0.Prolog

Podczas gdy słońce leniwie dźwigało się z nad tafli morza, zwiastując nastanie spokojnego dnia, pewien mężczyzna właśnie otwierał swój sklep, zlokalizowany w rzędzie innych; stulonych ze sobą ciasno niczym braterskie dusze. Wszystkie razem ciągnęły się rzędem wzdłuż uliczki, którą miejscowi nazywali „Ulicą łagodnego wiatru”.

Na „Ulicy łagodnego wiatru” można było znaleźć dosłownie wszystko. Począwszy od antykwariatu z rupieciami, za które niejeden płacił krocie, kończąc na małych stoiskach z lodami, przy którym skupiała się głównie rozszalała dzieciarnia. Urocze kawiarenki zapraszały ludzi, uwodząc zapachami kawy i wyśmienitych dań, o ile nie rozproszył je zapach szamponu i innych babskich mazideł, dobywający się z salonów fryzjerskich.

Lecz to właśnie ów niepozorny mężczyzna, liczący sobie nie więcej jak trzydzieści parę lat, wzbudził zainteresowanie dwóch, miejscowych kobiet, które przysiadły właśnie tego wczesnego ranka w jednej z kawiarenek.

Padł na nie cień parasola, który chronił przed doskwierającym słońcem, lecz wciąż pozwalał cieszyć się zapachem morskiej soli, unoszącej się tutaj w powietrzu od zawsze.

Wyglądały bardzo elegancko, jedna była starsza od drugiej, jednak nikt nie śmiałby zwątpić, że wiązała ich wieloletnia przyjaźń. Zamówiwszy od uśmiechniętego kelnera filiżankę drogiej kawy, obrzuciły owego mężczyznę przeciągłym, nieco wścibskim spojrzeniem.

A on nie zdawał się być wcale aż tak ciekawy. Ot, zwykły człowieczyna z nieco rozwianą, ciemną jak węgiel czupryną i kilkudniowym zarostem. Jego biznes nie zaliczał się do tych wysoko prosperujących, gdyż prowadził usługi malarskie, zlokalizowane na parterze starej jak świat kamienicy.

Oferował on portrety za darmochę. Tym bardziej zwariowanym klientom nie omieszkał namalować karykaturalną wersję ich oblicza, natomiast zdystansowanym wobec świata wciskał w dłonie jakiś subtelnie wyglądający pejzaż. I chociaż był malarzem amatorem, ustawione na naściennych półkach obrazy dowodziły, iż bogowie obdarzyli go niezwykłym talentem, który on zdawał się okrutnie marnować, malując dla turystów nie zaś dla światowych galerii sztuki.

Jednak nie ten problem frasował dwie kobiety w momencie, gdy mężczyzna rozsuwał plastikowe rolety z okien sklepu i majstrował kluczami przy wejściu.

One patrzyły w zasadzie nie tyle na niego, co na jeden z obrazów, widniejący za szkłem. Nieco niewyraźny przez światło, padające na szybę, przedstawiał młodziutką dziewczynę – uroczą jak polne kwiecie.

— I pomyśleć, że zniknęła tak nagle — westchnęła starsza z kobiet, podnosząc uprzednio filiżankę do ust. Upiwszy nieznaczny, gorzki łyk napoju, pokręciła głową z westchnieniem. Nie było wątpliwości, że rozmawiały właśnie o tajemniczej dziewczynie z obrazu.

— Mhm. — Przytaknęła jej młodsza, i dla podkreślenia swojego strapienia, oparła policzek na zwiniętej dłoni. — Zeszłe lato było najdziwniejsze ze wszystkich. Pamiętam je, jakby skończyło się raptem wczoraj, a tu już rok za nami!

— Oj tak, dziwne, dziwne było. Dziewczyna pojawiła się znikąd.

Obie kobiety wymieniły ze sobą rozbawione uśmiechy.

— Była tajemnicza. Nie wiadomo skąd przybyła, ani dokąd odeszła. Tak naglę zniknęła, jakby rozpłynęła się w powietrzu. Dla mnie to wciąż niezrozumiałe, co się z nią stało!  — odezwała się młodsza.

— Sądzę, że tylko Ayumu to wie. — Starsza kiwnęła w stronę mężczyzny, który aktualnie był już dawno w sklepie i wyjmował pędzle oraz sztalugi, gotowy do nadchodzącej pracy.

— Ale milczy jak grób! A żeby go piorun jasny strzelił! Nam już pozostaje tylko się zastanawiać.

— Racja, cóż począć? Mówiono, że ona z morza przyszła, ale to tylko głupie banialuki. Zresztą, w tamtym czasie Ayumu nieźle wlewał sobie za kołnierz. — Do głosu starszej kobiety wdarł się gorzki ton, zahaczający nieznacznie o uczucie zgorszenia. — Umysł pijaka snuje różne, bzdurne teorie.

