Odcinek 7: Concealment cz.III - ostatni.

Akido snuł się jak cień po szpitalnym korytarzu. Sterylny zapach podłóg przyprawiał go o ból głowy. A może to z powodu nerwów?

Niedaleko stąd, na sali operacyjnej przebywał Ren. Mężczyzna wciąż niedowierzał, że raptem dwie godziny temu odebrał najdziwniejszy telefon swojego życia.

Był wtedy jeszcze w pracy. Załatwiał kontrakt na reklamę najnowszego modelu komórkowego. Sukces oznaczałby, że to właśnie członkowie New York City promowaliby nowy gadżet. Sama firma elektroniczna była zainteresowana współpracą. Zarobiliby niezły kawałek szmalu.

Właśnie wtedy zawibrował jego telefon. Akido nie miał zamiaru odebrać. Nigdy nie odbierał podczas ważnych czynności, ale wówczas coś go tchnęło. Kiedy zobaczył na wyświetlaczu Rena wiedział już, że będzie żałował tej rozmowy. Wcale się nie pomylił.

— Ren? Wiesz, która jest godzina?

— Nie udawaj, że śpisz.

— Co się dzieje? Dlaczego masz taki dziwny głos? — Akido zerwał się z krzesła jak oparzony.

— Zostałem napadnięty. Potrzebuje pomocy.

— Że co?! — Menager mimowolnie krzyknął. — Gdzie jesteś?

— Przy moście „Rainbow” w dzielnicy Minato.

— Trzymaj się. Już tam jadę.

Akido porwał w biegu kurtkę z oparcia krzesła. Jeszcze nigdy nie gnał samochodem tak jak wtedy. Złamał chyba wszystkie przepisy ruchu drogowego, ale wtedy liczył się tylko Anioł Japonii. Mężczyzna już wyobrażał sobie kolejną sensacje z udziałem Rena. Nie mógł do tego dopuścić, ale wiedział też jedno – nie tylko dlatego tak bardzo się bał. Martwił się. Jakkolwiek nie chciał dopuścić do siebie tej myśli, gdzieś na dnie duszy był świadom, że to prawda. Traktował Rena jak syna.

Znalazł go pod mostem. Chłopak leżał samotnie. Wyraz jego twarzy zdradzał ogrom bólu, który odczuwał. Akido rozważał, czy wezwać karetkę, ale ryzyko było zbyt wielkie. Ostatecznie zapakował Rena do samochodu i sam zawiózł go do szpitala.

A teraz krążył w tę i we tę, co rusz zerkając na zegarek. Dlaczego operacja tak długo się przeciąga? Nie potrafił zrozumieć, co Ren robił w środku nocy w tak odludnym miejscu. Historyjka z napadem jakoś nie trzymała się kupy, zwłaszcza, że dziwnym trafem ucierpiała tylko noga. Reszta ciała nie nosiła żadnych śladów pobicia.

Tym razem nie zamierzał bawić się w anonimowość. Rena przyjęto do szpitala bez zbędnego kombinowania. Za chwilę prasa o wszystkim się dowie, ale dla Akido jakoś nie miało to znaczenia. Już nie.

W samochodzie, w drodze do szpitala, wioząc poszkodowanego Anioła Japonii, uświadomił sobie, że brzydzi się samego siebie, że nie jest człowiekiem, który z dumą spojrzałby na własne odbicie.

Co on do cholery wyprawiał? Dlaczego nie wezwał karetki? Wtedy zrozumiał, że już dłużej nie może postępować w ten sposób. Cokolwiek powie na ten temat pan Yamamoto, Akido postanowił słuchać sumienia.

Nie był już tą samą osobą, która rok temu domagała się przyjęcia anonimowo Rena do szpitala, która postawiła na szli jego zdrowie i przeciągała agonie bólu tylko po to, by uchronić jego wizerunek. Teraz grał w otwarte karty i czuł się z tym tak dobrze, jak nie czuł się od wielu lat.

Nagle dostrzegł idącego w jego stronę lekarza, który zdjął z twarzy maskę ochroną.

— Operacja się udała. Kość powinna za jakiś czas zrosnąć się prawidłowo.

Akido odetchnął z ulgą, a zarazem strapił się. Noga mogła się zagoić, ale było pewne, że Ren już nigdy nie będzie sprawnie tańczył i zastanawiał się, czy nie właśnie o to Renowi chodziło.

