Odcinek 6: Difficult returns cz.II

Ren czuł się niezręcznie w towarzystwie rodziny i przyjaciół Angeliny. Wprawdzie wszyscy przyjęli go ciepło, ale czuł, że ojciec dziewczyny nie darzy go zaufaniem, a Hiro najchętniej wyrzuciłby go z przyjęcia.

Patrząc na przyjaciela Angeliny, dostrzegał, że kiedyś był z niego bardzo przystojny chłopak, taki, za którym Angelina wodziła wcześniej oczami. Ta myśl sprawiała, że Ren był mimowolnie zazdrosny, próbując nie dać tego po sobie pokazać.

Pan Mizuhara nieustannie zadawał pytania dotyczące kariery Rena, szczególnie interesował go ostatni skandal z Rikuto i wyznanie, które Iwasao złożył w sądzie.

— Mówiłeś, że byłeś gotowy zabić tego człowieka — zauważył doktor z poważnym wyrazem twarzy i spojrzeniem, które wcisnęło Rena głębiej w fotel. Wszyscy przysłuchiwali się tej rozmowie z zaciekawieniem.

— To prawda, ale nie zabiłem — odparł Ren, mając suchość w ustach.

— Ponieważ w porę spadłeś ze schodów — Tym razem odezwał się Hiro. Jego mowa była bardzo specyficzna, ale po tym, co przeszedł nikogo to nie dziwiło.

— Tak, w porę… — Ren powtórzył słowa, smakując ich znaczenie. Nigdy tak o tym nie myślał, ale może faktycznie dobrze się stało, że uległ wypadkowi? Przynajmniej nie zabił Rikuto. Teraz mógłby siedzieć w więzieniu, a to znacznie gorsze niż złamana kariera.

— Dlaczego chciałeś go zabić? — spytał doktor z niezadowoleniem. Nie podobało mu się, że jego córka spotyka się z kimś, w kim drzemią tego typu uczucia.

— Ja… to nie tak, że planowałem pozbawić go życia — rzekł Ren stanowczo — Po prostu chciałem ratować honor mojej przyjaciółki.

— Twojej dziewczyny — wtrącił się Hiro, a Iwasao miał ochotę rzucić w niego jedzeniem.

— Tylko medialnie — sprostował, siląc się na spokój — Prywatnie, Nana to moja koleżanka.

— Więc kłamiesz ludziom w żywe oczy na temat swojego życia? — Pan Kento przyjrzał się chłopakowi nieufnie — Czy to etyczne?

— Taki jest show-biznes… to… bardzo skomplikowane — zająknął się.

— Dajcie mu spokój! — Angelina przybyła z odsieczą, ewidentnie poirytowana — Każdy świat rządzi się swoimi prawami, ojcze — Skierowała te słowa do pana Kento. — Nie nam to oceniać. Ren jest inny niż się wam wydaje. Nie oceniajcie go tylko po tym, co czytacie w gazetach!

Iwasao przełknął ślinę. Nie czuł się zbyt dobrze w roli kogoś, kogo należy bronić. Nie chciał wyjść na ostatnią ciotę.

— Naturalnie, właśnie staram się go poznać — Doktor chrząknął z powagą, ale widać było, że lekko się zawstydził — Wybacz mi, chłopcze, ale musisz zrozumieć, że nie oddam mojej córki w byle lepsze ręce. Każdego innego na twoim miejscu traktowałbym z równą surowością.

— Oczywiście, rozumiem to — Ren niepewnie przytaknął.

Po obiedzie rozmowa nieco się rozluźniła, pojawiły się nowe tematy i chłopak Angeliny przestał być w centrum zainteresowania.

— Przepraszam za mojego ojca — Angelina spojrzała na Rena ze skruchą — Bywa czasami bardzo nadopiekuńczy.

— Tacy są ojcowie — Wzruszył ramionami i zanurzył usta w kieliszku z winem. Siedzieli na tarasie przy restauracji. Był pogodny dzień, więc nikomu nie chciało się przebywać w środku. — Ale poza tym, wydaje się naprawdę w porządku. Zaryzykował i przyjął mnie do szpitala, kiedy złamałem nogę. Chociaż tak naprawdę zawdzięczam to tobie. Gdyby nie twój genialny pomysł z oddziałem odwykowym, nie wiem, co by się stało.

