Odcinek 1: Hollowness cz. II

Kento przymknął oczy. Potrzebował chwili na ujarzmienie emocji i wyciszenie umysłu, by logicznie pomyśleć. Zapędzono go w kozi róg, sytuacja była nagła i wymagała szybkiej reakcji, inaczej ten biedak na krześle gotów jest się wykończyć.

Gdy otworzył oczy dostrzegł wpatrzone w niego wyczekująco tęczówki Akido. Musiał pewnie nieźle ze sobą walczyć, by stłumić pośpiech, który wszedł mu w krew z racji zawodu.

— Dobrze zrozumiałem, mam przyjąć pacjenta anonimowo? — Kento spytał tak spokojnie, że był pełen podziwu dla samego siebie.

— Sensei — W głosie menagera pojawiło się zniecierpliwienie a zarazem błaganie. — Nie bez powodu wybraliśmy szpital prywatny. Liczymy na dyskrecje, inaczej pismaki nie dadzą nam spokoju.

— Myśli pan, że to takie łatwe? — Doktor chrząknął. — Pacjent, jeżeli dobrze widzę, na poważny uraz nogi. Zapewne nie obejdzie się bez gipsowania, jak prześwietlenie wykluczy konieczność operacji. Trzeba przepisać stosowne leki, a jeżeli jednak operacja będzie musiała się odbyć, to pacjent zostanie przyjęty na odział. Leki nie mogą tak po prostu zniknąć, rozliczam się z nich każdego miesiąca. Muszą zostać wydane na receptę, opieczętowaną konkretnym nazwiskiem — Przy ostatnim słowie w głosie Kento pojawił się zdradliwy ton gniewu.

Akido wyjął z kieszeni chusteczkę i nerwowo starł z czoła obfity pot.

— Za wszystko zapłacimy!

— Kiedy nie o pieniądze się rozchodzi, ale o porządek w papierach. Mogę mieć poważne nieprzyjemności, jeżeli kiedyś nie będę w stanie wyjaśnić na co przeznaczyłem niektóre leki, ani komu przysługiwało jedno z łóżek w określonym terminie.

— Sensei, błagam… — Menager spojrzał z niepokojem na chłopaka, a potem na doktora. — Co mam zrobić? Ren… Ren latami pracował na swój wizerunek, jeżeli prasa się dowie… to będzie ogólnokrajowy skandal.

Kento nawet nie miał sił dociekać w co wpakował się w ten szczyl, ale sądząc po jego pokiereszowanej twarzy, pewnie wymieniał „uprzejmości” przełożone na pięści z kimś innym.

— Dlaczego to ja mam płacić za jego nierozważność? — spytał.

Usta Rena drżały od tłumionego bólu. Pocił się i zaciskał pięści na poręczy krzesła, zapewne bliski omdleniu. Widząc to, Kento poczuł jak czas przemyka mu między palcami.

Nie był przecież nieludzki. Nie chciał skazywać tego chłopaka na przedłużający się ból, nawet jeżeli sam sobie był winien ten delikwent.

Wstał, wyminął całą grupkę i otworzył drzwi, wpuszczając do gabinetu blask korytarzowego światła.

— Siostro, zabierz tego chłopaka na ostry dyżur, niech zajmie się nim doktor Hitaki. Acha i proszę wziąć wózek, pacjent nie może chodzić.

Po tych słowach prawie natychmiast pojawiła się kobieta w średnim wieku, ubrana w stosowny uniform.

Rena posadzono na szpitalny wózek.

— Idź z nim, Ibuki — polecił Akido do swojej pracownicy, która energicznie kiwnęła głową i wraz z poszkodowanym opuściła gabinet. — Sensei, naprawdę nie wiem jak dziękować.

— Proszę się wstrzymać — Kento uniósł dłoń, gdy mężczyzna chciał gorliwie się kłaniać. — Jeszcze nie zgodziłem się na anonimowość pacjenta. Dogadamy się, gdy zostanie mu udzielona pomoc. Proszę na razie do niego dołączyć i się nim zająć. O resztę będziemy martwić się później.

Mina Akido nieco zrzedła, ale nie straciła wyrazu nadziei na pomyślne opanowanie sytuacji.

***

Angelina usunęła się z drogi, gdy na korytarzu zrobiło się małe zamieszanie. Wciąż nie rozumiała sytuacji, ale skoro zabrano chłopaka na ostry dyżur, to znaczy, że ojciec trzymał rękę na pulsie.

Dopiero, gdy jego gabinet opustoszał, pozwoliła sobie ostrożnie zapukać i wejść do środka.

— Tato?

— Alina, ty wciąż tutaj? — Spojrzał na córkę krytycznie. — Powinnaś już dawno być w domu i odpoczywać. Zajęłaś się chociaż lekcjami?

— Nie martw się, nie zapomniałam o nich — Splotła dłonie na brzuchu, robiąc kilka nieśpiesznych kroków w jego stronę. — Chciałam… chciałam tylko wiedzieć, czy nie stało się coś złego? Ci ludzie… wyglądali jakoś dziwnie. Nie chcę, żebyś miał kłopoty.

Na twarzy doktora pojawił się nieznaczny uśmiech.

— Nie dzieje się nic, czym miałabyś się martwić — rzekł spokojnie — Ci ludzie to tylko bada oszołomów, którzy dbają o jednego ze swoich, jakby był jajkiem.

— Kim on właściwie jest? Ten chłopak? — zapytała cicho.

— Celebrytą chyba. Nie mam pojęcia, czy to aktor czy muzyk, ale dowiedziałem się od nich, że patrzą mu na ręce. Nie wiem, jak można tak żyć.

Angelina wstrzymała oddech, jeszcze mocniej wpatrując się w podłogę. Czy to był ten… ten chłopak z okładki gazety? Dlatego wydał się jej znajomy?