***

Tydzień później.

— Zabije cię! — Pan Yamamoto miażdżył Rena gadzim spojrzeniem. W tamtej chwili wyglądał, jakby naprawdę umiał kąsać, a jego kły miały zdolność wstrzyknąć jad pod skórę człowieka.

Ale Ren nie odczuwał strachu. Siedział w szpitalnym fotelu, z zagipsowaną nogą wyciągniętą przed siebie. Niczego nie żałował.

— To koniec. — Wzruszył ramionami. — Już nic dla pana nie mogę zrobić.

— Zniszczę cię! Pozwę do sądu! Trafisz do więzienia, ty pieprzony szczylu! Synu małpy! — Mężczyzna rzucał się w szale gorączki. Jego szyja pulsowała nabrzmiałymi żyłami, oczy były przekrwione, a nozdrza rozchylały się szaleńczo pod wpływem spazmatycznie wciąganych oddechów. — Myślisz, że nie wiem, że zrobiłeś to specjalnie?!

Ren posłał panu Yamamoto chłodne spojrzenie.

— Nic, absolutnie nic nie może pan zrobić w tej sytuacji.

— Naruszyłeś kontrakt! Wisisz mi teraz grube miliony! — Rozległ się wrzask.

— W tym wypadku kontrakt okazał się pana zgubą. — Ren czuł satysfakcje wypowiadając te słowa. Z rozkoszą patrzył jak z twarzy producenta odpływa kolor. — Doznałem trwałego uszczerbku na zdrowiu, a jeżeli to stoi na przeszkodzie, by wywiązać się z umowy, to jest ona automatycznie anulowana bez ponoszenia odpowiedzialności. Tym razem badania lekarskie stanowczo potwierdziły, że moja noga już nigdy nie odzyska dawnej sprawności, a to oznacza, że mogę legalnie i bez winy zerwać naszą umowę. Nie powinno być to nic zaskakującego, skoro sam pan rozważał, by mnie na kogoś wymienić.

Pan Yamamoto otworzył usta, by coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknął. Jego oczy ciskały piorunami. Dygotał z wściekłości i dał upust swojemu gniewowi uderzając pięścią w ścianę.

— Udowodnię, że zrobiłeś to specjalnie! Zniszczę cię, popaprańcu! Zniszczę, słyszysz?! Tylko ja mogę zdecydować kiedy odejdziesz! Tylko ja! Nawet, gdybym wymienił cię na tuzin innych wokalistów, wciąż należysz do mnie, do wytwórni! Nigdy nie pozwolę ci odejść!

— Nudzi mnie słuchanie o tym w kółko. — Ren prychnął ostentacyjnie. — Na pana miejscu dobrze bym się zastanowił, czy warto to robić. Ani prasa, ani fani nie przyjmą ciepło wiadomości, że wytwórnia prześladuje Anioła Japonii, który poważnie cierpi tylko dlatego, że został naruszony kontrakt. W jakim świetle to postawi pański biznes? Chce pan pokazać krajowi swoją prawdziwą, rządną zysku twarz?

Mężczyzna wydał z siebie dziki wrzask. Ren nigdy nie słyszał czegoś równie psychodelicznego, ale taki właśnie był rzucający się przed nim człowiek. Czuł ulgę, że zdołał się od niego uwolnić.

— Przysięgam, że kiedyś tego pożałujesz! Dotrzymam słowa! — Producent krzyknął w jego stronę ogłuszająco, by szaleńczo opuścić salę, w której rozmawiali.

Kiedy zniknął za drzwiami, Ren odetchnął z ulgą i głębiej zapadł się w fotel. Nigdy nie sądził, że uda mu się stoczyć tak decydującą walkę i do tego zwyciężyć. Ale tego właśnie dokonał.

Raz na zawsze uwolnił się od pana Yamamoto, od bycia zabawką przemysłu rozrywkowego. Był wolny, naprawdę wolny.

***

Drzwi rozsunęły się i do sali wszedł Akido. Ren oderwał wzrok od okna, za którym rozpościerał się widok na zachodzące słońce. Nigdy nie czuł tak błogiego spokoju, jak właśnie wtedy.