— E tam — Machnęła ręką — Ostatecznie afera i tak wyciekła — zauważyła obojętnie.

— Ale zyskałem trochę czasu, no i pojechałem na ten obóz. Kurczę, teraz z perspektywy czasu widzę, jaki to był dobry okres w moim życiu.

— Nadal kontaktujesz się z Yukichim, prawda? — spytała.

— Mhm — Znów upił łyk wina — Kiedyś poznam go z Iro i bratem.

— Cieszę się, że zyskałeś przyjaciela — Oparła głowę o jego ramię i zapatrzyła się na szumiące drzewa. Cały czas trzymali się za ręce — Kiedy myślę o tym obozie, wydaje mi się, że minęły wieki od kiedy tam byliśmy.

— Nic dziwnego, niedługo minie rok od tamtego czasu — zgodził się Ren.

— Kiedy zamierzasz odwiedzić rodziców? — Wyczuła, że jego ciało się napięło.

— Nie wiem.

— Ren… — Podniosła głowę, patrząc na niego ze smutkiem — Obiecałeś, że to zrobisz, pamiętasz? Będę wtedy przy tobie.

Chwilę milczał, patrząc przed siebie. Włosy drgały mu na czole pod wpływem lekkiego wiatru. Przystawił kieliszek od ust, a kiedy go opuścił, odezwał się:

— Może wkrótce.

— Teraz masz na to doskonałą okazję — Przekonywała go dalej — Wytwórnia trochę rozluźniła ci obowiązki. Masz dużo wolnego czasu.

— Pomyślę nad tym — Skinął głową, a ona zrozumiała, że temat zakończony. Na razie nie zamierzała go naciskać.

***

Ostatecznie zdecydowali się na to pod koniec Kwietnia. Wszystkie obowiązki Angeliny dobiegły już końca, a Ren wziął sobie trochę wolnego, chociaż wiedział, że każdy stracony dzień rehabilitacji przyprawi producenta o palpitacje serca.

Ze zdumieniem uświadomił sobie, że coraz mniej go to obchodzi. Kiedyś nie wyobrażał sobie zawieść wytwórni, ale teraz wszystko straciło na znaczeniu. Pieniądze i sława stały się czymś odległym, po co nie miał już ochoty wyciągać ręki.

Jechali samochodem, Ren prowadził. Nie musieli podróżować daleko, gdyż rodzice chłopaka mieszkali na obrzeżach Tokio.

— Ihyia naprawdę nie chciał w tym uczestniczyć? — zapytała Angelina niepewnie. Z radia sączyła się spokojna melodia. Wybiło południe i odezwał się radiowy speaker, podając godzinę i zachęcając słuchaczy do wzięcia udziału w jakiejś ankiecie.

— Nie — Ren nie odrywał wzroku od drogi. Był spięty i co chwila oblizywał usta. — Próbowałem go namówić, ale tylko go tym rozwścieczyłem. Uszanuję jego decyzję. Rozumiem, że nie ma ochoty mierzyć się z przeszłością, ja sam ledwie potrafię o tym myśleć.

— Mimo wszystko uważam, że powinniście być w tym razem. Jesteście braćmi — zauważyła, skupiając wzrok na mijanych ulicach.

— Ihyia jest starszy i większość ciosów przyjmował na siebie. Ojciec wprawdzie nie bił pięścią, ale ranił słowami. Jemu dostała się ich znaczna część, dlatego trudniej mu przebaczyć, a przede wszystkim, jako pierwszemu wyciągnąć dłoń na zgodę.

Angelina ze zrozumieniem kiwnęła głową. Sama nigdy nie była w podobnej sytuacji, dlatego starała się nie oceniać postępowania starszego z braci. Może Ihyia potrzebował więcej czasu, by zaleczyć rany?