Nagle poczuła, jak ojciec kładzie jej dłoń na ramieniu.

— Angelino, idź do domu — westchnął tonem nieznoszącym sprzeciwu. — Gdy tu jesteś, zamiast odpoczywać, to właśnie wtedy się martwię. Jeżeli chcesz, bym był spokojny, idź już. Matka pewnie na ciebie czeka.

***

— Jak się czujesz? — Akido trzymał w dłoni papierowy kubek z kawą z automatu. Obdarzył przelotnym spojrzeniem Rena, który leżał już w szpitalnym łóżku, w prywatnej salce, nieco naburmuszony jak zwykle.

— Cholernie dobrze — padła sarkastyczna odpowiedź. Nie wywarła ona na nikim większego wrażenia. Uprzedni tłum rozszedł się i teraz chłopak przebywał już tylko z meganerem, oczekując na wyniki prześwietlenia. — Możesz już zacząć na mnie wrzeszczeć.

— Mam na to czas — burknął mężczyzna, łapiąc za pilota. Włączył naścienny telewizor i westchnął ze zmęczeniem. — Jak tylko sytuacja się ustabilizuje, zamierzam pozbawić cię głowy.

Na twarzy chłopaka pojawił się cyniczny uśmiech.

— Myślałem, że to będzie zadanie producenta. Jego w zasadzie obawiam się bardziej niż ciebie — To mówiąc, zmierzył go pogardliwym spojrzeniem.

Koło jego nogi za-wibrowała komórka. Nieco zmęczonym ruchem otworzył wiadomość tekstową od brata.

„Będę jutro. Jestem na najlepszej imprezie ever!”.

Ren przewrócił oczami, ciskając telefonem przed siebie. Na szczęście upadł na materac, nie roztrzaskując się na kawałki.

— Mogłem się tego spodziewać. Kretyn — mruknął pod nosem.

— Hm? Co? — Akido wysilił się na zainteresowanie.

— Nic, nie przeszkadzaj sobie — burknął, przewracając się na bok od strony zdrowej nogi. Wciąż czuł ten przeklęty ból w łydce, ale dzięki lekom nie odbierało mu to zdrowego myślenia.

Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, że można aż tak cierpieć. Złamana noga wydawała się płonąć w piekielnym ogniu, a on nie potrafił swobodnie zaczerpnąć oddechu. Powinien od razu był otrzymać pomoc, a nie negocjować się z jakimś doktorkiem! Niestety, nie mógł zaprzeczyć, że Akido działał w jego interesie i miał słuszność domagając się dyskrecji.

Otulony szpitalną aurą poczuł się, jakby trafił do innego wymiaru. Korytarz za drzwiami ani na chwile nie milknął, odzywając się dźwiękami skrzypiących łóżek, tupotem czyiś kroków oraz przytłumionymi głosami odbiornika, który mieszał się z telewizorem puszczonym przez Akido.

Sam nie wiedział, w którym momencie wszystko stało się tak odległe i mało znaczące, że spłynął na niego obłok płytkiego snu.

***

— Bez operacji się nie obejdzie, kość piszczelowa jest złamana aż w trzech miejscach — odezwał się doktor Hitaki, kładąc zdjęcia rentgenowskie na podświetlanej tablicy.

— Niewiarygodne! — Akido pokręcił głową, zaciskając mostek nosa w dwóch palcach. Potrzebował teraz dużo cierpliwości, której powoli zaczynało mu brakować. — Jak bardzo złamania są poważne? — spytał w końcu.

Doktor zerknął w stronę pacjenta, a potem odezwał się.

— Sądzę, że konieczne będzie usztywnienie nogi w szynę na czas regeneracji kości.

— Jak długo ona potrwa?

W gabinecie zapadła chwila tego rodzaju ciszy, która zdaje się niespokojnie wibrować w powietrzu, elektryzując cząsteczki do stanu, w którym mogą wybuchnąć w najmniej oczekiwanym momencie.

— Minimum dwa miesiące, jeżeli chcemy żeby noga pacjenta powróciła do dobrego stanu. Niestety już zawsze będzie nieco słabsza od tej zdrowej, dlatego może dokuczać przy zmianie pogody lub zbytnim przemęczeniu.

— Tak długo? — Akido jakby nie usłyszał ostatniej wzmianki. Wydawało się, że lada chwila przewróci się na podłogę, której kafelki lśniły się w promieniach porannego słońca.

Ren wpatrywał się beznamiętnie w menagera, doskonale wiedząc, co teraz chodzi po jego głowie.

— Ale… Sensei, za dwa tygodnie „New York City” rozpoczyna trzy miesiące tourne po Azji. To najważniejsza trasa koncertowa w karierze zespołu. Odwiedzimy Hong Kong, Korę Południową, Bangkok…

— Rozumiem — Doktor przerwał mężczyźnie w połowie zdania, niezbyt przejęty jego problemem. — W obecnej sytuacji nic nie mogę dla pana zrobić, panie Idesu. Nie ja złamałem pacjentowi nogę. Uświadamiam panu jedynie realia tego świata. Przykro mi, ale chłopak nie ma szans wyzdrowieć w przeciągu dwóch tygodni.

Ren zniósł ciężar spojrzenia menagera, które spoczęło na nim gwałtownie, z rozjuszeniem podobnym do byków na włoskiej arenie.

— Jesteś zadowolony? Tego chciałeś? — syknął Akido, zaciskając pięści w twarde bryły.

— Może mógłbym dawać koncerty nie forsując nogi? — zapytał z nadzieją Ren, wyobrażając już sobie, co się wydarzy w dalszej kolejności, gdy wytwórnia dowie się o jego niedysponowanym stanie. — Zrezygnowałbym z tańczenia. Jestem pewien, że fani to zrozumieją.

