Odcinek 6: Difficult returns cz.I

— Po co te całe ceregiele? — spytał Ren, gdy Angelina siłą niemalże wyciągnęła go z samochodu. Musiała długo namawiać go i błagać, żeby zgodził się gdzieś z nią pójść. Nie podawała przy tym konkretnego miejsca, a Ren uważał, że wychodzenie na miasto jest zbyt ryzykowne, ale nie dała się spławić.

Dzisiaj był dzień jego urodzin i miała wszystko dokładnie zaplanowane. Sądziła, że Ren nawet się tego domyśla, ale niczego nie daje po sobie poznać. Już od pierwszej sekundy spotkania z nim tego dnia uzmysłowiła sobie, że Ren wprost nienawidzi celebrować tego święta. Chciała wierzyć, że pomoże mu zmienić zdanie.

— Nie marudź — ofuknęła go, gdy z parkingu przeszli na tyły budynku hali gimnastycznej i od frontu weszli do środka. Wewnątrz panował lekki chłód, a także niosło się echo ich kroków, ale poza nimi nie było tu żywej duszy, co uspokoiło nieco Rena. — Mam coś dla ciebie. Przecież wiesz, że dzisiaj jest szczególny dzień — Mrugnęła do niego zabawnie.

— Wiem i tego się obawiam. Mam nadzieje, że nie będzie balonów, serpentyn i strzelającego ogniem tortu? — marudził, doprowadzając ją tym samym do szewskiej pasji, ale postanowiła wytrzymać.

— Nie jestem, aż taka oczywista! — sprzeciwiła się z urazą — Sam lepiej zobacz, jaki mam dla ciebie prezent — To mówiąc, otworzyła dwuskrzydłowe drzwi do wielkiej sali koszykarskiej.

Ren wszedł do środka, uważnie rozglądają się po otoczeniu. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek wspomniał Angelinie, że lubi sport, dlatego tym bardziej zdziwił się wyborem tego miejsca, ale szybko zrozumiał, o co chodzi, gdy ciszę przebił nagły okrzyk:

— NIESPODZIANKA!

Ren drgnął i dostrzegł biegnących ku niemu Yukichi i Hiro. Na ich widok uśmiechnął się szeroko. Nigdy nie pomyślałby, że może mu brakować tych dziwnych typków.

— Co wy tutaj robicie? — zapytał z przejęciem, gdy Yukichi dosłownie uwiesił mu się na szyi, wystawiając jego kręgosłup na ciężką próbę. Ren ugiął się pod ciężarem przyjaciela i omal nie runął na ziemie, ale przepełniony był szczęściem, toteż na nic nie zwracał poza tym uwagi.

— Jak to co? — Yukichi tulił go w niedźwiedzim uścisku — Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!

Hiro stał z boku i oddał Renowi jedynie głęboki ukłon, ale po nim nie należało się więcej spodziewać. Iwasao zapamiętał dość dobrze, że Hiro był poważny typem osoby.

— Wszystkiego najlepszego — powiedział cicho.

— Dziękuje. Angelina was zaprosiła, co nie? — zgadnął, jednocześnie kierując niedowierzające oczy na panienkę Mizuharę.

Dziewczyna uniosła z zadowoleniem podbródek.

— I jak? Zero balonów, serpentyn, tortu strzelającego ogniem. Zdałam egzamin, prawda?

— Na piątkę — Przytaknął, w końcu odsuwając od siebie Yukichi’ego, który stanowczo przeciągał chwilę ich wzajemnego uścisku. — Odczep się wreszcie! — fuknął.

— Zgryźliwy jak zawsze — Yukichi parsknął śmiechem w zachwycie — Nawet nie wiesz, jak za tobą tęskniliśmy, prawda, Hiro? — Stuknął dwa razy mniejszego od siebie kolegę łokciem.

Hiro lekko się zakołysał w bok, ale szybko odzyskał równowagę, poprawiając na sobie niebotycznie wielkie okulary.

— Oczywiście — odparł rzeczowo, z entuzjazmem na miarę ameby.

— Ale było o tobie głośno! — zauważył z przejęciem Yukichi — Miałem wrażenie, że przez pewien okres w mediach gada się tylko o tobie!

Ren wzruszył ramionami.

— Cóż, nie byłem tym zachwycony. Było jak było.

— Więc naprawdę możesz nie wrócić na scenę z powodu nogi? — zapytał Yukichi bez żadnej wrażliwości, co spowodowało, że Angelina od razu przyszła z interwencją.

— Na Boga, nie męczcie go takimi tematami w dniu urodzin! — zawołała z oburzeniem.

