1.O sztormowej nocy i pewnym mężczyźnie.

Tego wieczoru piekło rozpętało się nagle. Jeszcze godzinę temu słońce ogrzewało szczodrze miasto Oshanshiti, chyląc się zwolna ku horyzontowi. Delikatny wietrzyk przemykał łagodnie między budynkami, ćwierkanie ptaków wypełniało radośnie korony parkowych drzew.

A potem przyszedł sztorm.

Bez ostrzeżenia zasnuł świat ciemnymi chmurami, które pokładły mroczne cienie tu i tam, jakby znacząc swój rewir; zrywami gniewnego wiatru poprzewracał stoliki kawiarenek i wybebeszył miejskie kosze na śmiecie, a potem splunął rzęsistym deszczem, łomoczącym na dachach niczym strzały z karabinu.

Ten kto miał chociaż krztę rozumu w te pędy ruszył do swojego domu, byle dalej od morza. To bowiem, głębiło się i gotowało, wirowało i syczało jak w wielkim kotle. Upodabniając się z każdą chwilą do morskiego olbrzyma, gotowego pożreć ląd w jednym kawałku. Mieszkańcy mieli potem wspominać to wydarzenie jako jedno z najgorszych.

I faktycznie ludzie złapali w dłonie to, co tylko potrafiło zastąpić im brak parasola i pobiegli w różne strony. Nie mieli czasu nawet wymienić ze sobą zdziwionych spojrzeń. Przecież pięć minut temu było tak urokliwie!, westchnęliby zapewne z niedowierzaniem.

Ale nieco dalej miasta, bliżej zaś spienionej wody, szedł samotnie pewien mężczyzna. Stawał chwiejnie kroki, a w jednorazowej reklamówce pobrzękiwały mu głośno butelki wódki – jeszcze pełne. Niestety w jednej z rąk trzymał trunek wypity do połowy, a wcześniej także musiał sobie nieźle wlać za kołnierz, bo jego mętne spojrzenie nie zdawało się cokolwiek rozumieć z zaistniałej sytuacji.

Gdyby było inaczej, zapewne zrozumiałby, że grozi mu niewątpliwe niebezpieczeństwo, gdyż kierował się w stronę morza. Wiatr podejmował coraz gwałtowniejsze próby przewrócenia go na plecy, lecz, jak przystało na rasowego pijaka, trzymał się o wiele dzielniej niż niejeden trzeźwy na jego miejscu.

Mijający go ludzie kręcili z niedowierzaniem głowami, nieraz łapiąc się za włosy z okrzykami, które niosły się za mężczyzną jak widmowe echa z zaświatów.

— Ayumu,  głupcze! Gdzie ty się wybierasz?!

— Szukasz guza, hę? Zawracaj, jak ci życie miłe!

— Chcesz się utopić? Cholera jasna, gdzie ty masz rozum, człowieku?

— Zostaw go, nabombiony jest i tyle. Morze porwie go jak tak samo jak Marie. On chyba tego chcę.

A mężczyzna szedł dalej i nikt nie wiedział, czy słyszał nawoływania. Może po prostu ich ignorował? To by było w jego stylu, mężczyzna od kilku lat trzymał się na uboczu, z dala od ludzi - zgorzkniały i niesympatyczny, niepragnący od nikogo pomocy.

Ci nawet, którzy jeszcze mu współczuci, nie mieli czasu przyjść mu z pomocą, gdyż pogoda z każdą chwilą zwiększała swą moc i pioruny z zawrotną prędkością i porażającym blaskiem zaczęły siekać otoczenie na kawałki.

Więc uciekali w przeciwną stronę, a on szedł dalej po swoją zgubę.

***

Nikt, kto patrzyłby na Ayumu w tamtej chwili, nie ukryłby zdziwienia na wieść, że jest on jednym z bogatszych mieszkańców Oshanshiti, że mieszka w pięknym, białym domu nad brzegiem morza, a do dyspozycji ma prywatną plażę.