— Muszę się temu sprzeciwić — wtrącił natychmiast doktor Hitaki. — Po operacji będziesz potrzebował dużo odpoczynku oraz rehabilitacji. Noga, która za długo siedzi w gipsie rozleniwia się, konkretnie jej mięśnie, dlatego konieczne są ćwiczenia.

— Świetnie, to niewiarygodne! — Akido wzniósł oczy do nieba, zastanawiając się, czy bogowie już dość nażartowali sobie z niego, gdyż miał wrażenie, że znalazł się pod siłami niewybrednych kawałów losu.

— Proszę podpisać papiery — westchnął Hitaki bez cienia przejęcia. — Pacjent musi zostać przyjęty do szpitala.

W tym momencie mężczyzna drgnął, tasakując postać doktora na kawałki.

— Niczego nie podpisze dopóki nie będę miał pewności o anonimowości tego przejęcia.

Hitaki uniósł brwi ze zdumieniem.

— Rozumie pan, że chłopak musi znaleźć się szybko na bloku operacyjnym? Każda chwila zwłoki jest niedobra dla jego zdrowia. Proszę podpisać papiery.

Akido gapił się na niego, jak na wariata po czym wrzasnął gniewnie.

— Chcę rozmawiać z ordynatorem! W tej chwili!

Ren zacisnął usta. Leki przeciwbólowe działały doskonale, ale usztywniona noga wciąż nie była poskładana do kupy, jak należy. Normalny człowiek byłby zoperowany już dawno temu, ale nie on. Czy wszystko było ważniejsze od jego zdrowia?

***

Angelina właśnie witała ojca pocałunkiem w policzek, gdy zza rogu korytarza wyłonił się Akido, stawiając śpieszne kroki. Ci, którzy mieli nieszczęście stanąć mu na drodze, albo sami usuwali się gwałtownie, albo byli brutalnie odpychani na bok przez silne ramiona mężczyzny.

— Panie Idesu… — odezwał się Kento poważnym głosem, gdy stanęli naprzeciw siebie. — Jakiś problem?

— Chyba nie muszę tłumaczyć jaki — warknął nieprzyjaźnie mężczyzna. — Co jeszcze mam dla Sensei zrobić, by zechciał przyjąć Rena tak, jak prosiłem?

Angelina przysłuchiwała się ich wymianie zdań, starając się zrozumieć, o czym mowa. Zaraz miała udać się do szkoły, do szpitala przyszła tylko na chwile, to też był jeden z jej zwyczajów. Nie sprzeczała się, gdy inni zarzucali jej spędzanie w tym miejscu większości swojego życia. Wiedziała, że to prawda.

— Więc jednak konieczna jest operacja — westchnął pan Mizuchara, jakby nigdy nic. — Dlaczego oczekuje pan, że to właśnie mój szpital nagnie się do pana woli?

— Ponieważ kiedyś byliśmy przyjaciółmi, Kento.

Angelina rozdziawiła usta. Ani przez moment nie odniosła wrażenia, że jej ojca może coś łączyć z tym rozgorączkowanym nieznajomym. Ba, on sam w niczym nie dałby po sobie tego poznać.

Kento wciągnął do płuc haust powietrza. Jego ramiona uniosły się, a potem opadły w wyrazie rezygnacji.

W tym czasie dołączył do nich Ren, wspierając się na kulach i poruszając się z widocznym na twarzy wysiłkiem, dopóki jedna z pielęgniarek nie zainterweniowała pośpiesznie, siłą sadzając chłopaka na wózek.

— Zamierzasz szantażować mnie relacjami, które już dawno przeminęły? — zapytał Kento spokojnie, ku irytacji tego drugiego.

Ren w tym samym momencie spojrzał na Angeline i zmierzył ją przenikliwym wzrokiem.

— Kim ona jest? — zapytał głośno, przerywając tym samym wzburzoną dyskusje. Obaj mężczyźni zamilkli, on zaś nie stracił dziewczyną zainteresowania.

Kento uniósł brwi, a potem położył dłoń na jej ramieniu.

— To moja córka, Mizuhara Angelina.

— Jest dyskretna? — zapytał ostro Ren— Nie chciałbym, że zdradziła moje położenie na jakimś kretyńskim, fanowskim forum.

Dziewczyna wstrzymała oddech, zaciskając z oburzeniem usta.

— Wypraszam sobie! Nie miałabym nawet czasu na takie głupoty!

— Kto cię tam wie? — prychnął chłopak.

Z ust panienki Mizuhary uleciał niedowierzający śmiech.

— Zapomniałeś, że w szpitalu jest wielu innych pacjentów, a każdy z nich może się o tobie dowiedzieć i komuś o tym donieść? — zauważyła cierpko. — Miałeś zamiar nie wychodzić z pokoju?

— Proszę się nie martwić, moja córka jest dojrzałą i odpowiedzialna osobą — zapewnił doktor, coraz mniej zadowolony z przebiegu rozmowy. — Naprawdę chciałbym móc państwu pomóc, ale nie przyjmę pacjenta anonimowo.

— Jestem skończony, doprawdy skończony — westchnął Akido z rezygnacją, mrucząc z niezadowoleniem pod nosem. Jego czoło zaorało się zdenerwowanymi bruzdami.

— Przypominam, że mam złamaną nogę! — wtrącił Ren na granicy cierpliwości. — Będziecie się kłócić, aż się wykończę!?

Ani Akido ani doktor Mizuhara nie wyglądali na takich, co zamierzają ustąpić w grze, toteż zapadła chwila nieprzyjemnego napięcia. Angelina kilka sekund wpatrywała się w posadzkę, aż nagle podniosła wzrok z błyskiem nagłego pomysłu.