— Podziwiam cię — odparł cicho menager.

— Nie wiem, o czym mówisz.

— Udało ci się przechytrzyć bestię. — Akido uśmiechnął się pod nosem. — Dałeś sobie złamać nogę, by zyskać wolność.

— Do niczego się nie przyznam. — Ren popatrzył na niego spokojnie.

— Nie mam zamiaru cię do tego zmuszać. Prawdę mówiąc, ja… jestem szczęśliwy, że to zrobiłeś. Ten rok… on był naprawdę piekłem dla ciebie. Afera z Rikuto, złamana noga, poszukiwania nowego lidera w zespole, proces przeciwko Rikuto, a potem ten skandal z Angeliną. — Akido zachował ostrożność przy wypowiadaniu ostatnich słów, obserwując jak ciało Rena się napina.

— Nie chcę o niej słuchać.

— Musisz coś wiedzieć. — Mężczyzna zbliżył się o krok do chłopaka. Ten spojrzał na niego pytająco.

— Tak?

— Angelina… ona… została zmuszona, by skłamać przed prasą.

— Przyjęła pieniądze. Sam widziałem. — Ren wykrzywił sarkastycznie usta. Wspominanie to wciąż sprawiało mu ogrom bólu.

— Przyjęła je, żebyś uwierzył, że to zrobiła. Yamamoto ją do tego zmusił. Zagroził, że w przeciwnym razie, wsadzi cię do więzienia.

Ren, gdyby mógł, poderwałby się na równe nogi. Zamiast tego wykonał niespokojny ruch w fotelu. Przypomniał sobie, jak pan Yamamoto sam wygadał niechcący coś podobnego.

— To prawda? — Wolał się upewnić.

— Tak. — Akido ze skruchą spuścił wzrok. — Nigdy by cię nie zdradziła, gdyby nie została zaszantażowana. Ratowała twoją skórę, Ren. Mówię ci to, ponieważ teraz nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś ją odnalazł.

— Brałeś w tym udział! — Ren spojrzał wściekle na menagera. — Masz aż tak zimne sumienie!? Byłeś gotowy zniszczyć mi życie, byle tylko zachować w sekrecie prawdę o mnie i o Nanie!? Kim ty do cholery jesteś!?

— Masz prawo być wściekły. Nie oczekuję przebaczenia. — Akido wciąż nie podnosił wzroku z posadzki. Z pokorną przyjmował złość podopiecznego. — Teraz mówię ci prawdę. Potraktuj to, jako słabe zadośćuczynienie.

— Wyjdź! Nie chcę cię widzieć! Wynoś się! — Ren wskazał palcem na drzwi, nie mogąc znieść widoku menagera. Może za jakiś czas uda mu się przebaczyć, ale jeszcze nie teraz.

Teraz myślał tylko o Angelinie, o tamtej kłótni w ogrodzie i potarganych pieniądzach, o tym, że pozwolił jej odejść, nienawidząc jej.

***

Dwa miesiące później.

Na pierwszy rzut oka wydawała się najnormalniejszą dziewczyną pod słońcem. Może lekko nieśmiałą, ale na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles nie brakowało takich osób. Nie była jedyna.

Dzieliła akademicki pokój z równie nudną współlokatorką co ona. Dogadywały się, rozmawiając ze sobą sporadycznie. Większość czasu pożytkowały w bibliotece bądź na mieście, gdzie Angelina snuła się bez celu po słonecznych deptakach, zatrzymując wzrok na witrynach sklepowych, za którymi nic nie było w stanie ją zainteresować.

Należała jednak do klubów studenckich, udzielała się w wolontariacie. Na wakacje planowała wyjazd do Kenii razem z grupą ochotniczą, by pomagać biednym rejonom państwa nieść powiew medycyny.

Na wykładach była aktywna. Uczestniczyła w wielu projektach, a czasami wychodziła ze znajomymi do klubów. To pozwoliło jej wtopić się w typowo studencką rzeczywistość. Pozostać obojętną dla plotek i dociekań.

Ale w środku była usychającym kwiatem. Spragnionym wody, którą amerykańska ziemia nie potrafiła napoić. Dręczonym nocami napływem pełnych wspomnień snów o Aniele, który co rusz upada i łamie nogę. Przeszywanym w najmniej oczekiwanych momentach ostrzem tęsknoty, chęci powrotu i naprawienia błędów, które zostały w Japonii.

