Odcinek 3: Dom bez ludzi

To był bardzo stary dom. W zasadzie rudera. Mały, rozpadający się barak, wciśnięty w szereg innych budynków, mniej więcej w podobnym guście starości i nieładu.

Asfaltowa droga popękała, a liny elektryczne smętnie wisiały między słupami, niechętnie rozciągając się do poszczególnych miejsc zamieszkania.

Nic więc dziwnego, że Ma Te przybrał na twarz wyraz zdegustowania. 

— Mówisz, że mieszkałyście tutaj z matką? — Zdjął z nosa czarne okulary i raz jeszcze omiótł ze zgrozą lichy, rozpadający się dom.

Po wypisie ze szpitala po całodobowej obserwacji, zgodził się przywieźć tutaj swoją nową podopieczną, ale nie bardzo wiedział, że sprawa będzie wyglądać tak wstrząsająco.

— Całe piętnaście lat. — Jiyeon skinęła nieznacznie głową. Rozterki wuja najmniej ją obchodziły.

Bez wahania weszła do domu przez stare, skrzypiące drzwi. W środku nic się nie zmieniło, może nieco przyoblekło kurzem, ale to nie powód sądzić, że lokatorzy stąd odeszli.

W zlewie piętrzyła się sterta naczyń, z kranu sączyły się pojedyncze kropelki wody. Okna wciąż były brudne, a na drewnianym stole leżały ulotki i gazety – matka od tygodni szukała nowej pracy.

Przestrzeń mieściła się w klaustrofobicznych metrach kwadratowych, stanowiąc jedynie mały pokój, będący salonem i kuchnią w jednym oraz pomieszczeniem z łazienką i pomieszczeniem sypialnianym. Obie z matką dzieliły jedno łóżko.

Ma Te wszedł do środka, wzdrygając się, gdy podłoga z linoleum zaskrzypiała nieprzyjemnie. Wyraz niedowierzania nie ustąpił z jego twarzy, wręcz pogłębiał się z minuty na minutę.

— Mamo? — Jiyeon mimowolnie, nawet jeżeli było to czystym bezsensem, zawołała matkę, jakby oczekując, że uzyska odpowiedź.

Odpowiedzią była jednak cisza. Pod powiekami zebrały jej się łzy. Nienawidziła płakać, więc starła je kłykciami palców, ostrzej niż zamierzała, ale zawsze brutalnie rozprawiała się ze słabością, nawet jeżeli przybierała postać kilku łez.

— Jak wytrzymałyście tu tak długo? Boże, jakie zatęchłe powietrze. Dziwię się, że nie nabawiłaś się choroby płuc — odezwał się Ma Te ze zgrozą.

— Wygląda fatalnie, ale to fajowe miejsce — odparła Jiyeon z godnością, starając się nie okazać wściekłości. Wciąż uważała wuja za totalnego imbecyla.

— Możesz wziąć stąd, co zechcesz — powiedział Ma Te, westchnąwszy ciężko. — Ale proszę, wybierz rozsądnie. Nie chcę mieć pod dachem śmieci.

— Nie jestem tu, żeby się pakować — warknęła gniewnie. — Mam zamiar poszukać jakiejś wskazówki. Matka musiała zostawić coś, co naprowadzi mnie na nią.

— Jiyeon, dobrze wiesz, że nic tu nie znajdziesz. Matka zostawiła ci list, obiecała, że wróci.

— Ale poza tym, musiała zostawić mi poszlakę. Jestem tego pewna! — Dziewczyna nie zamierzała się poddać.

Przekopała wszystkie szafki i kredens, zajrzała pod materac łózka, we wszystkie szczeliny w ścianach i skrytki w podłodze, ale zastała jedno wielkie nic.

Ostatecznie uklękła na podłodze w szerokim rozkroku i przyjęła postawę kompletnej porażki.

— To niemożliwe…

— Matka wróci, Jiyeon. Pozwól jej teraz zająć się własnymi sprawami. — Drgnęła słysząc głos wuja, przez to wszystko zapomniała o jego obecności.

Nie miała siły odpowiadać. Przymknęła oczy i po raz kolejny wezwała matkę w myślach, żądając, by wróciła i natychmiast powiedziała jej, co stało się złego. Tylko, coś strasznego mogło skłonić matkę, żeby ją pozostawiła tak po prostu.