— W porządku — Ren przytaknął głową — Mają prawo być ciekawi. Owszem, moja noga to spory problem.

— Widać, że show-biznes pokazał kolejną, mroczną stronę — zauważył sucho Hiro.

Ponieważ Ren nie odpowiedział, Yukichi porwał z siatkowego kosza jedną z piłek i uderzył nią w Iwasao.

— Zagrajmy w koszykówkę!

Ren złapał piłkę w obie dłonie i uważnie ją obejrzał, nieco niechętnym wzrokiem.

— Ostatni raz, gdy grałem w kosza miałem dziesięć lat. Wyszedłem z formy.

— A myślisz, że ja mam jakąś formę? — Yukichi poklepał się po wydatnym, trzęsącym się brzuchu bez żadnej krępacji.

— Ja wolę od razu spasować — Hiro podniósł obronnie ręce, jakby samo patrzenie na piłkę, mogło go boleśnie znokautować. Usiadł na ławce z silnym zamiarem pozostania na niej do końca meczu, ale Yukichi porwał go z niej jak szmacianą lalkę.

— Bez wygłupów, Hiro! Bawimy się, a nie gramy naprawdę! — powiedział stanowczo — Angelina, dołączysz do nas, prawda?

— Ma się rozumieć — Kiwnęła głową, zakasując rękawy. Widziała, że Ren jest naprawdę szczęśliwy, chociaż, jak to zwykle bywało w obecności Yukichi’ego, nie chciał tego po sobie dać poznać.

Lubił tłuściutkiego, wiecznie optymistycznego chłopaka bardziej niż umiałby to przed sobą szczerze przyznać.

Grali dobrych kilka minut. Piłka nieustannie była w ruchu, a oni rywalizowali ze sobą, jak to tylko możliwe w dwuosobowych drużynach. Angelina grała z Yukichi’m, a Ren z Hiro. Wszyscy byli tak samo beznadziejni, więc prowizoryczny mecz przypominał raczej niezgrabną zabawę przedszkolaków, obijających piłkę.

Kilka razy udało im się wrzucić ją do kosza, ale poza tym więcej było śmiechu z nieustannym wpadaniem na siebie, potrącaniem się wzajemnie i marnymi próbami przechwycenia piłki, które kończyły się sromotnymi grzmotnięciami o ziemię.

Ren jednak bawił się najlepiej w życiu. Zazwyczaj napięte rysy jego twarzy teraz się rozluźniły i wyglądał nieomal beztrosko. Cala sala była wyłącznie do ich dyspozycji. Angelina, jako córka ordynatora, nie mogła narzekać na brak środków finansowych, chociaż przekonanie ojca do tego pomysłu było wyzwaniem na miarę przemierzenia całych Himalajów. Ale się udało z małą pomocą matki, która jakimś cudem zawsze umiała wpłynąć na męża.

— To nie fair! Miałaś cholernego fuksa — zawołał Ren do Angeliny, gdy w końcu jednym rzutem piłki w kosz wygrała mecz razem z Yukichi.

— Jestem w tym po prostu niesamowicie dobra! — sprzeciwiła się żartobliwie, przybierając minę kogoś ważnego.

— Akurat! Niesamowicie dobra to ty jesteś w zaliczaniu upadków o ziemię — Ren przekornie złapał ją od tyłu i ani myślał puścić, nawet gdy wierzgała nogami, domagając się natychmiastowego uwolnienia!

— Odbiło ci! Puszczaj mnie! — wołała, ale to tylko sprawiało, że chłopak mocniej ją obejmował.

— Zakochani to prawdopodobnie najprymitywniejsze z ziemskich istot — podsumował z ciężkim westchnieniem Yukichi, ale jego oczy zdradzały rozbawienie. Hiro znów poprawił okulary na nosie, którym zabawnie pokręcił.

— Już zapomniałem, jacy razem potrafią być denerwujący — powiedział.

— No nie? Aż mam mdłości — Yukichi roześmiał się głośno, a jego sterczący brzuch zatrząsnął się jak galareta.

— Przymknijcie się wy dwaj i lepiej mi pomóżcie! — krzyknęła do nich Angielina, próbując walczyć z mocnymi ramionami Rena, które ciągnęły ją w stronę ławki. Chłopak usiadł na niej, a potem posadził sobie Angelinę na kolanach, co przyjęła z nagłym sprzeciwem.

— Jeszcze czego! — warknęła z zamiarem ucieczki, ale ledwie się podniosła, a już została na powrót ściągnięta w jego ramiona.