Była kwiatem, który czekał na to, co nigdy nie nadejdzie.

Za kamuflażem normalnego życia wygasała w niej ostatnia nadzieja, że kiedyś jeszcze go zobaczy.

***

 Morze fanów. Pomachał do nich z wysokości schodów. Japonia była w żałobie. Trochę go to śmieszyło, trochę przerażało. Nastoletnich obywateli ogarnęła czarna rozpacz niczym w dniu tragedii, kiedy giną dziesiątki osób.

Zebrali się teraz przed domem wytwórni, gdzie rezydował razem z zespołem przez ostatnie lata. Poprzez transparenty i okrzyki próbowali pokazać mu jak bardzo go kochają. Rozpaczali, że nie może powrócić do śpiewania, przeklinali anonimowego napastnika, który zaatakował go tamtej nocy pod mostem „Rainbow”. Nie dociekali co tam robił. Byli tu i okazywali mu swoje wsparcie.

Patrząc na nich widział dzieciaki, które ubóstwiały go ponad wszystko, a wśród nich również tych, którzy nienawidzili go z całego serca. Byli baterią napędzającą cały jego chory świat, nieświadomi, że to przez nich nigdy nie poczuł się naprawdę dobrze w muzyce.

A jednak kochał ich na swój sposób. Uśmiech, który im posyłał był w ostateczności pierwszym szczerym uśmiechem, jaki podarował fanom od czasu debiutu New York City.

Niektóre twarze rozpoznawał, co wydawało się absurdalne. Te same grupy klubów fanowskich, te same dziewczyny, piszczące na jego widok. Były wszędzie tam, gdzie on, śledziły każdy jego krok niczym cień podążający za ciałem. Czasami miał ich dosyć, pragnął wymazać je ze swego życia. Teraz dostrzegał ich maniakalną wierność, ogromne przywiązanie.

Miał wyrzuty sumienia, że zostawia ich wszystkich w ten sposób. Zapewne muzyka zapamięta go na długo, fani również będą wspominać go przez jakiś czas, ale wszystko, z biegiem lat ulegnie zatarciu. Ktoś inny zyska miano Anioła Japonii, ktoś inny zyska potęgę i przekleństwo ich uwielbienia.

Ren schodząc po schodach, w asyście ochroniarzy, do czekającego samochodu wiedział, że dla niego ten czas dobiegł już końca. Oderwał z pleców białe skrzydła, opuścił Krzywe Niebo.

Anioł Japonii przemienił się w człowieka. Wreszcie.

***

— Alina, do zobaczenia wieczorem! — Skyler, wysoka blondyneczka o słodkich, orzechowych oczach wsiadła do sportowego auta i pomachała na pożegnanie.

Angelina odwzajemniła gest i poprawiła na ramieniu torbę, uginającą się pod ciężarem opasłych tomów. Medycyna nie była łatwym kierunkiem. Niczego nie dało się wykuć, każdy termin należało rozumieć. W przyszłości przecież w jej rękach będzie znajdować się ludzkie życie.

Weszła przez dwuskrzydłowe drzwi na teren uniwersytetu. Marmurowe podłogi, szerokie korytarze i gablotki szczycące się zdobyczami uczelni nadawały temu miejscu uroczystej surowości.

Studenci chadzający tędy na co dzień nie byli laikami, ale zdobywcami prestiżowych stypendium bądź dziećmi zamożnych rodzin. Jedno było pewne – każdy tutaj poważnie myślał o przyszłości.

Angelina przywitała się z woźnym, który codziennie szorował tutejsze podłogi punkt ósma rano. Był spracowanym człowiekiem w szarym uniformie, którego uśmiech potrafił rozweselić nawet najbardziej pochmurny dzień, chociaż tych w Kalifornii nie było zbyt wiele.

Do zajęć pozostało jeszcze kilka minut. Sięgnęła po komórkę i połączyła się z siecią. Od wielu dni szalała z niepokoju, kiedy tylko wyczytała o poważnym stanie zdrowia Anioła Japonii i definitywnym zakończeniu przez niego kariery.