— Ach, pewnie chlałby do dzisiaj, gdyby nie Nan. Jeszcze rok temu zobaczyłybyśmy jak zatacza się na poboczu drogi — zakpiła młodsza, odgarniając z czoła pasma ciemnych włosów. — Jak to ludzie potrafią się zmieniać, prawda? — Przywołała na usta melancholijny uśmiech. — Spisujesz takiego jednego na stratę, myśląc sobie, że z niego nic już nie będzie, a tu proszę! Rok później otwiera własny sklep z obrazami i staje się, w gruncie rzeczy, nienajgorszym obywatelem.

Starsza roześmiała się na te słowa, lecz tak, aby nie zwrócić na siebie niczyjej uwagi. Była na to zbyt poważna.

— Na Okinawie chyba nie zdarzył się cud większy od tego — mruknęła wesoło, ponownie upijając łyk kawy. Potem zaś skierowała spojrzenie ku obrazowi tajemniczej dziewczyny. — To ona go odmieniła — dodała, kiwając głową, pewna swego.

Młodsza poszła za jej przykładem, mając nieodparte wrażenie, że portret dziewczyny przyciąga ją tajemniczą siłą, jakby hipnotyzował i pochłaniał kawałek po kawałku.

Obraz z dziewczyną faktycznie miał w sobie coś niezwykłego, gdyż od dawna przypadkowi klienci byli zainteresowani jego kupnem, mimo iż nie znali osoby, którą on przedstawiał. Wówczas Ayumu z grzecznym uśmiechem wyjaśniał, że obraz stanowi jedynie element pokazowy i nigdy nie zostanie sprzedany.

Żadne, późniejsze próby targowania się nie przynosiły efektu, toteż wielu klientów wychodziło ze sklepu niepocieszonymi. Tylko ci bardziej spostrzegawczy, wycofywali się taktownie z chęci zakupu, widząc tajemniczą zmianę w wyrazie twarzy artysty, ilekroć pytali o to konkretne dzieło. Jego spojrzenie przeszywał ostry blask tęsknoty, dziwnej melancholii, sprawiającej, że zdarzało mu się niekiedy zaciskać usta do białości. Wówczas wiedzieli, że obraz ten ma wyjątkową wartość sentymentalną i ucinali temat.

Niektóry prosili, by opowiedział im historię związaną z portretem. Chcieli wiedzieć kim była dziewczyna, przeczuwając, że mogliby usłyszeć niezwykłą opowieść. Lecz i wtedy artysta zbywał ich kulturalnym uśmiechem, odpowiadając, że to tylko jedna z jego klientek. Oczywiście nawet przez chwile nikt nie wierzył w to. Nie mogąc jednak wpłynąć na decyzję artysty, odchodzili z niczym.

Tak więc, dziewczyna z obrazu zajmowała niezmiennie swoje miejsce za szybą, uśmiechając się nieznacznie do przechodniów na ulicy. Uwieczniono ją, siedzącą na stołeczku, z rękoma skromnie zwiniętymi na kolanach. Za nią morze zdawało się wciąż szumieć, a kłosy blado-zielonej trawy tańczyć na wietrze. Ubrana była w fioletową sukienkę z lekko bufiastymi rękawkami – zwykłą, prostą, bez żadnych rewelacji. Duże, ciemne oczy spoglądały z obrazu osadzone w pociągłej twarzy z zadartym uroczo nosem, okolone puklami czarnych loków, których połowa była spięta z tyłu głowy, a druga połowa swobodnie spływała na drobne ramiona uwiecznionej. Oczywiście, nie licząc tych, z których wiatr zrobił sobie własny użytek i bawił się nimi, rozwiewając na boki.

I gdy patrzyło się w te ciemne oczy bez dna, człowiekowi od razu robiło się gorąco, jakby poddawany był nadnaturalnym siłom. Bo obraz zdawał się żyć, falować, wciąż biec do przodu, jakby szybciej i energiczniej od rzeczywistości, a dziewczyna mogła w każdej chwili wstać ze stołka, wyciągnąć rękę i zaprosić do wspólnego spędzenia czasu.

Człowiek zatem nie wiedział czemu, ale był dziewczyną do głębi oczarowany i zaraz pragnął posłuchać, co zdarzyło się tamtego lata, gdy niespodziewanie zjawiła się w życiu artysty.

Żeby jednak zrozumieć tamte wydarzenia, należy cofnąć się do dnia, gdy miasteczko nawiedził wieczorny sztorm – najgorszy, jaki się pojawił w przeciągu ostatnich lat. Ludzie dawno już nie pamiętali, by morze kiedykolwiek wyrządziło im taki wielkie szkody, jak wówczas. 

I właśnie wtedy, pod napęczniałym od burzowych chmurz niebem i wśród spienionych gniewnie fal morza zaczyna się ta historia…

← Następny rozdział

................................................

Jestem bardzo zadowolona z tego prologu. Wyszedł mi dokładnie taki, jaki chciałam, a rzadko uważam moje twory za całkowicie udane. Mam nadzieje, że powyższa treść zaciekawiła was i zachęciła do przeczytania "Serca morza". 

Pozdrawiam was ciepło :*