Nie, do Ayumu pasował jak ulał wizerunek prostackiego bezdomnego, który, z bezzębnym uśmiechem zaczepia okolicznych turystów, prosząc o drobne na „chleb”. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Zębów miał bowiem komplet, a pod kilkudniowym zarostem chowała się młoda, w gruncie rzeczy, miło wyglądająca twarz. Po prostu był zaniedbany, jak każdy człowiek, któremu nie zależy na tym, co pomyślą o nim inni ani dokąd powiedzie go, tak naprawdę, prąd przyszłości. Ot, żył z dnia na dzień, malując jak w amoku swoje obrazy i zapijając się kolejną butelką sake – cholernie niedobrej.

Ayumu, także wbrew pozorom, zdawał sobie doskonale sprawę, że otoczenie wokół niego dybie na jego życie. Dostrzegał drzewa, chylące się pod naporem wiatru i połamane wszędzie gałęzie, deszcz topiący ulice, na których powstawały mini jeziora. Słyszał gniewne nawoływania morza, które miało nadzieje, że porwie go w swe mokre szpony, jak tylko zbliży się na odpowiednią odległość.

Uśmiechnął się. Jakże nienawidził tej cholernej, słonej wody! Urokliwości jaką cieszyła się za dnia, niemal lazurowej barwy spokojnie kołyszącej się przy brzegu ciepłej plaży i palmowych drzew. Teraz pokazała swe oblicze, a on wcale się jej nie bał! Wręcz kpił sobie z wrogości jaką pokazywała światu. Cholerne morze, nigdy nie pozwoli mu się zdobyć!

Przytknął do ust szyjkę butelki i pociągnął spory łyk wódki. Palące uczucie wypełniło jego gardło boleśnie, ale on właśnie tego szukał – karzącego go nieustannie cierpienia. Masz za swoje, pieprzony prostaku!, wołały mu w głowie myśli. Teraz jeszcze zgiń i będzie po sprawie! Sprawiedliwość zatryumfuje!

W pewnym momencie droga zmuszała do ostrego zakrętu, pnąc się nieznacznie ku górze. Krajobraz w oddali stanowiło morze i skrawek plaży, który pod siłą sztormu był praktycznie niewidoczny dla oka, gdyż zalewały go szalejące fale.

Na szczęście, asfalt oddzielony był od plaży drewnianym, białym płotem, o którego Ayumu oparł się z wyrazem widocznej na twarzy ulgi. Przyjrzał się morzu beznamiętnie, ponownie racząc się wódką.

Wyglądał tak, jakby miał na tym płocie wydać ostatnie tchnienie, przerzucił dłonie na drugą stronę, stawiając uprzednio siatkę przy nodze, i niedbale rzucił opróżnioną butelkę przed siebie. Ponieważ nie miał wyczucia odległości, butelka tylko na chwile zawisła w powietrzu, po czym żałośnie rozbiła się na kamieniu, parę kroków od niego.

Po tym wszystkim, oddał się długiemu kontemplowaniu żywiołów. Szalejący sztorm odbijał się w jego ciemnych tęczówkach niczym w odległym świecie duszy. Raz uśmiechał się krzywo, raz zwieszał głowę, przeczesując w palcach rozczochrane włosy, to znów nucił jakąś smętną melodyjkę – nic co pozwoliłoby nie wątpić w jego zdrowe zmysły.

Nagle coś pojawiło się w morzu. Ayumu zamrugał powiekami, by upewnić się, że rozum nie płata mu figla. Jakaś niewyraźna sylwetka zamigotała między spienionymi jęzorami fal, które zdawały się nią bawić jak szmacianą lalką.

Zmrużył oczy. Nigdy nie miał wrodzonej ciekawości, lecz nie tym razem; po pierwsze szukał guza, po drugie to było zbyt dziwne, aby to zignorować. Naparł więc mocniej na barierkę i wytężył zmysły, próbujące się wyzwolić od jarzma alkoholowego.

Tymczasem tajemnicze „coś” zostało brutalnie wyrzucone na plażę i jeszcze gniewniej zalane nową falą. Przed oczami Ayumu mignął syreni ogon, pokryty granatowymi łuskami od których odbił się nieznany blask światła. Nie zdziwił się jednak, biorąc ten widok za, zrozumiałą w jego sytuacji iluzje.

