Odcinek 1: Dwa światy.

Fiszbiny sukienki boleśnie wbijały się jej pod pachami. Gdyby nie była teraz pod cichą obserwacją przynajmniej stu par oczu, z pewnością pobiegłaby do łazienki przebrać się w coś znacznie wygodniejszego.

Tyle, że rozciągnięty dres na eleganckim przyjęciu korporacji Aju Group z pewnością nie wzbudziłby zachwytu. Już nawet wyobrażała sobie pełne zgorszenia spojrzenia żon potężnych czeboli, rzucane jej ukosem przy rozmowach z kieliszkiem w dłoni.

Owe żony były tak eleganckie i tak dystyngowane, że już samo nieodpowiednie ułożenie palców na odnodze kieliszka mogło wpędzić je do grobu ze zgorszenia.

Shin Ya też starała się być elegancka, chociaż trudno było doścignąć te wszystkie damy w nadętości, bijących obficie z ich umalowanych twarzy.

Rozejrzała się uważnie po sali, gdzie każdy doskonale znał swoje miejsce. Suto zastawione stoły, krzesła z eleganckimi obiciami, kryształowe żyrandole zwisające z sufitu. Ciężkie zasłony przy łukowatych oknach, wychodzących na spowity w ciemności nocy ogród – wszystko warte grube miliony, a chodziło tylko o zaręczyny prezesa Park.

Zdaniem Shin Ya przepych był o wiele za duży, niż wymagała tego okazja. Zwłaszcza, że prezes Park rok temu przeprowadził szybki rozwód z kobietą, z którą spędził prawie trzydzieści lat życia, a na jej miejsce przyprowadził panią Lee, wcale nie piękniejszą i wcale nie młodszą.

Dziewczyna zerknęła wymownie w stronę pani Lee, która wiodła prym bezdyskusyjnej gwiazdy wieczoru. Była to osóbka nietuzinkowa, niska i pulchna, która przekroczyła czterdziestkę. Jej subtelny uśmiech i spowolnione ruchy rąk miały wykreować ją na osobę z eleganckiego towarzystwa, jednakże była tylko stylistką, która swego czasu przeżyła lata świetności pracując w koreańskim show-biznesie. Trochę za mało, by pasować do żon czeboli, które spoglądały na nią z wymowną odrazą.

— Strasznie się pocisz, może wyjdź na świeże powietrze?

Shin Ya odwróciła ze zdziwieniem głowę, gdy za jej plecami pojawiła się Bo Ill. W czarnej sukience i wysoko upiętych włosach wydawała się wyższa, zgrabniejsza i z pewnością seksowna. Co tu dużo jednak mówić, nawet w tym cholernym dresie zniewalałaby wszystkich mężczyzn wokół siebie. To ten typ urody, któremu nic nie trzeba, by bił po oczach zniewalającym blaskiem.

— Nic mi nie jest — odparła Ya, łapczywie spijając resztki białego wina z kieliszka, który przechyliła do ust.

— Naprawdę, złotko? Wydajesz się bardzo blada. Nie chcę, żebyś nam za chwile zemdlała.

— Myślę, że to mi nie grozi — Ya zmusiła się do uśmiechu, z hukiem odstawiając kieliszek na stół. Nie czuła się dobrze, to fakt. Ale gdyby miała zemdleć, to kręciłoby się jej w głowie, prawda? Nic takiego zaś nie czuła.

— Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że to twój naturalny wygląd? — Bo Ill śmiertelnie się przeraziła — Słyszałam o problemie nadmiernej potliwości. Nie martw się, są od tego specjaliści. Powiem mamie, na pewno cię z kimś umówi.

Shin Ya cieszyła się, że stała odwrócona do niej tyłem, bowiem w innym wypadku z pewnością wyszedłby na jaw grymas jej twarzy.

— Po prostu, tutaj jest bardzo duszno — starała się mówić bez zdenerwowania.

— Jesteś pewna, kochana? Ja wręcz dostaje gęsiej skórki od klimatyzacji.

— No cóż, może mamy inne krążenie krwi? — Shin Ya porwała w palce kulkę winogrona, niebezpiecznie podnosząc głos. Obiecała sobie, że nie da się wyprowadzić z równowagi.

— To prawdopodobne — Bo Ill kiwnęła głową — Słyszałam, że chude osoby przeważnie marzną, zaś… puszystym, no cóż, masz szczęście, bo zawsze będzie ci ciepło.

Jakby nie mogła powiedzieć wprost, że jestem gruba., westchnęła z irytacją w myślach Shin Ya.

Nagle podeszli do nich wysocy mężczyźni o zniewalających uśmiechach, ubrani w garnitury skrojone na miarę. Woń drogich perfum dotarła do nozdrzy Shin Ya, gdy przeżuwała w prawym policzku kolejną kulkę winogrona. Zmierzyła ich niepewnym spojrzeniem, pakując do ust następną, ale, tak jak zwykle, nie zwrócili na nią uwagi. Ta bowiem skupiała się tylko i wyłącznie na niepodważalnej piękności tego wieczoru.