Tamtego wieczoru, gdy dowiedziała się o tym pierwszy raz, nie mogła powstrzymać łez. Z jakiegoś powodu uważała, że to jej wina. Gdyby potraktowała go inaczej być może Ren nie pakowałby się w kłopoty.

Cóż jednak mogła zrobić? Zadzwonić do niego? Doskonale pamiętała ten dziwny okres, kiedy próbowała wytłumaczyć mu, dlaczego nie przyszła się pożegnać pod koniec obozu. Wtedy również miotała się sama ze sobą, pragnąc być z nim, wspierać go, a zarazem nie mogła mu ofiarować tego, co chciała.

Oglądała teraz jego zdjęcia wśród tłumu fanów. Jego uśmiech był łagodny i spokojny. To ją pokrzepiło. Cokolwiek się stało, Ren wyglądał na zadowolonego. Skoro kontrakt z wytwórnią został anulowany to może w końcu zyskał upragnioną wolność?

Chłonęła głodnym wzrokiem rysy jego twarzy, oprawę oczu i kształt ust. Zarys nosa i linię żuchwy. Potem ramiona napięte pod materiałem czarnej koszulki. Pasma brązowych włosów opadających na czoło. Pamiętała czasy, gdy była tak blisko niego, iż mogła je odgarnąć i poczuć pod palcami ich miękki dotyk.

Tęsknota prawie rozerwała jej serce. Co miała zrobić, by o nim zapomnieć? Dokąd się udać? Jakie lekarstwo zażyć? Dlaczego żyła pełnią życia, a zarazem czuła się martwa? Żaden sukces nie miał znaczenia, kiedy brakowało jej najważniejszej osoby.

Przymknęła oczy i odsunęła głowę w tył, aż oparła ją o chłodną ścianę. Już nie miała siły z tym walczyć. Uczuć nie dało się stłumić, wspomnień wymazać, a serca oszukać.

Kochała go. I być może nigdy nie przestanie. Ta miłość będzie towarzyszyć jej we wszystkich czynnościach dnia. Nigdy się od niej nie uwolni. Nie chciała tego nawet.

Wtedy usłyszała skrzyp otwieranych drzwi. Echo czyiś kroków odbiło się wyraźnym dźwiękiem na posadzce. Ogarnęło ją dziwne przeczucie. Bała się otworzyć oczy, by je zmącić, ponieważ napawało ją nadzieją oczekiwania.

Kroki zatrzymały się, a na korytarzu nastała cisza, Angelina poczuła jak całe jej ciało wibruje. Skąd się to wzięło?

Otworzyła oczy. Myślała, że kolejny raz śni, ponieważ go zobaczyła. Stał tuż przed nią w lekkim rozkroku, z kciukami zaczepionymi o brzegi kieszeni spodni. Wyglądał oszałamiająco jak zwykle, ale tym razem nie dzięki scenicznej stylizacji. Był piękny, ponieważ coś w jego życiu się zmieniło. Gdzieś zniknął poprzedni smutek i zmęczenie, zniechęcenie kolejnym dniem.

— Sądziłaś, że to koniec? — Ugięły się pod nią nogi, kiedy w korytarzu rozbrzmiał jego głos. — Myślałaś, że więcej mnie nie zobaczysz?

Bez słowa, za to ze łzami w oczach przytaknęła. Zbliżył się do niej. Już z daleka poczuła słodki zapach jego ciała, ale wciąż nie miała odwagi poruszyć się i zmącić snu.

— Brzydka z ciebie kłamczucha, Alina. — Uśmiechnął się łobuzersko. — I szalenie odważna. Chciałaś, żebym cię znienawidził, ale to niemożliwe.

— Co z twoją nogą? — Jakby nie słysząc jego słów, spojrzała na nogę chłopaka. Była wsunięta w szynę. Dlatego stawiał tak głośne kroki, lekko utykał.

— Biedaczka jest złamana. Wciąż się goi i boli jak cholera — odpowiedział, śmiejąc się kpiąco. — Musiała się poświęcić. Nie jest mi jej szkoda, bo spójrz gdzie jestem! — Wskazał ręką cały korytarz. Nie odrywał od Angeliny wzroku, chłonąc jej twarz z utęsknieniem.

— Śnię? — Odważyła się w końcu zapytać. Wtedy złapał ją za rękę. Czuła to! Czuła ten dotyk i czuła to ciepło! Istniał!