Lecz już po chwili ogon zniknął, a kiedy fala cofnęła się, zbierając siły do nowego ataku, plaża obnażyła widok nagiej dziewczyny. Wsparła się ona na chwile jedną ręką, próbując zapewne się podnieść, niestety szybko przewróciła się na plecy i nie poruszyła więcej.

Ayumu zastygł w bezruchu. Deszcz szumiał mu w uszach z siłą dzwonu, a pioruny strzelały niebezpiecznie blisko niego, mimo to był pewien, że między gęsto spadającymi kroplami widzi dziewczynę, którą morze z nienawiścią wyrzuciło na brzeg.

— Marie! — szepnął z trwogą i niedowierzaniem. To musiał być sen, ale jakże piękny! Serce zabiło mu mocniej z radości. — Marie! — Krzyknął tak głośno, że mocno nadwyrężył struny głosowe. Zaraz potem niezdarnie przeskoczył płotek i rzucił się ku morzu w akcie najwyższej desperacji.

Nim nowa fala natarła na ciało leżącej, Ayumu klęczał już przy niej i odgarniał posklejane włosy z jej twarzy. Twarz nieznajomej rozmywała mu się w tęczówkach jak film w zepsutym telewizorze, jednak uśmiechał się szeroko, będąc najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

Morze brutalnie na niego natarło. Słona woda wdarła mu się do nosa, uszu i ust, na chwile pozbawiając równowagi. Przewrócił się bokiem w piasek, ale przy tym baczył, aby mocno trzymać dziewczynę za rękę.

Kiedy znów się uspokoiło, dźwignął się reumatycznie na nogi i wziął leżącą na ręce, nieustannie powtarzając jedno zdanie.

— Marie, moja słodka Marie.

Ciężar dziewczyny zdawał się w ogóle na niego nie oddziaływać, gdyż, przecząc temu ile wybił butelek wódki, ruszył przed siebie sprawnym i do tego żwawym krokiem.

— Już wkrótce będziesz bezpieczna — powiedział cicho. Nie zauważył przy tym, że ocalona przez niego dziewczyna na chwile odzyskała namiastkę przytomności i spojrzała na niego przelotnie nim ponownie ogarnęły ją ciemności.

***

Czuła smak soli w ustach. Jeszcze zanim na dobre je otworzyła  wiedziała, że lekki ból pulsuje jej w skroniach. Nie mogła powiedzieć, aby było to zbyt przyjemne. Dziwne zapachy ocierały się o jej nos, pod plecami czuła miękki grunt, a kiedy niepewnie poruszyła palcami, pod opuszkami wyczuła marszczący się materiał pościeli.

Dopiero wówczas uniosła nieznacznie rzęsy. Ostry blask światła sprawił, że musiała je gwałtownie opuścić. Marszcząc nos, zastanawiała się gdzie jest.

Leżała na łóżku, z włosami rozrzuconymi niedbale na poduszce - całkiem naga. Nikt nie zadbał o to, aby ją nakryć, dlatego całe ciało miała pokryte gęsią skórką.

Otworzywszy oczy drugi raz, rozejrzała się powolutku po otaczającym ją pomieszczeniu. Bez wątpienia była to czyjaś sypialnia. Pod dużym oknem z zielonymi firankami stała podłużna komoda z ciemnego drewna, a na niej kilka rupieci. Białe ściany zdobiły obrazy w brązowej ramie, zaś wejście do pokoju zlokalizowane było naprzeciw łóżka, a tuż obok znajdowała się garderoba wewnątrz ściany, do której prowadziły rozsuwane drzwi. I pewnie sypialnia zaliczyłaby się do tych normalnych, zupełnie przeciętnych, gdyby nie jedna rzecz – wszechobecny bałagan.

Dziewczyna dostrzegła go momentalnie, gdy tylko usiadła na łóżku, łapiąc się boleśnie za głowę. Jej ręka opadła powoli na widok zagraconej dokumentnie podłogi.