— Możemy przyłączyć się do rozmowy? — zapytał jeden z nich, uwidaczniając seksowny dołek w policzkach. Odrzucił na bok pasma wystylizowanej grzywki, chcąc zapewne podkreślić pewność siebie.

— Oczywiście. Gdyby nie to, że prezes Park życzył sobie mojej obecności, nigdy bym nie przyszła. Na tego typu spotkaniach umieram z nudów — westchnęła ostentacyjnie Bo Ill, przechylając w dłoni kieliszek. Bransoletka z pereł zalśniła na kościstym nadgarstku dziewczyny.

— Jesteś córką prezesa Park? — Drugi mężczyzna wytrzeszczył oczy.

— Zgadnij — Bo Ill uśmiechnęła się słodko z nad kieliszka.

Shin Ya przewróciła oczami, zaciskając palce na poręczy krzesła. Gdyby nie to, że było jej przeraźliwie gorąco, a także, iż niezmiernie cieszył ją brak zainteresowania ze strony tych typków, pewnie wyraziłaby na głos myśli.

— Chyba faktycznie pójdę się przewietrzyć — powiedziała, wsadzając którąś już z kolei kulkę winogrona do ust.

Ominęła ciężkim krokiem stolik, gdy Bo Ill dyskretnie wysunęła kostkę, podkładając dziewczynie nogę. Shin Ya potknęła się niezgrabnie, na szczęście nie upadając całkowicie na ziemię, ale gwałtowny i niespodziewany wstrząs sprawił, że udławiła się winogronem.

Zzieleniała na twarzy, próbując za wszelką cenę złapać oddech, ale gardło miała przyblokowane. Nie kontrolując czynów, zaczęła wymachiwać rękami na wszystkie strony, a z kącików powiek popłynęły jej łzy.

Dotknęły ją pierwsze, zdziwione spojrzenia gości, ale nikt nie rozumiał sytuacji, toteż Shin Ya, próbując wypluć winogrono, upadła na stolik, ściągając z niego obrus i wszystko, co znajdowało się na blacie.

Rozległ się dźwięk tłuczonych talerzy i półmisków. Obrus zakrył ją całą, a po podłodze rozsypała się mieszanina potraw. Ktoś krzyknął, gdy tymczasem dziewczyna wyszarpała się z pod obrusu, trzymając za gardło, niemal sina z braku powietrza.

Przed oczami zaczęły majaczyć jej plany, jeszcze chwila i zemdleje. Znowu coś zwaliła, ale tym razem nie wiedziała już co. Dźwignęła się chwiejnie na nogi, spanikowana myślą, że się udusi i skończy marną śmiercią.

— Ona się dławi! — krzyknął pierwszy mądry z zebranych gapiów. Nagle poczuła dotyk czyiś rąk na brzuchu, które przyciągnęły ją gwałtownie do siebie i mocno wbiły się w żebra.

Jedno naciśnięcie, drugie naciśnięcie, trzecie naciśnięcie… pack! Winogrono odkorkowało się i wyleciało przez gardło Shin Ya niczym kamyk strzelony z procy, lądując prosto w dekolcie prezes Choi.

Była to wiekowa seniorka rodu, niezwykle wpływowa persona, która zawsze wzbudzała w ludziach wrażenie, że jest cesarzową godną czci. Tak też zresztą ją traktowano: jakby w jej obecności za każde niewłaściwe słowo groziła szubienica.

Trudno zapomnieć spojrzenie, jakim wówczas obdarzyła winowajczynie całego zamieszania. Shin Ya, dysząc ciężko, jeszcze nie rozumiała powagi sytuacji. Zmęczona usiadła na ziemi, nie bacząc, że wdepnęła kością ogonową w ryżową breję z tuńczykiem.

— To jakiś skandal! — wrzasnęła prezes Choi nim ostatecznie powaliło ją omdlenie. Osunęła się w ramiona stojących za nią czeboli niczym worek mąki zepchnięty z wozu.

Natychmiast rzucono się jej na ratunek. Przyniesiono serwetki, którymi wachlowano nad jej omdlałym obliczem, a także pokropiono ją chłodną wodą, ale stateczna kobieta z trudem dochodziła do siebie.

W tym czasie, Shin Ya wróciła do rzeczywistości, ogarniając zdumionym spojrzeniem rozmiar szkód. Część sali wyglądała jak istne pobojowisko. Potłuczone talerze, zwalone świeczniki, zmiętoszone obrusy i zmieszane ze sobą potrawy niczym paw jakiegoś olbrzyma, czy to naprawdę była jej wina?

Nie dość tego, wszyscy w sali patrzyli na nią z konsternacją. Domyślała się, że po takim przedstawieniu sama nie wyglądała najpiękniej, ale co za różnica? Czy kiedykolwiek była piękna?

