po drugiej stronie łącza trwała cisza. W końcu menager odezwał się niepewnie.

— Ren, obawiam się, że to nie takie proste…

— Co masz na myśli? — Iwaso poczuł, jak żołądek skoczył mu do gardła.

— Pod twoją rezydencją koczują fani i anty-fani, nie mówiąc o całej chmarze dziennikarzy. Nie możemy cię tam zawieźć.

— Więc pojadę do rodziców — zdecydował prędko. Chociaż chorował na samą myśl o spotkaniu z ojcem, wolał to, niż ponownie zostać w szpitalu, bo nie wątpił, że tego chciał menager.

— Żeby wszyscy dowiedzieli się kim on jest? To zły pomysł — Akido od razu zaprzeczył. — Przecież dobrze o tym wiesz.

— To co ja mam, do cholery, teraz zrobić? Udusić się? Zniknąć z powierzchni ziemi za sprawą czarów? Nie ma mowy, żebym znowu tu został. Jeżeli tego oczekujesz to wiedz, że bez względu na wszystko jutro opuszczam szpital i niech się dzieje, co chcę!

Akido znów milczał. Dla Rena to była chwila o rozmiarach wieczności. Miał wrażenie, że słyszy w głowie dźwięk chodzącego zegara.

— Najlepiej, gdybyś się gdzieś skrył. Gdzieś, gdzie nikt nie podejrzewa, że możesz być… — Mówił powoli, dogłębnie się zastanawiając. — Znajdę ci takie miejsce, obiecuje, ale to wymaga czasu.

Nagle Rena olśniło.

— A gdybym pojechał na obóz?

— Jaki znowu obóz? — Głos menagera przesiąknął sceptycyzmem. Iwaso pokrótce wyjaśnił mu, jak to wygląda, mając wrażenie, że łapie się ostatniej deski ratunku.

— Może to nie jest taki zły pomysł? — W końcu mężczyzna, z lekkim wahaniem, zgodził się.

Ren odetchnął.

— To moje jedyne wyjście, prawda? Ale co potem? Obóz też nie będzie trwał wiecznie.

— Potem sprawa przyschnie i będzie można wyjaśnić wszystko na spokojnie. Teraz temat jest gorący — powiedział Akido bardzo rad, że coś udało się ustalić.

Ren nie umiał zrozumieć, jak do tego doszło, że nagle musiał szukać sobie miejsca na ziemi, bo zupełnie nie miał się, gdzie podziać.

***

Noc była ciemna i ponura, a korytarzowe światło nigdy nie gasło, przez co z ledwością doświadczał snu, bo wsączało się ono przez szybę w drzwiach, tworząc na podłodze rozległy pas bieli. Co rusz dało się słyszeć zatrzaskujące się drzwi i odgłos kroków. Powinien się już do tego przyzwyczaić, ale nie mógł.

Teraz zaś sen wypędzały nie tylko szpitalne niewygody, ale także i uczucie strachu, którego Ren doświadczył pierwszy raz w życiu. Nie pamiętał, by kiedykolwiek czuł się równie zagubiony co teraz. Owszem, jako dziecko lękał się duchów i potworów, żyjących pod jego łóżkiem, ale nie dało się tego porównać do strachu, który w tym momencie łapał go za serce.

A był to strach szepczący do ucha o tym, że nie ma się gdzie podziać, że absolutnie nikt na niego nie czeka i nie ma co liczyć na to, że ktoś wyciągnie do niego pomocną dłoń. W takich chwilach na nic zdawała się miłość fanów, ani zapewnienia producentów, że jest się wspaniałym, bo gdy przychodziło co do czego, zawsze zostawał sam. Teraz zaś ta samotność była tak ogromna i dołująca, że nie potrafił nie zauważyć tego jak działa świat, w którym żył. Jak łatwo zapominało się o kimś, kto na pięć minut przestał zarabiać dla wytwórni góry pieniędzy. Było tak, jakby był jakąś maszyną, która w momencie, gdy nie pracuje, jest odkładana na bok.

Nawet jego własny brat odwrócił się od niego. Bo chociaż jutro miał wyjeżdżać w trasę koncertową, to Ren wyraźnie czuł, iż Ihyia nie jest po jego stronie, że kompletnie nie rozumie powodu, dla którego uderzył Rikuto. W tym był od niego inny. Ihiya zawsze cenił sobie karierę i to, co mogą napisać o nim w gazetach. Ren miał zupełnie odmienne myślenie, a z każdym rokiem czuł, że bycie osobą medialną jest bardziej męczące niż wspaniałe.