MAMO! COŚ TY MI ZROBIŁA???

Jiyeon pokręciła głową i niechętnie dźwignęła się z klęczek. Nic to nie zmieni jeżeli będzie tak siedzieć, rozmyślać oraz użalać się nad sobą. Wychowano ją na twardą dziewczynę. Skoro sytuacja wymknęła się z pod kontroli należało działać, natychmiast.

Spojrzała na zlęknionego biedą wuja i pomyślała, że jest niesamowicie słaby. To właśnie pieniądze robią z człowiekiem. Zamykają go w wygodnym kokonie, zapewniają komfort posiadania i wyciszając w człowieku wszystkie instynkty przetrwania.

Nie chciała być kimś takim jak on. Wydawało jej się to straszne.

— Możemy jechać.

— Naprawdę? — Ma Te uśmiechnął się z nadzieją. Każda minuta w tym obskurnym domu przyprawiała go o dreszcze. — I nie chcesz niczego zabrać?

Pokręciła głową.

— Żyłyśmy tak, żeby móc odejść w każdej chwili bez zbędnego bagażu. Rzeczy to balast, przywiązujący człowieka do miejsca. My ograniczałyśmy się do tego, co niezbędne — wyjaśniła z nieskrywaną dumą, ale Ma Te potraktował to, jak coś, czemu należy współczuć.

Położył dłoń na ramieniu siostrzenicy i cmoknął ze smutkiem.

— Och, moja kocha, od teraz zrobię wszystko, by ci to wynagrodzić.

***

Woobin czekał oparty o pień drzewa, rosnącego przy chodniku. Jedną rękę trzymał w kieszeni, w drugiej dopalał papierosa. Kiedy Jiyeon wyszła z domu, wyprostował się i zgniótł butem końcówkę peta.

— I jak? — Wydmuchał spokojnie potężny kłąb białego dymu.

— Nic, kompletna porażka. — Dziewczyna ze złością kopnęła przydrożny kamyk. Jej ogarnięte nieładem włosy dały się porwać sile wiatru, który przemknął z szumem wzdłuż ulicy. Miała na sobie rozpadające się buty, krótkie szorty, ciemny podkoszulek i bluzę w kratkę, którą związała sobie na biodrach – dokładnie to samo, co miała w dniu ucieczki.

Woobin dyskretnie przejechał wzrokiem po jej ciele, a potem spojrzał jej prosto w oczy. Spodziewał się, że tak będzie.

— Odpuść, Jia. — Nazwał ją w skrócie i poklepał po ramieniu. — Po prostu czasem tak się dzieje.

— Ludzie odchodzą, to chciałeś powiedzieć? — Zmarszczyła brwi, ale nie była już zła. To nie miało sensu. Na miejsce złości wstąpiła bezsilność.

— Jiyeon, jedziemy? — Ma Te śledził ich nerwowo z oddali. Najchętniej wsiadłby już do samochodu.

— Zaraz! — Nie popatrzywszy na niego, uniosła jedynie rękę, jakby chciała go przegonić niczym natrętną muchę. — Chyba masz pieprzoną racje, Bin. Moja matka odeszła jak wszyscy inni.

Nie pocieszył jej, nie powiedział, że to nie prawda, nie przywołał do jej głowy zapewnień, że powinna ufać matce do końca. To tak nie działało. Zbyt dobrze znał życie, aby chwytać się wybujałych farmazonów.

— Naprawdę pojedziesz z tym gościem? — Chłopak niechętnie spojrzał na wymuskanego Ma Te, który wyglądał jak bezbronne pisklę wśród dzikiego lasu.

Jiyeon odwróciła głowę, by zobaczyć wuja. Pasmo włosów przykleiło jej się do nosa, więc zgarnęła je palcem.

Westchnęła.

— Był bratem matki. Może w jakiś pokręcony sposób dowiem się, czy wie o niej coś więcej.

Woobin poczuł desperacką potrzebę, by zapalić. Tu i teraz. Obudził się w nim nerwowy trik. Zaczął niespokojnie uderzać butem o ziemie.

— Masz. Nie zapomnij skąd jesteś. — Mówiąc to, zdjął z siebie sztuczny sygnet, o wiele za duży na szczupłe palce Park.

Dziewczyna przyjęła go ze zdziwieniem. Potem się roześmiała.