— Chyba jest na to rozwiązanie — odezwała się cicho, ale tak, by mogli ją dobrze zrozumieć. Natychmiast wszyscy troje na nią spojrzeli, nie do końca przekonani co do tego, że ich wybawienie leży w rękach jakiejś tam nastolatki.

Jednak nie przejęta tym spostrzeżeniem, dodała:

— Przyjmijmy pacjenta na odział odwykowy.

— Co? — Kento popatrzył na córkę zszokowany.

— To odział zamknięty, całkowicie dyskretny, tato — przypomniała mu, z trudem zaczerpując oddech. Była stremowana i sama do końca nie wiedziała, czy to, co mówi ma sens, ale nie widziała innego wyjścia. — A karty pacjentów są anonimowe, tak jak tego chcą. Nikt nie ma prawa dociekać kto jest tam leczony. Czy właśnie nie o to wam chodzi? — To mówiąc, spojrzała na Akido.

— Mam być przyjęty jako narkoman, dobrze rozumiem? — Ren lekko uniósł się na wózku, wzbijając dłonie w poręcze przedmiotu.

— Tam leczą się nie tylko narkomani — odparła spokojnie, wytrzymując nacisk jego spojrzenia. — Ale również alkoholicy oraz osoby ze skłonnościami do samookaleczenia się. Wszyscy, którzy mają złe nawyki.

— Też mi różnica — prychnął, uciekając wzrokiem na bok. — To jakiś absurd! Nie zgadzam się.

— No cóż, jestem skłonny przystać na pomysł Angeliny — powiedział Kento pojednawczo. — Albo to, albo przyjmujemy Rena na odział, jak każdego, normalnego pacjenta.

Akido energicznie zaprzeczył.  

— Nie, nie, pasuje nam. To nawet doskonale się składa. Zamknięty odział to coś, co może zadziałać na naszą korzyść — rzekł, ku zaskoczeniu samego poszkodowanego. Gdy Ren chciał otworzyć usta i coś powiedzieć, mężczyzna natychmiast mu to uniemożliwił, wtrącając — To naprawdę doskonałe rozwiązanie! — W jego głosie pojawił się nacisk, który sprawił, że Ren momentalnie umilkł, ale pozostawił na swojej twarzy wyraz niezadowolenia.

Przyjęty niczym narkoman? Serio? To jest ta wspaniałość bycia rozpoznawalnym? 

***

— Lina – chan, dobrze się czujesz? — Palce Riki boleśnie wbiły się w przedramię panienki Mizuhary. — Od rana jesteś dziwnie milcząca.

Posłała jej rozbawiony, ale słabo widoczny uśmiech.

— A kiedy ja byłam wygadana? — zażartowała Angelina. Wybił już ostatni dzwonek i obie wyszły ze szkoły, kierując się w stronę samochodu. Doktor Mizuhara nawet nie chciał słyszeć, aby dziewczyna wracała po zajęciach sama, bo chociaż Tokio było stosunkowo bezpiecznym miastem, on czuł się odpowiedzialny za swoje jedyne dziecko.

— Mhm, to prawda, ale podskórnie wyczuwam, że coś przede mną ukrywasz — westchnęła Rika żałośnie, zatrzaskując za nimi drzwi pojazdu. — Wiesz, że miałyśmy nie mieć przed sobą tajemnic?

— Wiem, wiem.

— To coś z Hiro, prawda? Przyznaj się!

Angelina wymierzyła przyjaciółce pełne politowania spojrzenie.

— Wybij to sobie z głowy! Gdyby Hiro stało  się coś jeszcze poważniejszego, myślisz, że tak spokojnie siedziałabym w szkole? — zapytała z oburzeniem. I chociaż nic złego się nie stało  ich przyjacielowi, w żołądku poczuła nieprzyjemny skurcz, który sprawił, że jej humor jeszcze bardziej się pogorszył.

Spuściła wzrok na dłonie, których bladość kontrastowała z ciemno-granatową spódnicą od mundurka.

— Więc o co chodzi? — Rika zagryzła wargę, wpatrując się w nią z niepokojem. — Wydajesz się przygnębiona, nie żartuje.

— Przepraszam — Angelina westchnęła i podniosła oczy, sama zastanawiając się dlaczego tak dziwnie się czuła. Bądź co bądź nie wydarzyło się nic, co uzasadniałoby stan jej samopoczucia. — W szpitalu ojca ostatnio dużo się dzieje, a wiesz, że traktuje tamto miejsce jak drugi dom.

— Powiedziałabym, że nawet jak pierwszy — sprostowała Rika poważnie.

— Właśnie, jak pierwszy — potwierdziła ze śmiechem. — Ale nie ważne, przecież taka jestem z natury, co nie? Żyję problemami innych ludzi.

Tuż po tym, jak to powiedziała, przed oczami stanął jej obraz Rena, którego los zależał tylko od tego, co postanowi Akido. Dlaczego złamał sobie nogę? Dlaczego tak ważnym było, aby nikt się o tym nie dowiedział?

***

Poczuł lekkie mdłości otwierając oczy. Był już wieczór, o czym świadczył blask w pomieszczeniu. Z otwartego okna dobiegło go cykanie świerszczy i odgłosy bawiących się na placu dzieci.

O dziwo, pierwsze co rzuciło mu się w oczy, to zgaszony telewizor z ciemnym ekranem, który prezentował jego niezbyt wyraźne odbicie -  leżał przykryty na szpitalnym łóżku. Na dużej poduszce jego włosy rozsypały się niedbale po bokach, a wśród nich dostrzegł swoją przeraźliwie bladą twarz. W nos miał wetkniętą rurkę, która sączyła tlen, zaś do prawej ręki przymocowano kroplówkę. Gdy zerknął w miejsce, w którym wbity był werflon od razu tego pożałował, gdyż zakręciło mu się w głowie z obrzydzenia.