Samochód zaparkował na jednym z ciasnych osiedli. Ren długo wpatrywał się w dom, stojący na uboczu. Budynek nie wyróżniał się niczym szczególnym, jego prostota nie pasowała do wizerunku najsłynniejszego w Japonii pianisty. Zbudowany na bazie prostokąta, miał dwa balkony i mały ogródek, ale nic, co by go wyróżniało na tyle innych, osiedlowych domów.

— To on, prawda? — Angelina przełknęła z nerwów ślinę, chociaż sprawa nie dotyczyła jej.

Ren bez słowa skinął głową, po czym wysiadł z samochodu, a ona poszła w jego ślady. Zatrzasnął drzwiczki i położył rękę na masce pojazdu, wciąż nie odrywając spojrzenia od budynku.

Tysiące wspomnień przewinęło się przez jego pamięć. Nagle, wyraźniej niż przedtem wracały do niego obrazy przeszłości, dobre i złe chwilę, które rozegrały się w murach tego domu.

Uświadomił sobie, że przez te wszystkie lata tęsknił za matką i desperacko czekał na jej telefon. Mimowolnie, w jego oczach błysnęły łzy.

Już po chwili, znalazł się w objęciach Angeliny.

— Dasz radę — starała się go pocieszyć — Musisz się z tym w końcu uporać. Zapukaj do drzwi i rozpraw się z przeszłością. Dla siebie i dla brata.

Pogłaskał ją nieświadomie po głowie. Nie był w stanie z nią rozmawiać, ale potrzebował jej obecności i cieszył się z niej. Idąc w stronę domu, cały czas kurczowo trzymał ją za rękę jak ostatniej deski ratunku.

Zatrzymał się przed bramą i lekko ją pchnął. Zawiasy nie wydały nawet cichego jęknięcia, co bardzo pasowało do pana domu. Ojciec dbał, by wszystko działało jak należy.

Ledwie zrobił parę kroków, a zatrzymał się. Początkowo Angelina nie rozumiała, czemu to zrobił, ale po chwili dostrzegła pracującą przy kwiatach kobietę. Siedziała w kuckach, zwrócona do nich tyłem. Miała na sobie słomkowy kapelusz i ogrodnicze ubrania. Trzymała w dłoniach zraszacz i podlewała kwiaty.

Szum węża ogrodowego wypełniał całą przestrzeń, niemal dudnił w uszach. Kobieta była nieświadoma obecności gości, ale wzrok Rena zdradzał prawdę – rozpoznał matkę.

Angelina mocniej ścisnęła jego dłoń, pragnąc dodać mu otuchy. Stał w miejscu i po prostu patrzył, a woda wciąż szumiała. Na trawie zadrgały cienie gałęzi dębu. Zaćwierkał ptak.

Nagle woda przestała wylewać się z węża ogrodowego. Kobieta rzuciła go na ziemię i zdjęła z rąk gumowe, czerwone rękawiczki. Otarła rękawem spocone czoło, po czym obróciła się i zamarła.

Oczy kobiety, łudząco podobne do oczu Rena, w jednej chwili napełniły się niedowierzaniem, smutkiem, a potem pustką. Rękawiczki wypadły jej z rąk i bezgłośnie wylądowały na trawie.

— Ren… — szepnęła, ale zdawało się, że to raczej wiatr zaszumiał.

Nagle dało się słyszeć warkot samochodu. Ktoś zaparkował za murem. Trzasnęły drzwiczki, a w bramie pojawił się Ihyia.

— Przyjechałeś — Angelina spojrzała na starszego z braci szeroko otwartymi oczami.

— Musiałem. Nie pozwolę Renowi cierpieć w pojedynkę — odparł, ale już po chwili wpatrywał się w matkę i nie wiedział, co z sobą zrobić.

Kobieta wzięła głębszy oddech, po czym zbliżyła się do nich.

— Minęło tyle lat. Wyrośliście — Jej głos drżał ze wzruszenia. Widać miała ochotę wyciągnąć dłoń i dotknąć ich dla upewnieni się, że są tu naprawdę. Zabrakło jej jednak odwagi. — Jesteście tacy przystojni — szepnęła.

— To był pomysł Rena, żeby tu przyjechać — Ihyia odezwał się pierwszy. Zagarnął obronnie brata ramieniem i przycisnął do boku. — Chyba pomyślał, że najwyższy czas rozprawić się z przeszłością, a ja się z nim zgadzam.