Zrzedła jej nieco mina, gdy przez zebranych gości przecisnął się elegancko ubrany mężczyzna. Był niewysokim pięćdziesięciolatkiem, o łysiejącej głowie i bruzdach na czole wyrysowanych przez liczne stresy w pracy. Gdy jego spojrzenie dotknęło oblicza Shin Ya, wszyscy wstrzymali oddech.

— Park Shin Ya! — zagrzmiał surowym głosem — Co w ciebie wstąpiło?

Dwaj mężczyźni, którzy uprzednio kokietowali Bo Ill unieśli w zdumieniu brwi.

— Chwileczkę! To ty jesteś córką prezesa Park?! — wykrzyknęli z niedowierzaniem, by zaraz potem na ich twarze wstąpił wyraz ogromnego rozczarowania.

Nie chodziło tylko o to, że zdemolowała pół sali, ale o to, że dziedziczką najbardziej dochodowego koncernu w Korei Południowej okazała się najbrzydsza dziewczyna na świecie – Park Shin Ya.

***

Podkręcił rączkę gazu, zaliczając ostry zakręt. Ulica była ciemna i wyludniona. Raczej z typu takich, w którym ktoś pada ofiarą anonimowego mordercy, a ciało nigdy nie zostaje odnalezione.

To właśnie lubił. Dreszczyk adrenaliny.

Słysząc za sobą ryk innych motorów, znów przyśpieszył, potrącając przednim kołem kubeł na śmieci. Z wnętrza kontenera dało się słyszeć miauknięcie przerażonego kota, które zostało zduszone w silnikowym ryku.

Stare kamienice śmigały mu po bokach, jakby znalazł się w tunelu czasoprzestrzennym i zmierzał ku otchłani.

Wątłe światła latarenek wskazywały mu drogę, inaczej ciemności byłyby zbyt intensywne, bowiem uliczka odcięta była od seulskich wieżowców, w których światła w oknach nigdy nie gasły.

Przechylał się na boki ilekroć pokonywał ostre zakręty i z trudem nie uderzał o ściany tudzież słupy elektroniczne. Instynktownie omijał wgniecenia w asfalcie, ponieważ przy takiej prędkości nie miał szans dostrzec je gołym okiem. Jakiś pies omal nie wskoczył mu pod koła; czmychnął dosłownie w ostatnim momencie, ujadając za motocyklistą z niezadowoleniem. Pokrywka studzienki kanalizacyjnej zadźwięczała głośno, kiedy przejechał po niej z prędkością torpedy i wjechał na otwartą autostradę.

Lawirował między stojącymi w korku samochodami, oślepiony kolorowym blaskiem nocnej metropolii. Jeszcze mocniej zacisnął palce na rączkach kierownicy, niemal hipnotycznie wpatrując się w jezdnie przed sobą. Kierowcy wychylali głowy z wnętrz samochodu, rzucając za chłopakiem wiązki soczystych przekleństw, które zostawiał daleko za sobą, niby nic nie znaczące dźwięki otoczenia.

— Przeklęte bachory! Skręcie kark na tych motorach!

Roześmiał się i zatrzymał na czerwonych światłach. Reszta motorów dogoniła go. Podniósł szybkę kasku, kierując na nich wzrok nad ramieniem. Było ich około siedmiu, każdy siedział na motorze, ubrany w ciężkie skóry i grube rękawice. Dla nich liczyła się tylko meta.

Gdy pojawiło się zielone światło, chłopak z impetem ruszył przed siebie, mając na ogonie kolegów. Rozdzielili się, każdy lawirując między innymi samochodami, ale wszyscy zmierzali w tę samą stronę.

W pewnym momencie skręcili w boczną, osiedlową ulicę, nie przejmując się pogrążonymi w śnie domami i blokowiskami. Pusta droga zachęciła ich do podkręcenia gazu i teraz jechali już łeb w łeb, przecinając spokój ciszy rykiem silników. Przez przypadek, jeden z nich zahaczył o bok zaparkowanego na krawędzi chodnika samochodu. Alarm rozdzwonił się na potęgę, budząc połowę osiedla, ale wtedy banda motocyklistów była już daleko w głębi ulicy.

Chłopak spojrzał w lusterko widząc, że jeden z kumpli skutecznie go dogania. Zrównali się i było pewne, że zwycięstwo przypadnie w udziale któremuś z nich. Reszta nie miała już szans.

Ścigali się co do centymetra, popatrując na siebie od czasu do czasu, bowiem żaden nie zamierzał odpuścić. Prędkość wzrastała, huk silnika wzmagał moc, a krajobraz wokół nich niemal zlał się w jedną plamę.

Nagle motor jednego z nich wyrwał się do przodu i wjechał przez otwartą bramę na teren opuszczonej fabryki krawieckiej, która stała nieczynna od jakiś dziesięciu lat.