— Mówisz, jakbym znikała. Nie bój żaby, niedługo przyślę ci mój nowy adres na komórkę — zapewniła, serwując mu pocieszny klaps ręką prosto w łokieć.

— No ja myślę. Inaczej sam cię znajdę.

— Nie wątpię. — Popatrzyła na niego z rozbawieniem. Był dwa razy wyższy. Boże, potężny jak góra! Musiała stanąć na palcach, żeby z trudem objąć go za szyję w ramach chwilowego pożegnania.

Z objęciami nigdy nie mieli problemu. Dotyk był dla nich całkowicie naturalny, nie krępował ich. Ta zasada obowiązywała tylko ich dwójkę, wobec pozostałych osób trzymali stosowną rezerwę.

Ona i Woobin byli małym, okaleczonym plemieniem. Trzymali się razem, „lizali” swoje rany i wspólnie obnażali kły, chociaż każdy czasem szedł swoją droga.

— No to pa — powiedział, wpuszczając ją z objęć.

— Trzymaj się! — Pomachała mu i wróciła do Ma Te, który obrzucił chłopaka podejrzliwym spojrzeniem.

Kiedy wsiedli do auta, nie omieszkał rzucić uwagą.

— Czy ten chłopak to na pewno odpowiednie towarzystwo? Wydaje się mocno podejrzany.

— I dobrze! O to chodzi. — Jiyeon rozsiadła się na tylnym siedzeniu, rozkraczając nogi, każdą w inną stronę. — Dzięki temu to on dyktuje warunki.

— Nie wiem, o jakich warunkach mowa, ale po prostu na niego uważaj. To chłopak, a chłopcy mają różne dziwne myśli, jeżeli chodzi o dziewczyny.

Jiyeon zaniosła się śmiechem. Jeszcze raz pomachała Woobinowi i prychnęła głośno.

— Poznałam go, jak miałam pięć lat. Skaleczyłam się w stopę, a moje plastikowe klapki się rozpadły. Niósł mnie prawie kilometr na plecach, aż prawie wypluł płuca. Dasz wiarę, że Woobin w młodości był patyczkowatym chucherkiem? Chłopaki z osiedla uwielbiali się nad nim znęcać, a potem to cudowne słowo „dojrzewanie” go odmieniło i już nikt nie miał odwagi chociażby na niego spojrzeć.

— O, w to nie wątpię! — Ma Te ruszył w drogę, dodając gazu, jakby w obawie, że ta podejrzana dzielnica nie zechce go wypuścić i już nigdy nie znajdzie drogi do „normalnych” dystryktów Seulu. — Teraz już nie jesteście dziećmi, a dojrzewanie zmienia nie tylko ciało, ale także zmysły.

— Nie musisz odgrywać roli nudnego pierdziocha! — warknęła Jiyeon, która nigdy nie lubiła, gdy Woobin znajdował się pod ostrzałem krytyki dorosłych. Jej zdaniem wiązało się to z płytkim, powierzchownym ocenianiem kogoś tylko na podstawie wyglądu. No dobrze, Kim Woo Bin faktycznie potrafił sprać człowieka na kwaśne jabłko, aż krew płynęła wszystkimi otworami, ale nigdy nie bił bez powodu. Miał swój kodeks. No i nigdy nie był taki w stosunku do niej. Nawet, jeżeli kłócili się tak bardzo, że leciały iskry. Ręka przyjaciela nawet nie drgała wówczas w jej kierunku. Za to bezlitośnie zabiłby każdego, kto ośmieliłby się ją tknąć. Z tego powodu miała spokój na dzielnicy. Wszyscy wiedzieli, że jest ze stada Woo Bina, nikt nie odważyłby się jej narazić. W miejscu, gdzie się wychowała, to było cholernie istotne. Nieraz napatrzyła się, jak napastowane są bezbronne dziewczyny. Drżała na samą myśl, że mogłaby podzielić ich los. Dlatego Woobin tak wiele dla niej znaczył. Wiedziała, że sama nigdy nie zapewniłaby sobie bezpieczeństwa. Była zwinna jak wiewiórka, mogła ukraść podstępem każdą rzecz, ale nie była silna, a bez siły trudno mówić o bezpieczeństwie.

Wuj nic nie powiedział. Włączył po prostu radio, którego senny szum wypełnił wnętrze auta.