Angelina wycofała się na bok. To były ich prywatne sprawy, dlatego wolała zostać postronnym obserwatorem i w nic się nie mieszać. Cofnęłaby się nawet dalej w głąb bramy, gdyby Ren wciąż nie trzymał jej desperacko za rękę, ani myśląc puścić.

— Ja… bardzo się cieszę — Kobieta kiwnęła głową, trochę niepewna w zachowaniu — Może wejdziecie do środka? — Wskazała na dom.

— Chodź, Ren, zróbmy to — Ihyia pociągnął brata w stronę wejścia, a Angelina automatycznie ruszyła za nimi.

W środku dom okazał się nienormalnie sterylny. Wszystko stało na swoim miejscu, czystość była nienaganna, pachniało wanilią, meble pyszniły się elegancką, żaden przedmiot nie oblekał kurz, ale to, co wydawałoby się na pierwszy rzut oka piękne, raczej przytłaczało.

W takim domu trudno było wyobrazić sobie beztroski śmiech dzieci, tupot stóp na schodach, wieczorne maratony filmowe, wspólne pieczenie ciasteczek. Ten dom był elegancki, zimny i pusty.

Teraz rozumiała, że chłopcom mogło być trudno żyć w takiej atmosferze.

Kobieta zaprosiła ich do salonu. Dopiero teraz zwróciła uwagę na Angelinę.

— Jesteś przyjaciółką moich synów?

— Tak, nazywam się Mizuhara Angelina. Miło poznać — Skłoniła się, nim usiadła na jednej z białych, śliskich kanap.

— To moja dziewczyna — Ren odezwał się po raz pierwszy i zabrzmiał zaskakująco spokojnie.

— Ach tak? — Kobieta wydawała się zbita z tropu — W gazetach pisali, że…

— Nie dbam o gazety! — Jej wypowiedź została brutalnie przerwana przez Rena.

— Czytałaś o nas w prasie? — Ihyia spojrzał na matkę ze zdumieniem.

Kobieta przepraszająco spuściła wzrok. Miętosiła w palcach nitkę od rękawa.

— Ja… chciałam wiedzieć, co u was słychać.

— Napisanie listu byłoby świetnym rozwiązaniem — zauważył Ihyia surowo. Rysy jego twarzy napięły się od gniewu.

— Próbowałam — Kobieta sapnęła obronnie — Próbowałam przysięgam, ale wasz ojciec… — Jej oczy napełniły się łzami i nie mogła dokończyć zdania.

Opadła bezwolnie na fotel i zapatrzyła się w pustkę przed sobą. Stała się nieobecna i nieszczęśliwa w wyglądzie. Między całą trójką zapadło niezręczne milczenie. Nikt na siebie nie patrzył, nikt się nie odzywał, atmosfera zrobiła cię ciężka.

— To, co zdarzyło się w przeszłości… — Głos Angeliny cicho przeciął płachtę milczenia, a wszystkie oczy spojrzały na nią z osłupieniem. — Nikt z was już tego nie naprawi — kontynuowała z wahaniem — Zadaliście sobie wielką ranę, ale… czy chcecie tak żyć do samego końca? — Widząc ich skruchę, nabrała pewności i dodała: — Jesteście rodziną i nic tego nie zmieni. Błędy są po to, żeby je naprawiać. Spróbujcie zrobić ku temu chociaż mały kroczek.

Ren spojrzał ostrożnie na matkę. Ta odwzajemniła spojrzenie. Nagle rozległo się głośne trzaśnięcie drzwiami. Musiało być dość charakterystyczne i rozpoznawalne, ponieważ wszyscy zastygli w napięciu.

— Kochanie, mamy gości? Jakieś dwa auta blokują nam wjazd. Musiałem zaparkować samochód u sąsiada — Mężczyzna zjawił się w korytarzu, a potem zajrzał do salonu, gdy nie zastał żony w kuchni.

Kiedy jego wzrok spoczął na siedzących na kanapie ludziach, wyprostował się i osłupiał.