Motor wyhamował z ostrym piskiem, zostawiając za sobą ślady opon i chmurę dusznego dymu. Wygrał! Fabryka była ich metą.

Zdjął z siebie kask i wydał wrzask dzikiej radości. Wygrał dziesiąty raz z rzędu i czuł, że ma teraz szanse wystartować w zawodach motorowych w Tokio.

— Brawo, Myungsoo! — Drugi na mecie chłopak zszedł z motoru i uderzył przyjaciela z otwartej ręki w dłoń.

— Dzięki, Dong Woo. Byłeś ostrym rywalem, prawie mnie pokonałeś.

— Trochę ci odpuściłem — odparł mu zaczepnie.

— Jasne, o tym marzysz, co nie? — Myungsoo roześmiał się głośno.

Wtedy pojawiła się reszta. Wszyscy zaparkowali swoje motory, rozprzestrzeniając w powietrzu gwar zażyłych dyskusji. Posypały się ogólne gratulacje i zapewnienia, że następnym razem to oni wygrają, ale Myungsoo wiedział, że zbyt ciężko pracował, aby ktokolwiek zdołał go pokonać. Odkąd postanowił wystartować w zawodach w Tokio zrobił wszystko, by być najlepszym, by on i motor byli jednym.

— No ładnie. Rośnie nam mistrz — skomentował jeden z przyjaciół.

Trochę przesadził z tym rośnięciem, ponieważ Myungsoo miał już dwadzieścia trzy lata i był pewien, że więcej nie urośnie, chociaż przyznawał w duchu, że dodatkowe centymetry zadziałałyby u niego na korzyść.

— Kto chcę soju? — wykrzyknęła zgrabna dziewczyna, wyłaniająca się zza rogu fabryki. Wszyscy nazywali ją Angelą, chociaż nie było to jej prawdziwe imię. Angela po prostu pasowało do długich nóg dziewczyny i kusej, jeansowej spódniczki.

— Nasz anioł, jak zwykle przychodzi nam z wybawieniem! — krzyknął ktoś radośnie, by momentalnie wzbudzić u innych gromki śmiech. Wszyscy byli chętni, rozentuzjazmowali i gotowi spędzić w fabryce całą noc.

Gdy kierowali się w stronę budynku, Myungsoo poczuł w kieszeni wibrowanie telefonu. Wyciągnął go, zerkając na wyświetlacz. Dzwonił ojciec, pewnie wkurzony, że syn nie pojawił się na nudnej, pseudo imprezie snobów. Zaręczyny jakiegoś prezesa Park? Ile ten człowiek miał lat, by się zaręczać? Myungsoo wywrócił oczami, ale, ponieważ z ojcem należało trzymać odpowiednie stosunki, odebrał.

— Myungsoo, gdzie jesteś? — Po drugiej stronie rozległ się głos pana Kim.

— Z kumplami.

— Aigoo, wpędzisz mnie kiedyś do grobu.

— Jak impreza? Sztywniacy poluzowali krawaty? — spytał zaczepnie chłopak.

— Wiecznie niepoważny! Jutro chcę cię widzieć w domu, rozumiesz? Bezdyskusyjnie.

— Aish, jutro? — wykrzyknął z niezadowoleniem — Za jakie grzechy!?

— Nie było cię cały miesiąc. Nie uważasz, że wypada odwiedzić starego ojca?

— Nie jesteś znowu taki stary — prychnął Myungsoo. Ta ojcowska tendencja do przesadzania…

— Posłuchaj mnie, synu. Pozwoliłem ci jeździć na motorze, chociaż niektórzy mocno mnie za to krytykują. Chciałem jednak, byś mógł się wyszumieć i czerpać uroki młodości, a wiesz, że nie wszyscy ojcowie tacy jak ja, pozwalają na to swoim dzieciom.

— Aish, pewnie, że wiem. Już się nie gorączkuj. O co chodzi?

— Obiecałeś mi, że kiedy przyjdzie na to czas, weźmiesz odpowiedzialność za swoje dziedzictwo, pamiętasz?

— Aha.

— Właśnie nadszedł ten czas, Myungsoo. Jutro chcę cię widzieć w domu, rozumiesz? Inaczej z motorami koniec!

— Aj, aj! Niech będzie — Chłopak spojrzał wymownie w ciemny nieboskłon. — Stawie się jutro pokornie i na klęczkach!

— Co za niewdzięczne dziecko… — krzyknął jeszcze pan Kim, nim ostatecznie usłyszał dźwięk zakończonej rozmowy.

***

Zdarła z głowy spinkę, opadając niedbale na łóżko. Lustro stojące w rogu sypialni spojrzało na nią jej własnym odbiciem. To zaś przedstawiało widok dziewczyny z rozczapierzoną fryzurą, brudną sukienką i rozmazanym na twarzy tuszem do rzęs. A sprzedawczyni obiecywała, że będzie wodoodporny. Widać jej łzy mają wyjątkową konsystencje i rozpuszczą nawet najtrwalsze substancje.