— Przypominamy o zdarzeniach z przed trzech dni, do których doszło nad rzeką Han. Wieczorem, około godziny dziewiątej rozpętała się burza, której ofiarą padli nastolatkowie, przebywający wówczas na statku „Santa Ana”. Synoptycy wciąż nie potrafią ustalić, co konkretnie wywołało burzę. Mówi się o najdziwniejszej anomalii w historii kraju…

— Ej! Dlaczego wyłączyłeś, chciałam posłuchać! — jęknęła Jiyeon.

— Nie chcę, byś wracała do tamtych zdarzeń. To może wywołać u ciebie traumę.

Jiyeon przewróciła oczami. Wuj był hipochondrykiem. Czego jeszcze ciekawego się o nim dowie?

— Co właściwie się stało na rzece Han? — Chciała wiedzieć.

Ma Te niechętnie odpowiedział.

— Rozpętała się okropna burza. Jeden z piorunów trafił w jacht.

— Mam pałę z wszystkich lekcji, ale wydaje mi się, że w takim razie powinnam być martwa, albo chociażby poparzona. Nie, żebym specjalnie się o to prosiła — powiedziała, obgryzając paznokieć, którego końcówkę wypluła na tapicerkę.

Ma Te skrzywił się z obrzydzeniem.

— Proszę, zachowaj wymogi sanitarne w moim aucie! — powiedział, otwierając okno, przez które wleciał podmuch orzeźwiającego powietrza. — To bardzo dziwne zjawisko, Jiyeon. Nawet eksperci głowią się, co to było. Ale życzyłbym sobie nawet i sto takich anomalii, jeżeli tylko dzięki temu nie jesteś ani martwa, ani poparzona.

Jiyeon prychnęła. Poczuła się dziwnie ociężała i samotna. Matka odeszła, a ona siedziała w środku luksusowego auta z pieprzonymi wymogami sanitarnymi, rozmawiając z przewrażliwionym, hipochondrycznym wujem.

Miała totalnie przerąbane!

***

To nie tak, że Kim Myungsoo nie cieszył się, że wypisują go ze szpitala, że w gruncie rzeczy spędził na oddziale nie więcej niż trzy doby oraz, że nic poważnego mu się nie stało.

On naprawdę był wdzięczny za to wszystko, ale widok rozgorączkowanego ojca jak zwykle budził w nim pewną niechęć.

— Z nogą wszystko gra, synu?

Kim Myungjeon, mężczyzna około czterdziestki, wciąż wyglądał jak niepoprawny chłopiec zaklęty w ciele dorosłego człowieka. Nosił trampki w wielu, neonowych odcieniach, obcisłe podkoszulki z logo zespołu, a jego włosy spotykały grzebień średnio raz na tydzień, przez co samowolnie odstawały na wszystkie strony.

— Tak, tato. Gra w jak dobrze nastrojonej gitarze.

Postronnym ciężko byłoby go wziąć za nowobogacza, który zbił wielomilionową fortunę na systemie zabezpieczeń komputerowych, zwanych mrocznie Syjon.

A było o czym mówić. Syjon podbił szturmem świat wchodu i zachodu, stając się najbardziej pożądanym produktem wielu firm, pragnących, aby ich dane były chronione przez zabezpieczenie nie do zdarcia. I taki właśnie był Syjon. Podobno już tylko wojskowa technologia była bardziej zaawansowana od niego.

Nic dziwnego, że opatentowany program zabezpieczeń, stworzony przez niepozornego Kim Myungjeona uczynił go milionerem na rangę seulskich czeboli i pozwolił mu się szturmem wbić w ich elitarny świat.

O Kim Myungjeonie było głośno przez wiele, długich tygodni, podczas których życie Myungsoo zmieniło się jak za dotknięciem różdżki czarodzieja.

Do dzisiaj jednak nie potrafił stwierdzić, czy ów rzucony na jego rodzinę czar w istocie przyczynił się do czegoś lepszego.

Lubił oczywiście myśl, że teraz na wszystko go stać, że mieszkanie w bloku zamienili na luksusowy dom w zamożnej dzielnicy Seulu, że ostatnie wakacje spędzili na Majorce.

To wszystko brzmiało jak same plusy, ale tak naprawdę chłopak szybko przekonał się, że taka fortuna ma swoją cenę, zwłaszcza, gdy się ją zdobyło, a nie odziedziczyło po rodzinnej spuściźnie.