Czegóż to tam nie było!? Od niepranych dawno ubrań i kartonów po zjedzonej pizzy, pudła i pudełeczka, buty i czapki, papierki i ulotki, dziwne figurki i pędzle, zeschnięte farby i zapisane do połowy kartki czekały aż wymiecie je stamtąd tornado.

Widząc to, dziewczyna nie kryła zdumienia, nie mogąc przestać wodzić oczyma po podłodze, której graty zapewne wytworzyły własny ekosystem. Do tego ten duszny zapach niewietrzenia pokoju od miesięcy.

Bez wahania podniosła się z łóżka i otwarła bez problemu okno na oścież. Zaniemówiła z zachwytu, kiedy jej oczom ukazał się widok, wychodzący na morze. Poprzedzała je plaża, której dziewczyna nie widziała, gdyż przysłaniało ją pole porośnięte niewysoką, bladozieloną trawą. Między nią wił się drewniany pomost, prowadzący aż do wody.

Mogłaby tak stać godzinami przy parapecie i chłonąć obrazek jak z pocztówki, ale do pokoju wślizgnął się poranny wietrzyk i otarł się subtelnie o nagie ciało dziewczyny, przypominając, że wypadałoby coś na siebie włożyć.

Tyle, że nie miała własnych ubrań. Niezmartwiona tym wcale, podeszła do rozsuwanej szafy i wybrała dla siebie jeden z męskich podkoszulków. Zakrył ją aż do kolan, więc z zadowoleniem obejrzała się w lustrze, stojące w kącie pomieszczenia.

Była niziutka i przeraźliwie chuda, pofalowane, czarne włosy stanowiły bałagan na jej głowie, lecz brązowe oczy mieniły się zdrowym blaskiem, a usta miały różową barwę, więc nie mogło stać się jej nic poważnego.

Zadowolona z siebie, postanowiła rozejrzeć się trochę po domu do którego trafiła. Była pewna, że musi ktoś tu mieszkać. Miała przed oczyma tego mężczyznę, który wczoraj zabrał ją z plaży. Koniecznie chciała go poznać.

Bez wahania nacisnęła klamkę i wyszła na korytarz. Ten był dość wąski, umieszczony między ścianami, które szczyciły się posiadaniem kilku drzwi do innych pomieszczeń. Przez chwile rozważała, czy nie zaglądnąć do każdego z nich, ale nagle usłyszała mrukliwe westchnięcie, dobywające się z dolnego piętra.

Skierowała się więc w stronę schodów i zwinnie zbiegła po stopniach, pełna entuzjazmu, by dowiedzieć się jak najwięcej. Nagle zastygła w ogłupieniu.

Parter domu był zagracony podobnie, co pokój. Pokręciła głową z niedowierzaniem, a potem przedarła się bosymi stopami przez lawinę rupieci. Tak dotarła do salonu z łukowym, bez drzwiowym wejściem. Tu czekało ja kolejne zaskoczenie, może nawet największe z dotychczasowych.

Obok kanapy, na ziemi leżał mężczyzna – jeszcze spał. Nie wyglądał zbyt inteligentnie, oddychał przez otwarte usta, a koszulkę podwiniętą miał tak, iż widać mu było połowę brzucha.

Nagle przebudził się, jakby tchnięty przeczuciem, że ktoś go obserwuje. Najpierw dźwignął się niezdarnie, podtrzymując kanapy, a następnie rozejrzał wokół, jakby także nie wiedział gdzie jest, a przecież dom należał do niego.

Gdy jego wzrok dotarł do nóg dziewczyny, przesunął go nieco w bok, a potem gwałtownie nim zawrócił. Wspiął go wzdłuż jej kolan, docierając do sylwetki z rosnącym zdziwieniem, a kiedy zetknął go ze spojrzeniem dziewczyny, był dogłębnie przerażony.

— Osz cholera!

Dziewczyna przechyliła głowę na bok, zastanawiając się, co mają znaczyć słowa mężczyzny, a potem uśmiechnęła się uroczo.

— Kim jesteś?