— To za karę — powiedział i przytulił się do jej pleców — Nie ładnie mnie tak ogrywać jednym punktem.

— To była całkowicie zasłużona i w pięknym stylu wygrana — skwitowała z godnością.

— Wmawiaj to sobie, kochana — prychnął, a potem pocałował ją w policzek. — To też jest za karę.

Takie kary to ona mogła znosić codziennie, ale dla zasady się burzyła.

— Jesteś niemożliwy. Po prostu jak przerośnięte dziecko!

— Uprzejmie przypominam, że wciąż tu jesteśmy — Yukichi spojrzał na nich z politowaniem. — Wiecie, gdzieś powinienem mieć czekoladę — Pognał do szatni, gdzie miał swoją torbę, ale zamiast z czekoladą, wrócił z tortem.

— Że co? — Ren nieświadomie wypuścił z rąk Angelinę, która skorzystała z okazji i natychmiast się podniosła. — Tort?

— Nie mogło być bez tortu — Panienka Mizuhara wzruszyła ramionami i pozwoliła, aby Hiro odpalił świeczkę z numerem „22”. — Dmuchaj i nie zapomnij o życzeniu.

— Sentymenty — Ren przewrócił oczami, ale nie miał wyjścia, jak tylko spełnić oczekiwania przyjaciół. Yukichi chyba by się przekręcił, gdyby odmówiono mu prawa do radości, jaką było zdmuchiwanie świeczek przez przyjaciela.

Gdy ogień zgasł, a Ren w duchu pomyślał swoje życzenie, Angelina i Hiro zaczęli klaskać, zaś Yukichi wybuchnął gromkim śmiechem.

— Nie mogę uwierzyć, że świętuje urodziny Anioła Japonii!

***

— Powiesz mi jakie miałeś życzenie?

— Nie, bo wtedy się nie spełni. Zapomniałaś?

Angelina ze smutkiem wykrzywiła usta, ale na pocieszenie mocniej wtuliła się w zagłębienie szyi chłopaka. Ona i Ren leżeli razem w łóżku, obejmował ją ramieniem i co rusz składał na jej czole pocałunek.

Z Yukichi i Hiro rozstali się jakiś czas temu i Ren zabrał ją do swojego domu, gdzie mieli spędzić ostatnie godziny jego urodzin. Już dawno nie świętował je w tak dobry sposób i był za to Angelinie niezmiernie wdzięczny.

— Coś się trapi — zauważyła, podnosząc głowę, by na niego spojrzeć.

Oczy Rena, intensywnie czarne, faktycznie były jakieś przygaszone, pomimo, że jeszcze jakiś czas temu emanowały szczęściem.

— Myślę o rodzicach — wyznał, patrząc ponuro przed siebie — Oto kolejny rok, w których nie złożyli mi życzeń. Nawet Ihyia zdobył się na sms’sa z życzeniami, chociaż razem z Iro nagrywają od dwóch dni nową płytę.

— Przykro mi — szepnęła, kładąc rękę na jego piersi, gdzie mocno biło serce. — Może powinieneś do nich zadzwonić?

— Próbowałem już wiele razy przez ostatnie lata. Zawsze nikt nie odbiera. Oni nie chcą mieć ze mną nic wspólnego.

— Może powinieneś zadzwonić z mojego telefonu? — Podniosła nagle głowę, patrząc na niego pytająco — Numer będzie dla nich obcy. Nie przewidzą, że to ty.

Przez chwile pomysł ten zakiełkował w myśli Rena, ale zapał szybko ostygł.

— Nie, to nie ma najmniejszego sensu. Ojciec nie chcę mnie znać. Nic nie mogę na to poradzić, Alina. Chociażbym się bardzo starał, on mi nie przebaczy.

Jak można nie przebaczyć swojemu dziecku? Czy pójście za marzeniami to tak wielka zbrodnia, że chowa się uparcie w sercu urazę? Angelina myślała o tym ze zgrozą. Dla niej rodzina była wszystkim. Nie wyobrażała sobie możliwości życia bez ojca lub matki, którzy koniec końców zawsze byli jej najwierniejszą opoką. Na nich mogła liczyć w każdej sytuacji.

— W takim razie uważam, że powinieneś pojechać do rodzinnego domu i stanąć przed ojcem twarzą w twarz — zdecydowała wojowniczo Angelina, wyczuwając, że ciało Rena się napina. — Jeżeli nie będzie chciał z tobą rozmawiać, wtedy dostaniesz ostateczną odpowiedź, ale może być tak, że on cię wysłucha, Ren. Rozmowa czasami pomaga, nawet, gdy nie widziało się latami.