W końcu była Park Shin Ya i wcale nie zasługiwała na bycie Park. Ilekroć ludzie dowiadywali się o tym, wyglądali na tak samo rozczarowanych, co na wieść o odwołaniu jakiegoś mega wyczekiwanego koncertu. Nic dziwnego, skoro córki potężnych czeboli mogły poszczycić cię twarzami malutkich laleczek i nogami do nieba. A ona przypominała rozgniecione ciasto na pierogi, które jakimś cudem wcisnęło się w sukienkę.

Coś, co wcześniej było kokiem z kokardą, teraz sterczało na wszystkie strony upodabniając ją do ananasa, lub afrykańskiego Buszmena, któremu brakowało już tylko kolczyka w nosie.

Istna masakra! I to w dzień zaręczyn ojca. Widok jego rozczarowanego spojrzenia był takim ciosem dla dziewczyny, że wolała, aby ktoś faktycznie wbił jej nóż w pierś.

No dobra, nie była ładna, to się zdarza. Ale dlaczego nie mogła za to być, powiedzmy mądra? Gdyby zdobywała dyplomy i uznanie na scenie naukowej, w pewien sposób zrekompensowałaby urodzenie się z taką brzydką twarzą. Zgoda, mogłaby ewentualnie pięknie śpiewać, lub projektować ubrania. Coś, co w jej świecie uchodziło za ważne. Wprawdzie śpiewanie i projektowanie nie dawało wstępu do grona najlepszego towarzystwa, ale przynajmniej byłaby tolerowana jak pani Lee. Patrzono na nią krzywo, jednak ogółem rzecz biorąc, była na swój sposób jedną z nich. A gdy poślubi jej ojca, stanie się jeszcze większą szychą.

Jednak Shin Ya nie mogła być nawet panią Lee. Nawet tak bezczelna i pyszna kobieta stała ponad nią. Czy to sprawiedliwie?

Rozległo się pukanie do drzwi. Nie miała ochoty na żadne towarzystwo, ale było za późno, gdyż do środka weszła Bo Ill z kubkiem herbaty.

— Pomyślałam, że tego ci trzeba — odparła, wręczając kubek dziewczynie.

— Dziękuje.

— Jak się czujesz? Mam nadzieje, że zbytnio się nie zadręczasz. Wiesz, będą o twoim widowisku gadać wiele tygodni, ale zapomną. Daje słowo — Bo Ill uśmiechnęła się słodko, siadając zgrabnie obok niej.

Oto kolejna z niesprawiedliwości w życiu Shin Ya. Bo Ill była córką pani Lee i chodzącą doskonałością. Za parę miesięcy miały stać się ciotecznymi siostrami. Ta dziewczyna pasowała na córkę rodziny Park o wiele bardziej, niż ona. Była piękna i sprytna, dokładnie tego potrzeba w ich świecie.

— Zawsze daje radę, ilekroć mi się to zdarza — bąknęła niemrawo Shin.

— To nie pierwszy raz, tak? — W głosie Lee pojawiło się smutne współczucie. — Moje biedactwo.

— Ojciec bardzo jest zły? — Shin Ya spojrzała na nią niepewnie, oplatając dłonie na gorącym kubku.

— Zamknął się w swoim gabinecie, ale wierzę, że mu przejdzie. Znam go bardzo dobrze i wiem, że nie potrafi się długo gniewać.

Jasne! Znasz go najlepiej na świecie!, warknęła w duchu Shin Ya. Równie dobrze, mogło to zabrzmieć, jakby to Bo Ill była jego rodzoną córką.

— Dobrze o tym wiem — padła z jej ust nieco za ostra odpowiedź. Na ogół nie była kłótliwa, więc zdusiła w sobie gorycz żalu.

— Nie przejmuj się, dobrze? Weź gorący prysznic i zmyj z siebie resztki jedzenia. Wtedy na pewno poczujesz się lepiej — odparła Bo Ill z fałszywą troską, nim podniosła się z łóżka, by z równie fałszywym uśmiechem opuścić pokój.

Shin Ya odprowadziła ją zrezygnowanym wzrokiem. Nie dało się ukryć, że aż prosiła się o prysznic. Pachniała tyloma rodzajami jedzenia, że chyba nie wywietrzy tego przez najbliższe dwa tygodnie.

Weszła pod prysznic, zastanawiając się, jak udobruchać ojca. Rozczarowywała go już od dziecka, gdy nie zbierała tak dobrych ocen jak rówieśnicy. W klasie była przeciętniakiem, ale umiała pisać. Odkąd sięgała pamięcią, wystarczyła jej kartka papieru i długopis, by w jej głowie zrodził się pomysł na nową historię. To jednak nikogo nie obchodziło. Wątpiła, aby kiedykolwiek udało się jej napisać światowy bestseller, a fakt, że jej opowiadania ukazywały się w rubryce lokalnej gazety nie budził w nikim entuzjazmu. W końcu, córkę prezesa Park stać na coś więcej.