— To wy — Padło z jego ust zszokowane stwierdzenie.

— Cześć, tato, kopę lat — Ihyia ironicznie pomachał mu na przywitanie.

—  Co tu robicie? — Rzucił biurową teczkę na ziemię, wszedł do salonu i zagarnął swoją osobą całe pomieszczenie.

— Nie mamy już prawa odwiedzać własnego domu? — spytał sucho Ren, wpatrując się w ojca miażdżąco.

Mężczyzna oblizał nerwowo wargę.

— Chyba mówiłem wam już, że nie macie tu czego szukać po tym, jak wbiliście mi nóż prosto w serce!? — krzyknął, czego Angelina się w ogóle nie spodziewała. Mimowolnie zadrżała na całym ciele.

— Myśleliśmy, że po tylu latach trochę odpuścisz — Ren pokręcił głową, jakby nagle uzmysłowił sobie, że spodziewał się niemożliwego.

— Przyszliście się przede mną kajać? Prosić mnie o wybaczenie? Po tylu latach milczenia z waszej strony, mam udać, że nic się nie stało? — Ich ojciec nie posiadał się z oburzenia.

— Ty też milczałeś — odważył się zauważyć Ihyia wojowniczo — Jakoś nie specjalnie ci zależało na tym, by z nami porozmawiać.

— A czemu miałoby mi zależeć!? — Pan Iwasao ryknął ogłuszająco — Moi synowie zdradzili własną rodzinę!

— Poszliśmy tylko za głosem serca — Ihyia nie wyglądał na zawstydzonego podjętymi w przeszłości wyborami.

— Jesteście marnymi gwiazdami popu! — sprzeciwił się mężczyzna ostro — Ty Ren ostatnio nie przestajesz pojawiać się w mediach! Skandale, w które się uwikłałeś napełniają mnie obrzydzeniem! Nie tak wyobrażałem sobie ciebie za parę lat.

Angelina ścisnęła dłoń ukochanego. Może źle postąpiła próbując na siłę ich tutaj przyprowadzić? Nie spodziewała się, że ojciec ich dwóch okaże się tak despotycznym draniem.

Ren jednak, ku jej zdumieniu i zarazem dumie, dźwignął spojrzenie z nad podłogi. Wstał i popatrzył ojcu prosto w oczy.

— A co z tobą i twoimi pijanymi występami na scenie, o których też pisali w gazecie? Ręce plątały ci się po klawiszach pianina. Pomyliłeś całą melodię, twoja widownia była osłupiała, a ty śmiałeś się w alkoholowym amoku i udawałeś, że jesteś operowym śpiewakiem.

— Jak śmiesz? — Cios pana Iwasao trafił Rena prosto w prawy policzek, a był tak precyzyjny i mocny, że chłopaka odrzuciło w tył.

Ihyia w ostatniej chwili złapał brata i podtrzymał w pionie.

— To prawda, ojcze — powiedział gniewnie starszy brat — Byłeś pianistą alkoholikiem, ale to nas osądzasz, chociaż w przeciwieństwie do innych muzyków, nigdy nie braliśmy narkotyków, ani nie nadużywaliśmy alkoholu.

Wydawało się, że kolejny cios padnie z ręki pana domu, ale w ostatnim momencie mężczyzna zrezygnował z brutalności. Zamiast tego, zacisnął szczękę, mierząc synów gorzkim spojrzeniem.

— W naszej rodzinie istnieje tylko muzyka klasyczna — wychrypiał.

— Ryozo — Rozległ się łagodny, nieco przestraszony głos kobiety — Może już czas dać temu spokój?

Spojrzenie męża dosięgło gwałtownie oblicza żony. Malowało się w nim zdumienie, a zarazem bezradność.

— Kioki… — szepnął.

— Nie widzieliśmy ich tyle lat — Popatrzyła na męża z wyrzutem — Czy to wszystko, ta chora duma i rodzinna tradycja są tego warte? Masz już tyle lat, chcesz zostać na starość zupełnie sam?

Widać te słowa w jakiś sposób na niego podziałały, bo mężczyzna usiadł ciężko w fotelu i porzucił dotychczasową gwałtowność.