— Pewnie masz racje — zgodził się niechętnie — Sam o tym kilka razy myślałem, ale zawsze rządzi mną strach. Boję się, że jednak ta podróż bardziej mnie zrani niż mi pomoże. Nieodebrane telefony są mniej bolesne niż osobiste odrzucenie.

— Ren, ale jeżeli pozwolisz na to, wtedy nigdy nie dasz sobie szansy, by coś zmienić — zauważyła cicho, przywierając mocniej policzkiem do jego ramienia.

— Pojechałabyś ze mną?

— Słucham? — Zastygła w bezruchu, słuchając uważnie.

— Proszę. Z tobą miałbym więcej odwagi — Pochwycił jej dłoń i mocno ścisnął, aż zabolały ją palce.

— Za tydzień kończę szkołę. Mogę się wtedy z tobą wybrać — zgodziła się, świadoma, że to oznacza kolejną z rozmów z ojcem. Dopóki nie była pełnoletnia, nie mogła liczyć na całkowitą swobodę, ale do tej pory zawsze udawało jej się ostatecznie ojca przekonać i postawić na swoim.

Ren odetchną z ulgą.

— Dziękuje. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.

Te słowa mile ją pochłeptały. Przymknęła oczy, rozkoszując się ciepłem, bliskością i zapachem jego ciała.

***

Uroczystość rozdania świadectw przypadła w dniu, w którym słońce szczodrze zalewało Tokio promieniami, a niebo było przejrzyście czyste. Zapowiadał się początek wiosny.

Angelina czuła rozpierającą ją od środka dumę, gdy odbierała z rąk dyrektora świeżutkie świadectwo wraz z wynikami egzaminów, które poznała już tydzień wcześniej. Zdała na wysokim poziomie, co ostatecznie udowodniło, że nie zmarnowała ostatnich lat. Teraz czekała już tylko na przyznanie stypendium w Stanach. To miało być wisienką na torcie, chociaż myśl o wyjeździe napawała ją coraz większą niepewnością.

Tego dnia zjawiła się cała jej rodzica. Rodzice i dalecy krewni, którzy mieli zwyczaj spotykać się razem tylko przy wyjątkowych okazjach. Dziwne było zatem widzieć ich teraz w jednej kupie, jakby całe życie trzymali się blisko siebie, ramię przy ramieniu niczym włoska familia.

Dumne wyrazy ich twarzy sprawiały jednak, że Angelina czuła się niesamowicie zadowolona z wszystkiego, co dokonała. Była u progu swych marzeń, dorosłe życie otwierało się przed nią jak rozdział nowej książki. Wypełniała ją niezmierna ekscytacja i ciekawość tego, co przyniesie przyszłość. Nie zabrakło także Hiro, któremu na tej dzień pozwolono opuścić szpital. Był wśród nich, na wózku, uśmiechnięty i niezwykle dumny z Angeliny.

Gdy znalazła się już w objęciach krewnych, z świadectwem w dłoni i przyjmując falę gratulacji z ich strony, dostrzegła stojącego przy wejściu sali Rena. Był doskonale zakamuflowany, ale rozpoznała go od razu. Ryzykował przychodząc w tak tłumne miejsce, jednakże jego obecność jeszcze bardziej ją uskrzydliła.

Ojciec wydał małe przyjęcie z okazji ukończenia przez nią liceum. Musiała się zatem na nim stawić, jako gwóźdź wieczoru. Wiedziała, że wszystkie oczy będą zwrócone na nią, więc nie miała szans się od tego wymigać. Chciała jednak porozmawiać z Renem chociaż przez chwilę.

— Poczekasz tu, tato? — Spojrzała na ojca z ciepłym uśmiechem — Muszę z kimś porozmawiać.

— Idź, idź — Zamiast pana Kento, ponagliła ją matka, której wyraz twarzy wskazywał, że rozumie więcej niż wyrażała to słowami. — Mam wrażenie, że przez ten rok bardzo wydoroślałaś.

Ojciec otworzył usta, by coś powiedzieć, ale ostatecznie kiwnął wyłącznie głową na zgodę. Angelina ucałowała go w policzek i wyminęła, podchodząc śpiesznie do Iwasao, który na jej widok oderwał ramię od framugi wejścia. Wyraz twarzy Hiro pozostał w tym czasie nieodgadniony.

— Gratuluje — Ren uśmiechnął się nieznacznie i objął dziewczynę szczelnie ramionami.