— A jak myślisz?

— Że jesteś prawdziwy, ale jak to możliwe?

— Kontrakt jest nieważny, Alina. Jestem wolny, mogę iść gdzie zechcę i robić co zechcę. A w Ameryce nikt nie ma pojęcia kim jestem. — Roześmiał się szczęśliwy. — Chodzę swobodnie po ulicach i nikt mnie nie zaczepia.

— Przepraszam. — Popatrzyła na niego ze smutkiem. — Te pieniądze, ja nie chciałam. To wszystko musiało tak wyglądać.

— Cicho, ja wszystko wiem! — przerwał jej. — Dlatego tu jestem, nie rozumiesz? Nie pozwolę ci już nigdy odejść. Przysięgam.

Uśmiechnęła się przez łzy. Ten sen nie mijał, musiał zatem być prawdziwy. Powoli się do tego przekonywała.

— Więc wybaczyłeś mi?

— Już dawno. — Skinął głową, by następnie delikatnie pogładził ją po policzku.

— A co z Naną?

— Mieliśmy oficjalne rozstanie trzy dni temu. To koniec. Tamten świat już zostawiłem za sobą.

— I zjawiłeś się tu — zauważyła z oszołomieniem.

— By cię odnaleźć. Bałem się, że cię nie znajdę, że ukryłaś się gdzieś przede mną. — Mówił szybko. — Ale na szczęście jesteś.

— I co teraz będzie? Z nami? — Chciała wiedzieć. Już się domyślała, ale potrzebowała to usłyszeć prosto od niego. W piersi czuła napełniającą ją radość.

— Zostanę tutaj, u twego boku — odparł, jakby to była oczywista rzecz. Roześmiała się cicho. Stanęła na palcach, a potem zarzuciła mu ręce na szyję.

— I bardzo dobrze, bo już więcej nie zamierzam cię stracić — powiedziała stanowczo, by następnie go pocałować.

Utonęła calutka w jego ramionach i obsypywała go pocałunkami, gaszącymi jej wielotygodniową tęsknotę i rozpacz.

Anioł sfrunął do niej z bardzo wysoka. Był trochę okaleczony, za to jakże szczęśliwy!

Prawie słyszeli odfruwające w dal inne anioły, łoskot zatrzaskującej się za nimi bramy. Wiedzieli to. Byli pewni. Już nigdy więcej nie powrócą do Krzywego Nieba.

THE END.

        Poprzedni rozdział ▶

 ***

Opowiadanie już dobiegło końca. Było dość długie w porównaniu do Księcia z Piekła Rodem czy Serca Morza. Mimo wielu upadków weny i nieraz zlej jakości niektórych rozdziałów cieszę się, że udało mi się napisać tę historię, a jak wspominałam na początku jest to historia odgrzana, gdyż pisałam ją pierwszy raz mając 12 lat i zawsze chciałam odtworzyć ją na nowo, w nieco bardziej przemyślanej formie. Przepraszam Was za wszystkie błędy i potyczki. Staram się pisać coraz bardziej poprawnie, ale nie zawsze mi to wychodzi tak, jakbym sobie życzyła. :) Mam też nadzieje, że takie zakończenie Was zadowala. Po smutnej końcówce Księcia z Piekła Rodem postanowiłam nie psuć już związku Angeliny i Rena. A musicie wiedzieć, że pierwotna wersja miała smutne zakończenie, które potem miało swoją kontynuacje w drugiej części pt. "Krzywe drogi". Niestety nie planuje kontynuować "Krzywego Nieba" dlatego postanowiłam dać tu dobre zakończenie. :) Dziękuje, że byliście ze mną!

W szczególności chciałabym podziękować:

Cold_Princess

Snooki

Gatito :*

Wytrwałyście ze mną do końca. Jesteście wielkie! 

Jeżeli chodzi o nowe opowiadanie, to postanowiłam czegoś nowego. Będzie ono zapewne publikowane na tym właśnie blogu, ale bohaterami w 100% nie będą sami Azjaci. Mam nadzieje, że się wam spodoba.  

 W rolach głównych: Kim Woo Bin i Nina Dobrev.

Opis na Wattpadzie i tu, na blogu już niedługo!
Nie wiem, kiedy konkretnie pojawi się pierwszy rozdział!