Padła ze zmęczeniem na łóżko, pragnąc zapaść się pod ziemie. Gdyby tak dało się cofnąć czas i sprawić, żeby ten wieczór nigdy nie miał miejsca.

***

Zaparkował motor niedaleko biurowca Daewoo Industrial. Masywny budynek pysznił się w porannym słońcu blaskiem okien, odbijających niczym lustro krajobraz metropolii.

Ulica była gwarna. Wzdłuż chodnika rosły klomby, z przystanku właśnie odjechał autobus, a parę metrów dalej znajdował się przepiękny park zieleni. Była to dzielnica pełna biurowców i korporacji, stawianych tutaj z rozmachem i przepychem.

Myungsoo powiesił kask na rączce motoru, zakładając specjalną opaskę przeciw kradzieży, chociaż przestępczość w stolicy Korei Południowej była zredukowana do minimum wypadków.

Jakże dawno tu nie był. Już zapomniał jak eleganckie mogą być tutejsze chodniki. Wystarczyło zmienić dzielnice, by to samo miasto stało się zupełnie innym światem.

Spojrzał w górę biurowca, czując na grzywce podmuch zimnego wiatru. W pewnym momencie z obrotowych drzwi budynku wyłoniła się filigranowa osóbka, która od razu przykuła uwagę chłopaka swoją atrakcyjnością.

Zbiegła z pośpiechem po marmurowych schodach i wpadła pod koła jadącego z naprzeciwka rowerzysty. Potrącona, upadła boleśnie na ziemię, a sprawca wypadku pognał przed siebie.

— Cholera! — Z jej pełnych ust padło przekleństwo na widok złamanego obcasa i rozdartej na kolanie rajstopy, gdzie pojawiła się krew.

Myungsoo poderwał się nieznajomej na pomoc, przeklinając w duchu nieumyślnego rowerzystę. Wprawdzie dziewczyna także nie uważała, ale nikt nie powinien uciekać z miejsca wypadku.

— Nic pani nie jest? — zapytał z troską.

Spojrzała na niego z nieukrywanym zaskoczeniem. Z bliska oczy dziewczyny wydawały się jeszcze większe i piękniejsze, okolone wachlarzem gęstych rzęs. Serce zabiło mu z wrażenia.

— Nie. Ale chyba nie będę miała siły się podnieść — powiedziała żałośnie, spoglądając na złamany obcas. 

Myungsoo uśmiechnął się krzywo, a potem wziął nieznajomą na ręce, nie zważając na jej głośne protesty. To się nazywa wrodzona bezczelność i pewność siebie, którą miał w sobie.

Posadził dziewczynę na jednej z ławek, a potem z przejęciem obejrzał zranione kolano.

— Jeżeli pani pozwoli, coś z tym zrobię. Proszę na mnie zaczekać — I pobiegł wzdłuż ulicy, zapominając o ważnym spotkaniu.

Lee Bo Ill zamrugała ze zdumieniem rzęsami, nie mogąc nadziwić się bezczelności nieznajomego chłopaka. Oburzenie wybuchło jej w ustach niczym mała bomba w postaci wiązanki przekleństw, ale szybko się uspokoiła.

— Co się właściwie stało? — zapytała cicho, kładąc dłoń na sercu. To biło z wyraźną ekscytacją. Jeszcze nigdy żaden mężczyzna nie potraktował jej z taką pewnością siebie, a zarazem zachowywał się w stylu dżentelmena. Bez wątpienia należał do tego gatunku mężczyzn, którym bezczelność uchodziła na sucho.

Wrócił po siedmiu minutach. Bo Ill co rusz spoglądała na zegarek, zastanawiając się, czy znowu go zobaczy. Była zaskoczona, że bardzo tego pragnęła. Gdy biegł w jej stronę, z trudem stłumiła uśmiech. W tym chłopaku było coś wspaniałego i bez wątpienia mogłaby go polubić.

— Przepraszam, że czekałaś — rzekł zdyszany. Miał pod pachą pudełko, a w prawej ręce trzymał woreczek lekarstw.

Najpierw wyjął z pudełka parę nowiuśkich bucików na obcasie. Nie były w stylu Bo Ill, gdyż miały za bardzo krzykliwy kolor żółci, a do tego gryzącą się z nim niebieską kokardkę, a ona nosiła same kremowe lub czarne szpilki, ale była zdumiona, że pomyślał o butach.

— Nie trzeba było — jęknęła zdumiona, na co podniósł głowę i obdarzył ją najpiękniejszym uśmiechem, jaki widziała. Był to uśmiech uroczego cynika, który niepokorny i obojętny na wszystko, tak czy siak, dostaje to, czego chce.

— Miałbym nieść cię na rękach do twojego domu? — spytał prześmiewczo — Wolałem kupić buty.