Seulscy oligarchowie entuzjastycznie przygarnęli do swojego grona Kim Myungjeola, ale za jego plecami zgrzytali zębami. Nie lubili nowych. Postrzegali ich jako intruzów, którym fortuna przypadła niezasłużenie, ignorując fakt, że wielu ciężko na nią zapracowało.

Ojciec zdawał się niczego nie zauważać, ale był w lepszej sytuacji – oligarchowie przynajmniej udawali, ich synowie i córki już nie.

Myungsoo pierwszego dnia w nowej, lepszej szkole przekonał się, że bycie nowobogaczem jest tyle samo warte, co bycie szczurem wylęgniętym gdzieś z rynsztoka. Po prostu cuchniesz gównem.

Nie był jednym z nich i chociaż nie wszyscy byli równie okropni, nie zdołał się wśród nich zaaklimatyzować.

Niestety ojciec ambicjonalnie podchodził do wszystkiego, stawiając przed synem coraz to nowsze wymagania. Myungsoo miał należeć do elitarnych, szkolnych klubów, przyjaźnić się z dzieciakami z wybitnych rodzin, ogólnie rzecz biorąc spędzać czas jak jeden z tych paniczów, którzy skończą na drogich uniwersytetach, a potem przejmą rodzinny interes w przekonaniu o własnej wspaniałości.

Ojciec uważał, że wszystko jest w porządku, a nie było. I im bardziej mijały miesiące, tym trudniej było Myungsoo przyznać się ojcu, że te cudowne dzieciaki z dobrych rodzin tak naprawdę mają go za śmiecia i znęcają się nad nim od samego początku.

To by po prostu ojca zraniło. Chłopak nie potrafił jakoś tak bezdusznie złamać ojcowskich marzeń o życiu na wysokim poziomie, jakie chciał, by wiodła jego rodzina.

Ale przez to, coraz mniej chętnie myślał o domu i powrotach do niego. Leżąc w szpitalu był w końcu wolny od okropnej szkoły i sadystycznego środowiska, w jakim żył ostatnimi czasy.

Beznamiętnie patrzył, jak ojciec spakował jego rzeczy do sportowej torby.

— Poczekaj tu na mnie. Pójdę po wypis. — Mężczyzna uśmiechnął się pogodnie do syna, oddając mu torbę. Była lekka.

Myungsoo, bez słowa skinął głową, a kiedy ojcowska sylwetka zniknęła za drzwiami, wyszedł ze szpitalnej salki.

Na korytarzu toczyło się typowo lekarskie życie. Nikt nie zwrócił na niego uwagi, a on intuicyjnie przeszedł wzdłuż poszczególnych sal, dyskretnie zaglądając przez okienko do każdej.

Poczuł jak serce kurczy mu się w piersi w momencie, gdy przez szybę jednych z drzwi dostrzegł znajomą osobę.

Vernon.

Aż trudno uwierzyć, że to naprawdę był on, ale nawet z profilu nie dałoby się pomylić go z nikim innym.

Chłopak leżał nieprzytomny, podpięty do nieskończonej ilości rurek, które sprawiały raczej makabryczny widok, a pikające urządzenia kontrolowały stabilność jego życia.

Nie trzeba było zbyt wielkiej inteligencji, aby wywnioskować, że strasznie oberwał podczas anomalii burzowej.

Pielęgniarki szeptały o nim, nazywając go biednym chłopcem. Współczuły mu, a Myungsoo zdradziły, że Vernon leży w którejś z tych sal. Myślały, że są przyjaciółmi, że Myungsoo się przejmie i zechce go odwiedzić.

Owszem, chciał, ale tylko podpatrzeć, jak naprawdę to wygląda. Wstrzymał oddech na ten makabryczny widok.

Nie wiedzieć czemu, poczuł się strasznie winny. Jego sercem szarpały jakieś niedobre uczucia, coś jak mgliste, niewyraźne wspomnienia, próbujące wydostać się na powierzchnie, ale bał się ich.

Czuł, że prawda mogłaby go zabić. 

◄ Następny rozdział       Poprzedni rozdział ▶

 ________________________________________________________

Teraz mamy trochę Myungsoo. Niedługo jego postać bardziej się rozkręci. :) Zaintrygowani? I wgl zdziwieni, że Vernon jest w śpiączce? Zasłużył na to? :D

Czekam na Wasze opinie z niecierpliwością! <3