Zacisnął powieki. W gardle osiadła mu dusząca gula i miał ochotę płakać, chociaż uważał to za szczyt upokorzenia. Nieświadomie sięgnął po pluszowego miśka, którego kupiła Angelina i przycisnął go mocno do piersi.

Wiedział, że to oznaka słabości, że już dawno wyrósł z uroczych maskotek, ale w tym momencie, gdyby tego nie zrobił, pewnie nie powstrzymałby płaczu, a wolał tulić się do pluszaka niż ronić łzy.

Dosięgnął emocjonalnego dna. Tego, którego tak bardzo się obawiał. Dlaczego w tym momencie tak bardzo pragnął, by Angelina była przy nim? 

***

— Naprawdę nie musisz tego robić — Doktor Mizuhara spoglądnął na córkę z uśmiechem, gdy ta uwijała się przy jego biurku, robiąc na nim ogólne porządki.

Ojciec taki już był, że poukładany w życiu prywatnym i zawodowym, nie radził sobie ani trochę z nadmiarem przedmiotów, które miały tendencje nie znać swojego miejsca w jego świecie, toteż walały się dosłownie wszędzie.

Angelina lubiła z tego chaosu tworzyć porządek, a widząc później zadowoloną minę ojca, miała poczucie, że okazuje mu w ten sposób swoje uczucia, ponieważ te nigdy nie przekładały się na słowa ani czułe gesty.

— Myślisz, że odnalazłbyś się w tym bałaganie, tato? — Podniosła wzrok z nad kartek, uśmiechając się z rozbawieniem.

— Jakoś jeszcze wczoraj dawałem radę — mrukną, maskując śmiech.

Angelina wywróciła oczami.

— Jasne, a teraz zjawiam się ja i trochę to ogarnę, dobrze?

Nie zaprotestował, więc dalej robiła swoje, porządkując papiery, układając długopisy w plastikowych pojemniczkach i tak dalej. Doskonale orientowała się, co gdzie powinno leżeć, zaskakując tym nawet samą siebie. Widać lata spędzone u boku ojca w pracy odcisnęły na niej trwały ślad.

Wtedy przypomniała sobie słowa Rena o tym, że wiecznie przebywa w takich ponurych miejscach. Westchnęła cicho, gdy uzmysłowiła sobie, że to przerażająca prawda o niej samej.

Doktor spojrzał na nią ze zdziwieniem, natychmiast dostrzegając zmianę nastroju u ukochanej córki.

— Wszystko w porządku, Alino?

Drgnęła. Ojciec zwracał się do niej tym zdrobnieniem tylko wówczas, gdy przejawiał wobec niej szczerą troskę. Czyżby tak łatwo zdradziła swoje parszywe uczucia? Zganiła się w myślach za ten brak ostrożności. Ojciec miał tyle na głowie, że powinna mu oszczędzić własnych zmartwień.

Uśmiechnęła się do niego w odpowiedzi.

— Jasne, tato.

— Dlaczego twoje oczy są smutne, dziecko?

Zawahała się. Nagle opadła na jego obrotowe krzesło, jakby uzmysłowiła sobie własną porażkę.

— Byłbyś zły, gdybym pojechała na ten obóz? — zapytała cicho, nie patrząc mu w oczy.

— Jaki obóz?

— Ten, który szpital organizuje dla pacjentów — wyjaśniła coraz bardziej zawstydzona.

Zapadła chwila ciszy, w której człowiek jest w stanie wyłapać dźwięk brzęczenia muchy albo bicia własnego serca.

— Dlaczego miałbym być zły? — zapytał w końcu.

Angelina popatrzyła na niego niepewnie.

— Bo gdybym pojechała, zmarnowałabym cenne tygodnie wakacji, które mogłabym poświęcić przygotowaniom do egzaminu końcowego …

— Pozdawałaś wszystkie testy semestralne — powiedział ojciec ze spokojem. — Nie widzę powodów, dla których twój wyjazd miałby być problemem.

Miała wrażenie, jakby kamień spadł jej z serca.

— Poważnie?

— I tak pod sam koniec nie robicie niczego ważnego, prawda?

— Owszem, ale to ostatnia klasa, a ja chcę dostać stypendium zagraniczne — Przypomniała mu z ciężkim westchnięciem, nerwowo bawiąc się palcami u rąk.