— Tss, nawet nie wiesz, gdzie mieszkam — prychnęła, wstrzymując oddech, gdy silną dłonią złapał za jej malutką nóżkę i delikatnie wysunął ze szpilki, a potem jeszcze delikatniej założył nową.

Wpatrywała się w jego ruchy tak zahipnotyzowana, że czuła się niczym słynny Kopciuszek z bajki dla dzieci. Co za czarujący chłopak!

Gdy miała już na sobie buty, sięgnął po leki. Najpierw zdezynfekował ranę i przemył ją z krwi, a potem przykleił plaster i wręczył jej maść.

— Posmaruj wieczorem. Nic ci nie będzie — powiedział, wstając na nogi.

Odebrała to wszystko ze zdziwieniem i zarazem radością.

— Dziękuje — wymamrotała tylko z bijącym sercem.

Chłopak wcisnął dłonie do kieszeni, przypatrując się jej z uśmiechem.

— Skoro przeznaczenie złączyło nas już ze sobą, może masz ochotę wyskoczyć ze mną na kawę, lub do cukierni?

Czy on proponuje jej randkę? Popatrzyła na niego z ciężkim szokiem. Miała swoje zdanie na temat umawiania się z nieznajomymi, nawet bardzo czarującymi. Nie to jednak było powodem jej odmowy.

Wystarczyło spojrzeć na chłopaka, by zobaczyć, że był raczej biedny. Miał na sobie wytarte spodnie, rozlatujące się buty i wypłowiałą koszulkę, kryjącą się pod ciężką, skórzaną kurtką, idealnie pasującą do ulicznego gangstera. Nawet, jeżeli był przystojny, Bo Ill miała swoje zasady.

— Przykro mi — Pokręciła głową, zaciskając w dłoni woreczek. Podniosła z ziemi stare buty i bezceremonialnie wrzuciła je do kosza na śmieci, nie pamiętając, jaką potężną sumkę dała za nie w sklepie. — Ale jestem córką prezesa Park — odparła władczo, mierząc go pogardliwym spojrzeniem — Nie umawiam się z ludźmi z niższej rangi. Jesteś miłym facetem, ale jestem poza twoją ligą — To mówiąc, wyjęła z portfela gruby plik banknotów i wcisnęła mu je do ręki.

— Nie trzeba — bąknął chłopak zdumiony.

— To za buty — Spojrzała na niego z wyższością — Nie chcę, żebyś przeze mnie głodował. Na pewno dałam ci więcej niż są warte. Dziękuje. Nie bądź za bardzo rozczarowany — Poklepała go szybko po ramieniu, po czym skinęła palcem w stronę zaparkowanego przed budynkiem ciemnego samochodu. To natychmiast po nią podjechało.

A więc ciągle tu stało? Po co się zatem tak trudził?

Wsiadła na tyły pojazdu, machając ostatni raz do nieznajomego, nim samochód ruszył w swoją stronę.

Myungsoo prychnął głośno, spoglądając na pieniądze w ręce. Wcale ich nie potrzebował!

— A to jędza — westchnął, trochę rozbawiony, trochę zdenerwowany. Potem poprawił na ramionach kurtkę, kierując się schodami do biurowca.

Czuł, że rozmowa z ojcem nie będzie łatwa.

***

Gabinet pana Kim przypominał trochę miniaturowe mieszkanie. Powierzchnia była tak ogromna, że gdyby nie meble, echo odbijałoby się tutaj jak w gimnastycznej sali.

Za wielkim oknem wyłaniał się widok na Seul. Przy jednej ze ścian naprzeciwko drzwi znajdowało się masywne biurko z wiśniowego drewna, za nim wisiał portret samego właściciela tego miejsca.

Myungsoo został zaproszony na jedną ze skórzanych kanap w białym obiciu przez asystenta ojca, który polecił mu na niego tutaj zaczekać.

Chłopak oparł ramię o oparcie kapany, rozglądając się ze znudzeniem po otoczeniu. Nie lubił wracać do świata, w którym się urodził. Swobodnie czuł się na motorze, przy kumplach, w starej fabryce krawieckiej, gdzie ściany były pomazane graffiti.

— Jak ty siedzisz? I co ty masz na sobie? — Rozległ się znajomy, szorstki głos.

Myungsoo poderwał się z kanapy i kulturalnie, ale z odległości przywitał się z ojcem.

Pan Kim był wysokim, wciąż jeszcze przystojnym mężczyzną, którego syn nigdy nie zdołał przerosnąć, jak to mieli w zwyczaju inni dziedzice. To po nim, Myungsoo miał przystojną twarz i zniewalający uśmiech.

— W tym czuje się swobodnie — odparł chłopak, szarpiąc za brzegi kurtki z zadowoleniem.

Usiedli. Pan Kim ciężko westchnął, wpatrując się w syna, jakby widział go pierwszy raz w życiu i nie umiał ocenić, czy widok ten mu się podoba.