— Tak bardzo mnie to zabolało — wychrypiał tylko.

Angelina popatrzyła na Rena w milczeniu. Dawała mu wyraźny sygnał, by okazał się mądrzejszy od ojca i zrobił krok naprzód.

Chłopak westchnął, rozmasował mostek nosa i odezwał się.

— Byliśmy bardzo młodzi, ojcze. Jeszcze niewiele wiedzieliśmy o życiu. Zrobiliśmy to, co wydawało nam się słuszne. Lubię grać na pianinie, ale nie znoszę muzyki klasycznej. Przepraszam. Wbrew pozorom nie był to atak przeciwko tobie, ale chęć wywalczenia wolności.

Ihyia patrzył na brata w osłupieniu. Najpewniej nie spodziewał się po nim takiej szczerości.

Ryozo nie podniósł wzroku na syna, ale jego twarz przybrała łagodniejszy wyraz twarzy. Między kolanami trzymał splecione, roztrzęsione dłonie.

Angelina zobaczyła w nim starego, zmęczonego życiem człowieka, którego przez całe lata trzymała z uporem duma. Na swój sposób umiała mu współczuć.

— Nigdy nie będziemy wielkimi pianistami — Do rozmowy wtrącił się ostrożnie Ihyia — Ale możemy dzisiaj złożyć topór wojenny i spróbować znowu być rodziną.

Angelina wiedziała ile te słowa kosztowały starszego z braci, dlatego była wobec niego pełna podziwu. Nie chciał tu przyjechać, ale ostatecznie to zrobił. Dla brata i dla dobra sprawy. Nie ważne ile błędów w przeszłości popełnił, jak wiele razy zawiódł Rena w trudnych sytuacjach, Ihyia pod wieloma względami miał charakter i potrafił wspierać.

— W porządku — Ryozo kiwnął głową. Resztki dumy wciąż tliły się w jego ciele, ale powoli kruszył się w nim upór. — Możemy spróbować.

W tym momencie Kioko wybuchła głośnym płaczem. Ukryła twarz w dłoniach i szlochała jak malutka dziewczynka. Cały ciężar życia i tęsknota za dziećmi wypłynęła z niej w ułamku sekundy w postaci wielu, gorących łez.

W oczach Rena, w samych kącikach też pojawiły się szkliste krople. Nieznacznie drżał mu podbródek, ale w końcu wypuścił dłoń Angeliny z żelaznego uścisku. Spojrzał w stronę matki, ukląkł przy niej i położył tę samą dłoń na jej trzęsącym się ramieniu.

— Już dobrze — powiedział cicho.

Angelina sama otarła zdradziecką łzę, która spłynęła wzdłuż jej policzka. Nie sądziła, że dzisiejszy dzień będzie aż tak dramatyczny, ale cieszyła się, że się tu zjawili. Ostatecznie rodzina Iwasao weszła w nowy etap, jakim było pogodzenie się.

Może nie od razu staną się sobie naprawdę bliscy, ale przynajmniej dostali szansę by budować swe relacje na nowo.

Ihyia stał nieco oniemiały, niezdolny spojrzeć na brata ani na matkę, ale jego blada twarz zdradzała, że buzują w nim różnorakie emocje.

— Możecie nas odwiedzić — Ryozo odezwał się grobowym głosem, uparcie skupiając uwagę na podłodze. — Będzie nam bardzo miło.

— Możemy wpaść… ostatecznie — Ihyia wzruszył ramionami, trzymając się na dystans, ale w kącikach ust zabłąkał mu się nieśmiały uśmiech.

***

— Może trochę szczypać — Ostrzegła Angelina, przykładając do policzka Rena zimny lód. Twarz chłopaka, w miejscu uderzenia, przybrała siny odcień i pojawiła się opuchlizna.

— Wyglądam okropnie — westchnął, ale wydawał się tym raczej rozbawiony niż zły. Syknął, kiedy dotknął go woreczek z lodem, ale już po chwili poczuł ulgę. — Dziękuje.