Na wargach ojca pojawił się rozbawiony uśmiech.

— Ostatnio, jak nie pomagałaś na oddziale, to widziałem cię tylko i wyłącznie z nosem w książce. Jestem bardzo dumny, że tak pilnie się uczysz, Alino, ale czasami umysł potrzebuje odpoczynku, by dalej działać. Odpocznij sobie, masz moje pozwolenie.

Uśmiechnęła się szeroko, po czym zerwała gwałtownie z krzesła i rzuciła się ojcu na szyję. Rzadko to robiła, toteż wyraz twarzy doktora nabrał zdziwienia.

— Dziękuje, tatku! Bardzo dziękuje!

— Już dobrze, dobrze. Należy ci się trochę wytchnienia — Pan Kento odciągnął od siebie córkę na długość swoich ramion, by przyjrzeć się jej obliczu. — Po powrocie chciałbym ci kogoś przedstawić i mam nadzieje, że przyjmiesz go bardzo ciepło.

— Przyjmę? — Angelina pochyliła twarz w kierunku obojczyka, patrząc na ojca z pod uniesionych brwi. — O czym ty mówisz?

— O pewnym młodzieńcu z bardzo dobrej rodziny, moja droga. Zarówno on, jak i jego rodzice bardzo chcą cię poznać.

Ścisnęło ją za gardło. Nagle ściany gabinetu stały się ciasne, powietrze zaś duszne. Odsunęła się od ojca, próbując ukryć targające nią emocje. Domyśliła się o co chodzi. Ojciec miał nadzieje, że ten „miły młodzieniec” kiedyś się z nią zaręczy, bo chociaż mieli dwudziesty pierwszy wiek, pan Kento wciąż uważał, że pewne związki powinny być korzystną transakcją, a nie wyrazem szczerych uczuć.

Byłą jego córką i stanowiła dla niego powód do wielkiej dumy. Jeszcze nigdy go nie rozczarowała, ale kiedyś musi być ten pierwszy raz. Po powrocie z obozu powie ojcu, że za żadne skarby nie zaręczy się z kimś, kogo nie będzie w stanie pokochać.

***

Rozległ się dźwięk rozsuwanych drzwi. Ren podniósł głowę, ze zdziwieniem dostrzegającą Angelinę, która oparła się ramieniem o framugę, patrząc na niego dłuższą chwilę.

— Co tu robisz? — Wyprostował się, gdy milczenie między nimi stało się zbyt długie.

— Dzisiaj wracasz do domu, prawda? Wypisują cię… — powiedziała niepewnie, patrząc na niego dziwnym wzrokiem, który starał się zrozumieć, ale nie potrafił.

Podrapał się nerwowo po szyi, spoglądając automatycznie w stronę walizki, która stała odpakowana na podłodze, czekając, aż powsadza do niej wszystkie swoje rzeczy.

— Jeszcze wczoraj myślałem, że tak.

— Jak to? — drgnęła, a w wyrazie jej twarzy pojawił się niepokój. — Z twoją nogą wszystko w porządku?

Uśmiechnął się pod nosem.

— Chodzi o to, że incydent z pobiciem wyszedł na jaw. Myślałem, że już przeczytałaś o tym w gazetach.

— Nie czytam gazet codziennie — Uniosła z zastanowieniem brwi. — Więc jednak nie miałeś wypadku na próbach?

— Zamknij się! — prychnął, kręcąc głową. — Co ty tam wiesz…

— Jadę na ten obóz — powiedziała nagle, sprawiając, że zastygł w bezruchu. Potrzebował dłuższej chwili na przetrawienie wiadomości nim zareagował, posyłając dziewczynę pełne zdumienia spojrzenie.

— Jedziesz? — Nie wiedział, czy ma się cieszyć czy radować, bo o tym, żeby nie odczuwać z tego powodu zadowolenia nie mogło być mowy, chociaż ukrył emocje pod skorupą obojętności. — Acha, i co z tego?

Wydęła z rozczarowaniem usta.

— Jak to? Myślałam, że właśnie tego chciałeś…

— Ja? — Wywrócił oczami. — Skądże!

— Więc ani trochę nie cieszysz się, że jedziesz tam razem ze mną? — Zrobiła podejrzliwą, rozbawioną minę, przyprawiając go niemal o śmiech.

— Skąd wiesz, że też jadę? — zapytał, składając ramiona na torsie.

— Widziałam kartę zapisów u ojca w gabinecie — powiedziała.