Dopiero na samym końcu dotarło do niego, że jest w pomieszczeniu zupełnie sam. Natychmiast poszukał wzrokiem telefonu komórkowego. Leżał na szafce obok, ale gdy podniósł rękę by po niego sięgnąć, siły odmówiły mu posłuszeństwa.

— Szlak… — westchnął, zamykając oczy z bezsilności.

Nagle drzwi rozsunęły się i do pomieszczenia weszła jedna z pielęgniarek. Nawet na niego nie spojrzała, gdy zabrała się za zmienianie mu kroplówki. Była tęgiej postury i Ren pomyślał, że wygląda jak klucha, do tego ten jej niesympatyczny wyraz twarzy…

— Siostro? — odezwał się zachrypniętym głosem. Dopiero to sprawiło, że kobieta spojrzała na niego łaskawie. — Która jest godzina?

— Piąta po południu — odparła szybko i nieprzyjaźnie.

— Rano miałem operacje, prawda? — spytał, mając w głowie przebłyski wspomnień, które jednak zacierały się za każdym razem, gdy chciał sięgnąć po ich szczegóły.

— Tak. Budziłeś się już jakieś trzy razy i pytałeś mnie o to samo.

— Naprawdę? — zdziwił się, otwierając szeroko oczy. — Nie pamiętam.

— Miałeś nieskomplikowaną operacje nogi. Złożyli ci kość do kupy, nic wielkiego — Wzruszyła ramionami. — Nie powinieneś się tak nad sobą rozczulać. Mamy tu pacjentów z naprawdę poważnymi problemami — burknęła. — Inni po takiej operacji, o tej porze już siedzą i rozmawiają z krewnymi.

Krewni… Ren dopiero wówczas poczuł, jak pustka w pomieszczeniu uderza go w twarz.

Nie odpowiedział, a pielęgniarka wnet opuściła pokój, jakby każda sekunda w pomieszczeniu napawała ją obrzydzeniem. Poczuł się fatalnie, niemal tak, jakby opuścił go cały świat, a przecież to niedorzeczne. Wciąż miał rzesze fanów, wciąż miał zespół i ludzi wokół siebie, którzy robili wszystko, by czuł się dobrze. Tylko gdzie oni teraz są? Gdzie jest Akido?

Na pewno pojechał do wytwórni. Musiał im wszystko wyjaśnić, najlepiej tak, żeby obeszło się bez większej awantury niż to konieczne, bo Ren nie miał co liczyć, że nie będzie jej wcale. Narozrabiał i musiał ponieść tego konsekwencję.

Ale teraz nie miał czasu o tym myśleć. Przymknął oczy, czując obezwładniający napływ zmęczenia, gdy usłyszał z korytarza dziwnie znajomy głos.

— Te świeczki chyba działają. Mam wrażenie, że jego policzki są bardziej różowe, nie sądzisz?

— Też to zauważyłam. Jestem genialna! Wiedziałam, że zapachy, które kocha jakoś na niego wpłyną.

— Tak, Rika- chan. Potrafisz człowieka pozytywnie zaskoczyć. Gdy Hiro się obudzi z pewnością będzie ci wdzięczny.

— Na razie wystarczy mi, że jego matka prawie nie przestaje mnie ściskać. Powoli zaczyna mnie to przerażać.

Rozległ się wybuch radosnego śmiechu. Ren patrzył przez szybę w drzwiach, jak dwie dziewczyny, ubrane w szkolne mundurki, mijają z zadowoleniem jego salę. Dopiero wtedy zauważył, że pielęgniarka ich nie domknęła, przez co mógł słyszeć tamte dziewczyny tak wyraźnie.

Westchnął. Gdyby chociaż mógł wstać i je zamknąć. Oczywiście miał odpowiedni pilot, którego jeden guzik wystarczył, by przywołać jakąś pielęgniarkę, ale nie miał ochoty się z żadną widzieć, po tym jak ta jedna wywarła na nim złe wrażenie.

Zastanawiał się, jak wygląda teraz jego noga, ale nie miał sił, by odgiąć kołdrę, a poza tym obawiał się tego, co mógłby zobaczyć. Takie widoki zawsze silnie na niego działały. Najgorsze jednak to, że wcale jej nie czuł. Może to wina znieczulenia?

Tyle okropnych myśli, z którymi nie miał się z kim podzielić.

— Co za parszywy los — mruknął z niezadowoleniem, lecz szybko poczuł ciężar na powiekach i ponownie zapadł w sen.

***

— Ach, cały dzień ktoś się kręci wokół tej sali — zauważyła z westchnięciem Rika, gdy wyszły na chwile z pokoju Hiro, by kupić napoje z automatu, stojącego na korytarzu.

Angelina spojrzała w stronę wymienionego miejsca, domyślając się kto tam przebywał.

— Naprawdę? Wydaje mi się, że teraz nikogo tam nie ma.

— Dziwne. Jakiś mężczyzna wcześniej cały tam się tam kręcił i narobił zamieszania. Potem zjawili się inni. Dość niecodzienna sytuacja na odwykowym, nie sądzisz? Myślisz, że temu, co tam leży stało się coś złego? Może jest w podobnej sytuacji co Hiro i jego krewni nie mogą się z tym pogodzić?

— Może — odparła wymijająco Angelina, sięgając po zimną puszkę coli, która wypadła z otworu urządzenia. Puszka zasyczała gazem, gdy ją otworzyła, a następnie upiła upragniony łyk.

Lubiła tę porę dnia, gdy szpital otulał się sennością i wszystko wydawało się zamierać w błogim spokoju, chociaż w tym miejscu nigdy nie można było oczekiwać go zbyt wiele. 