— Myungsoo, czas byś w końcu dorosną.

— Zamierzasz zabronić mi jeździć na motorze? — Na chwile za gardło chłopaka złapał strach.

— Jeszcze nie — padła uspakajająca odpowiedź — Ale chcę też, byś zaczął spełniać obowiązki względem Daewoo.

— To znaczy?

— Niedawno rozmawiałem z prezesem Park… — W głowie Myungsoo mignęło wspomnienie spotkania z jego kapryśną córką chwile temu. — Ten człowiek jest właścicielem Aju Group. Kapitał firmy przelicza się na miliardy, tak samo zresztą jak Daewoo.

— Rozumiem, tato. Co mnie do tego?

— Planujemy, że poślubisz jego córkę.

Zapadła grobowa cisza. Myungsoo wstrzymał oddech, czując już tylko gwałtowne uderzenia własnego serca o klatkę piersiową. Potem zwilżył usta koniuszkiem języka, nachylając się w stronę kawowego stolika z zamyśleniem.

— Dlaczego tak szybko? Mam dopiero dwadzieścia trzy lata — Nie pytał dlaczego jest do tego zmuszony. Kiedy jesteś dzieckiem najpotężniejszego czebola w kraju, automatycznie wychowujesz się z myślą, że pewnego dnia poślubisz kobietę dla pieniędzy i układów. To nie podlegało żadnym dyskusjom, a Myungsoo już dawno pogodził się z faktem, że jest synem multimiliardera i będzie wisieć nad nim przekleństwo tego świata. Po prostu, w głowie wyobrażał sobie, że stanie na ślubnym kobiercu będąc już po trzydziestce.

— W twoim wieku byłem już dawno po ślubie — powiedział ojciec surowo — Pomyśl tylko, jaką staniemy się potęgą łącząc te dwie filię ze sobą — Uśmiechnął się z dumą, splatając na brzuchu dłonie. Biła od niego wówczas potęga i pieniądz.

— Dlaczego tak szybko? — Nie ustępował Myungsoo z przerażeniem.

— Prezes Park nalega na to, by ślub zorganizować już w przyszłym miesiącu. Dla mnie to nie ma znaczenia, ponieważ jesteś dość dorosły, by sprostać wyzwaniom małżeńskiego życia. Czas już, żebyś myślał o czymś więcej niż motorach. Oczywiście, nie zamierzam ci zabraniać jeszcze na nich jeździć, ponieważ uważam się za tolerancyjnego ojca, ale będę ci przyzwalał na tę pasję dopóki będziesz wywiązywał się również z innych obowiązków.

Myungsoo zwiesił głowę. Dyskusja z ojcem nie miała sensu. Wiedział, że sprzeciw oznaczałby utratę możliwości wystartowania w zawodach w Tokio. Skoro i tak miał się ożenić, to czy nie lepiej nie prowokować w nim gniewu?

Przypomniał sobie tamtą dziewczynę, córkę prezesa Park. Była ładna, filigranowa i w jego guście. Mogło być znacznie gorzej, prawda? Wprawdzie, miała charakterek wiedźmy, ale nie było to nic, z czym Myungsoo nie umiałby sobie poradzić.

— Rozumiem, ojcze — odezwał się nie swoim głosem. — Kiedy ją poznam?

— Jutro. Naturalnie, damy wam czas na poznanie się. O nic nie musisz się martwić, ślub nie będzie na twojej głowie. Chcę tylko, byś traktował tę dziewczynę z szacunkiem.

— Oczywiście, ojcze — bąknął cicho chłopak. 

 ◄ Następny rozdział

___________________________________________________

Pewnie jesteście zdezorientowani, że zamiast "Foul Love" pojawia się to opowiadanie. Już wyjaśniam. Otóż z "Foul Love" nie idzie mi najlepiej. Mam pierwszy rozdział, ale czytam go bez zapału i straciłam motywacje do dalszego pisania. "Miłość o stopień za trudna" to opowiadanie, które pisałam już dawno temu, więc pomyślałam, że mając zapasy na dysku mogę ruszyć z tym. Nie wiem co ile będą się tutaj pojawiać nowe rozdziały, ponieważ gdzieś zatraciłam zapał do prowadzenia tego bloga, ale z sentymentu próbuje go ratować na wszelkie możliwe sposoby. Trzymajcie kciuki, żeby to opowiadanie było dokończone. Nie chcę Was bowiem rozczarować.

"Miłość o stopień za trudna" teoretycznie jest komedią. Nie słynę z wielkiego poczucia humoru, ale obejrzałam dość koreańskich dram, by znać na pamięć ich klimaty, a te zamierzam przenieść do mojego opowiadania. Mam nadzieję, że się Wam spodoba! Liczę na Wasz odzew! 

Pozdrawiam :*

SZCZEGÓŁY NOWEGO OPOWIADANIA!