— Asz, takie rzeczy są zabronione! — Spiorunował ją wzrokiem, ale w głębi ducha bardzo się cieszył z takiego obrotu spraw.

Zaczął się pakować, do wyjazdu zostały wprawdzie jeszcze trzy dni, ale chciał mieć poczucie, że szpitalny etap jego życia wreszcie dobiega końca. Nie zapomniał spakować pluszaka od Angeliny, którego położył na nierozpakowanych prezentach od fikcyjnej dziewczyny i cholernego brata.

***

Przed autokarem zebrał się spory tłum ludzi. Wokół widniały rozmieszczone niemal wszędzie walizki, a w środku pojazdu trwały zażarte sprzeczki o to, gdzie kto powinien siedzieć i z kim.

Mieli w perspektywie całonocną podróż z postojami, by na miejscu znaleźć się dopiero rankiem.

Rozejrzał się ukradkiem po zebranych ludziach, próbując ocenić ich na pierwszy rzut oka. Jak przystało na rehabilitantów nie reprezentowali sobą niczego specjalnego, zauważył jednego chłopaczka, którego szpecił garb, wystający z pod czarnego swetra i niemal go zmroziło.

— Gdzie ja wylądowałem? — szepnął pod nosem, by zaraz przekierować spojrzenie ku jednemu osiłkowi. Postawny chłopak górował nad innymi wzrostem oraz mięśniami. Ren od razu pomyślał, że on jeden jedyny nie pasuje do reszty, ponieważ miał groźny wyraz twarzy, jakby tylko czekał, by kogoś solidnie sprać, zaś inni wyglądali raczej na wystraszonych.

Miał nadzieje, że obóz okaże się jakimkolwiek wyzwoleniem od ponurej aury szpitalnej, ale widocznie się pomylił. Przez najbliższe dwa tygodnie będą otaczać go sami dziwacy. Zaraz skarcił się za tę myśli. Nie powinien nikogo oceniać, ale, ponieważ był dupkiem, uważał, że pewne rzeczy w sobie nigdy nie zmieni, a to, jak postrzegał ludzi wokoło było tego dowodem. Miał ich za nieudaczników i żałował, że sprawa z Rikuto musiała się tak skończyć. Gdyby nie to, teraz wróciłby do siebie.

Nagle zauważył podjeżdżające na parking ciemne auto. Odbite od szyby światło słońca na moment ukuło go w oczy. Przysłonił twarz uniesionym łokciem, patrząc, jak z wnętrza samochodu wysiada doktor Mizuhara z Angeliną.

Mężczyzna wyjął z bagażnika małą walizkę na kółkach i postawił ją z wysiłkiem na ziemi. Następnie podszedł do córki, obdarzając ją typowo ojcowskim uśmiechem.

Prychnął, zginając nogę w kolanie, na którą skierował ciężar ciała. Sielankowy widok nieco go rozśmieszył, ale był przeszczęśliwy w duchu, że nie będzie jedynym odstającym od reszty obozowiczem. Wprawdzie miał poszkodowaną nogę, wymagającą rekonwalescencji, ale daleko mu było do tutejszych otyłych dzieciaków i tego wielkiego dryblasa, z którym ani myślał się zapoznawać.

 Ren, palcem wskazującym, wsunął na nos ciemne okulary, chociaż słońce chyliło się już ku zachodowi i stanowczo nie były mu potrzebne, jako ochrona przed rażącym światłem.

Za ciemnymi okularami chłopak miał nadzieje ukryć swoją tożsamość, chociaż doskonale wiedział, że to tylko kwestia czasu, aż podróżujący dowiedzą się kim on jest.

— Czekoladkę? — Usłyszał tuż przy uchu czyjś wesoły głos. Poczuł oddech przepełniony zapachem łakoci i skrzywił się.

Przy jego boku stał jakiś chłopak. Na oko, może niewiele młodszy od niego, który spoglądał na niego ciekawskimi oczami, osadzonymi w okrągłej, pulchnej twarzy, pasującej do równie pulchnego ciała. Miał na sobie rozciągnięte, szerokie ubrania, składające się z rażąco niebieskiej koszulki i szarych spodni dresowych oraz wyniszczonych, czarnych trampek. Włosy nieznajomego były czarne i krótko przystrzyżone.

— Czekoladkę? — Ren odpowiedział pytaniem na pytanie, unosząc z ironią brwi. — Czy nie jedziesz przypadkiem po to, żeby oduczyć się je jeść?