W świetlicy zapewne zebrała się już grupa pacjentów, umilając sobie czas grami lub wspólnym oglądaniem telewizji. Czasami przypominali dzieci. Bez względu na to, co przeszli i co myśleli, dzielenie tego samego losu w zamkniętym środowisku szpitalnym sprawiło, że na swój sposób się zjednoczyli. Oczywiście, nikt z nich nie przyznałby się do tego nawet przed samym sobą, a co dopiero innym, ale ona wiedziała, jak jest.

— Będę się już zbierać do domu. Też powinnaś — Rika przewiesiła torbę przez ramie i przeciągnęła zmęczone ramiona.

— Jasne, niedługo pójdę — Angelina z uśmiechem kiwnęła głową, ale w głębi duszy wiedziała, że wyjdzie późnym wieczorem, ponieważ zawsze znajdowała powód, by zostać tu dłużej. Ludzie mieli ją za dziwaczkę. Była zdrowa, a spędzała czas w szpitalu, z którego niejeden chory z radością by uciekł. Z pewnością był to przygnębiający, monotonny i pełen cierpienia świat, zwłaszcza odział odwykowy, ale czuła się tu jak ryba w wodzie. O wiele lepiej dogadywała się z pacjentami niż ludźmi z zewnątrz. Może naprawdę była dziwna? Dopuszczała do siebie takie myśli, ale w pełni je akceptowała. Nie musiała być przecież kolejną, zwyczajną dziewczyną skupioną na chłopakach i drogich ciuchach.

Oprócz Riki i Hiro z nikim się nie przyjaźniła, ponieważ nie potrafiła włączyć się do rozmowy na tematy przystojniaków, ładnych sukienek lub miejsc, które chciałaby zwiedzić.

Od początku miała jasno wyznaczony cel – zostać lekarzem. Zatem robiła wszystko, by go zrealizować. Skupiała się na nauce ciężej niż inni, była prymuską z najlepszymi ocenami. Znalazła w sobie cechy odpowiedzialności i skrupulatności. Mając dopiero osiemnaście lat potrafiła perfekcyjnie zaplanować sobie czas tak, by ze wszystkim zdążyć, a także wiedziała o ludzkim ciele więcej niż ktokolwiek z jej rówieśników.

Nawet, gdyby miała w końcu przyznać, że czasami taki stan rzeczy ją przytłacza i utrudniał swobodne oddychanie, to przecież nie miała kompletnie czasu na takie rozmyślania.

***

Czerwiec. Tydzień później.

— Proszę wybaczyć, ale na ten odział mają wstęp tylko uprawione osoby — Głos pielęgniarki rozniósł się cichym echem po korytarzu. Stał przed nią młody kurier, niosąc całe kosze kwiatów i kartek. — Ja pokwituje odbiór i rozniosę je dalej.

— Właśnie tam idę, mogę wziąć połowę — zaoferowała Angelina, podchodząc do nich.

Na twarzy kobiety pojawił się uśmiech.

— Byłabyś tak dobra?

— Oczywiście, to żaden problem — Odwzajemniła uśmiech, odbierając od kuriera jeden z koszy. W szpitalu bywał on niejednokrotnie. W końcu sale pacjentów dalecy i bliscy krewni stroili kwiatami, kartkami, balonami, pluszakami i wieloma innymi rzeczami, które nadsyłali z różnych zakątków kraju. Prezenty były znakiem solidarności i pamięci w trudnym dla danego człowieka okresie.

Na oddziale odwykowym zawsze było tych prezentów mniej. Dla wielu uzależnionych ich problem był uciążliwy dla bliskich oraz nie budził w nich zbytniego współczucia. Zawsze uważali, że po używki sięga się świadomie i to, gdzie teraz są i co przeżywają, jest ich winą.

Ale oczywiście byli i tacy, który pamiętali, a na odwykowym pojawiały się te same prezenty, co na innych oddziałach i zawsze to Angelinę cieszyło.

Przeszła przez drzwi i znalazła się na korytarzu tej części szpitala, w której przebywali uzależnieni pacjenci. Przez drzwi ich sali wylewało się światło słoneczne, tworząc na posadzce jasne plamy.

Co rusz z niektórych pomieszczeń wyłaniały się pielęgniarki i pielęgniarze, roznosząc leki i wynosząc rzeczy do prania na wielkich wózkach z półkami, które skrzypiały głośno.

Sięgnęła po jedną z kartek, dołączoną do bukietu kwiatów, by sprawdzić do jakiej sali należy ją zanieść, gdy przez uchylone nieznacznie drzwi jednego z pomieszczeń usłyszała dochodzące dźwięki przytłumionych głosów. Były wzburzone i od razu zwróciły uwagę dziewczyny, która zastygła w bezruchu.

Potem automatycznie zrobiła kilka kroków w przód, przybliżając się do źródła dźwięku, które stały się teraz dla niej wystarczająco wyraźne, by mogła je zrozumieć.

— … nie możesz pojechać na tourne?! Cholera jasna, czy ja proszę o zbyt wiele? Czy rozumiesz, coś ty narobił?  — Męski głos wyślizgnął się ze szpary w drzwiach. Brzmiał donośnie i mało przyjemnie, żeby nie rzec, że jego właściciel najzwyczajniej w świecie się wydzierał.

Angelina gdzieś na dnie duszy wiedziała, że nie powinna podsłuchiwać, że to, co się tam dzieje w żadnym stopniu jej nie dotyczy, ale była tylko człowiekiem i cierpiała na wrodzoną dla tego gatunku ciekawość, toteż jakby przyrosła butami do ziemi i trwała nieporuszona z koszem pełnym upominków w ramionach.

— Ustaliłem już wersje wydarzeń, panie Takamoto — odpowiedział inny głos, również męski. — Najwcześniej jutro rano artykuł trafi do lokalnej prasy, zadbałem o wszystko, proszę się nie martwić.