— Dziękuję, że przyszedłeś — powiedziała, mocno oplatając ręce wokół jego tali. — Wiem ile zaryzykowałeś.

— Wbrew pozorom wystarczy bardzo niewiele, by ludzie stracili czujność i zaczęli postrzegać cię, jako kogoś przeciętnego — odparł wesoło — Ale dla pewności porozmawiajmy w jakimś bardziej odosobnionym miejscu.

Zgodziła się od razu. Przeszli korytarzem szkoły. Wciąż niedowierzała, że to ostatni dzień, który spędzi w tym budynku. Przyzwyczaiła się do bycia licealistką, do posiadania celu, konkretnej wizji przyszłości, a teraz przyszłość kształtowała się na jej oczach, jednocześnie sprawiając, że pewien etap w życiu odchodził w przeszłość.

Weszli do jednej z opustoszałych klas. Wtedy Ren zdjął czapkę z daszkiem i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Naprawdę ci się udało, Alina. Kiedyś zostaniesz świetnym lekarzem.

— O ile dostanę wymarzone stypendium.

— Dostaniesz — Kiwnął głową bez cienia wątpliwości — Jestem tego całkowicie pewien.

Zamiast ucieszyć się z jego słów, poczuła smutek. Wyobraziła sobie moment rozstania i jej oczy automatycznie przygasły. Odsunęła sobie krzesło i usiadła na nim z rezygnacją.

— Co z twoją nogą? — Chciała wiedzieć, nie mając odwagi na niego spojrzeć. — Wiesz już coś?

— Ćwiczę cały czas — padła z jego strony równie niemrawa odpowiedź — Wydaje mi się, że jest pewna poprawa, że z każdym tygodniem noga bardziej się regeneruje, ale nie mam pewności, no wiesz, że… będzie jak dawniej.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem.

— A czego pragniesz? — Mówiąc to, popatrzyła na niego uważnie — Chcesz by było jak dawniej?

Ren nie potrafił odpowiedzieć jednoznacznie. Jakaś część jego samego nie wyobrażała sobie życia bez muzyki, bez sceny, koncertów i nagrywania płyt.

— Nie wiem — Wzruszył ramionami — Nie być Aniołem Japonii to tak, jakby stracić tożsamość, stać się nikim — powiedział powoli — Ty chcesz być lekarzem, masz swój cel, a ja? Kim jestem, kiedy przestaje śpiewać?

— Normalnym chłopakiem? — Uniosła brwi.

— Możliwe, że tak i zupełnie niewiedzącym dokąd mógłby pójść — odparł ze smutkiem — Alina to nie takie proste. Nie można ot tak zapomnieć życia, które wiodło się przez ileś tam lat, rozumiesz? Nawet, jeżeli to życie było wielokrotnie czystym piekłem, to jednak, w jakiś sposób stałem się jego częścią i wyrwany z niego jestem jak element puzzli, niepasujący do żadnej układanki.

— Nie mów tak — Pokręciła głową — Nikt z nas nie jest skazany na jeden wybór. Możesz być kim chcesz, nie tylko Aniołem Japonii.

Widziała po nim, że bardzo chciał w to wierzyć, ale nie potrafił. Zwiesił głowę i cicho westchnął, bawiąc się nieświadomie palcami rąk.

— Nie wiem, czy jestem w czymkolwiek dobry poza śpiewaniem.

— Więc śpiewaj na swój sposób — zaproponowała z przekonaniem — Muzyka to nie tylko komercja, prawda? Możesz wyrażać się poprzez nią w inny sposób. Ta piosenka, którą dla mnie napisałeś… ona jest prawdziwa, pokazuje ciebie takim realnym, bez fałszu. Myślę, że mógłbyś tworzyć taką muzykę.

Na ustach chłopaka wykwitł drobny uśmiech, ledwie widoczny w kącikach warg.

— Chyba coś w tym jest — Nagle porwał jej rękę — To twój wyjątkowy dzień, a gadamy o mnie! Nie pozwól na to! Wiesz, że osiągnęłaś najlepszy wynik w klasie? Nawet nie wiesz, jaki jestem dumny!

Jego słowa i autentyczna radość sprawiły, że Angelina zarumieniła się ze szczęścia. Ona też radowała się wszystkim, co osiągnęła, ponieważ pracowała na to naprawdę ciężko, ale wciąż obawiała się rozstania.

— Może wpadniesz na przyjęcie, które organizuje ojciec? Miałbyś szansę lepiej poznać moich przyjaciół — zaproponowała wesoło, ściskając jego dłoń.

 ◄ Następny rozdział         Poprzedni rozdział ▶