— To tylko lód. Mamy go pełno w zamrażarce — Angelina posłała mu szeroki uśmiech. Kiedy jej ojciec zobaczył Rena w takim stanie był jeszcze bardziej zniesmaczony nowym chłopakiem córki, ale dziewczyna zamierzała mu później wszystko wytłumaczyć.

— Mówię o czymś zupełnie innym. Dziękuje ci za to, że zmusiłaś mnie do rozmowy z rodzicami.

— Zmusiłam? A więc to tak wyglądało? — zażartowała, kręcąc głową. Czasami bywała doprawdy namolna, gdy powzięła jakiś zamiar. Usiadła na fotelu, naprzeciw łóżka.

— Tak, byłaś nieugięta — Roześmiał się — Ale to dobrze, inaczej wciąż uciekałbym przed tym wszystkim.

— Dostałeś w twarz — zauważyła ze smutkiem — Nie sądziłam, że do tego dojdzie.

— Mhm, było trochę dramatycznie — zgodził się z nią — Mój ojciec jest bardzo trudnym człowiekiem, ale przynajmniej mamy teraz możliwość kontaktowania się z matką. Naprawdę mi ulżyło.

— Cieszę się, że tak do tego podchodzisz. Teraz będzie już tylko lepiej, przynajmniej taką mam nadzieje.

Uśmiechnęli się do siebie w milczeniu.

***

Po wyjściu Rena, Angelina usiadła za biurkiem i odetchnęła. Była wykończona, ale szczęśliwa. Marzyła by teraz porządnie wypocząć, wziąć gorący prysznic i ulokować się pod kołdrą z książką w ręce.

Wcześniej jednak sięgnęła po telefon, by sprawdzić sms’y. Miała aż osiem nieodebranych połączeń od Riki, co od razu ją zaalarmowało. Dostała też wiadomość: „Zadzwoń do mnie szybko”.

Bez chwili wahania wybrała numer przyjaciółki, czując jak mocno bije jej serce. Już po paru sygnałach połączenie zostało odebrane.

— Nareszcie!

— Co się stało? U ciebie wszystko dobrze? — Angelina wtrąciła się z podenerwowaniem.

— U mnie tak, gorzej z tobą — Głos Riki brzmiał niepokojąco.

— To znaczy?

— Czytałaś wiadomości na necie?

— Jakie wiadomości? O co chodzi?

— Ktoś zrobił zdjęcia… tobie i Renowi.

Angelina wstrzymała oddech. Nagle wszystkie myśli w głowie zatrzymały się, nastała głucha cisza.

— Jesteś tam?

— T…tak. Ale nic nie rozumiem.

— To wejdź na byle który portal plotkarski.

Angelina drżącą dłonią otworzyła laptopa i wystukała w przeglądarce adres strony. Już po chwili pojawił się obraz, od razu zobaczyła krzykliwy nagłówek, opatrzony w zdjęcia.

„Kim jest towarzyszka Anioła Japonii? Czy Iwamura Nana powinna się martwić?”

— Masz to? — spytała Rika.

— Tak. Matko! — Angelina kliknęła w tytuł i przeniosło ją do strony z artykułem. Od razu widać było zdjęcia, jak wsiada z Renem do samochodu. Jej twarz była dość wyraźna, tylko on skryty był za okularami i czapką z daszkiem, ale jakimś cudem paparazzi go rozpoznali, a przez to i ona wpadła w tarapaty.

— Gdzie wyście jechali, co? W ogóle nie zachowaliście ostrożności — W głosie Riki pojawiła się reprymenda.

Angelina westchnęła ciężko. Wciąż nie mogła w to uwierzyć, chyba jeszcze nie rozumiała, jakie czekają ją teraz konsekwencje.

— To skomplikowana sprawa, chodziło o rodzinę Rena — wyjaśniła z trudem — To źle, prawda? Mam teraz kłopoty?

— A i owszem. Rozumiesz, że oficjalnie Ren ma dziewczynę i do tego sławną? Nana ma rzeszę fanów, którzy cię znienawidzą jeżeli okaże się, że ciebie i Rena coś łączy.

— Mój Boże… więc naprawdę mam kłopoty!

 

 ◄ Następny rozdział         Poprzedni rozdział ▶