— Niech mnie, Ren! Że też przez ciebie wszyscy musimy stawać na głowie! — odezwał się poprzedni mężczyzna. — Jak nic straciliśmy już na tobie przynajmniej z milion jenów! Nie tak umawialiśmy się w kontrakcie! Gdybym był mniej miły, oskubałbym cię co do ostatniej monety za naruszenie warunków umowy! To najważniejsze tourne dla twojego zespołu, dla nas wszystkich! A teraz dowiaduje się, że nie możesz!?

— Minimum miesiąc jestem uziemiony — Angeliną wstrząsnął dreszcz, gdy po wrzaskach nastąpiła chwila ciszy, a potem rozbrzmiał nienaturalnie spokojny głos Rena. — Nie wiedziałem, że jestem wart milion jenów.

— Serio?! Zebrało ci się na żarty właśnie teraz!? Telefony się nie urywają, wszyscy chcą wiedzieć, co się z tobą dzieje! A ja muszę im to wszystko sam jakoś wyjaśniać, podczas gdy ty leżysz tu sobie w najlepsze i nic nie robisz, chociaż twoim, psia krew, obowiązkiem jest pracować dla nas! Jesteś zobowiązany do polepszania wizerunku grupy, własnego i naszego! Każdą straconą z własnej winy sumę będziesz musiał podwójnie odpracować! Nawet nie myśl sobie, że ci daruje!

Angelina przełknęła z trudem ślinę. Dlaczego podsłuchiwała? Co ją podkusiło, by to zrobić? Nie miała bowiem wątpliwości, że dowiadując się tego wszystkiego, stała się w jakiś sposób zamieszana w tą sytuacje.

Nie potrafiła nawet wyobrazić sobie, co czuł w tamtym momencie sam Ren. Gdyby była na jego miejscu i musiała wysłuchiwać o sobie takich rzeczy, pewnie by oszalała. Jego wartość przeliczano na pieniądze. Na to ile zarobił, a ile stracił i nie omieszkano powiedzieć mu to prosto w twarz. Dla niej, zwyczajnej dziewczyny, nie mieściło się to w głowie.

Nagle za jej plecami ktoś się pojawił. Przerażona odwróciła się, o mało co nie wypuszczając kosza z rąk.

— Przepraszam — bąknęła niewyraźnie, gdy tuż przed nią stanęła wysoka, szczupła brunetka o twarzy lalki. Angelina natychmiast rozpoznała w kobiecie postać z gazety plotkarskiej. To była ukochana Rena, i dziewczyna musiała ze zdumieniem przyznać, że na żywo wyglądała równie pięknie, jeżeli nawet nie lepiej.

— Stoisz mi na drodze — odezwała się kobieta czystym, przyjemnym dla ucha głosem, który mimo wszystko sprawił, że na skórze Angeliny pojawiła się gęsią skórka. — Masz coś dla mnie w tym koszu? — Uniosła szczupłą dłoń i wskazała na niego palcem. Uśmiechnęła się przy tym zjadliwie przyjaźnie.

— Niestety nie, są tylko dla pacjentów — odpowiedziała Angelina.

— Skoro tak, przesuniesz się? — poprosiła jeszcze milej, ale ewidentnie dając do zrozumienia, że to nie jest pytanie.

— Oczywiście — Angelina cofnęła się do tyłu, robiąc tamtej miejsce. Potem ruszyła żwawo korytarzem, nie chcąc, aby ktokolwiek w środku zauważył, że była obok przez cały ten czas.

***

— Niespodzianka! — Rozległ się spokojnie uradowany ton Iwamury Nany, której głos poprzedził odgłos rozsuwanych drzwi, a potem stukot wysokich, czarnych kozaków.

Zapadła głucha cisza. Stojący nad Renem mężczyzna był niziutki, krępy i spocony, a jego oczy błyszczały gniewem, jednak na twarzy przeszedł nagłe przeobrażenie, gdy tylko ją zobaczył.

— Iwamura – san, to faktycznie niespodzianka — wyprostował się, uprzednio chrząknąwszy, a potem uśmiechnął się wysublimowanie.

Oczy Rena niechętnie oderwały się od okna, by spojrzeć na przybyłą. Zrobił to jednak, siedząc na krawędzi łóżka, o dziwo nie ubrany w piżamę i nie leżący pod kołdrą, jak oczekiwała Nana go zastać. 

— Czyżbym przerwała jakąś sprzeczkę? — Uniosła brwi. Podeszła do szafki nocnej i położyła na stole ładnie zapakowany prezent, którego zdobiła złota kokarda. — To dla ciebie, skarbie — odezwała się do Rena.

W podzięce skinął dziewczynie głową, ale nie uraczył jej nawet słowem, co nie wydawało się w żaden sposób ją rozczarować.

— Panie Takamoto, mam nadzieje, że nie jest pan za bardzo zły na Rena? — zapytała z troską, omiatając salkę zdegustowanym spojrzeniem. — Myślę, że przebywanie w takim miejscu, jest wystarczającą karą dla niego. Zdajecie sobie sprawę, że nie chciano mnie tu wpuścić? Musiałam użyć siły swojego języka i stanowczo wyjaśnić kim jestem i kogo odwiedzam.

— Bardzo nam przykro — odpowiedział pan Takamoto, zakładając ręce za plecy. — Tylko tutaj Ren może liczyć na dyskrecje.

— Doprawdy? — Przywołała na twarz wyraz dogłębnego zdziwienia i spojrzała na chłopaka pytająco. — Skarbie, nawet nie wiesz, jak mi przykro.

— Nie ma sprawy, wyjdę za jakiś czas — odezwa się w końcu, sięgając po telefon. Zerknął na wyświetlacz, a potem zapytał — Jakieś wieści od mojego brata? Próbuje się z nim skontaktować, ale nie odbiera — starał się, by jego głos nie brzmiał gorzko.