Chłopak przez chwilę wyglądał na zastanawiającego się, lecz po chwili przywołał na usta szeroki, szczęśliwy uśmiech.

— Masz racje, dlatego to mój ostatni dzwonek, żeby jej spróbować. — To mówiąc, podstawił mu pod nos rozpakowaną tabliczkę czekolady. — Śmiało, częstuj się.

Ren zrobił kilka kroków do tyłu, starając się ukryć niechęć.

— Jestem uczulony — skłamał. Nie przepadał za słodyczami i ograniczał się do trzech posiłków dziennie, co było częstym obiektem drwin jego kolegów z zespołu, nazywających go panienką. Nie robił jednak tego dla wyglądu, bo nigdy nie miał tendencji do tycia i od dziecka był nienaturalnie szczupły, ale żył w takim stresie od wielu lat, że nie odczuwał już głodu, a jedzenie stawało mu w gardle.

— Biedaku, strasznie mi cię żal — Nieznajomy chłopak wydał z siebie niedowierzające jęknięcie smutku, po czym poklepał Rena po ramieniu, jak ktoś, kto składa drugiemu szczere kondolencje z powodu śmierci bliskiej osoby. — Musi ci być bardzo ciężko.

— Niespecjalnie. — Ren zastanawiał się, jakimi siłami nieczystymi przyciągnął do siebie tego kolesia, ale zapowiadało się, że prędko się od niego nie odczepi. To pewnie kara za to, co myślał o ludziach w około.

— No tak, trzeba akceptować takie życie, jakie dostaliśmy — padła z ust chłopaka pełna podziwu odpowiedź. — Ja akceptuje to, że jestem gruby.

— To po co jedziesz na obóz? — Iwaso nie mógł się powstrzymać.

— Wymysł rodziców. A tak w ogóle jestem Mirako Yukichi. — Chłopak oddał mu żarliwy ukłon, ponownie uśmiechając się szeroko. Ren nie mógł pojąć dlaczego ten irytujący człowieczek potrafi być szczęśliwy.

— Em, Iwaso Ren — mruknął, wiedząc, że to natychmiast doprowadzi do serii niezręcznych pytań o jego osobę.

Jednak Yukichi nie wyglądał na kogoś, kto byłby w stanie go rozpoznać, bo tylko i wyłącznie przytaknął głową.

— Um, miło poznać, naprawdę — Zapał w jego głosie sprawił, że Ren jeszcze bardziej się zjeżył. — A dlaczego ty jedziesz na obóz? Anoreksja? Wydaje mi się, że tego na nim nie leczą.

Iwaso roześmiał się z oburzeniem.

— Złamałem nogę, jasne? I nie mam problemów z odżywianiem! — sprzeciwił się szorstko.

Chłopak zmierzył go uważnym spojrzeniem, kiwając niechętnie głową.

— Skoro tak mówisz. W każdym razie, cieszę się, że chodzi tylko o złamaną nogę. Anoreksja jest jeszcze gorsza od otyłości.

Ren wydał z siebie zirytowane prychnięcie, zastanawiając się czemu właściwie prowadzi tę bezsensowną rozmowę z kimś, kogo ledwo zna i nie ma zamiaru poznawać lepiej.

Na szczęście wyratowała go Angelina, która zbliżyła się do niego z uśmiechem, ciągnąc za sobą walizkę. Na plecach dodatkowo miała sportowy plecak.

— I jak? Gotowy na wyjazd?

— A co, mam pięć lat? — Uniósł pytająco brwi. Teraz najmniejsza rzecz była w stanie go rozzłościć. — Nie będę płakał za mamusią, jeżeli tego się obawiasz.

— Aa, dzielny chłopak — Poklepała go żartobliwie po ramieniu. — Przedstawisz mi swojego nowego kolegę?

— Mirako Yukichi! — Z ust tamtego padły energiczne, pełne entuzjazmu słowa, uwieńczone ukłonem. — Czekoladkę? — Od razu podsunął dziewczynie pod nos łakocie.

Usta Angeliny drgnęły w uśmiechu.

— Bardzo chętnie. Dziękuje — Kiwnęła w podzięce głową, sięgając po jedną kostkę, którą wsadziła sobie do ust. — Pierwszy raz jedziesz na taki obóz? — zagadnęła wesoło.

— E nie, już trzeci. Widzisz, ani trochę nie chudnę — Yukichi roześmiał się, klepiąc po brzuchu. Ren skrzywił usta, podczas gdy tych dwoje paplało, jak najętych.