— O to samo chciałbym spytać ciebie — odparł Ayumu pewny, że ma do czynienia z duchem. Takim poalkoholowym, którego spotyka się niezwykle rzadko, ale jednak. Przysiągłby sobie, że nigdy więcej nie napije się niczego odurzającego, gdyby miał pewność swej uczciwości.

Dziewczyna przybrała zastanawiający się wyraz twarzy.

— Chyba Marie, tak mnie nazwałeś — odparła prostodusznie.

Mężczyzna otworzył szerzej oczy, a następnie gwałtownie się podniósł. Szybko tego pożałował, gdyż ból głowy zdawał się łupnąć go w czaszkę jak spadający z góry kamień.

Przyjrzał się nieznajomej wnikliwie z pod półotwartych powiek, jakby dzięki temu miała go nawiedzić większa bystrość umysłu.

— Ja nazwałem cię Marie? Chwileczkę, co ty robisz w moim domu i… — Zmierzył ją ponownie z góry na dół. — … dlaczego masz na sobie mój podkoszulek?

Dziewczyna chwyciła za materiał ubrania i przyjrzała mu się, nie wiedzieć, czy z ciekawością czy zaskoczeniem.

— Było mi zimno. Nie miałam na sobie niczego ciepłego. — Spojrzała na niego z uśmiechem. — Oddam ci, nie ma sprawy. — To mówiąc, bezwstydnie zabrała się za zdejmowanie koszulki.

— Nie! Nie! Ani się waż! — zaprotestował raptownie, zakrywając jednocześnie twarz ręką. — Weź ją sobie, tylko nie zdejmuj zgoda? — Upewnił się, a kiedy dziewczyna kiwnęła głową, zapytał: — Ale jak się tu znalazłaś?

— Wziąłeś mnie z morza — rzekła, jakby to była najbardziej oczywista rzecz świata.

Ayumu na tę wieść zamrugał oczami.

— Z morza? Zwariowałaś?

— Ach, wcale nie! — Zakołysała się radośnie na palcach stóp, wyraźnie podniecona tym, co mówi. — Wziąłeś mnie z pod lodowatej fali morza i zabrałeś tutaj. No i cały czas nazywałeś mnie Marie.

Powoli Ayumu rozumiał, co mogło ewentualnie się stać. W pijackim amoku nie kontrolował swoich wczorajszych poczynań, a tym samym zrobił coś, czego miał zaraz gorzko pożałować.

— Z pewnością nie jesteś Marie! — powiedział oburzony i usiadł na kanapie, gdyż nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Miał totalnego kaca, wciąż przyswajał nowiny z opóźnieniem, a co za tym szło odniósł wrażenie, że śni. Za chwile się obudzi, też będzie mieć kaca, ale jego życie okaże niezmiennie pozbawione wyrazu i sensu, a żadna dziwnie zachowująca się dziewczyna nie zacznie wmawiać mu, że wyłowił ją z morza.

— Tak? — W głosie nieznajomej pojawiło się rozczarowanie. — W takim razie, kim jestem?

— N-nie wiesz? — Zadarł głowę do góry tak szybko, iż gruchnęło mu boleśnie w karku. Syknął i rozmasował szyje w dłoni.

W odpowiedzi pokręciła głową. Wydęła ze smutkiem wargi i westchnęła ciężko.

Ayumu jeszcze przez chwile musiał trawić zaistniałą sytuacje, aż nagle dotarło do niego, że ma kłopoty. Wielkie, poważne kłopoty!

— Dzwonię po Masakiego! — Zdecydował sam dla siebie i ruszył w stronę telefonu. 

← Następny rozdział          Poprzedni rozdział →

.....................................

Zgodnie z wcześniejszą informacją kolejny post daje wcześniej. Jak mówiłam, wolę pisać dłuższe opowiadania dlatego inne oneshoty mogą się pojawiać naprawdę sporadycznie. Przemyślę tak w ogóle, czy chcę je pisać :) )

No, ale wracając do "Serca Morza", mam nadzieje, że rozdział się wam podobał i, że czytanie go nie przyprawiło was o znudzenie.

Pozdrawiam ciepło :* <3