— Ihiya jest zajęty — burknął producent — Ty też byś był, gdybyś nie urządził się w ten sposób. Chyba nie zapomniałeś, że teraz jesteśmy w szczytowym momencie? Reklamy, wywiady, sesje, to wszystko nie może czekać. Twojego brata nawet nie ma w stolicy.

— Jak to? Gdzie go wysłaliście?

— Nie tylko jego, ale cały zespół — sprostował pan Yamada. — Są na Okinawie, jutro w południe lądują w Osace, a za trzy dni w Kioto. Sponsorzy są niezadowoleni, że nie jesteś razem z nimi.

— Menager Akido na pewno już coś wymyślił, prawda? — wtrąciła się Nana, starając się załagodzić sytuacje. — Poznałam już siłę jego determinacji.

— Owszem — wtrącił wysoki, chudy mężczyzna, który nie odstępował telefonu nawet na krok. Nana wiedziała kim on jest, to rzecznik prasowy Rena. Nigdy za nim nie przepadała. Miał świńskie oczka i świńskie usposobienie. Ilekroć była w pobliżu czuła, że jest obmacywana przez niego w myślach. Obrzydlistwo.

— W takim razie panie Takamoto, chyba nie ma się czym martwić. — Wiedziała, że to nie prawda i że producent wyłazi teraz ze skóry, ale zamierzała nieco ukrócić jego falę wściekłości. Normalnie nie chciałaby nawet słyszeć o tym, żeby się mieszać w tę sprawę, ale po tym, co Ren dla niej zrobił, była mu to winna.

— Póki co, nie możemy zrobić nic nad to — odparł ciężko pan Takamoto, po czym zebrał rzeczy osobiste z kanapy, szykując się do wyjścia.

Rzecznik prasowy odkłonił się Renowi i również ruszył w stronę wyjścia, za którym obaj mężczyźni w pośpiechu zniknęli.

Dopiero wówczas Iwasao odetchnął i opadł ze zmęczeniem na łóżko. Nana usiadła na kanapie, zakładając nogę na nogę. Skierowała ku chłopakowi spojrzenie swoich bystrych oczu.

— Nie powinnam była tu w ogóle przychodzić — odezwała się, chociaż nic nie wskazywało na to, że jest przez niego słuchana. — Wiem, że paparazzi mogą mnie śledzić i tym samym doprowadzę ich do ciebie, ale pomyślałam, że nieodwiedzenie cię było niekulturalne.

Sięgnęła po puderniczkę i w jej lusterku uszminkowała sobie z lubością usta.

— Zbędna uprzejmość — westchnął Ren, wciąż nie podnosząc się z łóżka. — Możesz już sobie iść. Dzięki za prezent.

— Kiedy powiedziałam, że to miejsce jest okropne, mówiłam serio — dodała mniej pewnym tonem. — Naprawdę mi przykro, że to wszystko tak musiało się skończyć.

— Nie, nie musiało. Podjąłem złą decyzje.

— Wiem, ale… — Odbiła spojrzeniem w bok, przygryzając dolną wargę. W jej pięknych oczach zebrały się łzy. — Kiedy przypomnę sobie, jak na mnie patrzył to…, to uświadamiam sobie, że ten łomot mu się należał.

— Też tak uważam — mruknął niespecjalnie przejęty Ren.

— Chyba nie zdążyłam ci za to jeszcze podziękować — powiedziała cicho, zatrzaskując puderniczkę, która natychmiast wylądowała w torbie. — Ren…

— Nie dziękuj — Podniósł się raptownie na łokciach i spojrzał na nią z gniewem. — Nie chcę twojej wdzięczności. Pomogłem ci, bo nie jestem taki jak on, jasne? Ale również daleko mi do miłego gościa. Nie wiem, czego oczekiwałaś, jednak nie cieszę się, że tu jesteś. Możesz sobie iść, to będzie dla mnie podziękowaniem.

Z oczu Nany spłynęły krople łez, których nie zamierzała ocierać.

— Myślałam, że coś nas łączy…

— Chyba nie uwierzyłaś w te bzdury, co piszą w prasie? — spytał prześmiewczo. — Tylko medialnie jesteśmy razem, prywatnie nie i chcę, żeby to było jasne. Nie interesujesz mnie Iwamuro – san.

— Wiem, teraz już doskonale to wiem — Podniosła się z godnością, sięgając do kieszeni po chusteczkę higieniczną. Wytarła nią mokre ślady łez i przywołała wygląd do porządku. — Szkoda, że jesteś takim dupkiem na zewnątrz, bo wiem, że w środku bardzo dobry z ciebie człowiek — rzekła ku jego niezadowoleniu. — Nie oszukasz mnie, że jest inaczej. Swoje wiem, Ren. I chociaż nie chcesz podziękowań, jestem ci wdzięczna. Zdrowiej. — To mówiąc opuściła salkę, a stukot jej obcasów jeszcze przez chwile brzmiał w oddali korytarza.

Ren warknął coś niezrozumiałego, przykładając twarz do poduszki. Chciał spać, spać tak długo, jak to możliwe.

 

◄ Następny rozdział   Poprzedni rozdział ▶

***

W końcu ruszyłam z tą powieścią. Miałam chwilową blokadę, ale teraz już jest w porządku. Zmieniłam obrazek w notce, ponieważ poprzedni źle komponował się z szablonem. Myślę, że zmieniłam na lepszy ^^ Pozdawałam większość, najgorszych egzaminów, dlatego myślę, że spokojnie dokończę opowiadania. W dziale "Opowiadania", pojawiły się też zapowiedzi kolejnych, które mam w planach pisać. Ciekawych zapraszam do zerknięcia. 

Pozdrawiam was, kochani <3