Nie rozumiał, jak Angelina była w stanie rozmawiać z kim popadnie, nie zwracając uwagi na to, co ten człowiek sobą reprezentuje. A może to on był dziwny?

***

Samo tak wyszło, że siedzieli koło siebie. Ren wybrał miejsce przy oknie rad, że Angelina nie robiła mu z tego powodu problemów. Cały autokar ogarnięty był istnym chaosem i gwarem, a chodzący między siedzeniami trenerzy z trudem nad nim panowali.

Panienka Mizuhara z wysiłkiem upchała na górną półkę przepełniony pakunkami plecak. Gdyby nie matka, z pewnością nie zabrałaby ze sobą aż tylu rzeczy, ale rodzicielka uparła się, że jeżeli jej córka nie weźmie tego lub tamtego, przyjdzie jej zginąć w leśnym buszu i gotowa była z tego powodu zejść na zawał. Jedynym zatem wyjściem było skapitulować i pozwolić, aby wnętrze plecaka napęczniało od niepotrzebnych rupieci.

Gdy już odniosła sukces, dmuchnęła ze zmęczeniem w pasmo włosów, opadnięte na mostku nosa i klapnęła z ulgą na siedzenie obok Rena.

Popatrzyli na siebie w milczeniu. W pewnym momencie sięgnęła po jego okulary i zdjęła je, ku oburzeniu chłopaka.

— I tak się dowiedzą, że ty to ty — wyjaśniła, nie przejęta ani trochę jego chmurną miną. — A wyglądasz w nich idiotycznie, bo słońce już zaszło. — To mówiąc, wskazała palcem na szybę, za którą widniało szarzejące z minuty na minutę niebo.

— Niech ci będzie — mruknął, wyrywając od niej własność, którą zawiesił sobie na dekolcie podkoszulka. — Ale błagam, nie denerwuj mnie już przez resztę podróży.

Zacisnęła usta, powstrzymując śmiech.

— Zgoda, pod warunkiem, że zdejmiesz swojego buta z mojej stopy — powiedziała.

— Ja…? — Nie zrozumiał, aż nagle uzmysłowił sobie, że ma racje i natychmiast przesunął nogę na bok. — Nie moja wina, że tak mało tu miejsca.

— To nie wina miejsca tylko tego, że się strasznie rozpychasz — droczyła się z nim, z rozbawieniem obserwując każdą z jego reakcji.

— Co? — Nastroszył się niczym paw. — Siedzę grzecznie w granicy swojego fotela, sama zobacz — Wskazał na miejsce, gdzie oba fotele dzieliła granica wolnej przestrzeni. — To ty weszłaś nogą w moją sferę prywatną!

— Naprawdę? — Udała, że to niemożliwe. — Moja małe stópki są ze sobą złączone. Też możesz sobie zobaczyć — odparła wesoło, czując łaskotanie w żołądku. Już dawno nic ją tak nie śmieszyło, zwłaszcza, że Ren wyglądał na śmiertelnie poważnego w tym wszystkim.

— Jak ja cię…! — Uniósł łokieć, jakby miał jej zaraz przywalić, a ona zaniosła się śmiechem.

— Przestańcie hałasować! — krzyknęła trenerka z niezadowoleniem. — Muszę przeczytać regulamin i dać wam stosowne instrukcje, więc dajcie mi chociaż pięć minut ciszy, a potem nawet i roznieście ten autokar na strzępy.

Angelina zachichotała pod nosem, nie rozumiejąc, co się z nią dzieje. Chyba dostała ataku jakiejś głupawki i miała wrażenie, że dosłownie najmniejsza, błaha rzecz może spowodować, że parsknie głośnym śmiechem.

Ren patrzył na nią krzywo, zapewne uznając ją za wariatkę, ale to tylko sprawiało, że chciała się śmiać jeszcze głośniej, a co ważniejsze, dotarło do niej, że naprawdę, naprawdę go lubi. Tylko, że to oznaczało duży problem, on miał dziewczynę…

 

◄ Następny rozdział          Poprzedni rozdział ▶

***

Wreszcie opuściliśmy szpital. Jesteście tak samo zadowoleni, jak ja? Wiem, że ta akcja w szpitalu była nieco ciężkawa, ale od tej chwili fabuła nabiera ciekawszych, luźniejszych tonów :):) Pozdrawiam Was serdecznie :***